Grappling hooks vallen de laatste vijf jaar bij iedereen in de smaak, zo blijkt. FromSoftware implementeerde het voor hun behendige protagonist in Sekiro: Shadows Die Twice, Monster Hunter World maakte hiervan gebruik via unieke insecten, het toekomstige Splatoon 3 benut ze eveneens op hun eigen manier en voor 343 Industries is het zelfs een essentieel component om Halo Infinite van haar voorgangers te onderscheiden. Dit zijn maar een handvol recente voorbeelden, maar laten we niet één van de allervroegste instanties vergeten, met name de oorspronkelijke Bionic Commando. Op conceptueel vlak zit deze oudbakken titel nog steeds leuk in elkaar, zeker als je de remake uit 2008 uitprobeert, maar wat voor resultaat krijg je als je het idee erachter verder in de retro-richting blijft duwen? Zie hier, Steel Assault van Zenovia Interactive!
Even een geschiedenisles: aanvankelijk nam Steel Assault een geheel andere vorm aan toen men destijds fondsen inzamelde via een Kickstarter-campagne. Het werd gepitcht als een 2D-spel dat meer weg had van een traditionele NES-platformer, totdat men uiteindelijk het detail van het beeld omhoog krikte naar 16-bit graphics, waardoor het plotseling meer op een opgegraven SNES-titel leek. Het zag er prachtig uit - en dat doet het nog steeds - maar dat is niet hetgeen waarvoor diens ondersteuners eigenlijk betaalden, wat vervolgens het startschot gaf voor de geboorte van Cyber Shadow, gelukkig zonder kwaad bloed tussen leden uit het development team. Twee helften van de originele visie werden kortom opgesplitst, en hoewel dit makkelijk tot een problematische ontwikkelingsprocedure kon leiden, wist het uiteindelijke Cyber Shadow mij alsnog te bekoren. Intussen heeft men Steel Assault eveneens afgewerkt, en laat me meteen confirmeren dat ik gelukkig diezelfde positieve mening ook naar dit spel kan overdragen.
A gripping action romp!
Ondanks hun origines, verschillen de twee best veel van elkaar. Om de recensie terug ter zake te houden, Steel Assault heeft meer weg van het soort actiespel dat je in vervlogen tijden kon terugvinden binnenin de arcadehallen. Bikkelharde, bombastische belevenissen, al dan niet met een stoere bink als hoofdpersonage, en de pret begint haast ogenblikkelijk. Een introductie die het verhaal uitlegt duurt nauwelijks anderhalve minuut, en tussenfilmpjes naar aanleiding van de volgende leveltransitie nemen nóg minder seconden in beslag. Het algemene tempo van het spel ligt best hoog, tjokvol sensationele energie voor haast ieder individueel onderdeel, iets wat het pick up & play gehalte rechtstreeks versterkt. Weten 'ouwe getrouwen' zoals onder andere Metal Slug of games van wijlen Treasure je te amuseren, ten minste wat betreft de drijvende mentaliteit achter het algemene ontwerp ervan, dan besef je hiermee wat voor vlees je in de kuip hebt met Steel Assault.
Acties die je in deze game uitvoert, kan men vlug samenvatten. Met één knop mag je springen (inclusief een double jump) of al bukkend over de grond glijden, met een andere takel je je vijanden toe door middel van zweepachtige aanvallen waarvan je de hoek bepaalt, en met een derde knop schiet je via je grappling hook een draad los die langs beide zijden verbonden is met haken. Meer niet, dus geen overtollige mechanische bagage! Op het eerste zicht simpliciteit à volonté, wat voor de hand ligt vanwege het genre, maar er bestaan enkele nuances die de attentieve speler bevoordelen. Met die pseudo zweep doe je ook nog sommige projectielen teniet, je beschikt voor een korte duratie over invincibility frames telkens je glijdt en doordat je grappling hook zichzelf kan vastmaken aan muren, platformen of de grond, omzeil of benader je hiermee gevaren op een relatief flexibele manier.
Hooked on revenge...
