Review: Metaphor: ReFantazio

De naam Atlus is onlosmakelijk verbonden met de Shin Megami Tensei-franchise, waarbij de Persona-spellen intussen het bekendst zijn. Voor hun nieuwste spel liet Atlus dit universum echter eventjes links liggen en gooide het team dat ons Persona 5 bracht zich met volle overgave op een gloednieuwe IP. Het meest opvallende hierbij? In plaats van ons te begeven in het hedendaags Japan, al dan niet in een alternatieve realiteit, of een post-apocalyptische setting, nemen ze ons voor het eerst mee naar een heuse middeleeuws-geïnspireerde fantasiewereld. Zoals verwacht van deze studio, doen ze dit toch net iets andere manier dan ons een zoveelste Lord of the Rings-, Dungeons & Dragons- of Elder Scrolls-kloon voor te schotelen.

De wereld waarmee we kennismaken in Metaphor: ReFantazio is het Verenigde Koninkrijk van Euchronia, waar verschillende mensachtige rassen samenwonen, waar veel macht is in de handen van de Sanctist Church en waar een vorm van magie genaamd Magla wordt beoefend. Dit koninkrijk wordt in volledige chaos gestort wanneer de koning door graaf Louis, een van zijn aanhangers, wordt vermoord. In deze wereld speel jij als een jonge Elda, een ras waarop door iedereen wordt neergekeken, en probeer je samen met de fee Gallica om de vloek op de dood gewaande prins op te heffen zodat hij de rechtmatige heerser kan worden. Je missie neemt echter een drastische wending wanneer zowel jij als Louis in een magisch toernooi terechtkomen waarbij de persoon met de meeste aanhangers onder het volk als volgende koning zal worden gekroond.

Schermafbeelding 2024-11-01 220801.png

Fantasie met een hoekje af​

We hadden natuurlijk niets anders verwacht van Katsura Hashino en zijn team, maar de wereld van Euchronia is prachtig en met oog voor detail vormgegeven, bevolkt met boeiende personages en visueel vaak overdonderend. Zeker wanneer je bijvoorbeeld voor het eerst Grand Trad, de hoofdstad van Euchronia, binnenwandelt. Hoewel je geen open wereld voorgeschoteld krijgt, zijn er tal van kleine en grotere gebieden om te verkennen terwijl je het koninkrijk rondgaat tijdens het befaamde toernooi. Los van deze machtsstrijd tackelt het verhaal van Metaphor: ReFantazio bovendien tal van prangende thema's zoals xenofobie, klassenstrijd en religieus dogmatisme op een boeiende en intelligente manier. Dit verhaal houdt je zoals verwacht heel wat uurtjes zoet en de omvang van dit spel neemt al snel vergelijkbare proporties aan als die van andere spellen van deze ontwikkelaar. Hoewel je iets sneller in de actie terechtkomt dan in bijvoorbeeld Persona 5, kon ik me toch niet ontdoen van het gevoel dat een aantal momenten in het spel net iets te veel als filler content aanvoelen. Maar in een spel dat makkelijk honderd uren in beslag kan nemen, is dit ergens te verwachten natuurlijk.

Metaphor: ReFantazio tackelt tal van prangende thema's zoals xenofobie, klassenstrijd en religieus dogmatische op een boeiende en intelligente wijze.


Verder krijg je natuurlijk wel een verhaal van epische proporties voorgeschoteld met heel wat plotwendingen en vijanden die je het leven zuur zullen maken. Naast de strijd van Louis, is er immers ook de dreiging van bepaalde monsters die de naam Humans dragen. Zij zijn vaak de hoogtepunten van het spel als het aankomt op de gevechten. De ware toedracht achter deze Humans en waarom ze zo worden genoemd ontdek je natuurlijk in de loop van het spel en ze spelen een belangrijke rol in het verhaal. Maar Character Designer Shigenori Soejima haalde hier alvast het onderste uit de kan en hun design is absoluut fenomenaal, waarbij deze monsters zo lijken te zijn weggelopen uit de schilderijen van Hiëronymus Bosch. Had ik je al gezegd dat dit geen traditionele fantasiewereld was met draken, trollen en elfen?

ss_ec0825cd3ecfa6c74e3041c5842bcb3453e7cb45.1920x1080.jpg

Geweldige gameplay​

Wat de gameplay betreft, is Metaphor: ReFantazio eigenlijk Persona 5 in een ander jasje. Van de kalender met tijdslimieten voor missies, grote dungeons die je niet in één keer kan voltooien en het belang van relaties te ontwikkelen met personages tot de stijlvolle turn-based gevechten, al deze ingrediënten zullen zeer bekend overkomen voor liefhebbers van de Persona-reeks. Natuurlijk geeft het spel er zijn eigen draai aan en staat bijvoorbeeld het gebruik van Archetypes centraal hier. Deze rollen voor de personages, vergelijkbaar met het jobsysteem uit andere JRPGs, waarbij personages deze Archetypes ontwaken en waarbij je deze vervolgens kan ontwikkelen en laten aanleren door andere personages. Bepaalde skills van een Archetype kan je zelfs overzetten naar anderen, waardoor je toch enige vrijheid krijgt in het ontwikkelen van je personage. Maar zelfs los daarvan kan je eigenlijk even vlot wisselen van Archetype als van uitrusting die je draagt, waardoor je zeker bij de baasgevechten zal moeten experimenteren om te ontdekken wat je ideale teamconfiguratie is.

Een andere, zeer welgekomen verandering is dat je vijanden die een lager level zijn dan jou met een slag of twee kan doden nog voordat het turn-based gevecht van start gaat. Dit zorgt ervoor dat de gevechten veel minder een sleur zijn en dat het grinden niet zo tijdsintensief is. Gewone vijanden aanvallen tijdens het rondlopen is ook nuttig, want als je ze een paar keer een mep kan geven, dan kan je ervoor zorgen dat ze stunned aan het gevecht beginnen en ze al wat schade opgelopen. Maar je moet oppassen want als zij je aanvallen voordat je het gevecht start, dan is het jouw team dat een stevige oplawaai zal krijgen. Dit alles, samen met het meer dan degelijke turn-based gevechtssysteem, zorgt ervoor dat de gameplay alvast bijzonder interessant aanvoelt. Zeker als je weet dat het spel je de nodige uitdaging voorschotelt. Ik ben gestart op Normal als moeilijkheidsgraad en heb meer dan eens een gevecht meerdere malen moeten herproberen omdat de vijanden mij een stevig pak slaag gaven. Atlus weet echter ook dat haar spellen vaak pittig zijn en zo stellen zij meestal gratis DLC ter beschikking met een lagere moeilijkheidsgraad. In Metaphor: ReFantazio zit dit ingebakken in het spel en krijg je zowel een Easy- als een Story Mode-moeilijkheidsgraad. Voor de masochisten onder ons is er dan weer een Hard- en Regicide-modus, waarbij je die laatste pas vrijspeelt nadat je het spel een eerste keer hebt voltooid en het True Ending hebt behaald.

Schermafbeelding 2024-11-03 195157.png

Audiovisueel festijn​

Wat Metaphor: ReFantazio ook overerft van Persona 5 is de audiovisuele flair die het spel een lust voor de ogen en oren maakt. In plaats van saaie menu's krijgen we hier opnieuw een dynamische en excentrieke presentatie. Vooral tijdens de gevechten zorgt dit voor een extra schwung. Maar ik kan ook wel begrijpen dat niet iedereen deze stijl zal waarderen omdat ze vrij druk kan overkomen, wat zeker het geval is voor de user interface en de vele bewegende elementen in de menu's. Wat de muziek betreft, kan ik enkel maar positief zijn. Gezien de setting krijg je uiteraard iets totaal anders dan wat we gewend zijn van de Persona-reeks, maar wat je krijgt is werkelijk memorabel met epische koren, strijdvaardig trompetgeschal, melancholische pianostukken en zelfs boeddhistische monniken die mantra's in het Esparanto rappen. Zo is het battle theme van het spel nu al voer voor de geschiedenisboeken en onderwerp is van menig YouTube-video en meme op het internet. Het is lang geleden dat de soundtrack van een spel zo door mijn hoofd is blijven spoken, petje af voor Shoji Meguro!

Zelf heb ik het spel gespeeld op pc en in een tijd van halfslachtige pc-ports en slecht geoptimaliseerde games heeft Atlus alles uit de kan gehaald om ook pc-gamers een geweldige ervaring voor te schotelen. Veel opties om de grafische instellingen aan te passen heb je echter niet, maar Metaphor: ReFantazio is niet het meest veeleisende spel of een grafische zwaargewicht, iets dat het meer dan goedmaakt met zijn uitbundige stijl. Hierdoor draait het spel ook prima op minder sterke computers en zelfs de Steam Deck. Vooral op die laatste wist het spel mij aangenaam te verrassen, ondanks dat het niet Steam Deck Verified is. Eigenlijk heb ik zelfs niets moeten aanpassen en speelde het spel perfect op de Steam Deck. Het enige waar ik wel wat last mee had, was het instellen van de schermresolutie op mijn computer, maar ik vond online al snel een fix om dit kleine euvel op te lossen, waarna ik in volle glorie van het spel kon genieten.

Conclusie

Atlus heeft het toch maar klaargespeeld met Metzaphor: ReFantazio en ons een meesterwerk voorgeschoteld dat dezelfde hoogtes of misschien zelfs meer bereikt als Persona 5 Royal. Is het spel perfect? Natuurlijk niet, maar de ervaring en het verhaal dat je hier voorgeschoteld is meespelend en memorabel. Om nog maar te zwijgen van de opvallende grafische stijl en de geweldige muziek die dit alles verpakken. Het is een totaalpakket dat elke zelfrespecterende JRPG-fan gespeeld moet hebben.

Pro

  • Muziek
  • Meeslepend verhaal
  • Visuele flair van het spel
  • Design van de personages en monsters
  • Uitdagende en boeiende gameplay

Con

  • Excessive stijl zal niet iedereen liggen
  • Enkele momenten voelen iets teveel als filler aan
9

Over

Beschikbaar vanaf

11 oktober 2024

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 4
  3. PlayStation 5
  4. Xbox Series X|S

Genre

  1. JRPG

Ontwikkelaar

  1. Atlus

Uitgever

  1. SEGA
 
Terug
Bovenaan