Van uitgever 11 bit studios komt na Frostpunk en This War of Mine nog een wereld die een kijkje neemt naar de menselijke ervaring tijdens een sneeuwstorm: South of the Circle speelt zich af tijdens de Koude Oorlog en volgt Brit Doctor Peter Hamilton op een gevaarlijke tocht door Antarctica. Waar het heden samenvloeit met zijn verleden aan Cambridge University, waar hij de liefde van zijn leven, Clara ontmoette. De focus ligt nu meer op het persoonlijke verhaal van Peter en Clara, dan op verhalen die verteld worden aan de hand van diepe gameplaysystemen. Maar het uniek beslissingssysteem waarbij je steeds een gemoedstoestand kiest, is verrassend veelzijdig en effectief in de speler dichter te verbinden met het verhaal.
In 2020 kwam South of the Circle exclusief uit voor iOS-systemen. Nu wordt deze geprezen adventure game overgebracht naar alle grote platformen. In dit interactieve drama speel je als een Britse klimatoloog tijdens de Koude Oorlog tussen het Westen en de Sovjet-Unie. Het verhaal schakelt steeds terug tussen zijn huidige ervaring in Antarctica en zijn verleden aan Cambridge, waar hij mede-wetenschapper Clara leerde kennen, en deze relatie al snel in conflict komt te staan met zijn baan. Als Peter wandel en rijd je door de straten van Cambridge en de bergen van Antarctica, verken je kamers voor kaarten, brieven en radio's die je verder kunnen helpen, en maak je vooral beslissingen over wat je zegt en in welke toon je het zegt in gesprekken met de personen in zijn leven.
Een ontroerende walk down memory mountain
Voor eerst ongekende redenen, vliegt Britse wetenschapper Doctor Peter Hamilton in een wankel vliegtuig over Antarctica, en wegens een sneeuwstorm, stort het neer in the middle of nowhere. De piloot heeft zijn been bezeerd, dus het is aan Peter om rond te verkennen en proberen ergens hulp te vinden. Hij laat zich leiden door een blinkend rood licht in de verte ... Maar hij moet oppassen, want mogelijks zal hij Sovjets tegenkomen en die zullen wegens de vijandigheden tussen hun landen niet al te vriendelijk naar hem zijn. Doorheen de lange wandelingen en ritten in de kille sneeuw, dwalen zijn gedachten af naar zijn leven voordat hij naar Antarctica kwam. Als doctorandus slaagde hij er maar niet in zijn paper over straling en weerpatronen af te maken, waardoor zijn promotor en zijn vrienden twijfelen aan zijn academisch vermogen. Dat veranderde wanneer hij Clara ontmoette, een charismatische wetenschapster die hem inspireert om op nieuwe manieren naar zijn eigen werk te kijken. Hij wordt al snel verliefd op Clara, maar dat belooft problematisch te zijn aangezien Clara fervent feministe en antioorlogsactiviste is, posities die niet gedeeld worden door de machthebbenden aan zijn universiteit. Zeker aangezien op de achtergrond conflicten met de Sovjet-Unie escaleren en er informatie de ronde doet rond Russische spionnen aan Cambridge. Alle momenten die iets betekenden met Clara, maar ook zijn familie, vrienden en gezagvoerders, komen terug in focus, en zo ook alle beslissingen die hem tot dit punt geleid hebben. Maar terwijl Peters wanhoop in Antarctica stijgt, wordt de grens tussen herinnering, heden en zelfs pure fictie, vervaagd. Zoals de beste werken van fictie, stelt South of the Circle belangrijke vragen over de mens, en op sommige van die vragen geeft het duidelijker antwoord dan anderen. Dat de speler het in principe al eens is met de gelijkheid van man en vrouw, wordt aangenomen, maar South of the Circle bekijkt deze zaak, en ook andere sociale problemen zoals geopolitieke conflicten vanuit een diepere lens dan the good guys versus the bad guys. Het kijkt naar de praktische betekenis van onverschilligheid, naar het psychologisch impact van voorrecht, naar de last die genderrollen voor zowel mannen als vrouwen betekenen, en de alomtegenwoordigheid van propaganda.
