Je beseft pas wat je mist wanneer je het voor het eerst in lange tijd nog eens krijgt. Het is niet enkel een gedachte die door het hoofd van Marnix Devogelaere schoot toen vrouwlief Cynthia voor het eerst in zeven maanden tijd nog eens de supersexyfuntime-playlist door de speakers in de slaapkamer deed galmen, maar ook tot mij doordrong bij het bekijken van Speak no Evil. De nieuwe film met James McAvoy in de hoofdrol is dan ook een terugkeer naar de thrillers van weleer, het soort films dat in de goeie oude videotheek op het schap stond tussen de populaire actiefilms en de grimmige horror. Het is kortom het soort genrefilm dat ze anno 2024 nauwelijks nog lijken te maken, en dat alleen al geeft de prent een streepje voor.
Het voelt als een perfecte match tussen het Amerikaanse koppel Ben en Louise en het Britse koppel Paddy en Ciara. Je weet wel hoe het soms loopt op vakantie. Het niksen aan het zwembad zorgt voor verveling, en dan is het leggen van nieuwe contacten een welkome afleiding van het luilekkeren. Paddy heeft duidelijk een ruw kantje, maar het open karakter van de Britten zorgt voor een vleugje avontuur. Zeker wanneer dochtertje Agnes, geplaagd door een angststoornis, vriendschap weet te sluiten met het zoontje van het Engelse koppel, is het eenvoudig voor de twee gezinnen om een band te vormen. Het is een simpel herkenbaar gegeven waar Speak no Evil
de nachtmerrie op weet te bouwen.
Speak No Evil is de remake van een Deens-Nederlandse film, maar omdat ik die nooit gezien heb, beoordeel ik deze versie uiteraard op haar eigen merites. Voor mij is deze versie in elk geval effectief, omdat de film baadt in een sfeertje van ongemakkelijkheid. Je voelt al van in het begin dat er iets fout is aan Paddy en zijn gezin, het is alleen initieel moeilijk om je vinger te leggen op wat dat nou precies is. Paddy is iets te tactiel, een tikje te agressief, een tikje te defensief, simpelweg op alle vlakken een tikje ‘te’. Louise voelt dan ook wat de kijker voelt: de rode vlaggen zijn overduidelijk, en we gaan het water niet in met die gast. Alleen heeft ze een man en kind die diezelfde signalen niet zien of verkiezen te negeren, waardoor ze schoorvoetend mee in een nachtmerrie gesleept wordt. Nou heb ik me laten vertellen door mijn door pellicule en arthouse geobsedeerde vriendin dat Gaesterne, het origineel uit 2022, scherpere tandjes heeft, maar voor mij werkte Speak No Evil door de tandem Watkins en McAvoy. Filmmaker James Watkins weet hoe hij een vileine thriller moet maken waarin hij de donkere kracht van alledaagse mensen belicht, en hoewel hij hier niet naar de gitzwarte dieptes van zijn meesterwerkje Eden Lake afzakt, is zijn hand ook hier duidelijk voelbaar. McAvoy draagt dan weer de zwaarste last van de film op zijn schouders in de rol van Paddy. Hij moet de kijker vanaf het begin een onbehaaglijk gevoel geven en de waanzin beetje bij beetje laten overnemen, maar tegelijkertijd geloofwaardig overbrengen dat een gezin vrijwillig tijd bij hem zou willen doorbrengen. Het is een lastige dans op het slappe koord, maar McAvoy slaagt er met vlag en wimpel in.
Over de extra’s kunnen we kort zijn. James Watkins levert een audiocommentaar, maar dat is vrij droog van toon en zal enkel de grootste filmfans kunnen boeien. De drie making-of filmpjes over de cast en de filmlocaties omvatten samen met moeite negentien minuten en zijn te oppervlakkig om ook maar enige waarde te hebben.
Het voelt als een perfecte match tussen het Amerikaanse koppel Ben en Louise en het Britse koppel Paddy en Ciara. Je weet wel hoe het soms loopt op vakantie. Het niksen aan het zwembad zorgt voor verveling, en dan is het leggen van nieuwe contacten een welkome afleiding van het luilekkeren. Paddy heeft duidelijk een ruw kantje, maar het open karakter van de Britten zorgt voor een vleugje avontuur. Zeker wanneer dochtertje Agnes, geplaagd door een angststoornis, vriendschap weet te sluiten met het zoontje van het Engelse koppel, is het eenvoudig voor de twee gezinnen om een band te vormen. Het is een simpel herkenbaar gegeven waar Speak no Evil
Vakantieliefde
In de meeste gevallen blijft zo’n vakantievriendschap beperkt tot het hotel waar koppels samen een week verbleven, maar bij thuiskomst in Londen krijgen de Amerikanen al snel de uitnodiging om een week door te brengen op de boerderij van Paddy op het platteland. Al snel blijkt dat dit misschien niet het beste idee was, wanneer er zich barsten in het masker van de gastheer beginnen te vormen. Louise is de eerste die voorbij de façade weet te kijken en ontdekt dat er een donkere bron van agressie borrelt onder het joviale oppervlak. Paddy maakt duidelijk dat hij het niet bepaald hoog op heeft met haar meningen over zijn liefde voor jagen of de manier waarop hij omgaat met zijn zoon en laat duidelijk merken dat hij geen hoge dunk heeft van haar liberale levensvisie. Het gedrag van Paddy begint dag na dag ruwer en onvoorspelbaarder te worden, en de druk om gewoon te vertrekken wordt steeds verder opgevoerd. Het probleem met dat soort druk die opbouwt, is echter dat het zich zoals een gas kan ophopen, tot je op een punt komt dat een vonk voor een explosieve situatie zorgt.Speak no Evil is een kleine vileine thriller die steunt op de sterke schouders van James McAvoy.
