Sifu is niet zomaar een uitdagende game, het is een masochistisch monstertje dat erop gebrand lijkt constant de vloer met je aan te vegen. Het is een rechtlijnig verhaaltje vol wraak en martial arts waarin je in de ene stage na de andere tegenover agressieve vechtersbazen en meedogenloze eindbazen wordt geplaatst en constant tot pulp getrapt wordt als je niet bij de pinken bent. Wie had gedacht zijn innerlijke Bruce Lee los te laten in een soort power fantasy zou wel eens van een koude kermis terug kunnen komen, huilend en vol blauwe plekken.
Sifu
heeft een hoge leercurve die tijd en aandacht vraagt. In dat opzicht is het dan ook het soort game waar je al vrij snel voor jezelf kan uitmaken of het wat voor je is. Ben je het soort gamer die gewoon relaxed wat wil knokken en games vooral als gezellig tijdverdrijf ziet? Ja …skippen dus. Dit is het soort spelletje waar spelen gepaard gaat met vallen en weer opstaan en weer vallen. Het constante falen, maar vervolgens ook leren uit dat falen om steeds wat verder te komen. Het vergt het verbijten van frustraties, het scherpstellen van de zintuigen en tonnen volharding om het einde te halen. Soms levert dat memorabele gameplay op, soms ergernis. Wanneer alle puzzelstukjes klikken bij Sifu is het een unieke energieke trip van ongeziene proporties, een kung-fu film waar jij de ster in bent. Alleen wringt het schoentje dus ietwat bij het feit dat het vaker botst dan klikt tussen de speler en Sifu, toch in mijn geval.
I thought I knew kung fu
Er is een korte introductie waar je de absolute basis aangeleerd krijgt en dan duwt de game je in het diepe met een venijnige grijns op de snoet. Je ontdekt al snel dat zelfs de simpele handlangers waar je tegen staat te vechten je verdomd hard pijn kunnen doen en dat timing dan ook de absolute sleutel tot overwinning is hier. Aanvallen kunnen van hoog of laag komen aan een snel tempo en het ontwijken van die moves op het juiste moment is wat je in leven houdt. Je moet er dan ook constant mentaal bij zijn. Dit is, en ik kan het niet genoeg blijven benadrukken, geen spelletje dat je even tussendoor speelt of met je vermoeide kop voor het slapen gaan opstart. Opperste focus en "gaan" is de boodschap. Je moet aanvallen ontwijken of uitdelen en constant aandacht hebben voor de ruimte die je inneemt ten opzichte van de tegenstanders. Op die manier wordt elk gevecht een soort dans die onderdeel uitmaakt van een gewelddadig ballet van vechtmoves.
Dat Sifu erg frustrerend uit de hoek kan komen, is iets waar we niet omheen kunnen. De bewegingen om de aanvallen van tegenstanders te ontwijken zijn ontzettend cool, maar alles draait om de juiste timing van het uitvoeren ervan. Problematisch is dan ook dat het vaak lastig inschatten is waar die aanvallen vandaan komen. Het tempo ligt hoog en er is vaak nauwelijks een indicatie waar je mee kan inschatten of je een voet tegen je smoel of een trap tegen je enkels mag verwachten. Hoe sterker de vijand, hoe meer pijn het doet wanneer je wederom de verkeerde gok gemaakt hebt en ervan langs krijgt. Het voelt op die manier soms aan alsof de game je niet afstraft voor een gebrek aan skills, maar vooral een gebrek aan geluk. Je had een 50/50 kans op succes en koos verkeerd, sterf dus maar met je keuze en probeer het later eens opnieuw. Ook dat is een onderdeel van Sifu.
