De al wat oudere gamers onder ons hebben waarschijnlijk heel wat mooie herinneringen aan de allereerste PlayStation-console. Deze heeft immers heel wat onvergetelijke klassiekers voorgebracht zoals Metal Gear Solid, Final Fantasy VII, Resident Evil 2 en Gran Turismo 2. Een spel dat voor mij ook steeds in mijn persoonlijke top vijf zal staan is Front Mission 3. Hoewel dit spel voor mij de kennismaking was met deze reeks, was het wel al de derde titel hierin, al had het gelukkig wel een opzichzelfstaand verhaal. De voorgaande delen spelen zat er toen immers niet in, want de twee eerste delen waren hier niet uitgebracht.
Niet dat ik ze anders wel zou gespeeld hebben destijds, want de eerste Front Mission verscheen in 1995 voor de Super Famicom en de SNES heb ik nooit in huis gehad. Het spel kreeg later wel nog een port voor PlayStation en zelfs Nintendo DS, waarbij die laatste ook in Amerika werd uitgebracht. Wij moesten helaas wachten op de release van deze remake om het verhaal van Front Mission te ontdekken, en binnenkort ook dat van deeltje twee in deze reeks die ook nooit buiten Japan werd uitgebracht. Om deze remakes in het leven te roepen heeft Square Enix beroep gedaan op Forever Entertainment en MegaPixel Studio, het duo dat eerder al verantwoordelijk was voor de remakes van bijvoorbeeld The House of the Dead en Panzer Dragoon, en dat momenteel ook werkt aan Fear Effect Reinvented, een remake van een andere PlayStation-klassieker van Square Enix.
Elk verhaal heeft twee kanten
De eerste Front Mission speelt zich af een twintigtal jaar voor de gebeurtenissen van het derde deel en plaatst twee van de dan bestaande grootmachten, de United States of the New Continent (USN) en de Oceania Cooperative Union (OCU), tegenover elkaar na een incident op Huffman Island. Dit eiland was jaren geleden de inzet van een oorlog en er heerst nu een fragiele vrede die blijkbaar van korte duur is. In de korte proloog beleef je dit incident, het Larcus Incident, door de ogen van OCU-piloot Royd Clive die in de schermutselingen ook zijn verloofde Karen verliest en de schuld krijgt van het incident, waarna hij uit het leger wordt ontslagen.
Hoewel de originele release verdergaat met het verhaal van Royd, werd in de latere ports een tweede scenario aan het spel toegevoegd. Hierbij kan je het verhaal van de andere kant ontdekken door in de schoenen te stappen van USN-soldaat Kevin Greenfield. Als speler kan je dus enerzijds kiezen uit de belevenissen van Royd die zich aansluit bij de Canyon Crows, een groep huurlingen die vecht voor de OCU, en zo hoopt om wraak te kunnen nemen op Driscoll, de USN-officier die verantwoordelijk is voor de vermoedelijke dood van zijn verloofde. Anderzijds kan je het verhaal van Kevin volgen, die na een mislukte operatie zijn vel probeert te redden en zo terechtkomt in een speciale divisie, gekend als de Nirvana Institute. Hij wordt gestationeerd op Huffman Island en krijgt controle over Silver Lynx speciale strijdkrachten om te helpen om de strijd in het voordeel van de USN te keren. Zoals je kan vermoeden is er natuurlijk een link tussen het Larcus Incident en het Nirvana Institute, maar je krijgt pas het volledige plaatje te zien als je beide scenario's speelt.
Tactische diepgang
Wie Front Mission 3 al heeft gespeeld, zal veel van de ingrediënten herkennen in deze voorloper. Dit niet enkel in het verhaal, maar ook zeker in de gameplay. Hoewel dit eerste deel natuurlijk minder verfijnd is, schotelt het een gelijkaardige tactische turn-based gameplay voor waarbij je teamleden uitgerust in mecha's, hier Wanzers genaamd, het opnemen tegen gelijkaardige vijandelijke troepen. Elke Wanzer bestaat uit vier onderdelen die beschadigd kunnen worden: het lichaam, de rechter- en linkerarm en de benen. Het beschadigen van onderdelen van de Wanzes is een integraal deel van de gevechten en het is zelfs cruciaal omdat vernietigde onderdelen je ervaringspunten opleveren die je nodig hebt om je teamleden te levelen. Het is wel spijtig dat je bijvoorbeeld wel armen kan kapotschieten om ervoor te zorgen dat de vijand niet kan aanvallen, maar zij kunnen zich niet kunnen overgeven of de Wanzer verlaten, waardoor je de mech buit kan maken zoals dit het geval is in Front Mission 3. Hier lijk je willekeurig onderdelen van Wanzers te krijgen wanneer je ze beschadigd. Deze onderdelen kan je vervolgens uitrusten, samen met alles wat je kan kopen in de winkels.
Dit systeem van verschillende onderdelen voor je Wanzers, samen met computerchips, backpacks en een ruime keuze aan wapen waaronder slagwapens, (machine)geweren, shotguns en raketlanceerders, zorgt er alvast voor dat het spel je heel wat aanpassingsmogelijkheden geeft voor het ontwerpen van de Wanzers van je team. Het enige waarbij je hier rekening moet houden is dat je niet over de gewichtlimiet gaat. Het regelmatig aanpassen van je Wanzers is trouwens zeer belangrijk, want dit speel heeft een enorme powercreep. Zo zal je een aantal missies probleemloos voltooien om vervolgens een missie aan te gaan waarbij je genadeloos afgeslacht wordt als je niet voldoende geïnvesteerd hebt in het upgraden van je mechs en het trainen van je personages in de arena, waarna je weer door enkele missies zal gaan als een pletwals tot je tegen een nieuwe muur stoot. Dit zorgt er spijtig genoeg voor dat de moeilijkheidsgraad wat ongebalanceerd overkomt, maar gelukkig is het niet onoverkomelijk. En hoewel dit spel een stevige uitdaging aanbiedt, is er voor zij die dit willen ook wel de mogelijkheid om te spelen in een modus die het spel makkelijker maakt.
Geen perfecte oefening
Deze remake biedt natuurlijk nog heel wat andere verbeteringen, waarvan de nieuwe graphics uiteraard het meest opvallend zijn. Het spel ziet er niet geweldig uit, waarbij elementen zoals de lage resolutie wel te wijten zal zijn aan de console waarop het spel is destijds is verschenen, maar de nieuwe graphics zijn zeker geslaagd. De muziek werd ook opnieuw opgenomen en hoewel de soundtrack van het spel zeer goed is, stoorde ik me wel aan het steeds wisselen van de muziek tijdens gevechten. Zo wisselt de muziek niet enkel tussen jouw beurten en die van de vijand, maar ook wanneer er wordt aangevallen. Hierbij krijg je een kleine animatie te zien met zijn eigen muziek, en dit constant wisselen van muziek irriteerde mij mateloos. Je kan de animaties wel uitschakelen om dit euvel wat op te lossen, maar hierdoor verliezen de gevechten een deel van hun charme. Het uitschakelen van deze animaties, alsook de bewegingen van de mechs, versnellen de gevechten gelukkig wel wat, want de missies in Front Mission kunnen soms een sleur zijn. Missies die bijna een uur kunnen duren zijn geen uitzondering, waarbij jouw team bijvoorbeeld met elf eenheden op het veld kan staan en je vijand met bijna dubbel zoveel, wat voor een slopend gevecht kan zorgen. Bovendien is er niets zo vervelend als een lang gevecht te moeten herbeginnen omdat je een fout maakt of je mechs te vaak missen.
Andere aanpassingen die de makers toevoegden, zijn onder andere een vrij beweegbare en draaibare camera, een map overlay, verbeterde controls en andere kleine verbeteringen die de algemene ervaring beter maken. Wie wil kan bovendien het spel in zijn originele vorm spelen, met enkel de opgepoetste graphics en zonder al deze verbeteringen. Hierbij krijg je zelfs de originele soundtrack voorgeschoteld, die je daarnaast ook in het menu kan beluisteren via een muziekspeler en zo kan vergelijken met de nieuwe orkestrake opnames. Wat ik wel miste, waren voice-over voor de vele dialogen in het spel. Square Enix heeft mij op dit vlak verwend door andere remakes zoals bijvoorbeeld Tactics Ogre Reborn wel van stemmenwerk te voorzien en dit gebrek laat zich hier wel voelen.
Niet dat ik ze anders wel zou gespeeld hebben destijds, want de eerste Front Mission verscheen in 1995 voor de Super Famicom en de SNES heb ik nooit in huis gehad. Het spel kreeg later wel nog een port voor PlayStation en zelfs Nintendo DS, waarbij die laatste ook in Amerika werd uitgebracht. Wij moesten helaas wachten op de release van deze remake om het verhaal van Front Mission te ontdekken, en binnenkort ook dat van deeltje twee in deze reeks die ook nooit buiten Japan werd uitgebracht. Om deze remakes in het leven te roepen heeft Square Enix beroep gedaan op Forever Entertainment en MegaPixel Studio, het duo dat eerder al verantwoordelijk was voor de remakes van bijvoorbeeld The House of the Dead en Panzer Dragoon, en dat momenteel ook werkt aan Fear Effect Reinvented, een remake van een andere PlayStation-klassieker van Square Enix.
Elk verhaal heeft twee kanten
De eerste Front Mission speelt zich af een twintigtal jaar voor de gebeurtenissen van het derde deel en plaatst twee van de dan bestaande grootmachten, de United States of the New Continent (USN) en de Oceania Cooperative Union (OCU), tegenover elkaar na een incident op Huffman Island. Dit eiland was jaren geleden de inzet van een oorlog en er heerst nu een fragiele vrede die blijkbaar van korte duur is. In de korte proloog beleef je dit incident, het Larcus Incident, door de ogen van OCU-piloot Royd Clive die in de schermutselingen ook zijn verloofde Karen verliest en de schuld krijgt van het incident, waarna hij uit het leger wordt ontslagen.
Hoewel de originele release verdergaat met het verhaal van Royd, werd in de latere ports een tweede scenario aan het spel toegevoegd. Hierbij kan je het verhaal van de andere kant ontdekken door in de schoenen te stappen van USN-soldaat Kevin Greenfield. Als speler kan je dus enerzijds kiezen uit de belevenissen van Royd die zich aansluit bij de Canyon Crows, een groep huurlingen die vecht voor de OCU, en zo hoopt om wraak te kunnen nemen op Driscoll, de USN-officier die verantwoordelijk is voor de vermoedelijke dood van zijn verloofde. Anderzijds kan je het verhaal van Kevin volgen, die na een mislukte operatie zijn vel probeert te redden en zo terechtkomt in een speciale divisie, gekend als de Nirvana Institute. Hij wordt gestationeerd op Huffman Island en krijgt controle over Silver Lynx speciale strijdkrachten om te helpen om de strijd in het voordeel van de USN te keren. Zoals je kan vermoeden is er natuurlijk een link tussen het Larcus Incident en het Nirvana Institute, maar je krijgt pas het volledige plaatje te zien als je beide scenario's speelt.
Tactische diepgang
Wie Front Mission 3 al heeft gespeeld, zal veel van de ingrediënten herkennen in deze voorloper. Dit niet enkel in het verhaal, maar ook zeker in de gameplay. Hoewel dit eerste deel natuurlijk minder verfijnd is, schotelt het een gelijkaardige tactische turn-based gameplay voor waarbij je teamleden uitgerust in mecha's, hier Wanzers genaamd, het opnemen tegen gelijkaardige vijandelijke troepen. Elke Wanzer bestaat uit vier onderdelen die beschadigd kunnen worden: het lichaam, de rechter- en linkerarm en de benen. Het beschadigen van onderdelen van de Wanzes is een integraal deel van de gevechten en het is zelfs cruciaal omdat vernietigde onderdelen je ervaringspunten opleveren die je nodig hebt om je teamleden te levelen. Het is wel spijtig dat je bijvoorbeeld wel armen kan kapotschieten om ervoor te zorgen dat de vijand niet kan aanvallen, maar zij kunnen zich niet kunnen overgeven of de Wanzer verlaten, waardoor je de mech buit kan maken zoals dit het geval is in Front Mission 3. Hier lijk je willekeurig onderdelen van Wanzers te krijgen wanneer je ze beschadigd. Deze onderdelen kan je vervolgens uitrusten, samen met alles wat je kan kopen in de winkels.
Dit systeem van verschillende onderdelen voor je Wanzers, samen met computerchips, backpacks en een ruime keuze aan wapen waaronder slagwapens, (machine)geweren, shotguns en raketlanceerders, zorgt er alvast voor dat het spel je heel wat aanpassingsmogelijkheden geeft voor het ontwerpen van de Wanzers van je team. Het enige waarbij je hier rekening moet houden is dat je niet over de gewichtlimiet gaat. Het regelmatig aanpassen van je Wanzers is trouwens zeer belangrijk, want dit speel heeft een enorme powercreep. Zo zal je een aantal missies probleemloos voltooien om vervolgens een missie aan te gaan waarbij je genadeloos afgeslacht wordt als je niet voldoende geïnvesteerd hebt in het upgraden van je mechs en het trainen van je personages in de arena, waarna je weer door enkele missies zal gaan als een pletwals tot je tegen een nieuwe muur stoot. Dit zorgt er spijtig genoeg voor dat de moeilijkheidsgraad wat ongebalanceerd overkomt, maar gelukkig is het niet onoverkomelijk. En hoewel dit spel een stevige uitdaging aanbiedt, is er voor zij die dit willen ook wel de mogelijkheid om te spelen in een modus die het spel makkelijker maakt.
Geen perfecte oefening
Deze remake biedt natuurlijk nog heel wat andere verbeteringen, waarvan de nieuwe graphics uiteraard het meest opvallend zijn. Het spel ziet er niet geweldig uit, waarbij elementen zoals de lage resolutie wel te wijten zal zijn aan de console waarop het spel is destijds is verschenen, maar de nieuwe graphics zijn zeker geslaagd. De muziek werd ook opnieuw opgenomen en hoewel de soundtrack van het spel zeer goed is, stoorde ik me wel aan het steeds wisselen van de muziek tijdens gevechten. Zo wisselt de muziek niet enkel tussen jouw beurten en die van de vijand, maar ook wanneer er wordt aangevallen. Hierbij krijg je een kleine animatie te zien met zijn eigen muziek, en dit constant wisselen van muziek irriteerde mij mateloos. Je kan de animaties wel uitschakelen om dit euvel wat op te lossen, maar hierdoor verliezen de gevechten een deel van hun charme. Het uitschakelen van deze animaties, alsook de bewegingen van de mechs, versnellen de gevechten gelukkig wel wat, want de missies in Front Mission kunnen soms een sleur zijn. Missies die bijna een uur kunnen duren zijn geen uitzondering, waarbij jouw team bijvoorbeeld met elf eenheden op het veld kan staan en je vijand met bijna dubbel zoveel, wat voor een slopend gevecht kan zorgen. Bovendien is er niets zo vervelend als een lang gevecht te moeten herbeginnen omdat je een fout maakt of je mechs te vaak missen.
Wie wil kan bovendien het spel in zijn originele vorm spelen, met enkel de opgepoetste graphics en zonder al deze verbeteringen.
Andere aanpassingen die de makers toevoegden, zijn onder andere een vrij beweegbare en draaibare camera, een map overlay, verbeterde controls en andere kleine verbeteringen die de algemene ervaring beter maken. Wie wil kan bovendien het spel in zijn originele vorm spelen, met enkel de opgepoetste graphics en zonder al deze verbeteringen. Hierbij krijg je zelfs de originele soundtrack voorgeschoteld, die je daarnaast ook in het menu kan beluisteren via een muziekspeler en zo kan vergelijken met de nieuwe orkestrake opnames. Wat ik wel miste, waren voice-over voor de vele dialogen in het spel. Square Enix heeft mij op dit vlak verwend door andere remakes zoals bijvoorbeeld Tactics Ogre Reborn wel van stemmenwerk te voorzien en dit gebrek laat zich hier wel voelen.
Conclusie
Met Front Mission 1st Remake krijgen ook wij Europeanen eindelijk de kans om de allereerste Front Mission te ontdekken. Het spel staat garant voor een grimmig oorlogsverhaal en spannende gevechten met mechs die je naar hartelust kan aanpassen. Helaas wordt de remake wel wat geplaagd door enkele onvolmaaktheden die vooral afstammen uit het origineel en waar de maker van deze remake te weinig aandacht aan besteed hebben.
Pro
- Aanpassingsmogelijkheden voor je mechs
- Boeiende tactische gameplay
Con
- Geen voice-overs
- Muziek tijdens de gevechten
- Missies kunnen zeer lang duren
- Balans in moeilijkheidsgraad soms wat zoek
6
Over
Beschikbaar vanaf
30 november 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- RPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- MegaPixel Studio
Uitgever
- Forever Entertainment
- Square Enix
