System Shock is een bizar beestje. De game is een remake van de cultklassieker uit 94, die de oude game door hedendaagse ogen probeert te bekijken. Dat resulteert in een spel die een uitgesproken visuele stijl heeft en wat hedendaagse gameplay-elementen, maar tegelijk van A tot Z een herwerking is van een spel dat drie decennia geleden het levenslicht zag. Doom II, Donkey Kong Country en de originele Tekken zijn even oud als System Shock. Dat plaatst enigszins in perspectief wat voor rare spreidstand de makers van deze game genomen hebben. System Shock is een hoogbejaarde die ze met rollator en al in een verjongingsmachine hebben geduwd om een spel te bekomen dat je nog het best kan omschrijven als retro nouveau.
Tijdens het spelen is het vrij makkelijk om te zien waarom dit gezien wordt als een soort spirituele voorganger van BioShock. Het Citadel-ruimtestation voelt dan ook als een labyrintische puzzeldoos waar de alomtegenwoordige aanwezigheid van een oppermachtige entiteit de toon bepaalt. Dat SHODAN de lakens uitdeelt, maakt ze zelf maar al te graag duidelijk. Dat godcomplex is dan ook een hardnekkig dingetje dat voor behoorlijk wat zwarte humor zorgt. Vaak komt het er dus op neer dat SHODAN je probeert te provoceren met een compleet van de pot gerukt plan dat als einddoel de uitroeiing van de mensheid heeft, en jij die als speler beetje bij beetje stokken in de wielen van dat plan probeert te steken. Dat betekent dat je security cameras vernietigt, dolle pipe mania-achtige puzzels oplost en inlogt in Cyberspace om vervolgens te realiseren dat je een item van een ander niveau nodig hebt. Om uiteindelijk na veel stunt- en vliegwerk op een audiolog te stoten die doodleuk de sleutel tot het stoppen van SHODAN's plan is en te realiseren dat je ofwel al erg goed op weg was, of in je onkunde de mensheid aan het verneuken was met een dorre cactus.
Dat gebrek aan wollen handschoentjes vind je ook terug in de combat van de game, die je tegenover mutanten en cyborgs zet en constant als een reliek uit zijn tijd voelt. In het vroege stadium van het game hang je vooral af van melee combat, maar dat voelt alsof je met een stokje tegen monsters aan het tikken bent. Ook de vuurwapens waar je later een vrij groot arsenaal van verzamelt, voelen nooit echt krachtig genoeg aan. Dat maakt de actie van System Shock een dubbeltje op zijn kant. Aan de ene kant voelt het ondermaats en is het ongetwijfeld het minst amusante aspect van de game, maar het helpt wel het idee te verkopen dat je tegenover een kracht staat die te sterk voor je is. Nog meer archaïsch design vind je in het beheren van je inventory. De plaats die je hebt om dingen mee te sleuren is uiteraard beperkt, dus is het een kwestie van een soort Tetris te spelen om je te behelpen, of een van de vrachtliften te zoeken die op elk level verstopt zijn, omdat die je toelaten om wat guns en items te stockeren.
Hacken alsof het 1994 is
Een dinosaurus als dit naar onze moderne systemen klonen, gaat uiteraard niet zonder slag of stoot of de nodige frustraties, maar het lijkt erop dat ontwikkelaar Nightdive Studios de geest van het origineel in stand wist te houden. De game verplaatst de speler naar het jaar 2072, gezien door een bril gedragen in de jaren negentig van de vorige eeuw. Het is de toekomst, maar wel eentje die behoorlijk retro aanvoelt. Het idee is simpel. Een gluiperige megacorporatie genaamd TriOptimum huurt een hacker in omdat ze ietwat van een akkefietje hebben met de AI van hun ruimtestation. Die AI, genaamd SHODAN, heeft zichzelf zowat uitgeroepen tot godheid die een myriade van plannen in petto heeft om die irritante mensheid uit te roeien. Het gaat van lasers afgevuurd vanuit de ruimte tot angstaanjagende virussen en een nieuw album van Metejoor. Nare dingen dus, die jij als hacker van dienst moet beletten alvorens je uiteindelijk de Control-Alt-Delete-knop bij SHODAN indrukt.Tijdens het spelen is het vrij makkelijk om te zien waarom dit gezien wordt als een soort spirituele voorganger van BioShock. Het Citadel-ruimtestation voelt dan ook als een labyrintische puzzeldoos waar de alomtegenwoordige aanwezigheid van een oppermachtige entiteit de toon bepaalt. Dat SHODAN de lakens uitdeelt, maakt ze zelf maar al te graag duidelijk. Dat godcomplex is dan ook een hardnekkig dingetje dat voor behoorlijk wat zwarte humor zorgt. Vaak komt het er dus op neer dat SHODAN je probeert te provoceren met een compleet van de pot gerukt plan dat als einddoel de uitroeiing van de mensheid heeft, en jij die als speler beetje bij beetje stokken in de wielen van dat plan probeert te steken. Dat betekent dat je security cameras vernietigt, dolle pipe mania-achtige puzzels oplost en inlogt in Cyberspace om vervolgens te realiseren dat je een item van een ander niveau nodig hebt. Om uiteindelijk na veel stunt- en vliegwerk op een audiolog te stoten die doodleuk de sleutel tot het stoppen van SHODAN's plan is en te realiseren dat je ofwel al erg goed op weg was, of in je onkunde de mensheid aan het verneuken was met een dorre cactus.
