Knappe vrouwen en mannen die schaars gekleed uit de bol gaan op het strand, de drank die rijkelijk vloeit, de temperatuur die boven de vijfentwintig graden stijgt en feestjes die eindigen met het aanschouwen van een prachtige zonsopgang. Deze beelden roepen de woorden Summertime Madness bij me op. Het contrast met deze game kan echter niet groter zijn. Geen wilde braspartijen, maar escapisme staat centraal in deze puzzelgame van ontwikkelaar DP Games. De game verscheen vorige zomer reeds voor pc, maar vindt nu ook zijn weg naar de consoles. In deze review kom je te weten of Summertime Madness een blijvende indruk heeft achtergelaten.
De game start met een beeld van de prachtige stad Praag die haar glans is kwijtgespeeld door een verwoestende oorlog. We bevinden ons in het jaar 1945, het einde van WOII nadert. Een schilder, die zich schuilhoudt in de stad, kan niet meer omgaan met deze dagelijkse terreur en onttrekt zich aan de realiteit door te vluchten in zijn eigen creaties. Op een dag verschijnt een mysterieus figuur in zijn woonkamer die hem een kans aanbiedt die hij niet kan afslaan. Hij belooft de schilder toegang tot zijn schilderijen, zodat hij zijn eigen creaties kan beleven. Er hangt echter een voorwaarde aan vast: zijn avontuur moet beëindigd zijn vooraleer de klok middernacht slaat. Slaagt hij hier niet in, dan zit zijn ziel voor altijd gevangen in zijn eigen schilderij. De twee heren beklinken de deal met een stevige handdruk, waarna het avontuur van de schilder start en de tijd genadeloos wegtikt in zijn nadeel.
Rondlopen in je eigen creatie
De ontwikkelaar is tegemoetgekomen aan spelers die zich geen opgejaagd wild willen voelen. Zo is er geen tijdslimiet in de Explorer modus, krijg je zes uur de tijd om het einde te halen in de Classic modus en dan heb je tenslotte nog de Advanced modus voor spelers die een echte uitdaging willen. Hier stopt de game onherroepelijk na drie uur speeltijd. Op deze manier bouwt de ontwikkelaar verschillende moeilijkheidsgraden in.
De achterliggende boodschap van het verhaal moet je trachten uit te vissen door de omgeving en bijpassende soundtrack in je op te nemen. De sequenties tussen het puzzelen door voelen erg aan als een walking simulator. De ontwikkelaar slaagt er echter niet in om je betrokken te laten voelen met het geheel. Het lijkt met momenten een rommeltje waar geen touw aan vast te knopen is.
De art style springt meteen in het oog: ik kreeg daadwerkelijk het gevoel dat ik in een schilderij rondliep dat tot leven was gekomen. Je start op een eiland dat dienst doet als centrale hub van waaruit je de verschillende puzzelomgevingen kan betreden. Deze bevatten diverse puzzeltechnieken zodat ze niet als een herhalingsoefening aanvoelen. Zo kom je terecht op een boot waar je door het bedienen van hendels een uitgang voor jezelf moet zien te creëren. Je moet roterende platformen bedienen zodat je de weg kan vrijmaken van enig obstakel. Wat meteen opviel, was het totale gebrek aan hulp. Je kan een hint aanvragen door op je horloge te kijken en zo enkele minuten van je kostbare tijd op te geven. Ware het niet dat de hints eerder suggestief zijn en ik er dus niet echt mee geholpen was.
De tijd tikt genadeloos verder
De puzzels vormden ook een bron van ergernis. Ik ben een complete leek als het aankomt op muziek. Indien je dan een aantal noten krijgt voorgeschoteld en deze op een piano dient te spelen, breekt het koud zweet mij uit. Hier word ik uiteraard gehinderd door mijn eigen onkunde, maar een langdradige en niet inventieve puzzel doet me afhaken. Zo moet je drie poorten openen zodat je vervolgens met een treinwagon kan verder rijden. Het gebied waarin je rondloopt, ligt echter bezaaid met hendels die een deur openen en tevens eentje sluiten. Dit wordt mooi getoond in een animatie die niet duidelijk genoeg is om uit te maken welke deuren je nu exact gemanipuleerd hebt. Hierbij voegt de ontwikkelaar een tweede dimensie toe waarbij dezelfde hendels andere deuren manipuleren. Een hels karwei om het overzicht te bewaren zonder er moedeloos van te worden. De speelduur van de game is uiteraard aan de korte kant, vermits de Advanced modus je maar drie uur de tijd geeft om de game uit te spelen. Alles in ogenschouw genomen, kan ik wel stellen dat Summertime Madness een frustrerende game is met hier en daar een lichtpuntje.
