Zes jaar nadat Salt and Sanctuary een regelrechte Soulslike indiehit werd, is de opvolger Salt and Sacrifice een feit. Oversteeg Ska Studios met deze release zichzelf nu helemaal, bleven ze eerder ter plaatse trappelen of werd helaas hier een “meh” het enige terecht te maken geluid? Je leest het in deze korte, maar hopelijk krachtige review.
Na de installatie van de game is er alvast een opvallend dingetje: door een verplichte update dien je sowieso de pc eerst even te herstarten. Tijdens het kort doorlopen van de opties bleek vooral HDR bij de graphics een erg fijne vaststelling. Daarnaast zag ik dat je de game zowel online als offline kunt spelen alsook on-the-fly kan schakelen tussen beide modi. Ja, zelfs indie developers zijn in 2022 duidelijk mee met de tijd, iets wat ik alleen maar toejuich.
Duidelijk gemaakt voor de controller
Salt and Sacrifice pakt op het titelscherm uit met een hele mooie viool, die me wat deed denken aan de titelsong van een Max Payne. Zonder enige uitleg dien je meteen een personage aan te maken en daarna de misdaad te kiezen die je gepleegd hebt. In de game ben je namelijk een ex-misdadiger die nu de absolutie van zijn zonden nastreeft, iets wat kan door een zogenaamde Marked Inquisitor worden. Een ritje met een nogal zwaarlijvig rendier loopt faliekant af en ik krijg meteen het twijfelachtige privilege om tegen twee uiterst beweeglijke skeletten te mogen vechten. "'t Kan verkeren", zei ene Bredero.
Als een vastgeroeste pc-gamer blijf ik koppig nog enkele seconden proberen om het toetsenbord te gebruiken voor deze roguelike. Niet meteen mijn meest geniale idee ooit, dus ik schakel toch maar over naar de Xbox-controller en oh boy, wat een verschil. Ik leer te rollen en te wall jumpen, uit te halen via de verschillende zwaardaanvallen, wanneer te blokkeren en hoe pijlen te schieten, … Voor heel even lijkt het helemaal goed te komen met mij in een Soulslike. Na enkele minuten verschijnt echter het eerste monster, wat een kolos. Kansloos ga ik tegen de vlakte en in koeien van letters verschijnt het woord dat je waarschijnlijk het meest zal afgebeeld zien tijdens het spelen van deze game: Obliterated. Gelukkig was mijn dood helemaal niet te wijten aan mijn vechtcapaciteiten, want het gevecht was slechts onderdeel van de progressie in het verhaal: de proloog was gewoon voorbij.
Een vloek wegkrijgen, door alleen of samen te jagen op magiërs
Eénmaal ontwaakt in Pardoner’s Vale, je nieuwe kamp, maak je kennis met Shenna, een kruidendokter. Lief als ze is, geeft ze je vijf Hearthen Flasks. Inderdaad, health potions, welke je later kunt upgraden. Helaas vertelt ze je ook het mindere nieuws dat ze je het Magebane-ritueel moest geven om je ziel te redden. Die actie heeft je wel vervloekt: je bent nu een soort levende dode geworden. Voor de echte game nerds, met andere woorden gezegd: kijk naar je Health-strook, er is hierdoor een debuff actief. Door guiltless shards te verzamelen en op tijd en stond te gebruiken kun je deze wel wegkrijgen en terug mens worden. Elke keer je sterft, keert de vloek echter terug. Dat is dan weer misschien de helaasheid der dingen.
De bedoeling is dat je in Salt and Sacrifice op jacht gaat op boosaardige magiërs tijdens de zogenaamde Mage Hunts. Door het verslaan van deze magiërs krijg je materiaal waarmee je gereedschap kan craften en upgraden via aparte workbenches. Er zijn diverse soorten jachtpartijen beschikbaar, die je naast solo ook in PvP en co-op modus kunt spelen. In dat geval kun je in dezelfde faction aanmelden via een te delen paswoord dat je aanmaakt via de symbolen die op Rune-stenen staan.
Knap gemaakte vijanden bieden een erg uitdagende combat
In het begin is de game erg lineair, want nagenoeg alle deuren zijn gesloten en je krijgt tevens duidelijke instructies waar je naartoe moet. Er is echter geen kaart voorhanden, waardoor je vroeg of laat toch wel eens verloren gaat lopen. Onderweg kom je gelukkig wel obelisken als checkpoints tegen waar je kunt uitrusten, je health en focus terugwinnen alsook al je consumables en materiaal opnieuw kunt laten aanvullen. Ook kun je via een obelisk aan fast travel doen, namelijk terug naar je kamp.