Steel Assault geeft de speler genoeg vaardigheden om het bevechten van vijanden interessant te houden, zeker als het op de imposante boss fights aankomt. Deels omdat het spel vooral voor herspeelbaarheid mikte in plaats van een langdurige campaign; een standaard sessie voltooi je ideaal gesproken tussen de 30 à 60 minuten, afhankelijk van de geselecteerde moeilijkheidsgraad. Geen slechte levensduur voor iets dat amper boven de € 10 euro kost, en voor iets dat toch een beetje oefening vereist alvorens je Hard Difficulty zo goed als vlekkeloos vervolledigt. Arcade Mode - waar spelers terug naar het begin worden gestuurd eens ze te vaak sterven - neemt dit principe een stap verder met een limitatie van één 1UP-continue in totaal, minder power-ups en HP-waarden die niet meer hervullen bij aanvang van de volgende level. De game bestuurt vlotjes, verspilt weinig tijd en weet uitdaging op tafel te brengen die niet afhangt van oneerlijke onzin. M’n enige grote klachten zijn het ontbreken van een scoresysteem en dat de unlockables alles behalve een indruk achterlaten, in de context van zo’n beknopte ervaring. Geen extra speelbare karakters noch een alternatief uiterlijk voor je personage, geen stapel concept art of dergelijke noemenswaardige bonussen.
Wat zeker niet ontgoochelde in tegenstelling tot het bovenstaande detail, is de geweldige presentatie. Steel Assault behoort tot één van de meest indrukwekkende pixel art games van het laatste decennium, met z’n levendige kleurenpalet, (meestal) vloeiende animaties, cheesy machines zoals een gigantische schildpad met een kettingzaag voor een hoofd en allerhande stilistische trucjes die meer visuele diepgang creëren. Lichtjes jammer dat men dit exclusief voor een 4:3-beeldverhouding tekende, maar dit went al gauw. Ook de audio streeft om zo goed mogelijk het beste van de jaren ‘90 na te bootsen, en het zooitje overgoot men met geslaagde composities die in zekere mate de intensiteit verhogen. Al bij al niets om over te muggenziften.
Even een geschiedenisles: aanvankelijk nam Steel Assault een geheel andere vorm aan toen men destijds fondsen inzamelde via een Kickstarter-campagne. Het werd gepitcht als een 2D-spel dat meer weg had van een traditionele NES-platformer, totdat men uiteindelijk het detail van het beeld omhoog krikte naar 16-bit graphics, waardoor het plotseling meer op een opgegraven SNES-titel leek. Het zag er prachtig uit - en dat doet het nog steeds - maar dat is niet hetgeen waarvoor diens ondersteuners eigenlijk betaalden, wat vervolgens het startschot gaf voor de geboorte van Cyber Shadow, gelukkig zonder kwaad bloed tussen leden uit het development team. Twee helften van de originele visie werden kortom opgesplitst, en hoewel dit makkelijk tot een problematische ontwikkelingsprocedure kon leiden, wist het uiteindelijke Cyber Shadow mij alsnog te bekoren. Intussen heeft men Steel Assault eveneens afgewerkt, en laat me meteen confirmeren dat ik gelukkig diezelfde positieve mening ook naar dit spel kan overdragen.
A gripping action romp!
Ondanks hun origines, verschillen de twee best veel van elkaar. Om de recensie terug ter zake te houden, Steel Assault heeft meer weg van het soort actiespel dat je in vervlogen tijden kon terugvinden binnenin de arcadehallen. Bikkelharde, bombastische belevenissen, al dan niet met een stoere bink als hoofdpersonage, en de pret begint haast ogenblikkelijk. Een introductie die het verhaal uitlegt duurt nauwelijks anderhalve minuut, en tussenfilmpjes naar aanleiding van de volgende leveltransitie nemen nóg minder seconden in beslag. Het algemene tempo van het spel ligt best hoog, tjokvol sensationele energie voor haast ieder individueel onderdeel, iets wat het pick up & play gehalte rechtstreeks versterkt. Weten 'ouwe getrouwen' zoals onder andere Metal Slug of games van wijlen Treasure je te amuseren, ten minste wat betreft de drijvende mentaliteit achter het algemene ontwerp ervan, dan besef je hiermee wat voor vlees je in de kuip hebt met Steel Assault.
Steel Assault heeft meer weg van het soort actiespel dat je in vervlogen tijden kon terugvinden binnenin de arcadehallen.