Van begin tot eind is het verhaal en hoe het gepresenteerd wordt van de bovenste plank. De progressie, pacing en dialoog van het verhaal zijn zowat perfect; op elk moment word je meegezogen in de emotionele wereld van Peters herinneringen of huidige ervaringen. Personages zijn geloofwaardig geschreven en magistraal vertolkt. Gwilym Lee (The Great, Bohemian Rhapsody) en Olivia Vinell (A Beautiful Curse, Queens of Mystery) zetten denderende, natuurlijke stemperformances neer die van Peter en Clara genuanceerde, gebrekkige en sympathieke personages maken. Ook Anton Lesser (Maester Qyburn van Game of Thrones) is indrukwekkend als de vaderlandslievende en chauvinistische Cambridge-hoogleraar die Peters waarden op de proef stelt, maar toch als een intelligente man en een waar product van zijn tijd wordt neergezet. De artstyle en muziek zijn beide ook tijdloos, passend en kwaliteitsvol, maar de echte ster van de presentatie is de cinematografie. Meeste 3D-games geven de speler controle over de camera, maar in South of the Circle staat de camera ofwel in een vaste positie, ofwel op een vast traject wanneer je Peter beweegt. De manier waarop het de gebeurtenissen en mensen in beeld zet is opmerkelijk en volledig passend met de thema's van het verhaal. Herinneringen zetten bijvoorbeeld enkel de elementen die Peter zich herinnert onder het licht, de rest van het scherm is pikdonker. Ook de overgangen tussen Antarctica- en Cambridge-scènes zijn vloeiend en bedachtzaam geïmplementeerd om de verwarring tussen de twee weer te geven.
Een iconische aanpak
Dat South of the Circle origineel een mobile game was, is duidelijk aan zijn simpele controleschema. Toch is het opmerkelijk wat ze via zo'n simpele systemen kunnen bereiken. Het belangrijkste systeem is dat van de gespreksiconen. Waar je bij veel adventure games of RPG's bij het kiezen van conversatie-opties eerst alle opties moet lezen, omzeilt South of the Circle dit probleem door een icoon-aanpak te nemen. Vanaf het begin van het spel word je aangeleerd dat bepaalde iconen bepaalde betekenissen hebben, en al snel wordt het zo heel intuïtief om een beslissing te maken. Aangezien je niets moet lezen, kan de game je onder druk zetten om heel snel met een icoon te antwoorden, en dat voelt ook meer als de stress van echte conversaties dan meeste conversatiesystemen. De iconen betekenen meestal niets concreets, maar een gevoel, persoonlijkheidstrek, of attitude. Zo betekent een grijs blok zowel rigiditeit als zelfzekerheid en assertiviteit, een zonnetje betekent intuïtief optimisme en nieuwsgierigheid en golven betekenen empathie en zorgzaamheid. Ook is er de groeiende rode bol, om met onzekerheid of paniek te reageren; Dat kan je al wat aan het denken zetten over de significantie van dat rode licht in de verte (F. Scott Fitzgerald zou er ook iets over te zeggen hebben). Het idee klinkt simpel, en dat is het ook, maar toch zijn deze set tools net genoeg om je in te kunnen leven in de momenten van Peters leven. Er zijn geen juiste of foute antwoorden en elke expressie heeft in bepaalde situaties wel zijn plaats. Hoewel het merendeel van je beslissingen geen grote impact zullen hebben op het verhaal, maakt het wel elk verhaal persoonlijker voor elke speler, en wanneer jouw beslissingen toch terug naar voren komen in het verhaal, voel je hun gewicht veel sterker dan als dit een film was geweest.
In principe is het een goed systeem dat meestal bereikt waar het voor bedoeld was, maar er zijn toch een paar problemen mee. Zo is het ten eerste makkelijk om voor jezelf een rangorde van symbolen te maken zodat je voor alles een standaardantwoord hebt. Er zijn situaties waar die rangorde niet te pas komt, maar te vaak voelde ik mezelf wel wat investering verliezen omdat ik gewoon een groot deel van de tijd de golven kon kiezen zonder daar veel negatieve of positieve impact van te voelen. Ten tweede, stilte is geen optie en als je niets indrukt, zal een keuze gewoon gekozen worden voor je. Vooral de situaties waar slechts één icoon mogelijk is om uit te kiezen, voelen daarom zinloos, want Peter zal dan die respons gebruiken, zelfs als jij niets doet. Ten laatste, soms is het onduidelijk wat er met het icoon precies bedoeld werd. Zo kwam ik af en toe in situaties waar ik niet goed wist waarop ik reageerde: In een bepaald deel maakt Peters promotor een chauvinistische uitspraak over een protest buiten het college, en Peter krijgt de optie om hierover star te doen (het grijs blok). Wil dat zeggen dat je de starre attitude van de professor deelt, of juist je assertief tegen zijn uitspraak ingaat? Dat wordt pas duidelijk wanneer je het ook selecteert. Ik zou ook kunnen klagen dat het icoonsysteem niet veel in een puzzelcontext werd gebruikt, waar je specifiek goed moet nadenken over hoe op wat te reageren om een situatie uit te raken, met juiste en foute antwoorden. Dat zou een zeer interessant spel zijn, maar dat is ook niet het soort spel dat South of the Circle wil zijn, dus dat zou een oneerlijke kritiek zijn. Het echte doel, de speler met hun beslissingen een diepere inleving met Peter en het verhaal geven, is absoluut behaald.
