"Insert disc 3", iets wat ik me nog zeer goed herinner toen ik als kind Final Fantasy VII op pc speelde. Samen met FFVIII moet dat een van de eerste grote spellen geweest zijn die ik speelde, naast de respectievelijke Pokémon Red & Blue weliswaar die ik en mijn oudere broer hadden op de GameBoy. Ook al verstond ik van Final Fantasy geen snars van het verhaal, toch waren we in staat om tot het einde te geraken, tot onze computer het begaf en we alle data kwijt waren. Final Fantasy VII is door nostalgie een van mijn meest favoriete games ooit. De vervolgfilm Advent Children uit 2005 heb ik dan ook op blu-ray en al talloze keren gezien. Wanneer deze remake werd aangekondigd kon mijn geluk niet op, en dan bleef het jaren stil … Tot er plots schot in de zaak kwam en het spel uitkwam in april 2020 voor de PlayStation 4 en in december 2021 tijdelijk exclusief via de Epic Games Store. Nu is eindelijk deze remake ook beschikbaar op Steam. Eens zien of al deze jaren wachten het waard was.
Ex-SOLDIER Cloud Strife is een huurling die wordt ingeschakeld door de activisten/eco-terroristengroep Avalanche. Zij hebben als doel de planeet te redden van het duivelse Shinra Corporation. Avalanche is er heilig van overtuigd dat het gebruik van Mako, de life source van de planeet, door Shinra ervoor zal zorgen dat alle leven op de planeet zal ophouden te bestaan. Echter hebben Shinra en diens SOLDIERS, waar Cloud deel van uitmaakte, een duister verleden. Sephiroth, the one-winged angel, komt onverwachts opdraven om Cloud en zijn consorten op een onverwachts pad te sturen.
Rek, rekker, uitgerokken
De tijden van turn-based Final Fantasy zitten erop. Bij het starten van een nieuw spel krijg je de keuze tussen een easy of normal difficulty en de mogelijkheid om in classic mode te spelen. Jammer genoeg is er niet veel klassieks aan, aan deze modus. Het is eerder een nog makkelijkere setting waar je personages automatisch vechten en je eigenlijk enkel de HP en MP in handen hebt. Voor de ‘play like it’s meant to be’-aanpak zet je best alles op normal, om af en toe een uitdaging te krijgen. Eerlijk gezegd duurde het even om de combat onder de knie te krijgen, maar eenmaal het zover was, is het een van de leukste gameplay-elementen die dit spel te bieden heeft.
Niet enkel de gameplay is drastisch veranderd in deze ‘Remake’. Ook het verhaal schiet alle kanten uit. Waar Midgar als proloog zou kunnen dienen in het originele spel uit 1997, neemt het hier het volledige spel in beslag. Eerlijk, deze beslissing is vreselijk. Het duurde me dertig uur om de credits over het scherm te zien rollen, maar er zou zeker tien uur daarvan kunnen geknipt worden. Naast wat meer informatie over de zij-personages wordt alles zo uitgerokken dat je zou denken dat Zack Snyder en zijn Justice League-affaire er iets mee te maken had.
Nee, het spel bevat achttien chapters en het verhaal komt bijna nooit van de grond. Urenlang blijf je met vragen zitten over gebeurtenissen die zich voordoen en pas vanaf chapter zestien krijg je eindelijk wat meer uitleg, al zullen we op de sequels moeten wachten om concrete antwoorden te krijgen. Ik vraag me af of nieuwkomers, die het verhaal niet kennen, geboeid kunnen blijven tot het einde? Maar wat uiteindelijk blijkt is dat hier niet het traditionele verhaal verteld wordt, wat de vraag doet opkomen of het wel degelijk over een Remake gaat? Dit zorgt er wel voor dat kenners van het originele spel ook iets nieuw te wachten staat, al zal het een enorm gesleur zijn om tot de conclusie te komen, aangezien er nog twee sequels en spin-offs gepland staan. Nu, genoeg over het verhaal en de omwegen die het neemt, hate it or love it, al denk ik dat we het met z’n allen eens kunnen zijn dat er zeker oninteressante filler geknipt mocht worden.
Diamond in the rough
Van de achttien chapters bevatten er vier chapters side-quests, 26 in totaal. Ook de inhoud hiervan schommelt tussen een leuk tussendoortje tot saaie fetch-quests. Deze Remake is uiterst lineair en geeft je met uitzondering van de side-quests geen enkele vrijheid in het volledige spel. Vandaag de dag is deze kwaliteit van side-quests toch jammer. Als je dan vergelijkt met Horizon Forbidden West, waar elke side-quest meer vertelde over de worldbuilding, is dit gewoon triestig en zorgt er alleen maar voor dat je er langer over doet om dit spel te voltooien.
De enige reden om alle quests dan toch te voltooien zijn de bepaalde rewards die je ervoor krijgt. Waaronder de terugkerende materia en summons. Door middel van materia toe te voegen aan je equipment ben je in staat magic te gebruiken. Na elk gevecht verdien je zoals in de meeste games experience, maar ook door de materia equipped te hebben train je niet enkel je personages maar wordt ook je magic steeds beter en beter, al kost een sterkere aanval meer MP. Eerst was ik best sceptisch over het weglaten van de turn based combat, maar de combat is voor mij toch net een van de leukste aspecten van het spel. Niets geeft zo’n voldoening om je party te perfectioneren en alles goed in te stellen om je vijanden indrukwekkend een kopje kleiner te maken. Zoals ik al eerder vermeldde, zijn een handvol summons ook terug van de partij. Denk maar aan oude bekenden zoals Ifrit en Shiva. Echter heb je zelf maar weinig controle over hen.
Summons kiezen namelijk zelf wanneer ze gebruikt willen worden. Vecht je tegen een wat sterkere vijand of bossfights, dan komt er na een tijdje een timer tevoorschijn. Wanneer deze vol is kun je eender welke summon tevoorschijn toveren die een van je party members geëquipeerd heeft. Deze blijft een geruime tijd rondhangen, kun je met je party members een paar aanval orders geven en wanneer de timer afloopt verdwijnt deze in stijl met nog een laatste oorverdovende aanval.
Waar de grootste uitdaging in zit, en ik het meeste plezier uit haalde, zijn de bossfights. Elke boss is uniek en heeft meerdere fasen waar je door moet klauteren. Ze zien er ook nog eens stuk voor stuk indrukwekkend uit. Dit gezegd zijnde, in Final Fantasy VII Remake zit echt wel een goed spel verstopt, maar het toevoegen van alle filler, nieuwe personages, belachelijke levels en frustrerende puzzels halen het tempo ongelooflijk naar beneden en maken het verhaal vaker oninteressant dan engaging. Hopelijk pakken ze het in de sequels beter aan want een goed spel zit er ergens in verstopt en het eindigt ook nog eens op een verrassende cliffhanger dat smaakt naar meer.
Technisch sterk met een leuk extra'tje als DLC
Bugs waren tijdens mijn speelbeurt zo goed als onbestaande en de FPS gingen, met uitzondering van sommige cutscènes, nooit onder de 120. Deze Steam-versie ondersteunt ook de PlayStation 5 DualSense controller met zijn haptic feedback en adaptive triggers. Enkel bij de befaamde danssequentie, waar Cloud zich kleedt als vrouw en ik wat cringe begon te voelen, kreeg ik Xbox-controller quick time event prompts te zien in plaats van de DualSense weergave.
Final Fantasy VII Remake EPISODE INTERmission verscheen eerst als aparte DLC voor de PlayStation 4, maar zat inbegrepen bij de PS5- en PC-versie. In deze twee extra hoofdstukken maken we kennis met Wutai Ninja Yuffie die samen met haar partner Sonon Shinra Corporation infiltreert op zoek naar de ultieme materia. Yuffies’ komst is een frisse adem na dertig uur gespeeld te hebben met zuurpruim Cloud. Deze DLC heb ik in ongeveer drie en een half uur uitgespeeld zonder veel tijd te besteden aan side-quests en de nieuwe minigame. Het verhaal is meer gestroomlijnd en is vooral combat gericht vergeleken met de main game. Deze DLC is ook af en toe wat uitdagender en speelt een pak anders dan dat we gewend zijn met Cloud. Deze uitdaging gaat ook gepaard met een ietwat emotionele punch, waardoor deze review een half puntje meer krijgt. Vreemd genoeg had ik in deze DLC wel meer framedrops in zowel gameplay als cutscènes, maar deze waren steeds van korte duur en maakten het spel zeker niet onspeelbaar.
Ex-SOLDIER Cloud Strife is een huurling die wordt ingeschakeld door de activisten/eco-terroristengroep Avalanche. Zij hebben als doel de planeet te redden van het duivelse Shinra Corporation. Avalanche is er heilig van overtuigd dat het gebruik van Mako, de life source van de planeet, door Shinra ervoor zal zorgen dat alle leven op de planeet zal ophouden te bestaan. Echter hebben Shinra en diens SOLDIERS, waar Cloud deel van uitmaakte, een duister verleden. Sephiroth, the one-winged angel, komt onverwachts opdraven om Cloud en zijn consorten op een onverwachts pad te sturen.
Rek, rekker, uitgerokken
De tijden van turn-based Final Fantasy zitten erop. Bij het starten van een nieuw spel krijg je de keuze tussen een easy of normal difficulty en de mogelijkheid om in classic mode te spelen. Jammer genoeg is er niet veel klassieks aan, aan deze modus. Het is eerder een nog makkelijkere setting waar je personages automatisch vechten en je eigenlijk enkel de HP en MP in handen hebt. Voor de ‘play like it’s meant to be’-aanpak zet je best alles op normal, om af en toe een uitdaging te krijgen. Eerlijk gezegd duurde het even om de combat onder de knie te krijgen, maar eenmaal het zover was, is het een van de leukste gameplay-elementen die dit spel te bieden heeft.
Niet enkel de gameplay is drastisch veranderd in deze ‘Remake’. Ook het verhaal schiet alle kanten uit. Waar Midgar als proloog zou kunnen dienen in het originele spel uit 1997, neemt het hier het volledige spel in beslag. Eerlijk, deze beslissing is vreselijk. Het duurde me dertig uur om de credits over het scherm te zien rollen, maar er zou zeker tien uur daarvan kunnen geknipt worden. Naast wat meer informatie over de zij-personages wordt alles zo uitgerokken dat je zou denken dat Zack Snyder en zijn Justice League-affaire er iets mee te maken had.
Nee, het spel bevat achttien chapters en het verhaal komt bijna nooit van de grond. Urenlang blijf je met vragen zitten over gebeurtenissen die zich voordoen en pas vanaf chapter zestien krijg je eindelijk wat meer uitleg, al zullen we op de sequels moeten wachten om concrete antwoorden te krijgen. Ik vraag me af of nieuwkomers, die het verhaal niet kennen, geboeid kunnen blijven tot het einde? Maar wat uiteindelijk blijkt is dat hier niet het traditionele verhaal verteld wordt, wat de vraag doet opkomen of het wel degelijk over een Remake gaat? Dit zorgt er wel voor dat kenners van het originele spel ook iets nieuw te wachten staat, al zal het een enorm gesleur zijn om tot de conclusie te komen, aangezien er nog twee sequels en spin-offs gepland staan. Nu, genoeg over het verhaal en de omwegen die het neemt, hate it or love it, al denk ik dat we het met z’n allen eens kunnen zijn dat er zeker oninteressante filler geknipt mocht worden.
Diamond in the rough
Van de achttien chapters bevatten er vier chapters side-quests, 26 in totaal. Ook de inhoud hiervan schommelt tussen een leuk tussendoortje tot saaie fetch-quests. Deze Remake is uiterst lineair en geeft je met uitzondering van de side-quests geen enkele vrijheid in het volledige spel. Vandaag de dag is deze kwaliteit van side-quests toch jammer. Als je dan vergelijkt met Horizon Forbidden West, waar elke side-quest meer vertelde over de worldbuilding, is dit gewoon triestig en zorgt er alleen maar voor dat je er langer over doet om dit spel te voltooien.
De enige reden om alle quests dan toch te voltooien zijn de bepaalde rewards die je ervoor krijgt. Waaronder de terugkerende materia en summons. Door middel van materia toe te voegen aan je equipment ben je in staat magic te gebruiken. Na elk gevecht verdien je zoals in de meeste games experience, maar ook door de materia equipped te hebben train je niet enkel je personages maar wordt ook je magic steeds beter en beter, al kost een sterkere aanval meer MP. Eerst was ik best sceptisch over het weglaten van de turn based combat, maar de combat is voor mij toch net een van de leukste aspecten van het spel. Niets geeft zo’n voldoening om je party te perfectioneren en alles goed in te stellen om je vijanden indrukwekkend een kopje kleiner te maken. Zoals ik al eerder vermeldde, zijn een handvol summons ook terug van de partij. Denk maar aan oude bekenden zoals Ifrit en Shiva. Echter heb je zelf maar weinig controle over hen.
Er zit een goed spel verstopt, maar alle filler haalt het tempo ongelooflijk naar beneden en maakt het verhaal eerder oninteressant dan engaging.
Summons kiezen namelijk zelf wanneer ze gebruikt willen worden. Vecht je tegen een wat sterkere vijand of bossfights, dan komt er na een tijdje een timer tevoorschijn. Wanneer deze vol is kun je eender welke summon tevoorschijn toveren die een van je party members geëquipeerd heeft. Deze blijft een geruime tijd rondhangen, kun je met je party members een paar aanval orders geven en wanneer de timer afloopt verdwijnt deze in stijl met nog een laatste oorverdovende aanval.
Waar de grootste uitdaging in zit, en ik het meeste plezier uit haalde, zijn de bossfights. Elke boss is uniek en heeft meerdere fasen waar je door moet klauteren. Ze zien er ook nog eens stuk voor stuk indrukwekkend uit. Dit gezegd zijnde, in Final Fantasy VII Remake zit echt wel een goed spel verstopt, maar het toevoegen van alle filler, nieuwe personages, belachelijke levels en frustrerende puzzels halen het tempo ongelooflijk naar beneden en maken het verhaal vaker oninteressant dan engaging. Hopelijk pakken ze het in de sequels beter aan want een goed spel zit er ergens in verstopt en het eindigt ook nog eens op een verrassende cliffhanger dat smaakt naar meer.
Technisch sterk met een leuk extra'tje als DLC
Bugs waren tijdens mijn speelbeurt zo goed als onbestaande en de FPS gingen, met uitzondering van sommige cutscènes, nooit onder de 120. Deze Steam-versie ondersteunt ook de PlayStation 5 DualSense controller met zijn haptic feedback en adaptive triggers. Enkel bij de befaamde danssequentie, waar Cloud zich kleedt als vrouw en ik wat cringe begon te voelen, kreeg ik Xbox-controller quick time event prompts te zien in plaats van de DualSense weergave.
Yuffies’ komst is een frisse adem na dertig uur gespeeld te hebben met zuurpruim Cloud.
Final Fantasy VII Remake EPISODE INTERmission verscheen eerst als aparte DLC voor de PlayStation 4, maar zat inbegrepen bij de PS5- en PC-versie. In deze twee extra hoofdstukken maken we kennis met Wutai Ninja Yuffie die samen met haar partner Sonon Shinra Corporation infiltreert op zoek naar de ultieme materia. Yuffies’ komst is een frisse adem na dertig uur gespeeld te hebben met zuurpruim Cloud. Deze DLC heb ik in ongeveer drie en een half uur uitgespeeld zonder veel tijd te besteden aan side-quests en de nieuwe minigame. Het verhaal is meer gestroomlijnd en is vooral combat gericht vergeleken met de main game. Deze DLC is ook af en toe wat uitdagender en speelt een pak anders dan dat we gewend zijn met Cloud. Deze uitdaging gaat ook gepaard met een ietwat emotionele punch, waardoor deze review een half puntje meer krijgt. Vreemd genoeg had ik in deze DLC wel meer framedrops in zowel gameplay als cutscènes, maar deze waren steeds van korte duur en maakten het spel zeker niet onspeelbaar.
Conclusie
Final Fantasy VII speelt zeer vlot op PC maar verliest teveel kwaliteit door zijn oninteressante en frustrerende filler. Nochtans zit er een sterk en leuk spel in verborgen dat jammer genoeg maar een paar keer in een speelduur van dertig uur naar boven komt. Hopelijk pakken ze dit in de sequels beter aan. Oorspronkelijk ging ik dit spel een 6.5 geven, maar door de INTERmission DLC komt er een half puntje bij. Yuffies’ DLC brengt twee gestroomlijnde chapters met zich mee en zorgt zowel voor een wat frissere als emotionelere impact in het verhaal.
Pro
- Soundtrack
- Combat
- Bossfights
- Er zit ergens een goed spel in verstopt ...
Con
- ... maar komt in de lange speelduur maar af en toe tevoorschijn
- Filler filler filler
- Sommige level designs
- Puzzels
- Te vaak oninteressant
- Side-quests
7
Over
Beschikbaar vanaf
17 juni 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Adventure
- Hack and slash
- JRPG
Ontwikkelaar
- Square Enix
Uitgever
- Square Enix