De game start met een beeld van de prachtige stad Praag die haar glans is kwijtgespeeld door een verwoestende oorlog. We bevinden ons in het jaar 1945, het einde van WOII nadert. Een schilder, die zich schuilhoudt in de stad, kan niet meer omgaan met deze dagelijkse terreur en onttrekt zich aan de realiteit door te vluchten in zijn eigen creaties. Op een dag verschijnt een mysterieus figuur in zijn woonkamer die hem een kans aanbiedt die hij niet kan afslaan. Hij belooft de schilder toegang tot zijn schilderijen, zodat hij zijn eigen creaties kan beleven. Er hangt echter een voorwaarde aan vast: zijn avontuur moet beëindigd zijn vooraleer de klok middernacht slaat. Slaagt hij hier niet in, dan zit zijn ziel voor altijd gevangen in zijn eigen schilderij. De twee heren beklinken de deal met een stevige handdruk, waarna het avontuur van de schilder start en de tijd genadeloos wegtikt in zijn nadeel.
Rondlopen in je eigen creatie
De ontwikkelaar is tegemoetgekomen aan spelers die zich geen opgejaagd wild willen voelen. Zo is er geen tijdslimiet in de Explorer modus, krijg je zes uur de tijd om het einde te halen in de Classic modus en dan heb je tenslotte nog de Advanced modus voor spelers die een echte uitdaging willen. Hier stopt de game onherroepelijk na drie uur speeltijd. Op deze manier bouwt de ontwikkelaar verschillende moeilijkheidsgraden in.
De achterliggende boodschap van het verhaal moet je trachten uit te vissen door de omgeving en bijpassende soundtrack in je op te nemen. De sequenties tussen het puzzelen door voelen erg aan als een walking simulator. De ontwikkelaar slaagt er echter niet in om je betrokken te laten voelen met het geheel. Het lijkt met momenten een rommeltje waar geen touw aan vast te knopen is.
Het leuke uitgangspunt wordt tenietgedaan door een gebrekkige uitwerking.
De art style springt meteen in het oog: ik kreeg daadwerkelijk het gevoel dat ik in een schilderij rondliep dat tot leven was gekomen. Je start op een eiland dat dienst doet als centrale hub van waaruit je de verschillende puzzelomgevingen kan betreden. Deze bevatten diverse puzzeltechnieken zodat ze niet als een herhalingsoefening aanvoelen. Zo kom je terecht op een boot waar je door het bedienen van hendels een uitgang voor jezelf moet zien te creëren. Je moet roterende platformen bedienen zodat je de weg kan vrijmaken van enig obstakel. Wat meteen opviel, was het totale gebrek aan hulp. Je kan een hint aanvragen door op je horloge te kijken en zo enkele minuten van je kostbare tijd op te geven. Ware het niet dat de hints eerder suggestief zijn en ik er dus niet echt mee geholpen was.
De tijd tikt genadeloos verder
De puzzels vormden ook een bron van ergernis. Ik ben een complete leek als het aankomt op muziek. Indien je dan een aantal noten krijgt voorgeschoteld en deze op een piano dient te spelen, breekt het koud zweet mij uit. Hier word ik uiteraard gehinderd door mijn eigen onkunde, maar een langdradige en niet inventieve puzzel doet me afhaken. Zo moet je drie poorten openen zodat je vervolgens met een treinwagon kan verder rijden. Het gebied waarin je rondloopt, ligt echter bezaaid met hendels die een deur openen en tevens eentje sluiten. Dit wordt mooi getoond in een animatie die niet duidelijk genoeg is om uit te maken welke deuren je nu exact gemanipuleerd hebt. Hierbij voegt de ontwikkelaar een tweede dimensie toe waarbij dezelfde hendels andere deuren manipuleren. Een hels karwei om het overzicht te bewaren zonder er moedeloos van te worden. De speelduur van de game is uiteraard aan de korte kant, vermits de Advanced modus je maar drie uur de tijd geeft om de game uit te spelen. Alles in ogenschouw genomen, kan ik wel stellen dat Summertime Madness een frustrerende game is met hier en daar een lichtpuntje.
Conclusie
Summertime Madness is een leuk uitziende game met origineel uitgangspunt, maar jammer genoeg schort er iets aan de uitwerking. De ontwikkelaar weet de emotionele lading van het verhaal niet op een overtuigende manier aan zijn spelers over te brengen. De puzzels zijn niet altijd even geslaagd en inventief, wat toch noodzakelijk is voor een game als deze. De leuke art style en soundtrack slagen er niet in om het geheel naar een hoger niveau te tillen.
Pro
- Art style
- Soundtrack
Con
- Puzzels zijn hit-or-miss
- Verhaalvertelling niet overtuigend
- Hints zorgen eerder voor verwarring dan verheldering
6
Over
Beschikbaar vanaf
17 juni 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Puzzle
Ontwikkelaar
- DP Games
Uitgever
- Sometimes You
