Heir Obscure: A Hunt in the Dark is een stealth-horrorgame ontwikkeld door een eenmansteam genaamd Andrzej Gieralt. Gieralt, die naast ontwikkelaar ook YouTuber is, heeft voordien al gratis games gemaakt, en heeft veel van het ontwikkelingsproces ook op YouTube uiteengezet. Zijn eerste commercieel beschikbare game is sinds juli 2022 uit op Steam.
In deze game zal je een elite-retraite verkennen om iets te vinden waarmee je de huidige Keizer kan omverwerpen, maar een duister wezen staat je in de weg ...
Een sterk begin
Het spel valt direct met de deur in huis met een cutscene waarin de mysterieuze vrouw Kilé, die met een slecht Brits accent en een overdosis aan botox door het leven gaat, een bezoek brengt aan gevangene Theodorus. Hij is gevangengenomen na een moordpoging op de keizer, die hij koste wat het kost wil omverwerpen. Kilé wil Theo met die missie helpen, dus ze bevrijdt hem van zijn cel en zet hem op weg naar een zoektocht doorheen de retraite waar ze zich blijkbaar bevinden. Ergens in dit gebouw bestaan documenten die de keizer zullen helpen neerhalen. Maar niet lang na het ontsnappen uit zijn cel, hoort Theodorus vreemde geluiden, en wordt het duidelijk dat er iets hem achtervolgt ...
In dit één uur durende spel zal je je door een drietal locaties begeven. Onmiddellijk is het oog voor duister versus licht in de presentatie heel opmerkelijk: zowel een interessant gezicht, als een duidelijke communicatie voor de stealth. De karakter- en objectmodellen mogen er dan wel uitzien alsof ze in een PS2-game behoren, het hoog contrast van de belichting, het spaarzaam gebruik van kleur, en de geringe selectie van meubels geven de verkenbare locaties een zekere charme. Ook het sounddesign voegt toe aan de atmosfeer. Al zeker wanneer je voor het eerst de ene vijand in de game tegenkomt: een grote humanoïde figuur met felrode ogen. Wanneer die dichtbij is, hoor je vreemde geluiden die moeilijk te identificeren zijn, maar wel succesvol zijn in je te enerveren. Hoe dichter deze schim ook komt, hoe meer het scherm een dynamisch duister randje krijgt.
Deze vijand is ook geen silent killer, want als hij je eens gevonden heeft, zal hij onverstaanbaar tegen je beginnen spreken in een diepe stem, die wel iets weg heeft van de Dahaka uit Prince of Persia: Warrior Within. Tijdens de verkenfase voor je hem tegenkomt, en de eerste keer dat hij op je afgewandeld komt, is Heir Obscure succesvol in het oproepen van spanning en angst in de speler. Maar die gevoelens verdwijnen al snel wanneer de speler ook echt leert hoe met deze vijand om te gaan. Het verhaal telt drie eindes, die bepaald worden door welke documenten je vindt. Het verhaal is niet slecht, maar voelt ook niet natuurlijk qua pacing. Vanwege de kortheid van het spel, lijkt het alsof het verhaal geen tijd krijgt om te ademen, terwijl er toch met cutscenes en brieven een poging wordt gedaan om die wat complex te maken.
Een teleurstellende ervaring
Toen ik initieel informatie rond deze game opzocht, zag ik Heir Obscure onmiddellijk vergeleken worden met Thief. De originele Thief-games, duistere stealth-games met originele levels en een hand in het populariseren van de immersive sim, zijn helemaal mijn ding. Daarnaast vergelijkt de Steam-pagina het ook aan de iconische horrorgame Amnesia, ook my jam. Dus zo bouwde ik al direct wat anticipatie op voor Heir Obscure. Dat is niet echt eerlijk, besef ik nu, om zo'n grote verwachtingen Heir Obscure op te leggen, want die had zelfs een game met veel meer tijd, mankracht en geld erachter, ook niet kunnen waarmaken. Maar zelfs naast de verwachtingen zijn er, naast de korte speelduur, nog wel wat gameplay-problemen die Heir Obscure moeilijk aan te raden maken.
De gameplay bestaat eruit dat je het gebouw verkent, onderweg wat sleutels en brieven vindt die je verder helpen, en tijdens je verkenning de figuur die je achtervolgt te ontwijken, aangezien je geen wapens tot je beschikking hebt. Wel heb je twee instrumenten om de stealth te vergemakkelijken: een lichtindicator, die de speler laat weten of hij in het donker of in het licht staat, en een hurkknop. Ze werken allebei als bedoeld, maar het hurken was wellicht beter een toggle gemaakt dan iets om ingedrukt te houden, aangezien het best onhandig was om rond te bewegen tijdens het hurken. Het positieve is dat de levels complex genoeg waren om wel wat navigatie rond de figuur toe te laten. Het jammere is dat de figuur al snel zijn fear factor verliest vanwege een paar mechanische feitjes.
Ten eerste, hij heeft een grote kans om out of nowhere in je gezichtsveld te verschijnen en je pal aan te kijken, dus hij heeft je alvast gevonden voor je de kans hebt gekregen om hem te ontwijken. Ten tweede, eens hij je gevonden heeft, achtervolgt hij je meedogenloos, en kan je hem niet verliezen door ergens in de duisternis te schuilen. Dat zorgt ervoor dat ondanks het genre, je een groter deel van het spel zal spenderen terwijl hij je letterlijk op de hielen zit, dan dat je door de levels geraakt door hem te ontwijken. Een derde probleem, dat hiermee te maken heeft, is dat hij even snel is als de speler, maar niet sneller, dus het is mogelijk volledige levels te verkennen met hem op je hielen. Ten slotte, wanneer hij wel heel dichtbij is, zal hij een aanval doen die enkel wat schade doet (geen one hit kill is) én makkelijk te ontwijken is door gewoon door zijn karaktermodel te lopen. Die dingen sommeren eigenlijk naar het feit dat de dominante strategie niet is om stealth te gebruiken zoals bedoeld, maar om gewoon van hem weg te lopen, aangezien dat minder tijd vergt, en beter lukt.
Hiernaast ervaarde ik ook een paar bugs die geen gamebreakers zijn, maar de korte game toch een niet geweldig gepolijste feeling gaven: Als ik het spel pauzeerde en daarna terug uit het menu probeerde te stappen, werden mijn inputs voor een tijdje niet geregistreerd. Ook waren er duidelijke draw distance en pop-in problemen in het laatste niveau: de muren aan de andere kant van het gebouw laadden niet goed in, en wanneer ik dichterbij kwam, kon ik voor een hele tijd nog steeds enkel de buitenlucht zien.
Laat staan dat Heir Obscure innoveert op de formule of ideeën van Thief of Amnesia, het ondervindt wat moeilijkheden met de fundamenten van het genre goed uit te voeren. De kortheid van de game, waarvan de eerste helft al als demo beschikbaar is, doet het spel ook nog steeds als een demo voelen. Wel is het natuurlijk belangrijke context dat dit door één ontwikkelaar gemaakt is, en daarvoor, plus de succesvolle leveldesign en atmosfeer, plus de poging tot revitalisering van een stervend genre, verdient het wel respect.
In deze game zal je een elite-retraite verkennen om iets te vinden waarmee je de huidige Keizer kan omverwerpen, maar een duister wezen staat je in de weg ...
Een sterk begin
Het spel valt direct met de deur in huis met een cutscene waarin de mysterieuze vrouw Kilé, die met een slecht Brits accent en een overdosis aan botox door het leven gaat, een bezoek brengt aan gevangene Theodorus. Hij is gevangengenomen na een moordpoging op de keizer, die hij koste wat het kost wil omverwerpen. Kilé wil Theo met die missie helpen, dus ze bevrijdt hem van zijn cel en zet hem op weg naar een zoektocht doorheen de retraite waar ze zich blijkbaar bevinden. Ergens in dit gebouw bestaan documenten die de keizer zullen helpen neerhalen. Maar niet lang na het ontsnappen uit zijn cel, hoort Theodorus vreemde geluiden, en wordt het duidelijk dat er iets hem achtervolgt ...
De karakter- en objectmodellen mogen er dan wel uitzien alsof ze in een PS2-game behoren, het hoog contrast van de belichting, het spaarzaam gebruik van kleur, en de geringe selectie van meubels geven de verkenbare locaties een zekere charme.
In dit één uur durende spel zal je je door een drietal locaties begeven. Onmiddellijk is het oog voor duister versus licht in de presentatie heel opmerkelijk: zowel een interessant gezicht, als een duidelijke communicatie voor de stealth. De karakter- en objectmodellen mogen er dan wel uitzien alsof ze in een PS2-game behoren, het hoog contrast van de belichting, het spaarzaam gebruik van kleur, en de geringe selectie van meubels geven de verkenbare locaties een zekere charme. Ook het sounddesign voegt toe aan de atmosfeer. Al zeker wanneer je voor het eerst de ene vijand in de game tegenkomt: een grote humanoïde figuur met felrode ogen. Wanneer die dichtbij is, hoor je vreemde geluiden die moeilijk te identificeren zijn, maar wel succesvol zijn in je te enerveren. Hoe dichter deze schim ook komt, hoe meer het scherm een dynamisch duister randje krijgt.
Deze vijand is ook geen silent killer, want als hij je eens gevonden heeft, zal hij onverstaanbaar tegen je beginnen spreken in een diepe stem, die wel iets weg heeft van de Dahaka uit Prince of Persia: Warrior Within. Tijdens de verkenfase voor je hem tegenkomt, en de eerste keer dat hij op je afgewandeld komt, is Heir Obscure succesvol in het oproepen van spanning en angst in de speler. Maar die gevoelens verdwijnen al snel wanneer de speler ook echt leert hoe met deze vijand om te gaan. Het verhaal telt drie eindes, die bepaald worden door welke documenten je vindt. Het verhaal is niet slecht, maar voelt ook niet natuurlijk qua pacing. Vanwege de kortheid van het spel, lijkt het alsof het verhaal geen tijd krijgt om te ademen, terwijl er toch met cutscenes en brieven een poging wordt gedaan om die wat complex te maken.
Een teleurstellende ervaring
Toen ik initieel informatie rond deze game opzocht, zag ik Heir Obscure onmiddellijk vergeleken worden met Thief. De originele Thief-games, duistere stealth-games met originele levels en een hand in het populariseren van de immersive sim, zijn helemaal mijn ding. Daarnaast vergelijkt de Steam-pagina het ook aan de iconische horrorgame Amnesia, ook my jam. Dus zo bouwde ik al direct wat anticipatie op voor Heir Obscure. Dat is niet echt eerlijk, besef ik nu, om zo'n grote verwachtingen Heir Obscure op te leggen, want die had zelfs een game met veel meer tijd, mankracht en geld erachter, ook niet kunnen waarmaken. Maar zelfs naast de verwachtingen zijn er, naast de korte speelduur, nog wel wat gameplay-problemen die Heir Obscure moeilijk aan te raden maken.
Het jammere is dat de figuur al snel zijn fear factor verliest vanwege een paar mechanische feitjes.
De gameplay bestaat eruit dat je het gebouw verkent, onderweg wat sleutels en brieven vindt die je verder helpen, en tijdens je verkenning de figuur die je achtervolgt te ontwijken, aangezien je geen wapens tot je beschikking hebt. Wel heb je twee instrumenten om de stealth te vergemakkelijken: een lichtindicator, die de speler laat weten of hij in het donker of in het licht staat, en een hurkknop. Ze werken allebei als bedoeld, maar het hurken was wellicht beter een toggle gemaakt dan iets om ingedrukt te houden, aangezien het best onhandig was om rond te bewegen tijdens het hurken. Het positieve is dat de levels complex genoeg waren om wel wat navigatie rond de figuur toe te laten. Het jammere is dat de figuur al snel zijn fear factor verliest vanwege een paar mechanische feitjes.
Ten eerste, hij heeft een grote kans om out of nowhere in je gezichtsveld te verschijnen en je pal aan te kijken, dus hij heeft je alvast gevonden voor je de kans hebt gekregen om hem te ontwijken. Ten tweede, eens hij je gevonden heeft, achtervolgt hij je meedogenloos, en kan je hem niet verliezen door ergens in de duisternis te schuilen. Dat zorgt ervoor dat ondanks het genre, je een groter deel van het spel zal spenderen terwijl hij je letterlijk op de hielen zit, dan dat je door de levels geraakt door hem te ontwijken. Een derde probleem, dat hiermee te maken heeft, is dat hij even snel is als de speler, maar niet sneller, dus het is mogelijk volledige levels te verkennen met hem op je hielen. Ten slotte, wanneer hij wel heel dichtbij is, zal hij een aanval doen die enkel wat schade doet (geen one hit kill is) én makkelijk te ontwijken is door gewoon door zijn karaktermodel te lopen. Die dingen sommeren eigenlijk naar het feit dat de dominante strategie niet is om stealth te gebruiken zoals bedoeld, maar om gewoon van hem weg te lopen, aangezien dat minder tijd vergt, en beter lukt.
Hiernaast ervaarde ik ook een paar bugs die geen gamebreakers zijn, maar de korte game toch een niet geweldig gepolijste feeling gaven: Als ik het spel pauzeerde en daarna terug uit het menu probeerde te stappen, werden mijn inputs voor een tijdje niet geregistreerd. Ook waren er duidelijke draw distance en pop-in problemen in het laatste niveau: de muren aan de andere kant van het gebouw laadden niet goed in, en wanneer ik dichterbij kwam, kon ik voor een hele tijd nog steeds enkel de buitenlucht zien.
Laat staan dat Heir Obscure innoveert op de formule of ideeën van Thief of Amnesia, het ondervindt wat moeilijkheden met de fundamenten van het genre goed uit te voeren. De kortheid van de game, waarvan de eerste helft al als demo beschikbaar is, doet het spel ook nog steeds als een demo voelen. Wel is het natuurlijk belangrijke context dat dit door één ontwikkelaar gemaakt is, en daarvoor, plus de succesvolle leveldesign en atmosfeer, plus de poging tot revitalisering van een stervend genre, verdient het wel respect.
Conclusie
Als een gratis vroege-ontwikkelingsdemo had dit stuk content wel veelbelovend geweest, maar als een afgemaakt product mankeert er teveel aan om het aan te raden. Zware problemen (zoals een extreem korte campaign, een hoofdmechanic die niet goed werkt, een scala aan bugs, en een verhaal dat de tijd niet krijgt om interessant te worden) overschaduwen de delen van de ervaring die op eerste gezicht veelbelovend lijken. Toch zijn de ideeën, rudimentaire mechanics en levels die er wel zijn, een mooie basis om in iets langers en beters uit te werken.
Pro
- Goed gebruik van licht en schaduw
- Veelbelovende leveldesign en atmosfeer
- Effectieve soundeffects
- In het prille begin wel spannend
Con
- Heel kort ...
- ... waardoor het verhaal niet kan ademen
- ... en het de prijs niet waard is
- Hoofdmechanic zowel onhandig als negeerbaar
- Technische problemen
4
Over
Beschikbaar vanaf
20 juli 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Horror
- Stealth
Ontwikkelaar
- Andrzej Gieralt
Uitgever
- Andrzej Gieralt