Speak No Evil is de remake van een Deens-Nederlandse film, maar omdat ik die nooit gezien heb, beoordeel ik deze versie uiteraard op haar eigen merites. Voor mij is deze versie in elk geval effectief, omdat de film baadt in een sfeertje van ongemakkelijkheid. Je voelt al van in het begin dat er iets fout is aan Paddy en zijn gezin, het is alleen initieel moeilijk om je vinger te leggen op wat dat nou precies is. Paddy is iets te tactiel, een tikje te agressief, een tikje te defensief, simpelweg op alle vlakken een tikje ‘te’. Louise voelt dan ook wat de kijker voelt: de rode vlaggen zijn overduidelijk, en we gaan het water niet in met die gast. Alleen heeft ze een man en kind die diezelfde signalen niet zien of verkiezen te negeren, waardoor ze schoorvoetend mee in een nachtmerrie gesleept wordt. Nou heb ik me laten vertellen door mijn door pellicule en arthouse geobsedeerde vriendin dat Gaesterne, het origineel uit 2022, scherpere tandjes heeft, maar voor mij werkte Speak No Evil door de tandem Watkins en McAvoy. Filmmaker James Watkins weet hoe hij een vileine thriller moet maken waarin hij de donkere kracht van alledaagse mensen belicht, en hoewel hij hier niet naar de gitzwarte dieptes van zijn meesterwerkje Eden Lake afzakt, is zijn hand ook hier duidelijk voelbaar. McAvoy draagt dan weer de zwaarste last van de film op zijn schouders in de rol van Paddy. Hij moet de kijker vanaf het begin een onbehaaglijk gevoel geven en de waanzin beetje bij beetje laten overnemen, maar tegelijkertijd geloofwaardig overbrengen dat een gezin vrijwillig tijd bij hem zou willen doorbrengen. Het is een lastige dans op het slappe koord, maar McAvoy slaagt er met vlag en wimpel in.
Het schijfje
Audiovisueel levert de blu-ray solide prestaties af. Het is niet de meest flashy film, maar de opening in Italië ziet er idyllisch uit met een warm kleurenpalet en ook het Engelse platteland komt sfeervol tot leven dankzij een koelere tint. Details zitten goed en blijven zelfs in de donkere scènes in de tweede helft goed overeind. Ook de Dolby TrueHD 7.1-audiomix werkt sfeerbevorderend met geluid dat vooral indruk maakt met subtiele creepy geluiden zoals het kraken van een oud huis of geheimzinnige voetstappen. Wanneer de hel uiteindelijk losbarst, mogen ook de bassen van je speakers zich even uitleven om voor extra impact te zorgen.Over de extra’s kunnen we kort zijn. James Watkins levert een audiocommentaar, maar dat is vrij droog van toon en zal enkel de grootste filmfans kunnen boeien. De drie making-of filmpjes over de cast en de filmlocaties omvatten samen met moeite negentien minuten en zijn te oppervlakkig om ook maar enige waarde te hebben.
Conclusie
Speak no Evil is een ouderwetse thriller die sterk leunt op een ongemakkelijke sfeer en een schitterende rol van James McAvoy. Je weet als kijker al meteen welke richting het uitgaat en niet elk plotpunt is even geloofwaardig, maar door de sfeerschepping van James Watkins en de prestatie van de hoofdacteur is het een nachtmerrie waar je graag in mee gaat. De blu-ray zelf is audiovisueel solide, maar is op het vlak van special features ronduit schamel.
Pro
- Het ongemakkelijke sfeertje komt steeds sterker aan de oppervlakte
- James McAvoy is wederom ijzersterk
- sfeervolle audiovisuele weergave op de blu-ray
Con
- Niet altijd even geloofwaardig
- Schamele extra's op het schijfje
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
29 november 2024
Genre
- Thriller
Speelduur
110 minuten
Regie
James Watkins
Cast
James McAvoy, Mackenzie Davis, Scoot McNairy, Aisling Franciosi
Uitgever
Universal Pictures
