Review: No More Heroes III

Moet je noodgedwongen een naam opnoemen van een videogame die van kop tot teen “punk” uitstraalt, dan kun je niet verkeerd gaan met de No More Heroes-reeks van regisseur Suda51. De Japanse ontwikkelaar, samen met de rest van z’n team creatievelingen bij Grasshopper Manufacture, garandeert meestal een excentrieke ervaring, om nog maar te zwijgen over zijn voorkeur om regelmatig het genre van z’n projecten enigszins te veranderen. Met de oorspronkelijke No More Heroes voor de Nintendo Wii scoorde hij echter een regelrechte hit, iets wat drie jaar later werd opgevolgd met een traditionele sequel, maar daarna bleef het stil. Nadat fans meer dan tien jaar op hun honger moesten blijven zitten, kwam Suda51 alsnog met een derde deel op de proppen, maar kunnen we hier spreken over een aanvulling waar de charme van de serie intact bleef? Lees onze recensie om dit te ontdekken!

In No More Heroes III laat protagonist Travis Touchdown weer van zich horen, hoewel hij niet het enige personage is dat hier in de belangstelling staat. Het spel opent namelijk met een proloog dat wel wat gemeen heeft met Steven Spielbergs E.T., want gedurende deze introductie zien we hoe een jongen (Damon) een hechte band vormt met een pluizige alien, nadat het ruimteschip van dit wezentje in de buurt neerstortte. Deze buitenaardse levensvorm, beter bekend als FU, construeert met behulp van Damon uiteindelijk een raket waarmee hij terug naar zijn thuisplaneet kan reizen, maar vóór zijn vertrek belooft hij om de aarde opnieuw te bezoeken. Twee decennia verstrijken alvorens een volwassen FU wel degelijk terugkeert, weliswaar met extra gezelschap, en hij veroorzaakt al gauw een heleboel heisa nadat hij Damon nochtans vriendelijk begroette. Zo wordt een gedeelte van Santa Destroy prompt plat gebombardeerd en de rest van zijn gevaarlijke kompanen staan eveneens te popelen om op gewelddadige wijze uit de bol te gaan. Betekent dit het einde voor de Amerikaanse stad in kwestie?

No_More_Heroes_III_R_02.jpg


“Welcome to the Garden of Insanity!”

Gelukkig speelt het voor Travis Touchdown geen rol dat intergalactische creaturen een gewelddadige invasie willen starten; niemand solt met zijn stad en komt er vervolgens mee weg! De professionele (doch nerdy) huurmoordenaar opent uiteraard een tegenoffensief en hiermee hervat No More Heroes III de gewoonlijke gameplay-structuur van diens voorgangers: bekamp de aliens één per één en stijg stapsgewijs in de officiële ranglijst totdat je FU zelve mag bestrijden. Je mag het spel gerust als een ‘boss rush’ game beschouwen, aangezien de baasgevechten min of meer het hoogtepunt zijn, hoewel Grasshopper Manufacture dit type formaat bekleedde met een aantal afleidingen. Eén daarvan is hoe zulke confrontaties werden verbonden met het grotere narratief, zodat je meer inzicht krijgt over de persoonlijkheid van de relevante karakters, evenals een varia wijdere onderwerpen. Een balans die in het verleden redelijk goed werkte, dus je zou automatisch beginnen te denken dat het derde deel op dit vlak geen misstappen zou begaan. Was het maar waar …

Introspectieve momenten waar je de sentimentele gevoelens van iemand kunt horen, komen nog steeds charmant over.


Laat me allereerst verduidelijken dat ik het plot niet zozeer afschuwelijk vond. Introspectieve momenten waar je de sentimentele gevoelens van iemand kunt horen, zoals wanneer Travis vreugdevolle anekdotes deelt over de mythos achter zijn favoriete videogame bijvoorbeeld, komen nog steeds charmant over. Zo ook wanneer je luistert naar de passionele gesprekken tussen hem en zijn boezemvriend Bishop, wanneer de twee hun meningen delen over animé, worstelen, otaku-cultuur, films (vooral het werk van Takashi Miike) of andere vormen van media. FU zorgt eveneens voor enige amusante scènes; deels omdat zijn stemacteur de smaak voor zijn rol te pakken had, en deels omdat de individualistische verschillen tussen hem, Travis en hun respectievelijk gezelschap voldoende opvallen. Het script van No More Heroes III is en blijft gewoon vermakelijke pulp! Hét narratieve probleem echter ligt volgens mij aan de regie van het geheel, oftewel de manier waarop het narratieve bindweefsel werd vervaardigd.

No_More_Heroes_III_R_05.jpg


“My spleen!”

De eerste No More Heroes benadrukte, naast diens actievolle scenario’s, tegelijk diepere symbolische betekenissen, welke No More Heroes II in zekere mate opofferde in ruil voor een meer over-the-top richting. No More Heroes III opteerde alvast om een continuatie te zijn van die laatst vermelde fixatie, wat helaas gemengde resultaten leverde. De cinematische aanpak van de cutscènes toont meer geïnspireerde variatie dan ooit tevoren en ze blijven meestal wel leuk om te aanschouwen, maar ze overweldigen het contrast van de filosofische of ernstige ingevingen. Met als gevolg komen die ingevingen vaak oppervlakkig over, ondanks dat het spel er toch redelijk wat tijd aan besteedt … Erger is dat de toon soms net iets te veel met de parodie-grens flirt, laat staan dat de doorsnee plot twist zelden verrast wegens conceptuele herhalingen, vooral indien je de vorige titels speelde. Daarbovenop benut No More Heroes III amper het merendeel van de aanwezige karakters, zij het de nieuwste aanwinsten als de veteranen, waardoor het algemene potentieel in de conversaties en confronterende spanningen in mijn opinie werd verwaarloosd. Zonde, want als fan keek ik uit naar zulke interpersoonlijke dynamieken.

No More Heroes III was voor mij een gemiste opportuniteit in meerdere opzichten.


Wat is tevens mijn oordeel betreffende de eigenlijke gameplay? “Meer van hetzelfde,” om een beknopt antwoord te geven. De ontwikkelaars sleutelden om te beginnen aan enkele facetten omtrent het vechten, hoewel ik deze wijzigingen eerder als een dubbelzijdige zwaard zou omschrijven. In sommige opzichten verbeterde men de actie, zoals hoe je nu toegang hebt tot meer bewegingen dan voordien of hoe de diversiteit van vijanden (tijdens doorsnee aanvaringen) erop vooruit ging. In andere opzichten is het mogelijk een stap achteruit, afhankelijk van je standpunt. “Minder speelbare personages” of “een lagere kwantiteit wapens” zou normaliter een objectief minpunt zijn, maar aangezien de uitvoering van zulke toevoegingen me teleur stelde in No More Heroes II, denk ik dat Grasshopper Manufacture hier de juiste keuze maakte.

No_More_Heroes_III_R_04.jpg


“Strawberry on the shortcake!”

Hou je verwachtingen echter onder controle als je altijd al een volwaardige interpretatie van Santa Destroy wou verkennen. Tuurlijk, de coole motorfiets - op zich één grote Akira-homage! - bestuurt vlotter en de locaties bezaaide men met meer inhoud, maar de open wereld blijft sowieso leeg, zelfs met extra buurtomgevingen. Ooit was de ruwe, simplistische aard van Santa Destroy een opzettelijke grap, deels vanwege de industriële trends ten tijde van No More Heroes’ geboorte, maar ondertussen is de serie net zo schuldig aan wat het aanvankelijk bespotte.

Met de mini-games blijf ik echter nog wat gniffelen, juist omdat ze zo bewust banaal zijn vergeleken met de spectaculaire taferelen. Wil je een krachtige alien verdelgen? Maai eerst het gras, of ruim het afval op, of ontstop de openbare toiletten zodat je deze duelen überhaupt kunt betalen! Het (noodgedwongen) bekampen van normale tegenstanders behoort eveneens tot de lijst van activiteiten binnen deze open wereld: die specifieke bezigheid vertraagt niet alleen het pad naar het volgende baasgevecht, maar brengt je bovendien telkens naar een repetitieve arena, wat het hele proces enkel saaier maakt. Vroeger waren het ten minste unieke levels, wat goed was voor een vleugje afwisseling, maar soit, ik dwaal door …

No_More_Heroes_III_R_03.jpg


“F*ckhead!”

Over de audiovisuele presentatie heb ik weinig te zeggen: No More Heroes III presenteert nogmaals een puike soundtrack en het bewijst (voor de zoveelste keer) dat Grasshopper Manufacture werknemers in dienst nam met een prima muzikale smaak. Niet het beste materiaal dat de hele serie op tafel legde, maar desalniettemin een respectabele selectie. De graphics daarentegen zullen niemand een “wauw” effect geven, ongeacht de fantasierijke verfraaiingen voor pakweg de menu’s of de tussenfilmpjes. Het spel moge wel over stijlvolle kenmerken beschikken - ruimschoots zelfs! - maar die moeite concurreert simultaan met de meer fletse aspecten, zoals de esthetisch zwakke open wereld. Wellicht is dit een neveneffect van diens origines, aangezien No More Heroes III allereerst op de Nintendo Switch moest draaien, hardware die niet bepaald de beste compatibiliteit heeft met Unreal Engine 4.

Ik bestempel deze port als een superieur alternatief tegenover de Switch-versie.


Net daarom had ik interesse in de PC-versie van deze game toen de betrokken partijen multiplatform ports aankondigden, en de ontwikkelaars sloegen erin om het technische onderdeel her en der te versterken. Instellingen voor hogere resoluties en snellere framerates (inclusief een optie voor een ongelimiteerde frequentie) merkte ik meteen op, dus met dit alleen al bestempel ik deze port als een superieur alternatief tegenover de Switch-versie. Helaas paarde men dit met een beperkt aantal grafische settings; schaduwen en anti-aliasing is haast alles wat de spreekwoordelijke pot schaft, terwijl de hypothetische inclusie van enkele ontbrekende eigenschappen in feite veel zou helpen qua visuele helderheid.

Zo kun je in de PC-port nog steeds veel pop-ups bezichtigen, samen met een korte draw / render distance voor de schaduwen en andere (niet zo intensieve) elementen. De mogelijkheid om bijvoorbeeld de ‘Level-of-Detail Distance’ manueel te configureren, zou zulke mankementen drastisch verminderen, hoewel ik niet uitsluit dat mods dit eventueel kunnen rechtzetten, met of zonder een officiële patch. Features zoals nVidia’s DLSS zou ik in theorie eveneens appreciëren, maar de kans dat men zulke functies wel degelijk ging integreren, was sowieso erg klein op basis van de zéér eenvoudige ports van de vorige games. Kort samengevat: verre van een geoptimaliseerde PC-versie, maar dankzij de lage systeemvereisten konden mijn GTX 1080ti en i7-7700K CPU in ieder geval niet klagen over de (meestal) stabiele performantie van No More Heroes III.

Conclusie

No More Heroes III was voor mij een gemiste opportuniteit in meerdere opzichten. Het is onbetwistbaar dat de PC-port zich op een hoger niveau bevindt dan de Nintendo Switch-versie, maar qua standaardfuncties mocht men gerust wat meer voorschotelen. Het verhaal kon een interessante invalshoek produceren over complicaties in een (al dan niet schadelijke) vriendschap, maar het grondig opbouwen hiervan liet Grasshopper Manufacture uiteindelijk achterwege. Het spektakel wist geregeld te entertainen en soms zelfs te verrassen met inventieve climaxen, maar de manier waarop de campagne escaleerde, voelde over de algemene lijn té familiair aan. De personages hebben charisma, maar werden (op een aantal uitzonderingen na) te weinig gebruikt. Een conflicterend eindresultaat? Dat wel, maar desondanks klasseer ik het derde deel als een game met net voldoende positieve kwaliteiten, al hoop ik dat de ontwikkelaars volgende keer de formule eens flink opschudden met een gewaagde revitalisering.

Pro

  • PC-port is superieur tegenover de Switch-versie...
  • Inventieve momenten
  • Een leuk script
  • Goede smaak in muziek

Con

  • ... maar is nog altijd simplistisch qua beschikbare opties
  • Nogal voorspelbaar als je de vorige games speelde
  • De meeste personages werden te weinig benut
6.5

Over

Beschikbaar vanaf

11 oktober 2022

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch
  2. PC
  3. PlayStation 4
  4. PlayStation 5
  5. Xbox One
  6. Xbox Series X|S

Genre

  1. Action
  2. Hack and slash

Ontwikkelaar

  1. Grasshopper Manufacture Inc.

Uitgever

  1. XSEED Games
 
Terug
Bovenaan