Het gevecht tegen de sterfelijkheid
Je gaat sterven. Veelvuldig en hardhandig ga je in elkaar getimmerd worden en weer terug naar het begin verwezen worden, want dat is nou eenmaal hoe een roguelike werkt. Je stapelt de ene mislukking na de andere op, maar komt er steeds net wat sterker uit. De manier waarop Sifu het aanpakt is in elk geval best geinig, want telkens je een gevecht verliest, verlies je wat van je levenskracht. Je personage veroudert tijdens het spelen dus van een piepjonge vechtersbaas tot een kranige zeventigplusser wiens botten al kraken van gewoon te wandelen. Wanneer je dan finaal het loodje legt, kun je ervoor opteren een level te spelen met de leeftijd die je aan de start ervan had, of gewoon van nul herbeginnen. Het slimme van die aanpak is dat het je als speler uiteraard uitdaagt om elk level zo jong mogelijk te starten. Wanneer je weet dat er in stage vijf een eindbaas aan zit te komen die je echt de hel gaat laten zien, dan kun je daar dus keihard voor trainen en zorgen dat je zo sterk als je maar kan zijn op het strijdtoneel verschijnt.
Spelen levert je uiteraard ook ervaringspunten op die je kan inruilen voor nieuwe moves, en die in de vingers krijgen levert wat extra welgekomen diepgang in de gameplay op. Het vrijspelen van die moves en het leren gebruiken ervan maakt je daadwerkelijk een sterkere vechter en brengt je dichterbij het einddoel, maar het is verkeerd te denken dat je gewoon kan grinden tot je een paar ultieme bewegingen hebt die de game plotseling “gemakkelijk” maken. Met volharding wordt Sifu gaandeweg behapbaarder, maar makkelijk? Geen moment.
Een schoon snoetje vergeef je veel
Dat ik ietwat van een woelige relatie gehad heb met Sifu lijkt ondertussen wel duidelijk, maar ondanks de gevoelens van frustratie die de game vaak wist op te roepen, zijn er ook ruim voldoende prijzenswaardige elementen. Zo is er ook de art style bijvoorbeeld. Sifu is niet enkel op vlak van gameplay behoorlijk uniek, maar heeft eveneens een in het oog springende visuele stijl. Van de duistere appartementsblokken in het begin tot de steriel ogende omgevingen van latere levels waar de felle kleuren van het scherm spatten is Sifu een visueel pareltje dat aan een boterzachte zestig frames per seconde loopt op PlayStation 5. De game lijkt er misschien constant op gebrand je de duvel aan te doen, maar doet dat dus wel op de meest stijlvolle manier denkbaar.
Sifu
I thought I knew kung fu
Er is een korte introductie waar je de absolute basis aangeleerd krijgt en dan duwt de game je in het diepe met een venijnige grijns op de snoet. Je ontdekt al snel dat zelfs de simpele handlangers waar je tegen staat te vechten je verdomd hard pijn kunnen doen en dat timing dan ook de absolute sleutel tot overwinning is hier. Aanvallen kunnen van hoog of laag komen aan een snel tempo en het ontwijken van die moves op het juiste moment is wat je in leven houdt. Je moet er dan ook constant mentaal bij zijn. Dit is, en ik kan het niet genoeg blijven benadrukken, geen spelletje dat je even tussendoor speelt of met je vermoeide kop voor het slapen gaan opstart. Opperste focus en "gaan" is de boodschap. Je moet aanvallen ontwijken of uitdelen en constant aandacht hebben voor de ruimte die je inneemt ten opzichte van de tegenstanders. Op die manier wordt elk gevecht een soort dans die onderdeel uitmaakt van een gewelddadig ballet van vechtmoves.
Dat Sifu erg frustrerend uit de hoek kan komen, is iets waar we niet omheen kunnen. De bewegingen om de aanvallen van tegenstanders te ontwijken zijn ontzettend cool, maar alles draait om de juiste timing van het uitvoeren ervan. Problematisch is dan ook dat het vaak lastig inschatten is waar die aanvallen vandaan komen. Het tempo ligt hoog en er is vaak nauwelijks een indicatie waar je mee kan inschatten of je een voet tegen je smoel of een trap tegen je enkels mag verwachten. Hoe sterker de vijand, hoe meer pijn het doet wanneer je wederom de verkeerde gok gemaakt hebt en ervan langs krijgt. Het voelt op die manier soms aan alsof de game je niet afstraft voor een gebrek aan skills, maar vooral een gebrek aan geluk. Je had een 50/50 kans op succes en koos verkeerd, sterf dus maar met je keuze en probeer het later eens opnieuw. Ook dat is een onderdeel van Sifu.
