RPG-specialist Atlus kwam reeds in 1986 tot leven, maar pas met de komst van de PS2-game Persona 4 (2008) landde de Japanse firma een globale schot in de roos. Niet bepaald een mainstream kaskraker zoals een numerieke Final Fantasy, maar niettemin vergaarde het zodanig veel populariteit om de serie verder op te bouwen. Zo brachten ze een uitbreiding (Persona 4 Golden) op de markt, welke nu ook op Steam beschikbaar is, evenals enkele spin-offs zoals Persona 4: Dancing All Night en Persona Q: Shadow of the Labyrinth. Dit alvorens Persona 5 veel recorden brak! Er is echter nog één spin-off die ik nog niet opnoemde, en dat is Persona 4 Arena. Deze fighting game realiseerde men in 2012 met behulp van de bedenkers achter onder andere Guilty Gear, en Arc System Works oogstte hiermee voldoende succes om één jaar later een revisie te rechtvaardigen. Bijna een decennium later besloten de verantwoordelijken dat Persona 4 Arena Ultimax op moderne hardware mag verschijnen, maar weet het spel zichzelf te verdedigen tegen hedendaagse concurrentie?
Wil je het meeste uit het verhaal van Arena Ultimax halen, dan is het spelen van die net vermelde JRPG een bonus in plaats van een vereiste. Hoewel het plot van dit vechtspel een continuatie van Persona 4 is en hoewel er daardoor ruimte bestaat om (als speler) enige narratieve verbindingen te appreciëren, namen de schrijvers eerder de beslissing om diens wereld verder te ontplooien. Dit door middel van nieuwe gebeurtenissen die chronologisch gezien een aantal maanden later plaats vinden. Deze re-release bevat zowel het verhaal van de Arena-iteratie als die van de Ultimax-editie, waarvan ik zo meteen de structurele verschillen zal detailleren, maar kort samengevat fungeren beide componenten voornamelijk als een visual novel met enkele sporadische gevechten. Geen uiterst cinematische productiewaarden met andere woorden, maar wel een resem dialogen en plot-gerelateerde ontwikkelingen waarvan de stilistische vertolking zo dicht mogelijk bij het formaat van de door Atlus gemaakte JRPG tracht te blijven.
The wheel of fate is turning
In het hoofdmenu bestaan er dus twee opties: Persona 4 Arena Story Mode en Episode P4. Die eerste keuze spreekt voor zich en hierin leer je stapsgewijs de motivaties van individuele personages, welke allen deelnemen aan een toernooi die blijkbaar georganiseerd werd door Teddie, de pseudo-mascotte die regelmatig grapjes uithaalt. Een groter narratief geheel hierin bestaat wel degelijk, evenals relevante perspectieven van karakters uit Persona 3, maar deze fixaties onthullen zichzelf pas nadat jij vordering boekt. Episode P4 daarentegen is een regelrecht vervolg van het vorige plot en werd op een meer traditionele manier geconstrueerd, nu met selecteerbare vertakkingen wanneer het moment hiervoor past. Na afloop hiervan krijg je als bijverdienste ook toegang tot Episode P3, opnieuw met andere protagonisten, dus op dit vlak is er veel leesmaterie om te absorberen!
Ongeacht mijn persoonlijke voorkeuren omtrent zulke Story Modes - ik prefereer interpretaties met meer gameplay - kan ik één ding makkelijk toegeven: niemand kan Arc System Works noch Atlus beschuldigen dat ze op dit gebied aan het slabakken waren! Qua presentatie toont Arena Ultimax niets minder dan enorme respect voor het bronmateriaal in Persona 4, inclusief hetgeen wat velen als een miniscuul aspect zouden beschouwen. Zo goed als iedere Japanse of Engelstalige persoon die deel uitmaakte van het originele stemtalent, hervat hun respectievelijke rol en andere stukken betreffende de audiovisuele esthetica wijken ook niet af van hetgeen in diens JRPG-voorganger. De portretten, de tekstkaders, de geanimeerde tussenfilmpjes, het uiterlijk van de menu’s of de User Interface, de zanger of de instrumenten van muziek, et cetera … Bijna elk facet werd hier met liefdevolle nauwkeurigheid uitgehouwd. Paar dit met referenties (welke soms subtiel zijn) plus herkenbare locaties, en je hebt in Arena Ultimax een spin-off dat in alle ernst een waardige verlenging van diens origines wil zijn. Iets wat zelden gebeurt wanneer de genres tussen twee games zo ver uit elkaar lopen.
Heaven or Hell … Duel 1 … Let’s Rock!
Met de bovenstaande alinea wil ik echter niet de indruk geven dat dit vechtspel “style over substance” is. Arc System Works gaf Persona 4 Arena Ultimax voldoende diepgang, zonder dat men te ver met mechanische versoepelingen ging zoals in Guilty Gear Strive of in mindere mate Dragon Ball FighterZ. Het daadwerkelijke knokken moge dan louter vier knoppen hanteren, maar alle typische vaardigheden duiken hier alsnog op. Mobiliteit zoals onder andere air dashes, defensieve tech recoveries, een contextueel dubbelzijdige Burst-manoeuvre, Instant Kill-achtige bewegingen, manieren waarmee je je combo’s kunt annuleren of uitbreiden, meerdere specifieke criteria die je in het oog moet houden indien je efficiënt te werk wilt gaan, enzovoort. Daarbovenop introduceerden de ontwikkelaars extra lagen die eigen zijn aan deze serie: status condities die de mogelijkheden van je tegenstanders tijdelijk kunnen belemmeren bijvoorbeeld, of het oproepen van de Persona’s die simultaan kunnen aanvallen. Creatievelingen zullen zich hier in hun nopjes voelen.
Het tangentieel onderwerp dat ik tevens altijd moet bespreken, zijn de vechtersbazen die ter beschikking staan. Dit is immers een cruciaal gameplay component voor dit soort spel en hier zorgde Arc System Works alvast voor genoeg afwisseling. Persona 4 Arena Ultimax telt 22 personages, een totaal dat voor sommigen misschien aan de lage kant ligt. Zeker wanneer je vandaag de dag makkelijk soortgelijke titels op de kop kunt tikken die jarenlang met DLC werden ondersteund. Desondanks beschouw ik dit gegeven niet als een objectief mankement, omdat men de aanwezige karakters met opvallende persoonlijkheden en uitgestrekte variëteit ontwierp. De meeste gewoonlijke stereotypen (zoals grapplers of zoners) werden in deze game vertegenwoordigd, maar zelfs voor een tweede of derde exemplaar van een overeenstemmende archetype bedacht men telkens nieuwe, verfrissende methoden waarmee ze hun ideale strategie horen uit te voeren. Een popster zoals Risette? “Geef haar meteen een ritmische mini-game voor bepaalde bewegingen!” aldus Arc System Works.
The time for retribution! Decide the destiny!
De resterende modi voldoen eveneens aan de verwachtingen, hoewel deze niet even noemenswaardig zijn. Een simpele Arcade Mode, een Challenge Mode waar je (weliswaar onpraktische) combo’s moet nabootsen en een vanzelfsprekende Score Attack Mode. Bovendien heeft Golden Arena Mode veel weg van een lange Survival Mode, maar dan met een compacte dosis RPG-elementen zoals evoluerende statistieken of Social Links. Training Mode vergat men trouwens niet, maar sommige opties (zoals frame data of zichtbare hitboxes) waarmee je je executie des te meer kunt verfijnen, ontbreken helaas voor deze re-release. Jammer genoeg zijn dit nog steeds features die vele ontwikkelaars over het hoofd durven zien … Als laatste bestaat er logischerwijze ook een modus voor de online multiplayer, en daar knelt het schoentje juist.
Allemaal goed en wel dat men dit bewaarde; deels omdat lokale multiplayer niet voor iedereen is weggelegd (vooral in deze gevoelige tijden) én omdat Persona 4 Arena Ultimax voordien nooit op PC of op een Nintendo-platform verscheen. Die feiten houden de teleurstelling echter niet tegen. Het spel gebruikt namelijk delay-based netcode, zoals dat vroeger ook gebeurde op PlayStation 3 en Xbox 360, en dit volstaat eerlijk gezegd niet. Rollback netcode is een aanzienlijk superieur alternatief, en met deze uitgave hadden de betrokken partijen ruimschoots de kans om deze vorige fout onmiddellijk recht te zetten. Dat men hiernaar overschakelt tijdens de zomer van dit jaar is alvast een troost, maar tot die (voorlopig onbekende) dag blijft die multiplayer eerlijk gezegd ondermaats. Dat is een beetje balen, want de lobbies zijn geen knoeiboel zoals die van Guilty Gear Strive. Wel mis ik hier de flexibiliteit van meerdere actieve matches binnenin dezelfde lobby, dus ik kruis mijn vingers dat deze functie potentieel in een toekomstige patch terecht komt.
Wil je het meeste uit het verhaal van Arena Ultimax halen, dan is het spelen van die net vermelde JRPG een bonus in plaats van een vereiste. Hoewel het plot van dit vechtspel een continuatie van Persona 4 is en hoewel er daardoor ruimte bestaat om (als speler) enige narratieve verbindingen te appreciëren, namen de schrijvers eerder de beslissing om diens wereld verder te ontplooien. Dit door middel van nieuwe gebeurtenissen die chronologisch gezien een aantal maanden later plaats vinden. Deze re-release bevat zowel het verhaal van de Arena-iteratie als die van de Ultimax-editie, waarvan ik zo meteen de structurele verschillen zal detailleren, maar kort samengevat fungeren beide componenten voornamelijk als een visual novel met enkele sporadische gevechten. Geen uiterst cinematische productiewaarden met andere woorden, maar wel een resem dialogen en plot-gerelateerde ontwikkelingen waarvan de stilistische vertolking zo dicht mogelijk bij het formaat van de door Atlus gemaakte JRPG tracht te blijven.
The wheel of fate is turning
In het hoofdmenu bestaan er dus twee opties: Persona 4 Arena Story Mode en Episode P4. Die eerste keuze spreekt voor zich en hierin leer je stapsgewijs de motivaties van individuele personages, welke allen deelnemen aan een toernooi die blijkbaar georganiseerd werd door Teddie, de pseudo-mascotte die regelmatig grapjes uithaalt. Een groter narratief geheel hierin bestaat wel degelijk, evenals relevante perspectieven van karakters uit Persona 3, maar deze fixaties onthullen zichzelf pas nadat jij vordering boekt. Episode P4 daarentegen is een regelrecht vervolg van het vorige plot en werd op een meer traditionele manier geconstrueerd, nu met selecteerbare vertakkingen wanneer het moment hiervoor past. Na afloop hiervan krijg je als bijverdienste ook toegang tot Episode P3, opnieuw met andere protagonisten, dus op dit vlak is er veel leesmaterie om te absorberen!
Qua presentatie toont Arena Ultimax niets minder dan enorme respect voor het bronmateriaal in Persona 4...
Ongeacht mijn persoonlijke voorkeuren omtrent zulke Story Modes - ik prefereer interpretaties met meer gameplay - kan ik één ding makkelijk toegeven: niemand kan Arc System Works noch Atlus beschuldigen dat ze op dit gebied aan het slabakken waren! Qua presentatie toont Arena Ultimax niets minder dan enorme respect voor het bronmateriaal in Persona 4, inclusief hetgeen wat velen als een miniscuul aspect zouden beschouwen. Zo goed als iedere Japanse of Engelstalige persoon die deel uitmaakte van het originele stemtalent, hervat hun respectievelijke rol en andere stukken betreffende de audiovisuele esthetica wijken ook niet af van hetgeen in diens JRPG-voorganger. De portretten, de tekstkaders, de geanimeerde tussenfilmpjes, het uiterlijk van de menu’s of de User Interface, de zanger of de instrumenten van muziek, et cetera … Bijna elk facet werd hier met liefdevolle nauwkeurigheid uitgehouwd. Paar dit met referenties (welke soms subtiel zijn) plus herkenbare locaties, en je hebt in Arena Ultimax een spin-off dat in alle ernst een waardige verlenging van diens origines wil zijn. Iets wat zelden gebeurt wanneer de genres tussen twee games zo ver uit elkaar lopen.
Heaven or Hell … Duel 1 … Let’s Rock!
Met de bovenstaande alinea wil ik echter niet de indruk geven dat dit vechtspel “style over substance” is. Arc System Works gaf Persona 4 Arena Ultimax voldoende diepgang, zonder dat men te ver met mechanische versoepelingen ging zoals in Guilty Gear Strive of in mindere mate Dragon Ball FighterZ. Het daadwerkelijke knokken moge dan louter vier knoppen hanteren, maar alle typische vaardigheden duiken hier alsnog op. Mobiliteit zoals onder andere air dashes, defensieve tech recoveries, een contextueel dubbelzijdige Burst-manoeuvre, Instant Kill-achtige bewegingen, manieren waarmee je je combo’s kunt annuleren of uitbreiden, meerdere specifieke criteria die je in het oog moet houden indien je efficiënt te werk wilt gaan, enzovoort. Daarbovenop introduceerden de ontwikkelaars extra lagen die eigen zijn aan deze serie: status condities die de mogelijkheden van je tegenstanders tijdelijk kunnen belemmeren bijvoorbeeld, of het oproepen van de Persona’s die simultaan kunnen aanvallen. Creatievelingen zullen zich hier in hun nopjes voelen.
Het spel gebruikt namelijk delay-based netcode... en dit volstaat eerlijk gezegd niet.
Het tangentieel onderwerp dat ik tevens altijd moet bespreken, zijn de vechtersbazen die ter beschikking staan. Dit is immers een cruciaal gameplay component voor dit soort spel en hier zorgde Arc System Works alvast voor genoeg afwisseling. Persona 4 Arena Ultimax telt 22 personages, een totaal dat voor sommigen misschien aan de lage kant ligt. Zeker wanneer je vandaag de dag makkelijk soortgelijke titels op de kop kunt tikken die jarenlang met DLC werden ondersteund. Desondanks beschouw ik dit gegeven niet als een objectief mankement, omdat men de aanwezige karakters met opvallende persoonlijkheden en uitgestrekte variëteit ontwierp. De meeste gewoonlijke stereotypen (zoals grapplers of zoners) werden in deze game vertegenwoordigd, maar zelfs voor een tweede of derde exemplaar van een overeenstemmende archetype bedacht men telkens nieuwe, verfrissende methoden waarmee ze hun ideale strategie horen uit te voeren. Een popster zoals Risette? “Geef haar meteen een ritmische mini-game voor bepaalde bewegingen!” aldus Arc System Works.
The time for retribution! Decide the destiny!
De resterende modi voldoen eveneens aan de verwachtingen, hoewel deze niet even noemenswaardig zijn. Een simpele Arcade Mode, een Challenge Mode waar je (weliswaar onpraktische) combo’s moet nabootsen en een vanzelfsprekende Score Attack Mode. Bovendien heeft Golden Arena Mode veel weg van een lange Survival Mode, maar dan met een compacte dosis RPG-elementen zoals evoluerende statistieken of Social Links. Training Mode vergat men trouwens niet, maar sommige opties (zoals frame data of zichtbare hitboxes) waarmee je je executie des te meer kunt verfijnen, ontbreken helaas voor deze re-release. Jammer genoeg zijn dit nog steeds features die vele ontwikkelaars over het hoofd durven zien … Als laatste bestaat er logischerwijze ook een modus voor de online multiplayer, en daar knelt het schoentje juist.
Niet feilloos, maar wel geslaagd genoeg om het concept opnieuw te verkennen via een Persona 5 Arena!
Allemaal goed en wel dat men dit bewaarde; deels omdat lokale multiplayer niet voor iedereen is weggelegd (vooral in deze gevoelige tijden) én omdat Persona 4 Arena Ultimax voordien nooit op PC of op een Nintendo-platform verscheen. Die feiten houden de teleurstelling echter niet tegen. Het spel gebruikt namelijk delay-based netcode, zoals dat vroeger ook gebeurde op PlayStation 3 en Xbox 360, en dit volstaat eerlijk gezegd niet. Rollback netcode is een aanzienlijk superieur alternatief, en met deze uitgave hadden de betrokken partijen ruimschoots de kans om deze vorige fout onmiddellijk recht te zetten. Dat men hiernaar overschakelt tijdens de zomer van dit jaar is alvast een troost, maar tot die (voorlopig onbekende) dag blijft die multiplayer eerlijk gezegd ondermaats. Dat is een beetje balen, want de lobbies zijn geen knoeiboel zoals die van Guilty Gear Strive. Wel mis ik hier de flexibiliteit van meerdere actieve matches binnenin dezelfde lobby, dus ik kruis mijn vingers dat deze functie potentieel in een toekomstige patch terecht komt.
Conclusie
Is Persona 4 Arena Ultimax een aantrekkelijk pakket voor liefhebbers van de quasi gelijknamige Japanse role-playing game? Ja. Is er echter nog meer werk aan de winkel, alvorens het zonder pardon een aanrader kan worden, ten minste voor fans van fighting games? Ook een ja. De online multiplayer is ongetwijfeld één van diens zwakste onderdelen en vergeleken met andere vechtspellen kampt het eveneens met een hoeveelheid objectieve tekortkomingen die men hopelijk ooit zal verbeteren. Niettegenstaande zulke gebreken doet dit spel het in sommige opzichten beter dan enkele van Arc System Works’ andere producten, en blijft de presentatie ervan nog steeds lovenswaardig. Ook de 22 speelbare personages blinken uit op het vlak van gameplay diversiteit, met of zonder de Shadow-varianten die per karakter een handvol van hun onderlinge eigenschappen lichtjes wijzigen. Niet feilloos, maar wel geslaagd genoeg om het concept opnieuw te verkennen via een Persona 5 Arena!
Pro
- Diverse personages
- Voldoende diepgang in het eigenlijke vechten
- Deze versie bevat zowel het Arena- als het Ultimax-verhaal
- Accurate, stijlvolle presentatie
Con
- Rollback netcode pas later
- Sommige waardevolle features (voor dit genre) ontbreken
- Story Mode niet voor zij die liever geen visual novel willen
7
Over
Beschikbaar vanaf
17 maart 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Genre
- Action
- Fighter
Ontwikkelaar
- Arc System Works
- Atlus
Uitgever
- SEGA
Website
Laatst bewerkt:
