The Chinese Room doet misschien een belletje rinkelen. Zij waren voordien verantwoordelijk voor Amnesia: A Machine for Pigs - terwijl de originele bedenkers bij Frictional Games in plaats daarvan aan SOMA werkten - en walking simulators zoals Dear Esther of Everybody’s Gone to the Rapture maken eveneens deel uit van hun zogezegde curriculum vitae. Stuk voor stuk hebben ze een bepaalde, haast geïsoleerde atmosfeer, dus een afwisseling zoals Little Orpheus viel meteen op wanneer het in juni 2020 exclusief voor de Apple Arcade-service verscheen. Vibrant en joviaal, gepaard met wat jump ‘n run platforming! Er bestaat echter een onuitputtelijke voorraad van zulke games op consoles en pc-gerichte marktplaatsen, dus in welke opzichten blinkt deze voormalige mobiele titel al dan niet uit?
Gezien de natuur van hun vorige aanbiedingen, zal het wellicht niemand verrassen dat The Chinese Room nogmaals voor een concept koos dat zich voornamelijk op het verhaal fixeert. Jij kruipt in de huid van cosmonaut Ivan Ivanovich, wie door het Russische leger werd opgedragen om (samen met collega’s) de kern van de aarde te benaderen en te bestuderen, door middel van een gigantische boormachine. Hun eindbestemming bereikten ze wel degelijk, maar het duurde drie jaar alvorens Ivanovich weer opdook, op een abrupte wijze nota bene. De autoriteiten waren hier alles behalve tevreden over, want hij werd prompt gearresteerd en vervolgens ondervraagd door een brommerige generaal, die hem bedreigt met een executie door een vuurpeloton. De reden waarom men Ivanovich op zo’n manier onthaalde? Little Orpheus, zowel een atoombom als een component dat als een drijfveer fungeert voor de boormachine, is spoorloos! Als speler volg je het verhoor tussen de twee hoofdpersonages dus op, terwijl de game een speelbare vertolking van de relevante evenementen op het scherm tovert.
"A hero will emerge!"
Het klinkt misschien wel ernstig, maar in werkelijkheid schreef men Little Orpheus (het spel dus) op een behoorlijk ludieke manier. De charmante doch hyperbolische Ivanovich spreekt met aanstekelijke enthousiasme over de ongelofelijke ervaringen die plaats vonden nadat hij arriveerde, hoewel die bullebak van een humeurige generaal bijna altijd iets in twijfel trekt. Een komische dynamiek tussen twee karakters die amper op elkaar lijken, dus de spanningen lopen doorgaans hoog op. Dit alles werd gedurende vier à vijf uur gestructureerd alsof het een TV-reeks is. The Chinese Room bestempelde iedere noemenswaardige omgeving als een individuele aflevering, en ze voorzagen het plot zelfs met een aparte omroeper die occasioneel toch wel de draak steekt betreffende de situaties die tot uiting kwamen. Little Orpheus wist me alvast vaker te amuseren dan entertainment met hogere budgetten of grotere schaal; geen afgrijselijke one-liners zoals in de ongeïnspireerde Marvel-films, noch dialogen zonder pit zoals in de hedendaagse Ratchet & Clank-games.
Hiervoor verdienen de schrijvers achter Little Orpheus enige prijzende woorden, omdat het vertellen van een grappige keten van gebeurtenissen zelden voorkomt wanneer deze alleen twee protagonisten ondersteunt. Natuurlijk kunnen slechte optredens zelfs de beste scenario’s vliegensvlug om zeep helpen, maar gelukkig nam The Chinese Room uiterst bekwame acteurs in dienst die eveneens vermakelijk overkomen, met voldoende emotioneel bereik in hun verbale intonatie. Ook andere audio-onderdelen in Little Orpheus zijn grotendeels geslaagd, hoewel niemand er achterover van zal vallen. De composities van de soundtrack zijn niet memorabel, maar speels en bombastisch genoeg om de stemming verder te accentueren. Een leuk detail vond ik een (bewuste) cartoony moment bij aanvang van het spel, wanneer Ivanovich een T-Rex tracht te ontglippen. Hij verschool zich namelijk in een ei, en telkens hij op z’n teentjes voortbewoog, paste het geluid zich dynamisch aan met hogere muzikale noten, om dan onmiddellijk te stoppen zodra je stil zit. Zulke spontane aanpassingen in de klanken, met diversiteit in de gebruikte instrumenten, vind je regelmatig terug in deze game.
"Find out in the next episode of... Little Orpheus!"
“Wacht eens even, een tyrannosaurus rex in de kern van de aarde?” hoor ik iemand zeggen? Dat klopt, want de gevariëerde taferelen zijn luchthartig in hun opzet, wat in dit geval resulteert in fraaie beelden. Geen ambitieuze bedoeling zoals Psychonauts 2 of It Takes Two, maar niettemin ogen de locaties kleurrijk en attractief, met alles bijeengenomen weinig herhaling. Zonder dat ik té veel verklap: je bewandelt tropische wouden met dinosaurussen, je ontdekt een vergeten beschaving (bestaande uit blauwe wezens) die daverende tempels bouwden en niet lang daarna ontwijk je ergens anders een meute omvangrijke parasietwormen. Thematisch zijn de bezienswaardigheden algemeen gesproken misschien onorigineel, maar qua visuals hoeft Little Orpheus zich nergens over te schamen. Behalve de walgelijke chromatische aberratie, welke je ten minste kunt uitschakelen in het Options-menu.
De PS4-port (die ik overigens op de PlayStation 5 speelde) zag er daarnaast beter uit dan de Apple Arcade-versie, met een constante zestig frames per seconde en subtiele visuele verbeteringen. Textures met een hogere resolutie, meer animatiewerk - hoewel deze er soms nog steeds stroef uitzien - en superieure belichting. Vooral voor mobiele platformen had Little Orpheus destijds verre van een slecht verschijnsel, maar zelfs op televisieschermen beschikt het spel nog steeds over een appetijtelijk aangezicht. De resterende extraatjes voor deze versie zijn trouwens een bonusepisode, welke in mijn opinie sommige van de mooiste zichten aanbiedt, en de Lost Recording Mode. Hierin ontgrendelen verzamelde collectibles niet alleen behind-the-scenes concept art (inclusief supplementaire commentaar) maar ook nog cosmetische skins voor Ivanovich. Die modus opent pas na het voltooien van een level, in het teken van replay value zogezegd, maar ik spreek hier alleszins niet over een gerechtvaardigde reden om het hele avontuur opnieuw van begin tot eind op te starten.
"Comrades, to the center!"
Ongeacht de welgevormde presentatie, waarmee The Chinese Room ruimschoots slaagde in het realiseren van een plezierige persoonlijkheid voor de game, berouw ik de ondermaatse gameplay van Little Orpheus. Het is niet alsof het spel afschuwelijk controleert, maar de eigenlijke inhoud ervan veroorzaakte eerder m’n ontgoocheling. Allemaal goed en wel als de ontwikkelaars naar eigen zeggen zowel de casual doelgroep als doorgewinterde spelers willen aanspreken, maar deze puzzle-platformer tilt zichzelf amper boven het niveau van een walking simulator. Weinig volwaardige interactieve elementen bestaan in Little Orpheus, en dat in een genre waar je sowieso al massa’s kwalitatieve concurrentie kunt terugvinden. De zogenaamde puzzels vergen meestal maar één simpele stap, met de oplossing meteen waarneembaar, en het platformen is lang niet even doordacht als de presentatie. Ik eis hier niet zozeer aartsmoeilijke uitdagingen of zelfs diepgaande mechanics, maar de losbandige fantasie van de plot-gerelateerde omstandigheden is quasi volledig absent in de opbouw van de gameplay-situaties. Zonde …
Gezien de natuur van hun vorige aanbiedingen, zal het wellicht niemand verrassen dat The Chinese Room nogmaals voor een concept koos dat zich voornamelijk op het verhaal fixeert. Jij kruipt in de huid van cosmonaut Ivan Ivanovich, wie door het Russische leger werd opgedragen om (samen met collega’s) de kern van de aarde te benaderen en te bestuderen, door middel van een gigantische boormachine. Hun eindbestemming bereikten ze wel degelijk, maar het duurde drie jaar alvorens Ivanovich weer opdook, op een abrupte wijze nota bene. De autoriteiten waren hier alles behalve tevreden over, want hij werd prompt gearresteerd en vervolgens ondervraagd door een brommerige generaal, die hem bedreigt met een executie door een vuurpeloton. De reden waarom men Ivanovich op zo’n manier onthaalde? Little Orpheus, zowel een atoombom als een component dat als een drijfveer fungeert voor de boormachine, is spoorloos! Als speler volg je het verhoor tussen de twee hoofdpersonages dus op, terwijl de game een speelbare vertolking van de relevante evenementen op het scherm tovert.
"A hero will emerge!"
Het klinkt misschien wel ernstig, maar in werkelijkheid schreef men Little Orpheus (het spel dus) op een behoorlijk ludieke manier. De charmante doch hyperbolische Ivanovich spreekt met aanstekelijke enthousiasme over de ongelofelijke ervaringen die plaats vonden nadat hij arriveerde, hoewel die bullebak van een humeurige generaal bijna altijd iets in twijfel trekt. Een komische dynamiek tussen twee karakters die amper op elkaar lijken, dus de spanningen lopen doorgaans hoog op. Dit alles werd gedurende vier à vijf uur gestructureerd alsof het een TV-reeks is. The Chinese Room bestempelde iedere noemenswaardige omgeving als een individuele aflevering, en ze voorzagen het plot zelfs met een aparte omroeper die occasioneel toch wel de draak steekt betreffende de situaties die tot uiting kwamen. Little Orpheus wist me alvast vaker te amuseren dan entertainment met hogere budgetten of grotere schaal; geen afgrijselijke one-liners zoals in de ongeïnspireerde Marvel-films, noch dialogen zonder pit zoals in de hedendaagse Ratchet & Clank-games.
Een komische dynamiek tussen twee karakters die amper op elkaar lijken, dus de spanningen lopen doorgaans hoog op.
Hiervoor verdienen de schrijvers achter Little Orpheus enige prijzende woorden, omdat het vertellen van een grappige keten van gebeurtenissen zelden voorkomt wanneer deze alleen twee protagonisten ondersteunt. Natuurlijk kunnen slechte optredens zelfs de beste scenario’s vliegensvlug om zeep helpen, maar gelukkig nam The Chinese Room uiterst bekwame acteurs in dienst die eveneens vermakelijk overkomen, met voldoende emotioneel bereik in hun verbale intonatie. Ook andere audio-onderdelen in Little Orpheus zijn grotendeels geslaagd, hoewel niemand er achterover van zal vallen. De composities van de soundtrack zijn niet memorabel, maar speels en bombastisch genoeg om de stemming verder te accentueren. Een leuk detail vond ik een (bewuste) cartoony moment bij aanvang van het spel, wanneer Ivanovich een T-Rex tracht te ontglippen. Hij verschool zich namelijk in een ei, en telkens hij op z’n teentjes voortbewoog, paste het geluid zich dynamisch aan met hogere muzikale noten, om dan onmiddellijk te stoppen zodra je stil zit. Zulke spontane aanpassingen in de klanken, met diversiteit in de gebruikte instrumenten, vind je regelmatig terug in deze game.
"Find out in the next episode of... Little Orpheus!"
“Wacht eens even, een tyrannosaurus rex in de kern van de aarde?” hoor ik iemand zeggen? Dat klopt, want de gevariëerde taferelen zijn luchthartig in hun opzet, wat in dit geval resulteert in fraaie beelden. Geen ambitieuze bedoeling zoals Psychonauts 2 of It Takes Two, maar niettemin ogen de locaties kleurrijk en attractief, met alles bijeengenomen weinig herhaling. Zonder dat ik té veel verklap: je bewandelt tropische wouden met dinosaurussen, je ontdekt een vergeten beschaving (bestaande uit blauwe wezens) die daverende tempels bouwden en niet lang daarna ontwijk je ergens anders een meute omvangrijke parasietwormen. Thematisch zijn de bezienswaardigheden algemeen gesproken misschien onorigineel, maar qua visuals hoeft Little Orpheus zich nergens over te schamen. Behalve de walgelijke chromatische aberratie, welke je ten minste kunt uitschakelen in het Options-menu.
Ongeacht de welgevormde presentatie, berouw ik de ondermaatse gameplay van Little Orpheus.
De PS4-port (die ik overigens op de PlayStation 5 speelde) zag er daarnaast beter uit dan de Apple Arcade-versie, met een constante zestig frames per seconde en subtiele visuele verbeteringen. Textures met een hogere resolutie, meer animatiewerk - hoewel deze er soms nog steeds stroef uitzien - en superieure belichting. Vooral voor mobiele platformen had Little Orpheus destijds verre van een slecht verschijnsel, maar zelfs op televisieschermen beschikt het spel nog steeds over een appetijtelijk aangezicht. De resterende extraatjes voor deze versie zijn trouwens een bonusepisode, welke in mijn opinie sommige van de mooiste zichten aanbiedt, en de Lost Recording Mode. Hierin ontgrendelen verzamelde collectibles niet alleen behind-the-scenes concept art (inclusief supplementaire commentaar) maar ook nog cosmetische skins voor Ivanovich. Die modus opent pas na het voltooien van een level, in het teken van replay value zogezegd, maar ik spreek hier alleszins niet over een gerechtvaardigde reden om het hele avontuur opnieuw van begin tot eind op te starten.
"Comrades, to the center!"
Ongeacht de welgevormde presentatie, waarmee The Chinese Room ruimschoots slaagde in het realiseren van een plezierige persoonlijkheid voor de game, berouw ik de ondermaatse gameplay van Little Orpheus. Het is niet alsof het spel afschuwelijk controleert, maar de eigenlijke inhoud ervan veroorzaakte eerder m’n ontgoocheling. Allemaal goed en wel als de ontwikkelaars naar eigen zeggen zowel de casual doelgroep als doorgewinterde spelers willen aanspreken, maar deze puzzle-platformer tilt zichzelf amper boven het niveau van een walking simulator. Weinig volwaardige interactieve elementen bestaan in Little Orpheus, en dat in een genre waar je sowieso al massa’s kwalitatieve concurrentie kunt terugvinden. De zogenaamde puzzels vergen meestal maar één simpele stap, met de oplossing meteen waarneembaar, en het platformen is lang niet even doordacht als de presentatie. Ik eis hier niet zozeer aartsmoeilijke uitdagingen of zelfs diepgaande mechanics, maar de losbandige fantasie van de plot-gerelateerde omstandigheden is quasi volledig absent in de opbouw van de gameplay-situaties. Zonde …
Conclusie
Little Orpheus is een prima verhaal met een deugdzaam gevoel voor humor en The Chinese Room deed er alles om het aanlokkelijk te doen lijken, met enkele verfijningen (vergeleken met diens oudere versie) daarbovenop. Daarom beklaag ik het me niet dat ik tijd hiervoor opzij legde. Op het gebied van gameplay kon men het echter veel beter versieren: ondanks dat het een ander pad bewandelt qua genre, tilt deze puzzle-platformer zichzelf amper boven het niveau van een walking simulator, terwijl de ontwikkelaars hier juist hun verbeelding los mochten laten. Voor een mobiele service zoals Apple Arcade was Little Orpheus wellicht één van de beste kwalitatieve producten … maar dat is jammer genoeg niet het geval voor consoles en pc. Hierin kun je sowieso een overvloed van hoogwaardige alternatieven opzoeken - praktisch in alle kleuren, geuren en smaken - dus na afloop van de nochtans lollige campagne snakte ik alleen naar meer …
Pro
- Grafisch en muzikaal aangenaam
- Goed gevoel voor humor
- Aardige acteerprestaties
- Geen ellenlange campagne
Con
- Verbeelding ontbreekt in de simplistische gameplay
- De laatste twee levels rekken zichzelf een beetje uit
- Cutscenes kun je niet overslaan tijdens tweede playthrough
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
1 maart 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Platformer
Ontwikkelaar
- The Chinese Room
Uitgever
- Secret Mode