Het gevecht tegen de sterfelijkheid
Je gaat sterven. Veelvuldig en hardhandig ga je in elkaar getimmerd worden en weer terug naar het begin verwezen worden, want dat is nou eenmaal hoe een roguelike werkt. Je stapelt de ene mislukking na de andere op, maar komt er steeds net wat sterker uit. De manier waarop Sifu het aanpakt is in elk geval best geinig, want telkens je een gevecht verliest, verlies je wat van je levenskracht. Je personage veroudert tijdens het spelen dus van een piepjonge vechtersbaas tot een kranige zeventigplusser wiens botten al kraken van gewoon te wandelen. Wanneer je dan finaal het loodje legt, kun je ervoor opteren een level te spelen met de leeftijd die je aan de start ervan had, of gewoon van nul herbeginnen. Het slimme van die aanpak is dat het je als speler uiteraard uitdaagt om elk level zo jong mogelijk te starten. Wanneer je weet dat er in stage vijf een eindbaas aan zit te komen die je echt de hel gaat laten zien, dan kun je daar dus keihard voor trainen en zorgen dat je zo sterk als je maar kan zijn op het strijdtoneel verschijnt.
Er is zeker en vast heel wat te vrezen in deze dojo, kapotte controllers bijvoorbeeld.
Spelen levert je uiteraard ook ervaringspunten op die je kan inruilen voor nieuwe moves, en die in de vingers krijgen levert wat extra welgekomen diepgang in de gameplay op. Het vrijspelen van die moves en het leren gebruiken ervan maakt je daadwerkelijk een sterkere vechter en brengt je dichterbij het einddoel, maar het is verkeerd te denken dat je gewoon kan grinden tot je een paar ultieme bewegingen hebt die de game plotseling “gemakkelijk” maken. Met volharding wordt Sifu gaandeweg behapbaarder, maar makkelijk? Geen moment.
Een schoon snoetje vergeef je veel
Dat ik ietwat van een woelige relatie gehad heb met Sifu lijkt ondertussen wel duidelijk, maar ondanks de gevoelens van frustratie die de game vaak wist op te roepen, zijn er ook ruim voldoende prijzenswaardige elementen. Zo is er ook de art style bijvoorbeeld. Sifu is niet enkel op vlak van gameplay behoorlijk uniek, maar heeft eveneens een in het oog springende visuele stijl. Van de duistere appartementsblokken in het begin tot de steriel ogende omgevingen van latere levels waar de felle kleuren van het scherm spatten is Sifu een visueel pareltje dat aan een boterzachte zestig frames per seconde loopt op PlayStation 5. De game lijkt er misschien constant op gebrand je de duvel aan te doen, maar doet dat dus wel op de meest stijlvolle manier denkbaar.
Conclusie
Sifu is een meedogenloze unieke roguelike waar veel gamers hun tandjes en controllers stuk gaan op breken. Onder dat pittige oppervlak zit echter een uiterst stijlvolle game verborgen die het volharden waard is.
Pro
- Benadert erg goed de sfeer van een ouderwetse kungfu-film
- Wanneer je in het juiste ritme zit, voelt de actie ongeëvenaard stoer
- Erg goede presentatie
Con
- De hoge moeilijkheidsgraad staat het spelplezier soms wat in de weg
- Het inschatten van aanvallen komt vaak meer neer op geluk dan skill
7
Over
Beschikbaar vanaf
11 februari 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Roguelike
Ontwikkelaar
- Sloclap
Uitgever
- Sloclap
