Weinigen hadden in 2017 verwacht dat NieR: Automata, de sequel van een obscuur en ietwat vergruisd actierollenspel, zou uitgroeien tot een van de beste spellen van het afgelopen decennium. De combinatie van existentiële thema’s, meta-elementen, verrassende gameplay en een bijzondere audiovisuele stijl zorgde voor een van de meest opmerkelijke spellen van afgelopen jaren. Er verschenen zelfs hele essays en analyses rond NieR: Automata. Maar misschien belangrijker, dankzij het succes van deze titel krijgt nu ook zijn voorganger NieR een welverdiende tweede kans.
Hoewel NieR vandaag de dag gezien wordt als een cultklassieker, was het spel in 2010 toen het voor het eerst uitkwam niet bepaald een kritisch noch een commercieel succes. De teleurstellende graphics, gebrekkige gevechtsmechanismen en de eerste uren van het spel die deden uitschijnen dat dit een van de meest ongeïnspireerde rollenspellen was, deden het spel de nek om. Maar zij die hun tanden in het spel durfden zetten en de moed hadden om door te bijten, werden beloond met een unieke en onvergetelijke ervaring ontsproten uit het eigenzinnige brein van Yoko Taro. Iemand die voor mij op hetzelfde voetstuk mag gezet worden met grootheden als Hideo Kojima, Shinji Mikami, Goichi Suda en Hidetaka Miyazaki, maar voor wie het succes tot enkele jaren geleden grotendeels uitbleef.
Wedergeboorte
Hoewel Yoko Taro’s grote doorbraak er pas kwam met NieR: Automata, genoot hij dankzij de Drakengard-serie en NieR een zekere cultstatus. Naast het succes van NieR: Automata, zorgde zo ook de mond-aan-mond reclame via het internet voor een heropleving in de interesse in NieR. Het spel kreeg zelfs een nieuwe print op PlayStation 3 na het succes van de sequel. Maar Square Enix zag het nog grootser en dit leidde tot een wedergeboorte in de vorm van NieR Replicant ver.1.22474487139..., een remaster gemaakt door Toylogic met niet alleen opgepoetste graphics, maar ook extra content, waaronder een nieuw einde, een verbeterd gevechtssysteem, meer gesproken scènes en last but not least, de mogelijkheid om het spel te spelen zoals oorspronkelijk bedoeld. In de Westerse release en de Xbox 360-versie in Japan, die gekend staat als NieR: Gestalt, werd het adolescente hoofdpersonage immers vervangen door een volwassen man omdat men vreesde dat het androgyne uiterlijk van de jongen bij ons niet zou aanspreken.
Hoewel het verhaal in beide versies hetzelfde is, zorgt dit voor een andere beleving omdat de interacties met de verschillende personages een compleet nieuwe invulling krijgen. De grootste verandering uit zich in de plot zelf natuurlijk, want in NieR: Gestalt speelde je als een vader die zijn dochter probeert te redden van de dodelijke Black Scrawl-ziekte, terwijl je in NieR: Replicant je zus probeert te redden. Deze reddingsactie is uiteraard slechts de aanzet voor een waanzinnig en emotioneel verhaal, waarbij je kennismaakt met een bonte verzameling aan opmerkelijke personages, waaronder een pratend magisch boek, een vuilgebekte dame die in haar ondergoed rondloopt en euh, wat Emil ook mag zijn. Verder word je ook nog eens gebombardeerd met tal van vragen rond identiteit, bewustzijn en wat het betekent om mens te zijn, kwestie van de overdosis aan melodrama te doorbreken met wat levenslessen filosofie.
Spelen met verhaalstructuur
Het is vooral de structuur van het spel die NieR: Replicant zo speciaal maakt en als je vertrouwd bent met het werk van Yoko Taro dan weet je waarschijnlijk waar ik het over heb. Hoewel de openingsuren van het spel dit doen vermoeden, is NieR namelijk allesbehalve een conventionele RPG. Het is een spel dat speelt met de conventies van het medium en je een soort meta-ervaring voorschotelt, zowel op vlak van gameplay als wat het verhaal betreft. Zo speel je het ene moment een klassieke RPG om vervolgens een Diablo-achtig isometrisch perspectief voorgeschoteld te krijgen of je jezelf even in een Resident Evil-achtige horrorhuis zal wanen. De verhaalstructuur wordt dan weer bewust op zijn kop gezet om de boodschap van het spel over te brengen. NieR bestaat eigenlijk uit een korte proloog die zich in een niet te verre toekomst afspeelt en twee grote delen duizend jaar later die het verhaal van je personage en zijn zus Yonah vertellen. Het verhaal van NieR vindt trouwens zijn oorsprong in het E-einde van Drakengard, om maar aan te geven hoe Yoko Taro zijn speluniversum opbouwt.
Na het spel één keer te voltooien krijg je wel een zekere vorm van afronding, maar het einde kent heel wat plottwists en roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. Net als in Yoko’s Drakengard-serie en Nier: Automata, wordt er van je verwacht om het spel meerdere keren door te spelen. Er zijn niet alleen verschillende eindes, maar bijkomende playthroughs bevatten ook nieuwe content die je extra inzicht geeft in het verhaal. Meer zelfs, het verhaal een tweede keer doorspelen is zelfs cruciaal om het spel ten volste te appreciëren. De inzichten die je verwerft op het einde en de nieuwe scènes zorgen ervoor dat je het spel anders ervaart. De drie andere eindes zitten helaas wel verborgen achter de vreemde vereiste dat je alle wapen moet verzamelen. Gezien deze vereiste eigenlijk geen enkele impact heeft op het verhaal zelf, lijkt dit vooral een manier om de speelduur onnodig te rekken.
Opgepoetst en opgefrist
Wie er tegenop ziet om het volledige spel te herspelen, zal enige troost vinden in het feit dat een nieuwe playthrough start kort na het begin van het tweede deel. De kans is groot dat je je trouwens door dit eerste deel zal moeten worstelen, want het is vooral hier dat de grootste gebreken van het spel voelbaar zijn. NieR bevat een zevental locaties en je zal enorm veel heen en weer gestuurd worden tussen deze locaties, vooral als je ook de zijmissies speelt. Hoewel deze zijmissies hun nut hebben om het banale karakter van het alledaagse leven van het hoofdpersonage weer te geven, zijn zij veruit het zwakste element van het spel. Ze bestaan vaak uit opdrachten zoals “haal X ingrediënten” of “breng deze brief naar persoon X”. Meer zelfs, één missie stuurt je zelfs letterlijk van de stadspoort naar de wapenwinkel om te vragen waar een bestelling met wapens blijft! Mijn advies: tenzij je absoluut alles wilt ervaren in het spel, beperk je je best tot het spelen van enkele zijmissies of voltooi er net zoveel als de Trophies/Achievements die je wilt vereisen.
De twee andere grote gebreken van het origineel werden gelukkig wel aangepakt. De graphics werden grondig opgepoetst en het spel draait nu in 900p/1080p aan 60 FPS, HDR, wat het spel veel levendiger maakt. De spelwereld bevat veel meer detail en de personages kregen ook een make-over waardoor het spel er beter uitziet dan ooit tevoren. Het blijft natuurlijk wel een remaster, dus verwacht hier niet het niveau van NieR: Automata. Daarnaast werd ook het gevechtsysteem grondig herzien. Hiervoor werd de hulp ingeroepen van Platinum Games, waardoor het vechten in NieR: Replicant meer aansluit bij dat van Automata en dus veel vloeiender is. Vooral de verbeterde manier van ontwijken en de mogelijkheid om te bewegen bij het gebruik van magie zijn welgekomen toevoegingen.
Deze remaster bevat verder een extra episode genaamd The Mermaid, alsook de World of Recycled Vessel-DLC. Deze downloadbare inhoud verscheen voor het oorspronkelijke spel en bevat extra wapens, kostuums en een kleine dungeon-mode die zelfs meer inzicht geeft in het verhaal en je hier toelaat om met de vaderfiguur te spelen. Daarbovenop kan je B2 en 9S downloaden als kostuums én werd ook de muziekscore van NieR: Automata toegevoegd aan het spel. De originele muziek van Keiichi Okabe en zijn kompanen was al fantastisch, maar dit is natuurlijk de kers op de taart voor de fans van deze serie.
Hoewel NieR vandaag de dag gezien wordt als een cultklassieker, was het spel in 2010 toen het voor het eerst uitkwam niet bepaald een kritisch noch een commercieel succes. De teleurstellende graphics, gebrekkige gevechtsmechanismen en de eerste uren van het spel die deden uitschijnen dat dit een van de meest ongeïnspireerde rollenspellen was, deden het spel de nek om. Maar zij die hun tanden in het spel durfden zetten en de moed hadden om door te bijten, werden beloond met een unieke en onvergetelijke ervaring ontsproten uit het eigenzinnige brein van Yoko Taro. Iemand die voor mij op hetzelfde voetstuk mag gezet worden met grootheden als Hideo Kojima, Shinji Mikami, Goichi Suda en Hidetaka Miyazaki, maar voor wie het succes tot enkele jaren geleden grotendeels uitbleef.
Wedergeboorte
Hoewel Yoko Taro’s grote doorbraak er pas kwam met NieR: Automata, genoot hij dankzij de Drakengard-serie en NieR een zekere cultstatus. Naast het succes van NieR: Automata, zorgde zo ook de mond-aan-mond reclame via het internet voor een heropleving in de interesse in NieR. Het spel kreeg zelfs een nieuwe print op PlayStation 3 na het succes van de sequel. Maar Square Enix zag het nog grootser en dit leidde tot een wedergeboorte in de vorm van NieR Replicant ver.1.22474487139..., een remaster gemaakt door Toylogic met niet alleen opgepoetste graphics, maar ook extra content, waaronder een nieuw einde, een verbeterd gevechtssysteem, meer gesproken scènes en last but not least, de mogelijkheid om het spel te spelen zoals oorspronkelijk bedoeld. In de Westerse release en de Xbox 360-versie in Japan, die gekend staat als NieR: Gestalt, werd het adolescente hoofdpersonage immers vervangen door een volwassen man omdat men vreesde dat het androgyne uiterlijk van de jongen bij ons niet zou aanspreken.
Hoewel het verhaal in beide versies hetzelfde is, zorgt dit voor een andere beleving omdat de interacties met de verschillende personages een compleet nieuwe invulling krijgen. De grootste verandering uit zich in de plot zelf natuurlijk, want in NieR: Gestalt speelde je als een vader die zijn dochter probeert te redden van de dodelijke Black Scrawl-ziekte, terwijl je in NieR: Replicant je zus probeert te redden. Deze reddingsactie is uiteraard slechts de aanzet voor een waanzinnig en emotioneel verhaal, waarbij je kennismaakt met een bonte verzameling aan opmerkelijke personages, waaronder een pratend magisch boek, een vuilgebekte dame die in haar ondergoed rondloopt en euh, wat Emil ook mag zijn. Verder word je ook nog eens gebombardeerd met tal van vragen rond identiteit, bewustzijn en wat het betekent om mens te zijn, kwestie van de overdosis aan melodrama te doorbreken met wat levenslessen filosofie.
Spelen met verhaalstructuur
Het is vooral de structuur van het spel die NieR: Replicant zo speciaal maakt en als je vertrouwd bent met het werk van Yoko Taro dan weet je waarschijnlijk waar ik het over heb. Hoewel de openingsuren van het spel dit doen vermoeden, is NieR namelijk allesbehalve een conventionele RPG. Het is een spel dat speelt met de conventies van het medium en je een soort meta-ervaring voorschotelt, zowel op vlak van gameplay als wat het verhaal betreft. Zo speel je het ene moment een klassieke RPG om vervolgens een Diablo-achtig isometrisch perspectief voorgeschoteld te krijgen of je jezelf even in een Resident Evil-achtige horrorhuis zal wanen. De verhaalstructuur wordt dan weer bewust op zijn kop gezet om de boodschap van het spel over te brengen. NieR bestaat eigenlijk uit een korte proloog die zich in een niet te verre toekomst afspeelt en twee grote delen duizend jaar later die het verhaal van je personage en zijn zus Yonah vertellen. Het verhaal van NieR vindt trouwens zijn oorsprong in het E-einde van Drakengard, om maar aan te geven hoe Yoko Taro zijn speluniversum opbouwt.
Na het spel één keer te voltooien krijg je wel een zekere vorm van afronding, maar het einde kent heel wat plottwists en roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. Net als in Yoko’s Drakengard-serie en Nier: Automata, wordt er van je verwacht om het spel meerdere keren door te spelen. Er zijn niet alleen verschillende eindes, maar bijkomende playthroughs bevatten ook nieuwe content die je extra inzicht geeft in het verhaal. Meer zelfs, het verhaal een tweede keer doorspelen is zelfs cruciaal om het spel ten volste te appreciëren. De inzichten die je verwerft op het einde en de nieuwe scènes zorgen ervoor dat je het spel anders ervaart. De drie andere eindes zitten helaas wel verborgen achter de vreemde vereiste dat je alle wapen moet verzamelen. Gezien deze vereiste eigenlijk geen enkele impact heeft op het verhaal zelf, lijkt dit vooral een manier om de speelduur onnodig te rekken.
Opgepoetst en opgefrist
Wie er tegenop ziet om het volledige spel te herspelen, zal enige troost vinden in het feit dat een nieuwe playthrough start kort na het begin van het tweede deel. De kans is groot dat je je trouwens door dit eerste deel zal moeten worstelen, want het is vooral hier dat de grootste gebreken van het spel voelbaar zijn. NieR bevat een zevental locaties en je zal enorm veel heen en weer gestuurd worden tussen deze locaties, vooral als je ook de zijmissies speelt. Hoewel deze zijmissies hun nut hebben om het banale karakter van het alledaagse leven van het hoofdpersonage weer te geven, zijn zij veruit het zwakste element van het spel. Ze bestaan vaak uit opdrachten zoals “haal X ingrediënten” of “breng deze brief naar persoon X”. Meer zelfs, één missie stuurt je zelfs letterlijk van de stadspoort naar de wapenwinkel om te vragen waar een bestelling met wapens blijft! Mijn advies: tenzij je absoluut alles wilt ervaren in het spel, beperk je je best tot het spelen van enkele zijmissies of voltooi er net zoveel als de Trophies/Achievements die je wilt vereisen.
Een welverdiende tweede kans voor een cultklassieker.
De twee andere grote gebreken van het origineel werden gelukkig wel aangepakt. De graphics werden grondig opgepoetst en het spel draait nu in 900p/1080p aan 60 FPS, HDR, wat het spel veel levendiger maakt. De spelwereld bevat veel meer detail en de personages kregen ook een make-over waardoor het spel er beter uitziet dan ooit tevoren. Het blijft natuurlijk wel een remaster, dus verwacht hier niet het niveau van NieR: Automata. Daarnaast werd ook het gevechtsysteem grondig herzien. Hiervoor werd de hulp ingeroepen van Platinum Games, waardoor het vechten in NieR: Replicant meer aansluit bij dat van Automata en dus veel vloeiender is. Vooral de verbeterde manier van ontwijken en de mogelijkheid om te bewegen bij het gebruik van magie zijn welgekomen toevoegingen.
Deze remaster bevat verder een extra episode genaamd The Mermaid, alsook de World of Recycled Vessel-DLC. Deze downloadbare inhoud verscheen voor het oorspronkelijke spel en bevat extra wapens, kostuums en een kleine dungeon-mode die zelfs meer inzicht geeft in het verhaal en je hier toelaat om met de vaderfiguur te spelen. Daarbovenop kan je B2 en 9S downloaden als kostuums én werd ook de muziekscore van NieR: Automata toegevoegd aan het spel. De originele muziek van Keiichi Okabe en zijn kompanen was al fantastisch, maar dit is natuurlijk de kers op de taart voor de fans van deze serie.
Conclusie
NieR Replicant ver.1.22474487139... is een remaster die de intussen meer dat tien jaar oude cultklassieker nieuw leven inblaast. Hoewel het spel niet dezelfde majestueusiteit bereikt als zijn opvolger, vind je hier de blauwdruk terug van de formule die van NieR: Automata een meesterwerk heeft gemaakt.
Pro
- Verhaal
- Personages
- Muziek
- Vloeiende gameplay
Con
- Zijmissies
- Veel herhaling
8
Over
Beschikbaar vanaf
23 april 2021
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Toylogic
Uitgever
- Square Enix
Website
Forumlink
Laatst bewerkt:
Ik heb Nier nog niet gespeeld ook al heb ik het hier liggen... Teveel backlog zal ik maar zeggen 
Als je weet dat ik zelfs nog aan Persona 3,4 en 5 nog moet aan beginnen 