Na deze obelisken te gebruiken, keren echter ook alle vijanden terug naar het level. Veel van deze vijanden zijn trouwens allesbehalve statisch, want ze springen van zodra je in hun buurt komt, van ver en van hoog naar je toe. Vooral de eindbazen zijn indrukwekkend gemaakt, maar tevens verdomd moeilijk om te bekampen, omdat je eerst hun aanvalspatronen moet weten te ontcijferen. Je moet er dus ook echt aan denken om voor elk belangrijk gevecht je itemselectie al klaar te zetten op die flasks waarmee je jezelf kan healen. Tijdens het gevecht heb je daar namelijk, door het voortdurende blocken en dodgen, absoluut geen tijd meer voor. Wanneer een vijand een aantal keren door je blokkade breekt, kun je ook stunned geraken, waardoor het gevecht erg snel in je nadeel gaat werken. Ja, dit is duidelijk geen spel voor beginnelingen.
Mooie muziek, minieme minpunten
De muziek is ongetwijfeld één van de knapste elementen van de game. Aangezien Salt and Sacrifice eveneens een online game is, kun je zelfs in de Offline Mode niet tussendoor pauzeren, iets wat ik soms wel vervelend vond. Af en toe stoorde de erg grote HUD linksboven op het scherm me ook wel een beetje, omdat ik hierdoor niet zag wat er zich achter bevond. Meermaals kwam ik zo door een onzichtbare boogschutter of valstrik om het leven. Grote frustratie leverde dit me echter ook weer niet op, want dat was eigenlijk niets vergeleken met de algemene moeilijkheidsgraad van deze game.
Na de installatie van de game is er alvast een opvallend dingetje: door een verplichte update dien je sowieso de pc eerst even te herstarten. Tijdens het kort doorlopen van de opties bleek vooral HDR bij de graphics een erg fijne vaststelling. Daarnaast zag ik dat je de game zowel online als offline kunt spelen alsook on-the-fly kan schakelen tussen beide modi. Ja, zelfs indie developers zijn in 2022 duidelijk mee met de tijd, iets wat ik alleen maar toejuich.
Duidelijk gemaakt voor de controller
Salt and Sacrifice pakt op het titelscherm uit met een hele mooie viool, die me wat deed denken aan de titelsong van een Max Payne. Zonder enige uitleg dien je meteen een personage aan te maken en daarna de misdaad te kiezen die je gepleegd hebt. In de game ben je namelijk een ex-misdadiger die nu de absolutie van zijn zonden nastreeft, iets wat kan door een zogenaamde Marked Inquisitor worden. Een ritje met een nogal zwaarlijvig rendier loopt faliekant af en ik krijg meteen het twijfelachtige privilege om tegen twee uiterst beweeglijke skeletten te mogen vechten. "'t Kan verkeren", zei ene Bredero.
Obliterated is het woord dat je waarschijnlijk het meest zal afgebeeld zien in deze game.
Als een vastgeroeste pc-gamer blijf ik koppig nog enkele seconden proberen om het toetsenbord te gebruiken voor deze roguelike. Niet meteen mijn meest geniale idee ooit, dus ik schakel toch maar over naar de Xbox-controller en oh boy, wat een verschil. Ik leer te rollen en te wall jumpen, uit te halen via de verschillende zwaardaanvallen, wanneer te blokkeren en hoe pijlen te schieten, … Voor heel even lijkt het helemaal goed te komen met mij in een Soulslike. Na enkele minuten verschijnt echter het eerste monster, wat een kolos. Kansloos ga ik tegen de vlakte en in koeien van letters verschijnt het woord dat je waarschijnlijk het meest zal afgebeeld zien tijdens het spelen van deze game: Obliterated. Gelukkig was mijn dood helemaal niet te wijten aan mijn vechtcapaciteiten, want het gevecht was slechts onderdeel van de progressie in het verhaal: de proloog was gewoon voorbij.
