In 2021 verscheen er voor Apple Arcade een kleine JRPG genaamd Fantasian. Het spel werd in twee delen uitgebracht en was voor Apple een van de exclusieve games waarmee ze hun abonnementsdienst probeerden te promoten. Hoewel dit weinig bijzonder lijkt, was dit voor fans van het genre toch een opvallende titel en voor zij die geen Apple-toestel hadden, zoals mij destijds, waren ergens teleurgesteld dat deze parel op geen enkel ander toestel te spelen was. Gelukkig werd het spel bevrijdt uit de boeien van dit ecosysteem en sinds kort is het speelbaar op elke moderne console en pc.
De reden waarom zoveel fans uitkeken naar deze rerelease van Fantasian, die de naam Fantasian Neo Dimension
kreeg, is eenvoudig. Het spel werd namelijk ontwikkeld door Mistwalker, de studio die ons eerder al de Xbox-exclusive JRPG's Lost Odyssey en Blue Dragon, met artwork van de intussen overleden Dragon Ball-mangaka Akira Toriyama, bracht. Maar belangrijker: Mistwalker is de studio van de legendarische Hironobu Sakaguchi, de bedenker van Final Fantasy. Met Fantasia gaf hij ons zijn (voorlopig) laatste spel en hierdoor werkte hij onder meer samen met de al even legendarische componist Nobuo Uematsu. Voor liefhebbers van het genre is er dus reden genoeg om dit spel eens van nader te bekijken en dit spel alsnog te ontdekken.
Heel origineel is het verhaal dus niet en zeker als fan van de Final Fantasy-reeks zullen heel wat elementen vertrouwd aanvoelen. Maar dit gevoel van familiariteit is net een van de sterktes van het spel, aangezien je het gevoel krijgt jezelf te wikkelen in een warm nostalgisch deken dat je terug meeneemt naar de gouden periode van Final Fantasy. Voor mij voelde Fantasian Neo Dimension zelfs meer aan als een Final Fantasy-spel dan de spellen in deze reeks die we hebben gekregen sinds Final Fantasy XII. Al hebben de maker natuurlijk er ook voor gezorgd dat het spel zijn eigen identiteit heeft en dit komt vooral tot uiting in drie specifieke elementen die het spel al snel kenmerken en een combinatie zijn van zowel de visuele stijl als de gameplay.
Een laatste opvallende eigenheid aan Fantasian is de manier waarop de gevechten verlopen. Dit zijn enerzijds vrij klassieke turn-based gevechten waarbij je jouw personages om de beurt laat kiezen uit een gewone aanval, speciale of magische aanvallen en het gebruik van items. Maar opvallend genoeg staan de vijanden waartegen je vecht niet mooi op een rijtje en zijn ze verspreid over het veld. Al je aanvallen gebeuren vervolgens vanop afstand waarbij je een assistentielijn krijgt om je doelwit te bepalen. Het leuke is echter dat je bepaalde aanvallen kan buigen, een piercing-effect hebben of area of effect-aanvallen zijn, waardoor je meerdere vijanden tegelijkertijd kan aanvallen en vaak zal je proberen om je aanvallen te optimaliseren door zoveel mogelijk vijanden schade te berokken. Dit is eens te meer zo wanneer je gebruik maakt van de Dimengeon, een toestel dat je toelaat om random encounters over te slaan door deze monsters te vangen in dit toestel. Er is echter wel een limiet in capaciteit en wanneer je Dimengeon vol is ben je wel genoodzaakt om tegen al deze monsters te vechten. Maar doordat je meerdere vijanden tegelijk kan aanvallen en je bovendien ook kleine boosts kan oprapen wanneer je in deze andere dimensie vecht, biedt dit een leuk alternatief dan om de zoveel stappen een gevecht op je dak te krijgen. Ook de baasgevechten verdienen trouwens ene vermelding, want zij maken meestal gebruik van een gimmick waardoor elk gevecht anders aanvoelt en je steeds ook moet ontdekken hoe je de vijanden moet verslaan. Dit zelfs tot het punt dat ik enkele keren een walkthrough moest raadplegen omdat ik niet wist hoe de baas te verslaan.
Langs de andere kant is deze port gebaseerd op een mobile game en het spel kan zijn mobile aard helaas niet volledig verbergen. Zo verschijnen er nog grote iconen wanneer je bijvoorbeeld bij een schatkist bent en die waarschijnlijk dienden om op te klikken. Hoewel de controls uiteraard prima werken op console, miste het gebruik van de richtlijn met de joystick ook wat gevoeligheid, zeker als je net die ene extra vijand wil raken met je aanval. Tot slot maakt het spel ook gebruik van een vast camerastandpunt, maar om de één of andere reden wordt steeds vaak gewisseld van standpunt. Op zich zou dit niet zo erg zijn, maar dit zorgt ervoor dat je vaak onbedoeld van richting veranderd tijdens het lopen doordat je de joystick in één richting houdt terwijl het perspectief pots wisselt. Dit was voor mij persoonlijk mijn grootste bron van ergernis, maar dec kwaliteiten van het spel zorgden er gelukkig voor dat dit geen al te groot minpunt was.
De reden waarom zoveel fans uitkeken naar deze rerelease van Fantasian, die de naam Fantasian Neo Dimension
Vertrouwde formule
In feite is Fantasian Neo Dimension eigenlijk op zowat alle vlakken een Final Fantasy-spel in vermomming, of het nu gaat om het verhaal, de personages, de gameplay of de pre-rendered achtergronden. Sakaguchi lijkt hier vooral een ode te brengen aan de gouden PlayStation-periode van de serie die gekenmerkt wordt door de klassiekers Final Fantasy VI tot en met IX. Zo voelt het begin van het spel, waarbij het hoofdpersonage Leo een mechanische fabriek probeert te saboteren en nadat dit fout afloopt met geheugenverlies terechtkomt in een achterbuurt terechtkomt en gevonden wordt door het vrouwelijke personage Kina. Verder zal je doorheen het verhaal van Fantasia, en dan vooral de twist in het midden van het spel en wat hierop volgt, veel sporen ontdekken van Final Fantasy VI. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Sakaguchi het idee voor Fantasian kreeg nadat hij Final Fantasy VI herspeelde. Het verhaal van Fantasian draait vooral rond de zoektocht naar waarom de wereld van Leo en Kina wordt geïnfecteerd door iets dat Machteria wordt genoemd en hierbij komen ze terecht in een strijd tussen de goden van Chaos en Orde. Het spel heeft dus dat typische karakter van het vriendengroepje dat de wereld moet redden van een kwaadaardig goddelijk wezen.Fantasian Neo Dimension voelde zelfs meer aan als een Final Fantasy-spel dan de spellen in deze reeks sinds Final Fantasy XII.
Heel origineel is het verhaal dus niet en zeker als fan van de Final Fantasy-reeks zullen heel wat elementen vertrouwd aanvoelen. Maar dit gevoel van familiariteit is net een van de sterktes van het spel, aangezien je het gevoel krijgt jezelf te wikkelen in een warm nostalgisch deken dat je terug meeneemt naar de gouden periode van Final Fantasy. Voor mij voelde Fantasian Neo Dimension zelfs meer aan als een Final Fantasy-spel dan de spellen in deze reeks die we hebben gekregen sinds Final Fantasy XII. Al hebben de maker natuurlijk er ook voor gezorgd dat het spel zijn eigen identiteit heeft en dit komt vooral tot uiting in drie specifieke elementen die het spel al snel kenmerken en een combinatie zijn van zowel de visuele stijl als de gameplay.
Opvallende kenmerken
Het eerste dat je zal opmerken hierbij, zijn de knappe achtergronden. Hoewel dit klassieke pre-rendered achtergronden lijken, is er toch iets speciaal hier. Deze achtergronden zijn namelijk echte diorama's die met de hand werden gemaakt door enkele veteranen uit de Japanse filmindustrie. Het gebruik van deze diorama's geven het spel een bijzondere visuele stijl en het is vaak geweldig om op zoek te gaan naar al de details die de makers in de diorama's hebben gestoken. Soms is het echter wel wat moeilijk om te navigeren doorgeen deze achtergronden omdat het verschil het pad dat je kan bewandelen en de omgeving zelf niet altijd duidelijk is, vooral als het om een meer rotsachtige omgeving gaat. Maar los daarvan zijn de omgevingen vaak een lust voor het oog. Daarnaast zal je ook al snel ontdekken dat het spel heel wat verhalende momenten heeft waarbij er wat meer context wordt geschetst rond bepaalde personages doormiddel van een soort van visual novel-segmenten waarbij de verteller ons iets vertelt terwijl je tekst op het scherm ziet weergegeven met knappe tekeningen op de achtergrond. Het is een vrij droge manier om het verhaal uit de doeken te doen, maar de vaak melancholische toon van deze episodes zorgt er toch voor dat je enigszins geïnvesteerd geraakt.Een laatste opvallende eigenheid aan Fantasian is de manier waarop de gevechten verlopen. Dit zijn enerzijds vrij klassieke turn-based gevechten waarbij je jouw personages om de beurt laat kiezen uit een gewone aanval, speciale of magische aanvallen en het gebruik van items. Maar opvallend genoeg staan de vijanden waartegen je vecht niet mooi op een rijtje en zijn ze verspreid over het veld. Al je aanvallen gebeuren vervolgens vanop afstand waarbij je een assistentielijn krijgt om je doelwit te bepalen. Het leuke is echter dat je bepaalde aanvallen kan buigen, een piercing-effect hebben of area of effect-aanvallen zijn, waardoor je meerdere vijanden tegelijkertijd kan aanvallen en vaak zal je proberen om je aanvallen te optimaliseren door zoveel mogelijk vijanden schade te berokken. Dit is eens te meer zo wanneer je gebruik maakt van de Dimengeon, een toestel dat je toelaat om random encounters over te slaan door deze monsters te vangen in dit toestel. Er is echter wel een limiet in capaciteit en wanneer je Dimengeon vol is ben je wel genoodzaakt om tegen al deze monsters te vechten. Maar doordat je meerdere vijanden tegelijk kan aanvallen en je bovendien ook kleine boosts kan oprapen wanneer je in deze andere dimensie vecht, biedt dit een leuk alternatief dan om de zoveel stappen een gevecht op je dak te krijgen. Ook de baasgevechten verdienen trouwens ene vermelding, want zij maken meestal gebruik van een gimmick waardoor elk gevecht anders aanvoelt en je steeds ook moet ontdekken hoe je de vijanden moet verslaan. Dit zelfs tot het punt dat ik enkele keren een walkthrough moest raadplegen omdat ik niet wist hoe de baas te verslaan.
Een lovenswaardige port
Voor mij was Fantasian Neo Dimension in ieder geval alvast een fijne ontdekken en ik ben blij dat Mistwalker en Square Enix de handen in elkaar hebben geslagen om dit spel naar pc en console te brengen. Niet alleen laat deze port je toe om het spel in één trek te ontdekken, met de endgame dungeon The Void Realm en de New Game+ direct inbegrepen, de versie komt natuurlijk met heel wat verbeteringen. Zo kan je op PlayStation 5 genieten van het spel in 4K en aan een framerate van zestig frames per seconde. Het enige nadeel aan de upscaling hiervoor, is dat sommige achtergronden er bij momenten wat wazig kunnen uitzien, zeker op een groot televisiescherm. Verder werd er ook voice-acting met zowel Engelstalige als Japanse stemmen toegevoegd, wat een geweldige meerwaarde is voor deze port. Omdat er daarnaast heel wat kritiek kwam op de moeilijkheidsgraad in het tweede deel van het spel, werd ook deze moeilijkheidsgraad getweakt en werd er een extra moeilijkheidsgraad toegevoegd. Een laatste geweldige toevoeging aan deze editie, is dat je voor de gevechtsmuziek nu ook voor deuntjes kan kiezen uit de meer recente Final Fantasy-spellen zoals de remake van Final Fantasy VII, de Pixel Remaster Collection, en Final Fantasy XIV, XV en XVI. De muziek van Fantasian is uiteraard niet slecht, maar de muziek van deze Final Fantasy-titels is vaak toch net iets meer memorabel.Langs de andere kant is deze port gebaseerd op een mobile game en het spel kan zijn mobile aard helaas niet volledig verbergen. Zo verschijnen er nog grote iconen wanneer je bijvoorbeeld bij een schatkist bent en die waarschijnlijk dienden om op te klikken. Hoewel de controls uiteraard prima werken op console, miste het gebruik van de richtlijn met de joystick ook wat gevoeligheid, zeker als je net die ene extra vijand wil raken met je aanval. Tot slot maakt het spel ook gebruik van een vast camerastandpunt, maar om de één of andere reden wordt steeds vaak gewisseld van standpunt. Op zich zou dit niet zo erg zijn, maar dit zorgt ervoor dat je vaak onbedoeld van richting veranderd tijdens het lopen doordat je de joystick in één richting houdt terwijl het perspectief pots wisselt. Dit was voor mij persoonlijk mijn grootste bron van ergernis, maar dec kwaliteiten van het spel zorgden er gelukkig voor dat dit geen al te groot minpunt was.
Conclusie
Met Fantasian Neo Dimension krijgen we eindelijk de kans om deze moderne JRPG-klassieker te spelen op pc en console, met tal van welkome toevoegingen. Naast een nieuwe samenwerking tussen twee legendes uit het genre, is het spel vooral een nostalgische ode aan het PlayStation-tijdperk van de Final Fantasy-reeks. Hoewel de mobile achtergrond van het spel zichtbaar blijft, is Fantasian Neo Dimension een absolute aanrader voor de fans van deze reeks en weet Fantasian ook zijn eigen identiteit te bewaren dankzij de visuele stijl en het fijne gevechtssysteem.
Pro
- Voelt heerlijk nostalgisch aan
- Bijzondere visuele stijl
- Fijne personages en boeiend verhaal
- De turn-based gevechten voelen verfrissend aan
- Interessante baasgevechten
Con
- Kan zijn mobile achtergrond niet volledig verbergen
- Achtergronden soms wat wazig
- Wispelturige camera
8.5
Over
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- JRPG
Ontwikkelaar
- Mistwalker
- Square Enix
Uitgever
- Square Enix
