Review: Nanotale - Typing Chronicles

Nooit eerder speelde ik een typing game. Ik vond het dus wel fair om, ter voorbereiding van de review van deze onlangs uitgebrachte Nanotale – Typing Chronicles, om de prequel Epistory – Typing Chronicles ook eerst eens grondig te verkennen. Hieronder zal blijken of ik dit nu beter wel, of beter niet gedaan had…

Een typing game is, zoals de naam het zelf zegt, een game die vooral focust op het intikken van bepaalde woorden met het toetsenbord. Epistory, de voorganger van de game die ik hier ga reviewen, is een spel waarin je een meisje bent die rijdt doorheen een sprookjesachtige wereld op de rug van een vos met drie staarten. De game valt op door de speciale grafische stijl, de mysterieuze ambient-muziek en de stem van de vrouwelijke verteller die met mondjesmaat geheimen prijsgeeft over de lore van de sprookjeswereld. Maar hetgeen mij als speler het meest vastklampte, was de gameplay. Deze is uitzonderlijk simpel als verslavend. Elke hindernis en elke vijand dien je uit de weg te ruimen door middel van je toetsaanslagen, nadat je naar typmodus omschakelt via de spatietoets. Vanaf dan flitsen de woorden over het scherm en hoe sneller je deze kan intikken, hoe meer punten je krijgt en hoe vlugger je de skills van het meisje en de vos kunt upgraden. Wanneer je de woorden te traag of met te veel fouten intikt, word je gewoonweg overrompeld door de vijanden en dien je de fase over te doen. Typen voor je leven dus, daar komt dit type game wat op neer.

FieldNotes.png


Bekende gameplay met enkele vernieuwingen

Net zoals Epistory gaat Nanotale over een meisje en een vos, tenminste na de proloog. Het verhaal begint wat luchtig wanneer Rosalind, een archiviste, het Ancestral Forest wil verkennen om er notities over te maken in haar notitieblok. In deze beginfase leer je dat je vijanden, voorwerpen en planten als paddenstoelen best eerst kunt benaderen om er daarna een toverspreuk op uit te oefenen door jawel, de spatietoets en de gevraagde woorden in te tikken. Vijanden kun je niet verslaan in lang gras, woorden worden langer en complexer naarmate je verder in de battles geraakt, enzoverder. Wat de gameplay betreft, werd er dus niets veranderd in vergelijking met de voorganger. Ook het upgradesysteem is grotendeels hetzelfde gebleven.

Gelukkig zijn er ook voldoende vernieuwingen te spotten. Vanaf het moment dat Rosalind de vos ontmoet merk je dat de game, naast prachtige animaties (want ja, het beeld is zoveel mooier) - zowel main quests als uitgebreide side quests bevat. Terwijl je in de vorige game constant op de rug van het beest zat, gebruik je in Nanotale de vos enkel wanneer je begint te sprinten. Niet alle characters uit het spel hebben een stem gekregen, maar wel leuk is dat je nu tijdens de vele dialogen kunt inpikken door de in hoofdletters aangegeven woorden te typen.

Vos.png


Meer RPG, meer bugs

In deze opvolger koos men duidelijk om nog meer de RPG-stijl op te gaan door de protagoniste van een meter te voorzien voor zowel de health als de mana. In de vorige game waren de vos en het meisje nog onmiddellijk dood wanneer een vijand bij hen geraakte, nu dus niet meer. Het gamma aan toverspreuken breidt ook snel uit naarmate je vordert en dat blijft de gameplay aanvankelijk uitdagend houden. Zelfs de objecten uit de omgeving zijn nu betekenisvoller geworden. Alle roze planten kunnen je healen, blauwe planten geven water af en rode zorgen voor vuur, enzoverder. Op deze manier blijkt het puzzelgehalte fors verhoogd ten opzichte van Epistory, want gevorderde kennis van de objecten en vijanden uit de omgeving wordt al snel onontbeerlijk om progressie te boeken. Toch kan ik niet weerleggen dat ik het na enkele uurtjes al wat beu was. Ik meen dat er te weinig mysterie en spanning in de game zit, terwijl dat in Epistory totaal niet aan de orde was.

Kennis van de objecten en vijanden blijkt onontbeerlijk om progressie te boeken.


Helaas zijn er nog een aantal vervelende zaken het vermelden waard. Zo had ik problemen met een te abrupt wisselende beeldhelderheid bij het navigeren doorheen het landschap. Het problem bleek alvast niet gerelateerd aan G-Sync/FreeSync en wende op den duur, maar het was best wel storend. Daarnaast raakte Rosalind meermaals vast in de omgeving, waardoor ik de respawn-optie moest gebruiken. Ook al bleek deze speciaal hiervoor bedoelde functie meermaals handig, ik vond het een iets té gemakkelijke manier voor de game developers om hiermee weg te komen. De game heeft naar mijn mening op dat vlak sowieso nog wat nazorg nodig.

Conclusie

Nanotale - Typing Chronicles doet niks verrassends ten opzichte van zijn voorganger, en voegt nog meer RPG-elementen aan de gameplay toe. Het puzzelgehalte is daarnaast niet te onderschatten en voor spelers die net als mij verslaafd zijn aan snel typen is het aanvankelijk een mooi tijdsverdrijf. De vraag is vooral hoe lang dit type game je kan blijven boeien. Wat mij betreft is de herspeelbaarheid beperkt en een aantal zaken zoals de grafische flikkering in de helderheid als het vastlopen in de omgeving stoorden me wel, terwijl ik bij de voorganger Epistory hier geen last van had.

Pro

  • Snel typen blijft verslavend
  • Wordt meer en meer RPG

Con

  • Aantal bugs
  • Alles naast het typen gaat snel vervelen
6.5

Over

Beschikbaar vanaf

31 maart 2021

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. PC

Ontwikkelaar

  1. Fishing Cactus

Uitgever

  1. Fishing Cactus
  2. PID Games
 
Terug
Bovenaan