Een vloek wegkrijgen, door alleen of samen te jagen op magiërs
Eénmaal ontwaakt in Pardoner’s Vale, je nieuwe kamp, maak je kennis met Shenna, een kruidendokter. Lief als ze is, geeft ze je vijf Hearthen Flasks. Inderdaad, health potions, welke je later kunt upgraden. Helaas vertelt ze je ook het mindere nieuws dat ze je het Magebane-ritueel moest geven om je ziel te redden. Die actie heeft je wel vervloekt: je bent nu een soort levende dode geworden. Voor de echte game nerds, met andere woorden gezegd: kijk naar je Health-strook, er is hierdoor een debuff actief. Door guiltless shards te verzamelen en op tijd en stond te gebruiken kun je deze wel wegkrijgen en terug mens worden. Elke keer je sterft, keert de vloek echter terug. Dat is dan weer misschien de helaasheid der dingen.
De bedoeling is dat je in Salt and Sacrifice op jacht gaat op boosaardige magiërs tijdens de zogenaamde Mage Hunts. Door het verslaan van deze magiërs krijg je materiaal waarmee je gereedschap kan craften en upgraden via aparte workbenches. Er zijn diverse soorten jachtpartijen beschikbaar, die je naast solo ook in PvP en co-op modus kunt spelen. In dat geval kun je in dezelfde faction aanmelden via een te delen paswoord dat je aanmaakt via de symbolen die op Rune-stenen staan.
Knap gemaakte vijanden bieden een erg uitdagende combat
In het begin is de game erg lineair, want nagenoeg alle deuren zijn gesloten en je krijgt tevens duidelijke instructies waar je naartoe moet. Er is echter geen kaart voorhanden, waardoor je vroeg of laat toch wel eens verloren gaat lopen. Onderweg kom je gelukkig wel obelisken als checkpoints tegen waar je kunt uitrusten, je health en focus terugwinnen alsook al je consumables en materiaal opnieuw kunt laten aanvullen. Ook kun je via een obelisk aan fast travel doen, namelijk terug naar je kamp.
Vooral de eindbazen zijn indrukwekkend gemaakt, maar verdomd moeilijk te bekampen.
Na deze obelisken te gebruiken, keren echter ook alle vijanden terug naar het level. Veel van deze vijanden zijn trouwens allesbehalve statisch, want ze springen van zodra je in hun buurt komt, van ver en van hoog naar je toe. Vooral de eindbazen zijn indrukwekkend gemaakt, maar tevens verdomd moeilijk om te bekampen, omdat je eerst hun aanvalspatronen moet weten te ontcijferen. Je moet er dus ook echt aan denken om voor elk belangrijk gevecht je itemselectie al klaar te zetten op die flasks waarmee je jezelf kan healen. Tijdens het gevecht heb je daar namelijk, door het voortdurende blocken en dodgen, absoluut geen tijd meer voor. Wanneer een vijand een aantal keren door je blokkade breekt, kun je ook stunned geraken, waardoor het gevecht erg snel in je nadeel gaat werken. Ja, dit is duidelijk geen spel voor beginnelingen.
Mooie muziek, minieme minpunten
De muziek is ongetwijfeld één van de knapste elementen van de game. Aangezien Salt and Sacrifice eveneens een online game is, kun je zelfs in de Offline Mode niet tussendoor pauzeren, iets wat ik soms wel vervelend vond. Af en toe stoorde de erg grote HUD linksboven op het scherm me ook wel een beetje, omdat ik hierdoor niet zag wat er zich achter bevond. Meermaals kwam ik zo door een onzichtbare boogschutter of valstrik om het leven. Grote frustratie leverde dit me echter ook weer niet op, want dat was eigenlijk niets vergeleken met de algemene moeilijkheidsgraad van deze game.
Conclusie
Zonder echt te verbluffen, toont Salt and Sacrifice aan dat tweedimensionale Soulslikes ook een leuke afwisseling kunnen zijn. De game beschikt over verschillende interessante modi, een verfrissende art style en vooral prachtige muziek. Om de erg moeilijke combat nog enigszins toegankelijk te houden op de pc, heb je er wel een controller voor nodig, iets wat een klein beetje jammer is.
Pro
- Leuke stijl
- Prachtige muziek
- Uitdagend is het wel
Con
- Controller aangewezen
- Soms gewoonweg té moeilijk
7
Over
Beschikbaar vanaf
10 mei 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Hack and slash
- Roguelike
- RPG
Ontwikkelaar
- Ska Studios
Uitgever
- Ska Studios
Website
Laatst bewerkt:
