Het najaar is volop aan de gang en dat vertaalt zich ook naar de vele gamereleases. Niet alleen de allergrootste kleppers zijn deze herfst en winter gepland, ook met de kleinere releases kunnen we nu aan de slag. Eentje daarvan is Life is Strange: Double Exposure van ontwikkelaar Deck Nine. Max Caulfield keert na al die jaren terug, want het is met die jongedame dat het in 2015 allemaal begon. De serie startte bijzonder sterk met die eerste game, maar kende erna af en toe een dipje. Weet Max Caulfield weer indruk te maken? Je komt het te weten in deze review.
Max Caulfield maakte in 2015 haar intrede, toen ze als achttienjarige (die eruitzag als een dertienjarige) ontdekte dat ze over paranormale gaven beschikt. Een stadje werd bijna van de kaart geveegd en ze startte een nieuw leven op. Nu, tien jaar later, spelen we in Life is Strange: Double Exposure
dus als de 28-jarige Max. Ze werkt op een school, heeft het verleden achter zich gelaten en heeft haar bovennatuurlijke krachten al die jaren genegeerd. Tot haar leven weer op z'n kop wordt gezet. Haar beste vriendin, Safi, wordt door Max dood aangetroffen. Een schotwonde lijkt de doodsoorzaak en de politie gaat uit van zelfmoord, maar Max wil er natuurlijk meer over te weten komen. En dat is dan ook het begin van een nieuw avontuur waarin ze kennismaakt met nieuwe krachten.
Ook de smartphone is een belangrijk gegeven in Double Exposure, evenals het maken van foto's. Je krijgt regelmatig berichtjes van iedereen die je lief is en kunt in sommige gevallen zelfs antwoorden. Daarnaast verkent Max als twintiger ook social media en maakt ze er zelf gretig gebruik van. Max is het maken van foto's namelijk nog altijd niet verleerd en post af en toe iets op de socials. Is het allemaal nodig om vooruitgang te boeken? Absoluut niet, maar het draagt bij aan de sfeer die het spel uitstraalt. En het zijn deze details die de reeks zo sterk maken. En het toffe aan Double Exposure? In beide parallelle werelden kun je je smartphone gebruiken om de socials te checken en berichten te sturen. Aan dit gegeven werd dus bijzonder veel aandacht besteed.
Die switch tussen de twee werelden vormt ook de basis van een aantal puzzels. Terwijl een collega in de ene wereld in z'n kantoor zit en je dus z'n bureau niet kunt controleren, kun je naar de parallelle wereld gaan waar die even weg is. Snel even snuisteren om te vinden wat je nodig hebt en je kunt doorgaan met je onderzoek. Helaas zijn die puzzels nooit echt uitdagend. En als je denkt dat eens iets goed gevonden is, heb je zelf geen moeite moeten doen, want je wordt wel erg bij het handje vastgehouden. Er wordt zeer vaak letterlijk verteld wat je moet doen en enige vorm van interpretatie is er niet. Iets meer vrijheid was echt wel welkom geweest.
Wat ook steeds terugkomt in de Life is Strange-franchise, is de ijzersterke soundtrack in elke game. Elke keer opnieuw ben ik verkocht aan de muziek die er te horen is, al wordt die soundtrack in Double Exposure wat onderbelicht. Rust je ergens op een bankje, dan zal de muziek goed hoorbaar zijn, maar tijdens de gameplay zelf verdwijnt de muziek helaas iets te veel naar de achtergrond. Iets wat niet weggestoken wordt, zijn de graphics. In vergelijking met de laatste game is er terug een grote stap voorwaarts gemaakt, zeker op vlak van gezichtsanimaties. Af en toe krijg je een kleine grafische glitch te zien, maar veel invloed heeft dat niet.
Max Caulfield maakte in 2015 haar intrede, toen ze als achttienjarige (die eruitzag als een dertienjarige) ontdekte dat ze over paranormale gaven beschikt. Een stadje werd bijna van de kaart geveegd en ze startte een nieuw leven op. Nu, tien jaar later, spelen we in Life is Strange: Double Exposure
Nieuw begin
In Life is Strange: Double Exposure leer je een heleboel nieuwe personages kennen. Enerzijds de directrice van Caledon University, anderzijds ook collega's en leerlingen van de universiteit. Qua concept is er uiteraard weinig vernieuwd. Je verkent als Max diverse locaties, gaat gesprekken aan, kiest in veel gevallen wat je antwoordt en kunt een heleboel zaken onderzoeken. Een poster aan de muur? Snel even kijken wat erop staat. Een vreemde mok op een bureau? Ook dat kan je van naderbij bekijken. In veel gevallen is het niet nodig om dit alles te bekijken, maar het geeft je wel het gevoel dat je het geheel wat beter leert kennen. Life is Strange bevat namelijk een pak achtergrondinformatie en het eindigt niet bij het onderzoeken van wat willekeurige voorwerpen die je her en der vindt. Op dat vlak is er dus weinig nieuws onder de zon.Double Exposure is een typische Life is Strange-game.
Ook de smartphone is een belangrijk gegeven in Double Exposure, evenals het maken van foto's. Je krijgt regelmatig berichtjes van iedereen die je lief is en kunt in sommige gevallen zelfs antwoorden. Daarnaast verkent Max als twintiger ook social media en maakt ze er zelf gretig gebruik van. Max is het maken van foto's namelijk nog altijd niet verleerd en post af en toe iets op de socials. Is het allemaal nodig om vooruitgang te boeken? Absoluut niet, maar het draagt bij aan de sfeer die het spel uitstraalt. En het zijn deze details die de reeks zo sterk maken. En het toffe aan Double Exposure? In beide parallelle werelden kun je je smartphone gebruiken om de socials te checken en berichten te sturen. Aan dit gegeven werd dus bijzonder veel aandacht besteed.
Schakelen tussen werelden
Een atmosfeer creëren is één ding, maar belangrijker nog is uiteraard het verhaal. Max' vriendin is dus dood en ze wil er meer over te weten komen. Al snel lijkt er meer aan de hand te zijn dan eerst gedacht, dus wil Max de tijd terugdraaien om de moord te voorkomen. Maar doordat ze de krachten jarenlang negeerde, gaat er iets mis. In plaats van de tijd terug te draaien, opent ze een parallelle wereld. Een wereld waar Safi wél nog leeft. Door te schakelen tussen de twee werelden tracht je meer te weten te komen en eventueel de moord te voorkomen. Maar ... is Safi wel echt wie je dacht? Zijn de personeelsleden die je vertrouwde wel echt te vertrouwen? Hoewel het verhaal in se wel goed in elkaar zit, wordt het op bepaalde momenten toch wat complex gemaakt. Daarnaast heb ik het gevoel dat het verhaal in de tweede helft van de game er wat met een stroomversnelling door wordt geduwd. De eerste twee hoofdstukken doorloop je in een uur of zes, terwijl je voor de laatste drie hoofdstukken zelfs geen vijf uur meer nodig hebt.Die switch tussen de twee werelden vormt ook de basis van een aantal puzzels. Terwijl een collega in de ene wereld in z'n kantoor zit en je dus z'n bureau niet kunt controleren, kun je naar de parallelle wereld gaan waar die even weg is. Snel even snuisteren om te vinden wat je nodig hebt en je kunt doorgaan met je onderzoek. Helaas zijn die puzzels nooit echt uitdagend. En als je denkt dat eens iets goed gevonden is, heb je zelf geen moeite moeten doen, want je wordt wel erg bij het handje vastgehouden. Er wordt zeer vaak letterlijk verteld wat je moet doen en enige vorm van interpretatie is er niet. Iets meer vrijheid was echt wel welkom geweest.
Geen verkeerde keuzes
Net als in de voorgaande Life is Strange-games, zul je ook in Double Exposure keuzes moeten maken. Niet enkel in dialogen, maar ook grotere keuzes die invloed hebben op het verdere verloop van het verhaal. Zo kunnen je relaties beïnvloed worden door je doen en laten. Hoe je reageert tegen iemand, is dus wel degelijk belangrijk. Ik heb het spel slechts eenmaal doorlopen, dus ik heb geen idee hoeveel er precies verandert met andere keuzes. Na elk hoofdstuk krijg je wel te zien welke keuze jij hebt gemaakt tegenover een percentage met de andere mogelijke keuzes, waardoor je regelmatig nadenkt of jij wel voor de juiste keuze bent gegaan. Hoe dan ook: er zijn geen verkeerde keuzes. Afgaan op je gevoel is dus de beste raad die ik je kan geven.Los dit paranormale moordmysterie op.
Wat ook steeds terugkomt in de Life is Strange-franchise, is de ijzersterke soundtrack in elke game. Elke keer opnieuw ben ik verkocht aan de muziek die er te horen is, al wordt die soundtrack in Double Exposure wat onderbelicht. Rust je ergens op een bankje, dan zal de muziek goed hoorbaar zijn, maar tijdens de gameplay zelf verdwijnt de muziek helaas iets te veel naar de achtergrond. Iets wat niet weggestoken wordt, zijn de graphics. In vergelijking met de laatste game is er terug een grote stap voorwaarts gemaakt, zeker op vlak van gezichtsanimaties. Af en toe krijg je een kleine grafische glitch te zien, maar veel invloed heeft dat niet.
Conclusie
Life is Strange: Double Exposure is een paranormaal moordmysterie waarin je als Max Caulfield tussen twee werelden moet switchen, op zoek naar de moordenaar. Double Exposure schotelt je de typsiche Life is Strange-gameplay voor, waarbij je diverse objecten onderzoekt, gesprekken aangaat met een pak personages en zo nu en dan een belangrijke keuze moet maken die invloed heeft op het verhaal. Opnieuw aanwezig is de sterke soundtrack (deze keer helaas wat onderbelicht), aangevuld met knappe graphics. De occasionele grafische bug neem je er dan wel bij.
Pro
- Schitterende soundtrack ...
- Grafisch weer stap voorwaarts
- Sterke cast
Con
- ... maar soundtrack is onderbelicht
- Grafische oneffenheden
- Houdt je erg bij de hand
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
29 oktober 2024
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Deck Nine Games
Uitgever
- Square Enix
