Het zijn zestien lange jaren geweest, maar de langverwachte sequel van Psychonauts is eindelijk uit. De originele game deed het bijzonder slecht qua verkoopcijfers, maar heeft sinds zijn release een cultstatus verworven. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de sequel tot leven gekomen is door crowdfunding. Ik moet toegeven dat ik Psychonauts pas enkele jaren geleden ontdekt hebt tijdens een Steam sale. De psychedelische level designs, prachtig geschreven dialogen en toffe humor spraken mij direct aan, de enorm verouderde en daardoor slechte gameplay heel wat minder. Ik sprong dan ook een gat in de lucht tijdens de aankondiging (ondertussen alweer zes jaar geleden) van de sequel, die één van de meest unieke platformers ooit blijkt te zijn.
Het verhaal gaat verder vlak na de gebeurtenissen van Psychonauts en standalone VR-titel Psychonauts in the Rhombus of Ruin. Moest je die niet gespeeld hebben, Double Fine Productions heeft een handige recap bedacht waardoor je meteen weer up-to-date bent. Handig. Je speelt dus nog steeds als Raz, de tienjarige spring-in-’t-veld die zijn leven als circusartiest inruilde voor een strak trainingsprogramma bij de Psychonauten. Dat is een geheime overheidsorganisatie die in de hoofden van zijn vijanden kruipt om de wereld van het kwaad te behoeden. Ook nu wordt Raz door zijn bazen gevraagd om in de gedachten van Dr. Loboto te kruipen, om er cruciale info te verzamelen. Die bizarre gedachten worden vooral gekenmerkt door saai bureauwerk en tanden. Véél tanden, want Loboto blijkt een ex-tandarts te zijn.
Een fenomenale trip (zonder drugs!)
Als je vindt dat dit al bizar genoeg klinkt, is Psychonauts 2 wellicht niets voor jou. Het verhaal is opgebouwd uit vreemde wendingen, fantasierijke levels en excentrieke personages. Niet dat het écht de spuigaten uitloopt, het verhaal is zeker degelijk genoeg om de game leuk te houden. Het valt op dat er heel wat talent meegewerkt heeft aan deze game. Dat blijkt niet alleen uit het level design, maar zeker ook uit de dialogen. Elke cutscene heeft de typische Psychonauts-humor, maar het wordt ook steeds duidelijk met welke (mentale) problemen elk personage worstelt en wat jij daaraan kan doen. Dat is knap en zeker niet iets waar elke game even goed in slaagt. Het helpt natuurlijk ook dat de voice acting van de bovenste plank is, zelfs bij de NPC’s. Voor de hoofdpersonages zijn de originele stemacteurs ingeschakeld, maar ook Jack Black heeft een rolletje gekregen. Petje af, Double Fine.
Ik heb het al een paar keer aangehaald, maar de kenmerkende stijl van de levels is iets wat Psychonauts onderscheidt van andere games. Als je niet in het hoofd van iemand rondloopt, verken je het Psychonauts-hoofdkwartier, de Motherlobe, en tal van andere plekken. Die levels zijn mooi gemaakt, maar ze blazen je niet per se van je sokken. Het wordt pas echt interessant als je je wel in een gedachtewereld bevindt: van een obstakel run waar je reuze bacteriën en bowlingballen moet ontwijken, tot een psychedelische wereld waarin muziek de hoofdrol speelt en je jezelf waant in de beste LSD-trip die je ( n )ooit zal meemaken. Als er ooit een animatiefilm van deze game wordt gemaakt, zal dat helaas niet van de hand van Pixar, Sony of Dreamworks zijn. Wel van een indie studio à la A24 die niet bang is om risico’s te nemen en die het niet erg vindt als de film geen widespread bioscooprelease krijgt, maar enkel in arthouse filmhuizen gedraaid wordt.
Soms -net- geen bad trip
Je hebt nog steeds PSI-krachten (zoals telekinese en Mental Connection, waarbij je gedachten met elkaar verbindt om de denkwijze van personen naar jouw wens te sturen), maar dat is zeker geen nadeel. Die krachten maken de game leuk en ze zijn zowel op voorwerpen als op vijanden bruikbaar. Je moet zoals in de originele game veel verzamelwerk verrichten. De voorwerpen die je vindt dienen vooral om de skills van Raz te upgraden. Zo vind je enorm veel Figments of Imagination, kleurrijke figuren die je na een bepaald aantal een level laten stijgen. Prijskaartjes die bij een bepaalde emotional baggage horen, steekspelden voor op je rugzak, PSI-kaartjes… Het brengt leuke en gemakkelijke variatie in gameplay met zich mee.
Jammer genoeg is niet alles geweldig aan deze sequel. De gameplay en al zijn elementen lijken in 2005 te zijn blijven steken. Net zoals in de originele game wordt het verhaal aan elkaar geregen door om-de-twee-minuten-terugkomende-cutscenes. Enorm vervelend na een tijdje. Het verzamelen zal voor sommige mensen nostalgisch werken, denk maar aan de Crash Bandicoot- of Spyro-games, maar het lijkt allemaal een beetje achterhaald in 2021. Je hebt verschillende PSI-krachten die je met slechts vier verschillende knoppen kan uitvoeren, waardoor je telkens de juiste kracht moet koppelen aan de juiste knop. De gevechten zijn de zwakste schakel in de game. Ze zijn doorgaans enorm saai, net zoals de boss fights die je moet ondergaan. Voor de jongere gamers of degenen met tijdgebrek zijn er wel hulpmiddelen. Zo kan je in de opties onschendbaarheid activeren, je aanvallen een pak sterker maken of alle schade gewoon compleet uitschakelen.
Gelukkig bestaat de game vooral uit platforming en puzzels oplossen, dus de mindere gevechten neem je er wel bij. Maar ook hier zijn de verschillende hoofd- en zijmissies vaak verwarrend en weet je niet wat je eerst moet doen. De minpunten zijn trouwens ook niet zo enorm storend, maar maken de game net niet perfect. Ik kan nog talloze alinea's schrijven, maar om echt te weten wat voor een ervaring Psychonauts 2 biedt, moet je de game gewoon zelf in huis halen. En wellicht is deze game niet voor iedereen weggelegd, het is wel voor een breed publiek verkrijgbaar. De originele Psychonauts was enkel te krijgen op PC, Xbox en PlayStation 2. Deze keer is de game ook op PS4, Xbox (One en X|S), Mac en Linux te verkrijgen, maar (nog) niet op de PS5.
Het verhaal gaat verder vlak na de gebeurtenissen van Psychonauts en standalone VR-titel Psychonauts in the Rhombus of Ruin. Moest je die niet gespeeld hebben, Double Fine Productions heeft een handige recap bedacht waardoor je meteen weer up-to-date bent. Handig. Je speelt dus nog steeds als Raz, de tienjarige spring-in-’t-veld die zijn leven als circusartiest inruilde voor een strak trainingsprogramma bij de Psychonauten. Dat is een geheime overheidsorganisatie die in de hoofden van zijn vijanden kruipt om de wereld van het kwaad te behoeden. Ook nu wordt Raz door zijn bazen gevraagd om in de gedachten van Dr. Loboto te kruipen, om er cruciale info te verzamelen. Die bizarre gedachten worden vooral gekenmerkt door saai bureauwerk en tanden. Véél tanden, want Loboto blijkt een ex-tandarts te zijn.
Een fenomenale trip (zonder drugs!)
Als je vindt dat dit al bizar genoeg klinkt, is Psychonauts 2 wellicht niets voor jou. Het verhaal is opgebouwd uit vreemde wendingen, fantasierijke levels en excentrieke personages. Niet dat het écht de spuigaten uitloopt, het verhaal is zeker degelijk genoeg om de game leuk te houden. Het valt op dat er heel wat talent meegewerkt heeft aan deze game. Dat blijkt niet alleen uit het level design, maar zeker ook uit de dialogen. Elke cutscene heeft de typische Psychonauts-humor, maar het wordt ook steeds duidelijk met welke (mentale) problemen elk personage worstelt en wat jij daaraan kan doen. Dat is knap en zeker niet iets waar elke game even goed in slaagt. Het helpt natuurlijk ook dat de voice acting van de bovenste plank is, zelfs bij de NPC’s. Voor de hoofdpersonages zijn de originele stemacteurs ingeschakeld, maar ook Jack Black heeft een rolletje gekregen. Petje af, Double Fine.
Je waant jezelf in de beste LSD-trip die je nooit zal meemaken.
Ik heb het al een paar keer aangehaald, maar de kenmerkende stijl van de levels is iets wat Psychonauts onderscheidt van andere games. Als je niet in het hoofd van iemand rondloopt, verken je het Psychonauts-hoofdkwartier, de Motherlobe, en tal van andere plekken. Die levels zijn mooi gemaakt, maar ze blazen je niet per se van je sokken. Het wordt pas echt interessant als je je wel in een gedachtewereld bevindt: van een obstakel run waar je reuze bacteriën en bowlingballen moet ontwijken, tot een psychedelische wereld waarin muziek de hoofdrol speelt en je jezelf waant in de beste LSD-trip die je ( n )ooit zal meemaken. Als er ooit een animatiefilm van deze game wordt gemaakt, zal dat helaas niet van de hand van Pixar, Sony of Dreamworks zijn. Wel van een indie studio à la A24 die niet bang is om risico’s te nemen en die het niet erg vindt als de film geen widespread bioscooprelease krijgt, maar enkel in arthouse filmhuizen gedraaid wordt.
Soms -net- geen bad trip
Je hebt nog steeds PSI-krachten (zoals telekinese en Mental Connection, waarbij je gedachten met elkaar verbindt om de denkwijze van personen naar jouw wens te sturen), maar dat is zeker geen nadeel. Die krachten maken de game leuk en ze zijn zowel op voorwerpen als op vijanden bruikbaar. Je moet zoals in de originele game veel verzamelwerk verrichten. De voorwerpen die je vindt dienen vooral om de skills van Raz te upgraden. Zo vind je enorm veel Figments of Imagination, kleurrijke figuren die je na een bepaald aantal een level laten stijgen. Prijskaartjes die bij een bepaalde emotional baggage horen, steekspelden voor op je rugzak, PSI-kaartjes… Het brengt leuke en gemakkelijke variatie in gameplay met zich mee.
De kleine minpunten verbleken bij alles wat deze game goed maakt.
Jammer genoeg is niet alles geweldig aan deze sequel. De gameplay en al zijn elementen lijken in 2005 te zijn blijven steken. Net zoals in de originele game wordt het verhaal aan elkaar geregen door om-de-twee-minuten-terugkomende-cutscenes. Enorm vervelend na een tijdje. Het verzamelen zal voor sommige mensen nostalgisch werken, denk maar aan de Crash Bandicoot- of Spyro-games, maar het lijkt allemaal een beetje achterhaald in 2021. Je hebt verschillende PSI-krachten die je met slechts vier verschillende knoppen kan uitvoeren, waardoor je telkens de juiste kracht moet koppelen aan de juiste knop. De gevechten zijn de zwakste schakel in de game. Ze zijn doorgaans enorm saai, net zoals de boss fights die je moet ondergaan. Voor de jongere gamers of degenen met tijdgebrek zijn er wel hulpmiddelen. Zo kan je in de opties onschendbaarheid activeren, je aanvallen een pak sterker maken of alle schade gewoon compleet uitschakelen.
Gelukkig bestaat de game vooral uit platforming en puzzels oplossen, dus de mindere gevechten neem je er wel bij. Maar ook hier zijn de verschillende hoofd- en zijmissies vaak verwarrend en weet je niet wat je eerst moet doen. De minpunten zijn trouwens ook niet zo enorm storend, maar maken de game net niet perfect. Ik kan nog talloze alinea's schrijven, maar om echt te weten wat voor een ervaring Psychonauts 2 biedt, moet je de game gewoon zelf in huis halen. En wellicht is deze game niet voor iedereen weggelegd, het is wel voor een breed publiek verkrijgbaar. De originele Psychonauts was enkel te krijgen op PC, Xbox en PlayStation 2. Deze keer is de game ook op PS4, Xbox (One en X|S), Mac en Linux te verkrijgen, maar (nog) niet op de PS5.
Conclusie
Psychonauts 2 is een genot om te spelen en om naar te kijken, een trip van begin tot eind. Je zal merken dat je vaak stilstaat in de unieke werelden om ze beter op te nemen, werelden die stuk voor stuk nog lang blijven nazinderen nadat je de 20 uur durende game uitgespeeld hebt. Het platforming aspect, de levels, de puzzels, de personages en de dialogen zijn allemaal zo enorm leuk dat je de minpunten snel vergeet, of je daarvoor toch net dat tikkeltje meer vergevingsgezind zal zijn. Ik zeg het niet snel, maar Psychonauts 2 is een grote kanshebber om mijn Game of the Year te worden. Hopelijk geef jij het na deze review ook een kans. Voor de twijfelaars: je kan de game ook proberen via Game Pass.
Pro
- Fenomenale fantasiewereld
- Audiovisueel pareltje
- Blijft trouw aan het origineel
- Goede voice acting
Con
- Saaie gevechten
- Enorm veel cutscenes
- Verouderde gameplay elementen
9
Over
Beschikbaar vanaf
25 augustus 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Double Fine Productions
Uitgever
- Xbox Game Studios
