Moord in een Nintendo-spel? Voor de firma zoals wij het vandaag kennen misschien abnormaal, maar ten tijde van de originele Nintendo Entertainment System waren ze bereid om twee Famicom Detective Club-games te verzinnen. Niche visuals novels die men in 2021 aan een remake-behandeling (voor de Nintendo Switch) onderwierp, tot iedereens verbazing. Niet bepaald vaak gevraagde titels zoals een Paper Mario: The Thousand-Year Door, maar niettemin een teken dat de firma een ruimdenkende mentaliteit had omtrent hun vergeten IP’s. Ook een geliefkoosde serie voor Yoshi Sakamoto, wie sinds het begin veel gezag over (onder meer) de scripts mocht uitoefenen en vandaag de dag meestal z’n handen vol heeft met Metroid. Dat een gloednieuwe iteratie na welgeteld 35 jaar het daglicht zou zien, was voor mij althans onverwachts, maar nu luidt natuurlijk de vraag of het algemene concept al dan niet beter tot het verleden zou behoren …
Jij bent in Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club
als protagonist in ieder geval te werk gesteld bij de Utsugi Detective Agency, waar jij (samen met je baas en je collega Ayumi) een tragische dood op een vijftienjarige student moet examineren. Tot nu toe klinkt het niet zo ongewoon, behalve dat het gezicht van het slachtoffer in kwestie werd bedekt met een papieren zak, waarop nota bene een glimlach werd getekend. Het figuurlijke identiteitskaartje van Emio, een seriemoordenaar wie voor het laatst 18 jaar geleden toesloeg en sindsdien spoorloos verdween. Waarom is nu ineens deze Smiling Man terug van weggeweest en waren er überhaupt enige ooggetuigen in de buurt van de plaats delict? Is er bovendien een verband tussen een gepersonifieerde stadslegende en de gezochte crimineel, aangezien de twee figuren een gelijkaardige… ‘werkwijze’ delen? Dit soort vragen moet je stapsgewijs beantwoorden doorheen de narratieve campagne van ongeveer 10 à 12 uur.
Het spreekt voor zich dat je als speurneus om te beginnen met heel wat individuen moet gaan praten. In de nieuwste Famicom Detective Club initieer je een grote hoeveelheid dialogen met diverse personages, in de hoop dat je zo aanwijzingen omtrent alle bovenstaande onderwerpen (en meer) kan vinden. Logischerwijze een graduele procedure, want de nieuwste gedachtegang of observatie stoot je spontaan tegen het lijf, indien je niet op pad ging wegens een geïnformeerde gok. Het bijhouden van alle relevante feiten per persoon is echter niet zo intimiderend, want het spel schrijft de clues automatisch op in je notitieboekje, welke je op elk eender moment kunt bestuderen. Voor zover het nodig is ten minste; het mysterie achter Emio: The Smiling Man is voornamelijk een lineaire affaire en het spel geeft je regelmatig de pap in de mond wat betreft de volgende stap die je het liefst verder zou onderzoeken.
Pas uren later krijg je meer ruimte om potentiële invalshoeken op eigen houtje te verkennen, omdat je dan bijvoorbeeld op een dag tijd meerdere plekken kunt bezoeken, of personen kunt benaderen die een tijdschema (zonder risico’s welteverstaan) volgen. Aanvankelijk gaf het spel ook de boodschap dat je bij voorbaat details opschrijft, en dat je verstandig met je GSM omspringt zodat je geen platte batterij hebt gedurende plotse noodgevallen. Loze ‘alarmen’ helaas, hoewel het verder handhaven van zulke ideeën makkelijk verschillende positieve of negatieve uitkomsten omtrent het traject van de zaak tot stand kon brengen, binnen de grenzen van rede. Een gemiste opportuniteit voor geschikte evoluties na 35 jaar, want ondertussen bestaan er heel wat interactieve raadsels die niet aarzelen om via de gameplay (of elders) de oplettendheid of praktische creativiteit van spelers een beetje meer uit te testen.