Met je hoofd tegen het ouderwetse plafond knallen
System Shock stapelt nogal veel op je bord, dat ontdek je al vrij snel, en heeft zoals gebruikelijk met een game getransporteerd uit 94 weinig behoefte aan het vasthouden van je handje. Dat betekent dat je verdomd hard vast kan komen te zitten, verdwaald in de gangen van The Citadel, als je niet bij de pinken bent. Dit is het soort game waarin je de nummers die je op een scherm ziet staan maar beter opschrijft in een notitieboek of op de naaktkat van de buren, want je mag er zeker van zijn dat die codes van belang zijn en het spel het vertikt om je die met de paplepel te souffleren zodra je ze nodig hebt. Games hadden vroeger echt geen greintje compassie met spelers.System Shock speelt anno 2024 vaak frustrerender dan fun, maar de invloed ervan blijft onmiskenbaar.
Dat gebrek aan wollen handschoentjes vind je ook terug in de combat van de game, die je tegenover mutanten en cyborgs zet en constant als een reliek uit zijn tijd voelt. In het vroege stadium van het game hang je vooral af van melee combat, maar dat voelt alsof je met een stokje tegen monsters aan het tikken bent. Ook de vuurwapens waar je later een vrij groot arsenaal van verzamelt, voelen nooit echt krachtig genoeg aan. Dat maakt de actie van System Shock een dubbeltje op zijn kant. Aan de ene kant voelt het ondermaats en is het ongetwijfeld het minst amusante aspect van de game, maar het helpt wel het idee te verkopen dat je tegenover een kracht staat die te sterk voor je is. Nog meer archaïsch design vind je in het beheren van je inventory. De plaats die je hebt om dingen mee te sleuren is uiteraard beperkt, dus is het een kwestie van een soort Tetris te spelen om je te behelpen, of een van de vrachtliften te zoeken die op elk level verstopt zijn, omdat die je toelaten om wat guns en items te stockeren.
Recycleren is de planeet eren
Het is een tikje bizar dat de ruimte die je hebt om dingen te dragen zo beperkt is, omdat net een van de nieuwe features is dat je een heleboel troep kan oprapen en recycleren tot gouden munten waar je mods voor je wapens mee kan kopen. Het feit dat er slechts op elk level zo een recyclepunt is, maakt het allemaal nog omslachtiger. Ofwel moet je, in een game waar je al erg veel aan het backtracken bent, met alles onder je armen naar dat punt rennen, ofwel verpulver je het tot een compacter formaat dat minder oplevert. De grap is dat je eender wat kan vaporiseren, dus ook per ongeluk een item dat belangrijk was om progressie te maken. Wederom is het dat kantje van de game dat weigert om je handje vast te houden. Het zijn ruwe kantjes die wat gepaard gaan met een game uit 94 en die door een moderne bril ietwat frustrerend kunnen lijken. Ergens heeft het ook iets verfrissends om de teugels in handen te krijgen om het paard bij wijze van spreken galopperend van de klif te storten.ChatGPT met een ego
Of je nu loopt te verdwalen in het doolhof van The Citadel, weer zit aan te klooien met je inventory, een keycard die je niet kan vinden of een cyborg die je het leven zuur maakt … er is altijd een constante. SHODAN. De AI is het soort overheersende slechterik die de volledige game kleur geeft, en The Citadel als het verlengstuk van haar geniale brein beschouwt. SHODAN manipuleert constant de wereld om je heen en probeert obstakels op je pad te leggen, daagt je uit met vileine bedreigingen of feliciteert je op cynische wijze met je simpele overwinningen. Je snapt zo waar Valve de mosterd gehaald heeft voor GlaDOS in de Portal-reeks, maar SHODAN voelt toch een stuk enger aan. Op bepaalde momenten klinkt ze bijna menselijk en beladen met emoties en empathie, maar nog geen paar minuten later wordt die façade doorprikt en krijg je de meest bloedstollende bedreigingen op een gecalculeerde kille manier naar je hoofd geslingerd. Het is die alomtegenwoordigheid en dat sinistere trekje die SHODAN het soort memorabele slechterik maken die de game in zijn geheel naar grotere hoogtes tilt. Er liggen frustraties om de hoek en het ouderwetse spel-design is af en toe wat worstelen, maar de strijd tegen die megalomane nutjob maakt het dat allemaal waard.Conclusie
De remake van System Shock blijft hondstrouw aan het origineel en dat heeft zijn voor- en nadelen. Je kan er dan ook niet omheen dat onder dat verse likje verf dezelfde fundamenten van de game uit 94 schuil gaan. Als je de frustraties en beperkingen die gepaard gaan met game design van drie decennia geleden echter voor lief kan nemen, krijg je een ervaring die nog steeds op memorabele wijze de invloeden die het gehad heeft tentoon spreidt.
Pro
- Geeft het origineel een frisse lik verf
- Maar blijft wel erg trouw aan de fundamenten van het origineel
- SHODAN is een schitterende slechterik
Con
- Frustratie schuilt vaak op de loer bij een game die zweert bij de conventies van dertig jaar geleden
7
Over
Beschikbaar vanaf
21 mei 2024
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- Horror
- Retro
- Survival
Ontwikkelaar
- Nightdive Studios
Uitgever
- Prime Matter
De rev was eerder online dan de game.