Een element apart van de gespreksiconen die ook anders wordt aangepakt dan je gewoon bent is het lezen van notities. Meeste games gebruiken tegenwoordig wel geschreven notities die je in de wereld kan vinden, die de speler kan lezen om wat achtergrondinformatie mee te geven. In South of the Circle krijg je, wanneer je een stuk geschrift vindt, geen statisch stuk tekst om te lezen, maar een paar rijen van korte zinnen waar je één voor één door moet scrollen om elke lijn te lezen. Het klinkt als een kleine verandering, maar toch voegt het een poëtisch element toe aan elke tekst die je leest, die terug doet denken aan het thema van de selectieve herinneringen. Ook is een andere activiteit van het spel gewoon het rondwandelen en rijden, en al zijn dit wel de stukken die de prachtige camerabewegingen faciliteren, de beweging van het personage zelf is best star en onhandig. Tot slot, vanuit het hoofdmenu kan je een Behind the scenes-optie aandrukken en daar vind je allerlei designdocumenten en concept art, alsmaar meer terwijl je door het verhaal gaat. Deze content is niet enorm uitgebreid, maar toch een mooie toevoeging, die meer games voor mijn part wel mogen overnemen.
In 2020 kwam South of the Circle exclusief uit voor iOS-systemen. Nu wordt deze geprezen adventure game overgebracht naar alle grote platformen. In dit interactieve drama speel je als een Britse klimatoloog tijdens de Koude Oorlog tussen het Westen en de Sovjet-Unie. Het verhaal schakelt steeds terug tussen zijn huidige ervaring in Antarctica en zijn verleden aan Cambridge, waar hij mede-wetenschapper Clara leerde kennen, en deze relatie al snel in conflict komt te staan met zijn baan. Als Peter wandel en rijd je door de straten van Cambridge en de bergen van Antarctica, verken je kamers voor kaarten, brieven en radio's die je verder kunnen helpen, en maak je vooral beslissingen over wat je zegt en in welke toon je het zegt in gesprekken met de personen in zijn leven.
Een ontroerende walk down memory mountain
Voor eerst ongekende redenen, vliegt Britse wetenschapper Doctor Peter Hamilton in een wankel vliegtuig over Antarctica, en wegens een sneeuwstorm, stort het neer in the middle of nowhere. De piloot heeft zijn been bezeerd, dus het is aan Peter om rond te verkennen en proberen ergens hulp te vinden. Hij laat zich leiden door een blinkend rood licht in de verte ... Maar hij moet oppassen, want mogelijks zal hij Sovjets tegenkomen en die zullen wegens de vijandigheden tussen hun landen niet al te vriendelijk naar hem zijn. Doorheen de lange wandelingen en ritten in de kille sneeuw, dwalen zijn gedachten af naar zijn leven voordat hij naar Antarctica kwam. Als doctorandus slaagde hij er maar niet in zijn paper over straling en weerpatronen af te maken, waardoor zijn promotor en zijn vrienden twijfelen aan zijn academisch vermogen. Dat veranderde wanneer hij Clara ontmoette, een charismatische wetenschapster die hem inspireert om op nieuwe manieren naar zijn eigen werk te kijken. Hij wordt al snel verliefd op Clara, maar dat belooft problematisch te zijn aangezien Clara fervent feministe en antioorlogsactiviste is, posities die niet gedeeld worden door de machthebbenden aan zijn universiteit. Zeker aangezien op de achtergrond conflicten met de Sovjet-Unie escaleren en er informatie de ronde doet rond Russische spionnen aan Cambridge. Alle momenten die iets betekenden met Clara, maar ook zijn familie, vrienden en gezagvoerders, komen terug in focus, en zo ook alle beslissingen die hem tot dit punt geleid hebben. Maar terwijl Peters wanhoop in Antarctica stijgt, wordt de grens tussen herinnering, heden en zelfs pure fictie, vervaagd. Zoals de beste werken van fictie, stelt South of the Circle belangrijke vragen over de mens, en op sommige van die vragen geeft het duidelijker antwoord dan anderen. Dat de speler het in principe al eens is met de gelijkheid van man en vrouw, wordt aangenomen, maar South of the Circle bekijkt deze zaak, en ook andere sociale problemen zoals geopolitieke conflicten vanuit een diepere lens dan the good guys versus the bad guys. Het kijkt naar de praktische betekenis van onverschilligheid, naar het psychologisch impact van voorrecht, naar de last die genderrollen voor zowel mannen als vrouwen betekenen, en de alomtegenwoordigheid van propaganda.
Op elk moment word je meegezogen in de emotionele wereld van Peters herinneringen of huidige ervaringen.
Van begin tot eind is het verhaal en hoe het gepresenteerd wordt van de bovenste plank. De progressie, pacing en dialoog van het verhaal zijn zowat perfect; op elk moment word je meegezogen in de emotionele wereld van Peters herinneringen of huidige ervaringen. Personages zijn geloofwaardig geschreven en magistraal vertolkt. Gwilym Lee (The Great, Bohemian Rhapsody) en Olivia Vinell (A Beautiful Curse, Queens of Mystery) zetten denderende, natuurlijke stemperformances neer die van Peter en Clara genuanceerde, gebrekkige en sympathieke personages maken. Ook Anton Lesser (Maester Qyburn van Game of Thrones) is indrukwekkend als de vaderlandslievende en chauvinistische Cambridge-hoogleraar die Peters waarden op de proef stelt, maar toch als een intelligente man en een waar product van zijn tijd wordt neergezet. De artstyle en muziek zijn beide ook tijdloos, passend en kwaliteitsvol, maar de echte ster van de presentatie is de cinematografie. Meeste 3D-games geven de speler controle over de camera, maar in South of the Circle staat de camera ofwel in een vaste positie, ofwel op een vast traject wanneer je Peter beweegt. De manier waarop het de gebeurtenissen en mensen in beeld zet is opmerkelijk en volledig passend met de thema's van het verhaal. Herinneringen zetten bijvoorbeeld enkel de elementen die Peter zich herinnert onder het licht, de rest van het scherm is pikdonker. Ook de overgangen tussen Antarctica- en Cambridge-scènes zijn vloeiend en bedachtzaam geïmplementeerd om de verwarring tussen de twee weer te geven.
Een iconische aanpak
Dat South of the Circle origineel een mobile game was, is duidelijk aan zijn simpele controleschema. Toch is het opmerkelijk wat ze via zo'n simpele systemen kunnen bereiken. Het belangrijkste systeem is dat van de gespreksiconen. Waar je bij veel adventure games of RPG's bij het kiezen van conversatie-opties eerst alle opties moet lezen, omzeilt South of the Circle dit probleem door een icoon-aanpak te nemen. Vanaf het begin van het spel word je aangeleerd dat bepaalde iconen bepaalde betekenissen hebben, en al snel wordt het zo heel intuïtief om een beslissing te maken. Aangezien je niets moet lezen, kan de game je onder druk zetten om heel snel met een icoon te antwoorden, en dat voelt ook meer als de stress van echte conversaties dan meeste conversatiesystemen. De iconen betekenen meestal niets concreets, maar een gevoel, persoonlijkheidstrek, of attitude. Zo betekent een grijs blok zowel rigiditeit als zelfzekerheid en assertiviteit, een zonnetje betekent intuïtief optimisme en nieuwsgierigheid en golven betekenen empathie en zorgzaamheid. Ook is er de groeiende rode bol, om met onzekerheid of paniek te reageren; Dat kan je al wat aan het denken zetten over de significantie van dat rode licht in de verte (F. Scott Fitzgerald zou er ook iets over te zeggen hebben). Het idee klinkt simpel, en dat is het ook, maar toch zijn deze set tools net genoeg om je in te kunnen leven in de momenten van Peters leven. Er zijn geen juiste of foute antwoorden en elke expressie heeft in bepaalde situaties wel zijn plaats. Hoewel het merendeel van je beslissingen geen grote impact zullen hebben op het verhaal, maakt het wel elk verhaal persoonlijker voor elke speler, en wanneer jouw beslissingen toch terug naar voren komen in het verhaal, voel je hun gewicht veel sterker dan als dit een film was geweest.
Het doel, de speler met hun beslissingen een diepere inleving met Peter en het verhaal geven, is absoluut behaald.
In principe is het een goed systeem dat meestal bereikt waar het voor bedoeld was, maar er zijn toch een paar problemen mee. Zo is het ten eerste makkelijk om voor jezelf een rangorde van symbolen te maken zodat je voor alles een standaardantwoord hebt. Er zijn situaties waar die rangorde niet te pas komt, maar te vaak voelde ik mezelf wel wat investering verliezen omdat ik gewoon een groot deel van de tijd de golven kon kiezen zonder daar veel negatieve of positieve impact van te voelen. Ten tweede, stilte is geen optie en als je niets indrukt, zal een keuze gewoon gekozen worden voor je. Vooral de situaties waar slechts één icoon mogelijk is om uit te kiezen, voelen daarom zinloos, want Peter zal dan die respons gebruiken, zelfs als jij niets doet. Ten laatste, soms is het onduidelijk wat er met het icoon precies bedoeld werd. Zo kwam ik af en toe in situaties waar ik niet goed wist waarop ik reageerde: In een bepaald deel maakt Peters promotor een chauvinistische uitspraak over een protest buiten het college, en Peter krijgt de optie om hierover star te doen (het grijs blok). Wil dat zeggen dat je de starre attitude van de professor deelt, of juist je assertief tegen zijn uitspraak ingaat? Dat wordt pas duidelijk wanneer je het ook selecteert. Ik zou ook kunnen klagen dat het icoonsysteem niet veel in een puzzelcontext werd gebruikt, waar je specifiek goed moet nadenken over hoe op wat te reageren om een situatie uit te raken, met juiste en foute antwoorden. Dat zou een zeer interessant spel zijn, maar dat is ook niet het soort spel dat South of the Circle wil zijn, dus dat zou een oneerlijke kritiek zijn. Het echte doel, de speler met hun beslissingen een diepere inleving met Peter en het verhaal geven, is absoluut behaald.
Een element apart van de gespreksiconen die ook anders wordt aangepakt dan je gewoon bent is het lezen van notities. Meeste games gebruiken tegenwoordig wel geschreven notities die je in de wereld kan vinden, die de speler kan lezen om wat achtergrondinformatie mee te geven. In South of the Circle krijg je, wanneer je een stuk geschrift vindt, geen statisch stuk tekst om te lezen, maar een paar rijen van korte zinnen waar je één voor één door moet scrollen om elke lijn te lezen. Het klinkt als een kleine verandering, maar toch voegt het een poëtisch element toe aan elke tekst die je leest, die terug doet denken aan het thema van de selectieve herinneringen. Ook is een andere activiteit van het spel gewoon het rondwandelen en rijden, en al zijn dit wel de stukken die de prachtige camerabewegingen faciliteren, de beweging van het personage zelf is best star en onhandig. Tot slot, vanuit het hoofdmenu kan je een Behind the scenes-optie aandrukken en daar vind je allerlei designdocumenten en concept art, alsmaar meer terwijl je door het verhaal gaat. Deze content is niet enorm uitgebreid, maar toch een mooie toevoeging, die meer games voor mijn part wel mogen overnemen.
Conclusie
South of the Circle brengt een intelligente analyse op zowel psychologisch als sociologisch vlak van concepten zoals vooroordelen, vaderlandsliefde, conflictaanpakken en traditionele genderverwachtingen. Dit interactieve drama over een man, Dr. Peter Hamilton, die tijdens een levensgevaarlijke zoektocht naar hulp in Antarctica steeds terugdenkt aan zijn oude leven in Cambridge en zijn relatie met feministe Clara, is meeslepend geschreven, prachtig in beeld gezet en rakend geacteerd. De effectiviteit van het verhaal wordt verder verhoogd met behulp van een simpel maar krachtig beslissingssysteem, dat weinig impact op het verhaal heeft, maar ondanks een paar complicaties, de speler dieper in Peters levenswereld trekt, en dat de wendingen van het verhaal nog persoonlijker doet toeslaan.
Pro
- Bedachtzame, dynamische cinematografie en montage
- Uitstekende script, verhaal en thema's
- Rakende stemperformances
- Simpel maar effectief beslissingssysteem
Con
- Onhandige beweging
- Een paar complicaties bij het beslissingssysteem
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
3 augustus 2022
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- Mobile
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- State of Play
Uitgever
- 11 bit studios
Website
Laatst bewerkt:
