Review: Ocean's Heart

We worden de laatste jaren om de haverklap getrakteerd op indiegames die resoluut voor een retro look gaan, vaak vergezeld van eenvoudige maar bevredigende gameplay. Anderzijds heb je steevast de grote blockbusters, waar de graphics steeds meer levensecht worden. Persoonlijk behoud ik graag een evenwicht tussen de twee uitersten. Gelukkig beleven we weer gouden tijden wat videogames betreft en worden we op alle fronten op onze wenken bediend. Het ontwikkelen en uitbrengen van videogames is in zekere zin ook vereenvoudigd, waardoor we af en toe een spel zien passeren dat gemaakt werd door slechts één persoon. Dit is ook het geval bij Ocean’s Heart. Ontwikkelaar Max Mraz schudde eigenhandig een soort van eerbetoon aan Zelda uit zijn mouw.

Mijn bewondering is erg groot voor creatievelingen die er eigenhandig in slagen om een game te maken. Spellen als Undertale en Stardew Valley toonden al aan dat er echt geen heel team achter moet staan om kwaliteit te garanderen. Max Mraz is een jonge kerel uit Ohio die tot op heden enkel Yarntown op zijn naam had staan, een soort tweedimensionale kruising tussen Zelda en Bloodborne. Zijn nieuwste creatie kwam deze maand uit, en wij mochten aan de slag met de Nintendo Switch-versie. Ocean’s Heart is ook beschikbaar op Steam.

Ocean's Heart start.jpg


The Legend of Hazel

We vallen maar meteen met de deur in huis: Ocean’s Heart lijkt in alle opzichten héél erg op The Legend of Zelda. Het spel probeert dit ook niet weg te steken. Integendeel, al vanaf de eerste seconden wordt duidelijk dat Ocean’s Heart een erg bewuste liefdesverklaring is aan de populaire Nintendo-franchise. Werkelijk overal krijgen we te maken met subtiele en minder subtiele knipogen naar Zelda, en er wordt gretig leentjebuur gespeeld. De graphics zijn een soort kruising tussen A Link to the Past en Minish Cap en de setting en opzet van het verhaal doen denken aan Wind Waker. Het spel begint net als verschillende Zelda-titels met het hoofdpersonage dat net ontwaakt in bed. Je speelt het spel als Tilia, een jongedame die in een klein dorp woont en samen met vader en zus een herberg uitbaat. Aanvankelijk is er geen vuiltje aan de lucht. Je wordt door Tilia’s vader op pad gestuurd om whisky te halen in een grot. Terug aangekomen in het dorp, heerst er paniek, staan er huizen in brand en blijkt je beste vriendin Hazel ontvoerd te zijn. Piraten hebben het hele dorp geplunderd. Je vader gaat hen achterna in een poging om Hazel te redden, maar weken en maanden gaan voorbij zonder dat ze enig teken van leven geven. Tilia besluit dan om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat op zoek naar een zwaard en het avontuur kan beginnen.

Ocean's Heart stad.jpg


Eens je in de overworld terechtkomt, blijkt al snel dat deze bezaaid is met mysterieuze objecten en onbereikbare plekjes. Mijn nieuwsgierigheid werd dus al snel geprikkeld en ik ben eerst op verkenning gegaan vooraleer ik op zoek ging naar Hazel en mijn vader. De wereld bestaat voor een groot deel uit water. De bewandelbare landmassa is opgedeeld in eilanden en schiereilanden. Elk eiland heeft zijn eigen unieke look. We vinden ook een aantal stadjes terug, waar we met iedereen een babbeltje slaan in de hoop dat zij ons kunnen verder helpen met onze missie. Hier en daar komen we ook mensen in nood tegen, wat een aantal doorgaans leuke sidequests oplevert. Deze brengen vaak geld op als beloning. Al snel blijkt dat dit geld zeer goed van pas komt. Elke stad heeft een wapensmid die je zwaard of boog kan verbeteren, maar daar moet je natuurlijk wel voor dokken. Wat ik eigenlijk wel een pluspunt vind, is dat je in dit spel geen geld kunt grinden door vijanden te verslaan of struikjes om te hakken. Hier moet gewerkt worden voor geld!

Vertrouwde formule

Zoals we dat van dit type spel kunnen verwachten, komen we ook in een aantal dungeons terecht. Deze variëren enorm van formaat. In sommige mini-dungeons doorloop je slechts enkele kamers en vecht je tegen een beest om beloond te worden met een extra hartje. De leukste dungeons zijn echter die waarin je sleutels moet verzamelen en hordes monsters moet verslaan om ten slotte oog in oog te komen met een baas. Jammer genoeg zijn er hier slechts een viertal van. Ocean’s Heart is verrassend non-lineair. Uiteraard is er wel steeds de main-quest om rekening mee te houden, en de ontwikkelingen daarin liggen vast, maar er is een heel pak optionele content. Ik speelde het spel uit op een tiental uur en toch heb ik nog niet alles ontdekt. Je kunt aan de slag met een heleboel items en wapens, maar vele daarvan zijn niet nodig om het spel uit te spelen en krijg je mogelijks nooit in bezit als je er niet naar zoekt. Een van de leukste en meest memorabele momenten was een totaal misgelopen boottochtje dat resulteerde in een avontuur dat zich buiten Ocean’s Hearts wereld afspeelde. Tip: als een vreemd figuur in Oakhaven vraagt of je mee wil varen in zijn boot, zeg dan ja! Het is makkelijk om dit mini-avontuur links te laten liggen, maar dan mis je wel heel wat.

Ocean’s Heart is een erg bewuste liefdesverklaring aan de The Legend of Zelda.


Ik heb me nooit echt verveeld met Ocean’s Heart, en toch moet ik heel wat puntjes aanhalen die me dwars zitten. Het spel voelt soms wat onafgewerkt aan en vreemd genoeg werkt het beter in handheld-modus. Ik speel gewoonlijk docked, op mijn tv, maar dan ervaarde ik continu problemen met het pauzemenu dat ook als inventaris voor je items fungeert. Dit deed zich niet voor in handheld-modus. Ook was er één dungeon die quasi onspeelbaar was doordat de framerate helemaal inzakte. Ik vermoed dat deze problemen wel aangepakt zullen worden met een patch. De controls voelen doorgaans prima aan, maar het bleek al snel een vervelende keuze om de actie om een koprol te maken en om tegen mensen te praten aan dezelfde knop toe te wijzen, terwijl er nochtans maar liefst vier knoppen ongebruikt blijven. Ik ben meermaals het water in gedonderd omdat ik wou praten met iemand die langs de waterkant stond, en ik per ongeluk een koprol maakte. Klein detail: Tilia kan niet zwemmen. Dat brengt me meteen bij het volgende punt. De wereld van Ocean’s Heart is gebouwd in functie van al het aanwezige water. Zo heeft elke stad bijvoorbeeld zijn eigen haven. Quasi iedereen lijkt een boot te hebben behalve Tilia. Het ironische is dat Tilia lid is van de ‘volunteer navy’. Zonder boot of zelfs de mogelijkheid om te zwemmen, terwijl ze op een piepklein eilandje opgroeide, knaagt dit toch aan de geloofwaardigheid.

Ocean's Heart dungeon.jpg


Het spel mist ook wat creativiteit en slaagt er niet in om een eigen identiteit te creëren. Veel te vaak speelt het op veilig door Zelda letterlijk te kopiëren en het doet te weinig zijn eigen ding. De steden hebben overigens weinig unieke eigenschappen. Elke stad heeft een haven, vissers, een markt waar je niets kunt kopen, een wapensmid, een herberg, enz. Gevechten waren ook aan de flauwe kant, zowel tegen de gewone monsters en piraten als tegen bazen in dungeons. Er komt namelijk weinig strategie bij kijken. Je moet niet creatief zijn met je items. Meestal volstaat het zelfs om ter plekke te blijven staan en herhaaldelijk met je zwaard te zwaaien omdat vijanden er dan blijven tegenaan lopen tot ze het loodje leggen. In één dungeon heb ik mezelf onbedoeld in de nesten gewerkt. Ik kreeg net een item om zware voorwerpen te kunnen optillen. Op de grond was een schakelaar waar je op moet gaan staan om de deuren te openen. Ik heb een zware kanonskogel op die schakelaar gelegd en als gevolg zat ik vast in de kamer. De deuren bleven gesloten en ik kon de kogel niet meer optillen, die zat vast op de niet-ingedrukte schakelaar. Ik heb mezelf moeten opblazen met bommen om terug naar het begin van de dungeon te gaan. Toch wil ik Ocean’s Heart niet helemaal de grond in boren. Ondanks deze kritiek, heb ik me uiteindelijk wel meestal vermaakt met dit spel. Het ziet er erg charmant en uitnodigend uit en als je net als ik een zwak hebt voor retro-games, kun je dit spel toch wel overwegen.

Ocean's Heart vast in kamer.jpg

Conclusie

Ik kan me inbeelden dat het moeilijk is om als solo-developer de juiste balans te vinden tussen inspiratie opdoen uit je favoriete games en te veel zaken gewoon kopiëren. Helaas is bij Ocean’s Heart voornamelijk het laatste gebeurd. Vele items, vijanden, puzzels en concepten zijn één op één kopieën uit verschillende Zelda-games. Het spel vormt op die manier geen eigen identiteit en voelt iets te veel aan als Zelda van den Aldi. Het verhaal mist diepgang, progressie en dynamiek. Ocean’s Heart uitspelen gaf me daarom ook geen voldoening, het eindigt op een voorspelbare manier, zonder apotheose. Puzzels oplossen in dungeons beperkt zich tot sleutels verzamelen, wat blokken verschuiven en op schakelaars kloppen zodat hindernissen in de vloer zakken en ons brein wordt nooit echt op de proef gesteld. Desondanks heb ik me meestal wel geamuseerd, als retro-game fanaat, maar er zijn te veel aandachtspuntjes om dit spel écht te kunnen aanraden. Ik ga Max Mraz wel blijven volgen, want ik deel zijn voorliefde voor oude games en misschien weet hij ooit wel een retro-game af te leveren waar hij zijn eigen ding mee doet.

Pro

  • Leuke pixel-art
  • Verrassend veel optionele content
  • Enkele leuke side-quests

Con

  • Doet veel te weinig zijn eigen ding
  • Inspiratieloos verhaal waar weinig beweging in zit
  • Soms last met de controls
  • Werkt niet zo goed in docked-modus
5

Over

Beschikbaar vanaf

10 februari 2022

Gespeeld op

  1. Nintendo Switch

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch
  2. PC

Genre

  1. Action
  2. Adventure
  3. RPG
 
Terug
Bovenaan