Acties die je in deze game uitvoert, kan men vlug samenvatten. Met één knop mag je springen (inclusief een double jump) of al bukkend over de grond glijden, met een andere takel je je vijanden toe door middel van zweepachtige aanvallen waarvan je de hoek bepaalt, en met een derde knop schiet je via je grappling hook een draad los die langs beide zijden verbonden is met haken. Meer niet, dus geen overtollige mechanische bagage! Op het eerste zicht simpliciteit à volonté, wat voor de hand ligt vanwege het genre, maar er bestaan enkele nuances die de attentieve speler bevoordelen. Met die pseudo zweep doe je ook nog sommige projectielen teniet, je beschikt voor een korte duratie over invincibility frames telkens je glijdt en doordat je grappling hook zichzelf kan vastmaken aan muren, platformen of de grond, omzeil of benader je hiermee gevaren op een relatief flexibele manier.
Hooked on revenge...
Steel Assault geeft de speler genoeg vaardigheden om het bevechten van vijanden interessant te houden, zeker als het op de imposante boss fights aankomt. Deels omdat het spel vooral voor herspeelbaarheid mikte in plaats van een langdurige campaign; een standaard sessie voltooi je ideaal gesproken tussen de 30 à 60 minuten, afhankelijk van de geselecteerde moeilijkheidsgraad. Geen slechte levensduur voor iets dat amper boven de € 10 euro kost, en voor iets dat toch een beetje oefening vereist alvorens je Hard Difficulty zo goed als vlekkeloos vervolledigt. Arcade Mode - waar spelers terug naar het begin worden gestuurd eens ze te vaak sterven - neemt dit principe een stap verder met een limitatie van één 1UP-continue in totaal, minder power-ups en HP-waarden die niet meer hervullen bij aanvang van de volgende level. De game bestuurt vlotjes, verspilt weinig tijd en weet uitdaging op tafel te brengen die niet afhangt van oneerlijke onzin. M’n enige grote klachten zijn het ontbreken van een scoresysteem en dat de unlockables alles behalve een indruk achterlaten, in de context van zo’n beknopte ervaring. Geen extra speelbare karakters noch een alternatief uiterlijk voor je personage, geen stapel concept art of dergelijke noemenswaardige bonussen.
Zenovia Interactive ontwikkelde een zeer geslaagde attractierit boordevol forse felheden, met voor mij als enige nadelen een beperkt aantal kleinigheden.
Wat zeker niet ontgoochelde in tegenstelling tot het bovenstaande detail, is de geweldige presentatie. Steel Assault behoort tot één van de meest indrukwekkende pixel art games van het laatste decennium, met z’n levendige kleurenpalet, (meestal) vloeiende animaties, cheesy machines zoals een gigantische schildpad met een kettingzaag voor een hoofd en allerhande stilistische trucjes die meer visuele diepgang creëren. Lichtjes jammer dat men dit exclusief voor een 4:3-beeldverhouding tekende, maar dit went al gauw. Ook de audio streeft om zo goed mogelijk het beste van de jaren ‘90 na te bootsen, en het zooitje overgoot men met geslaagde composities die in zekere mate de intensiteit verhogen. Al bij al niets om over te muggenziften.
Conclusie
Als ik even eerlijk moest zijn, dan zou het verwende nest in mij zeggen dat ik naar meer verlangde. Niet omdat Steel Assault in z’n complete vorm te wensen overliet, maar eerder omdat ik er nóg meer pret mee wou beleven. Het idee achter de grappling hook kon men bijvoorbeeld verder evolueren, want het bleef doorgaans een secundaire functie. Desondanks deze opmerking ontwikkelde Zenovia Interactive een zeer geslaagde attractie rit boordevol forse felheden, met voor mij als enige nadelen een beperkt aantal kleinigheden. Kwalitatief staat Steel Assault op gelijke grond met Joymashers Blazing Chrome... maar je moet er wel de gezindheid voor hebben vanwege diens relatief hoge moeilijkheid.
Pro
- Geweldige pixel art en muziek
- Kort en bondig
- Leuke gameplay formule
- Moeilijk, maar niet oneerlijk
Con
- Mocht meer replay value hebben
- Weinig unlockable content
- Weggelegd voor retro-liefhebbers
- Bilineaire filter als een actieve standaardoptie is heiligschennis!
8
Over
Beschikbaar vanaf
28 september 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Action
- Platformer
Ontwikkelaar
- Zenovia Interactive
Uitgever
- Tribute Games