Emio: The Smiling verdient overigens diens leeftijdsclassificatie van PEGI 18 niet alleen vanwege diens gevoelige nuances of het sporadische zicht van bloed. Soms toont het spel namelijk akelige taferelen, op het randje van horror, en vooral naar het einde toe zul je ongetwijfeld beseffen waarom men dit als een ‘volwassen’ scenario klasseerde. Zulke momenten hebben alvast veel te danken aan de presentatie, omdat de ontwikkelaars doeltreffend te werk gingen met het scheppen van een beklemmende of tedere atmosfeer, ongeacht dat men op dit vlak verre van een dure productie voor ogen had. Ze wisten bijvoorbeeld maar al te goed wanneer het effectiever zou zijn als iemand eventjes zweeg, zodat hun ontroering des te beter inzinkt, of wanneer een oncomfortabele stilte (nadat je aan muziek gewend raakte) onmiddellijk de spanning kan verhogen. Het team bleef voortdurend bewust over de contextuele factoren en soms vroeg ik me zelfs af of het spoor dat ik achterna liep, wel degelijk veilig zou zijn voor de betrokken personages. Wendingen zijn één ding, maar de waarde van de capabele regie valt hier niet te onderschatten …
Jij bent in Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club
Het spreekt voor zich dat je als speurneus om te beginnen met heel wat individuen moet gaan praten. In de nieuwste Famicom Detective Club initieer je een grote hoeveelheid dialogen met diverse personages, in de hoop dat je zo aanwijzingen omtrent alle bovenstaande onderwerpen (en meer) kan vinden. Logischerwijze een graduele procedure, want de nieuwste gedachtegang of observatie stoot je spontaan tegen het lijf, indien je niet op pad ging wegens een geïnformeerde gok. Het bijhouden van alle relevante feiten per persoon is echter niet zo intimiderend, want het spel schrijft de clues automatisch op in je notitieboekje, welke je op elk eender moment kunt bestuderen. Voor zover het nodig is ten minste; het mysterie achter Emio: The Smiling Man is voornamelijk een lineaire affaire en het spel geeft je regelmatig de pap in de mond wat betreft de volgende stap die je het liefst verder zou onderzoeken.
Sherlock Holmes is niet nodig
Hier heb ik zo mijn bedenkingen over. Als je verneemt dat je ergens de detective mag uithangen, dan zou je normaliter vermoeden dat je zelf de zogenaamde puzzelstukken moet ontdekken en tevens in elkaar moet steken. In de ergste gevallen zoek je echter naar spelden in hooibergen, mits zo’n game té veel vrijheid openbaart. De ontwikkelaars van Emio: The Smiling Man maakten daarentegen een tegenovergestelde ‘fout:’ het te hard inperken van de intellectuele exploratie. Ik verlangde geregeld dat het team meer zelfvertrouwen had in het opzet van hun spel, deels omdat de structuur spelers te vaak (en te zichtbaar) naar de correcte richting tracht te begeleiden. Men bedoelde het bijvoorbeeld goed met de Review-periode na afloop van ieder narratief hoofdstuk, waarin je ondervraagd wordt over essentiële informatie, maar dit wordt telkens geforceerd. Deze feature vergt daarenboven ook weinig denkvermogen, ondanks dat het herhaaldelijk juiste antwoorden verwacht, want soms bespreekt het evenementen of getuigenverklaringen die nauwelijks een vijftal minuten geleden gebeurden. Daarnaast brengt het spel ook punten van belang ter attentie door middel van gekleurde termen, welke je op z’n minst kunt uitschakelen, maar zelfs zonder deze hints twijfelde ik zelden waarop ik m’n aandacht moest vestigen. Nee, hiermee wil ik niet stoefen dat ik stiekem een bolleboos ben.Wendingen zijn één ding, maar de waarde van de capabele regie valt hier niet te onderschatten …
Pas uren later krijg je meer ruimte om potentiële invalshoeken op eigen houtje te verkennen, omdat je dan bijvoorbeeld op een dag tijd meerdere plekken kunt bezoeken, of personen kunt benaderen die een tijdschema (zonder risico’s welteverstaan) volgen. Aanvankelijk gaf het spel ook de boodschap dat je bij voorbaat details opschrijft, en dat je verstandig met je GSM omspringt zodat je geen platte batterij hebt gedurende plotse noodgevallen. Loze ‘alarmen’ helaas, hoewel het verder handhaven van zulke ideeën makkelijk verschillende positieve of negatieve uitkomsten omtrent het traject van de zaak tot stand kon brengen, binnen de grenzen van rede. Een gemiste opportuniteit voor geschikte evoluties na 35 jaar, want ondertussen bestaan er heel wat interactieve raadsels die niet aarzelen om via de gameplay (of elders) de oplettendheid of praktische creativiteit van spelers een beetje meer uit te testen.
Soms zware kost
Desalniettemin boeide de nieuwste Famicom Detective Club me van begin tot eind. Het verhaal draait niet alleen rondom de moord en bij uitstrek het mysterie daaromtrent, maar ook het menselijk leed dat ‘onrechtstreeks’ door Emio werd veroorzaakt. De relatief kleine selectie van personages, elk met een uitgesproken identiteit, ziet er misschien wel uit als de cast van een doorsnee anime-serie, maar ze gedragen zich zelden als een cartoon of alsof er niets aan de hand is. De game neemt de emotionele pijn die iemand in zo’n situatie kan meemaken serieus, en het behandelt het merendeel van hun perspectieven (komende vanuit verschillende ouderdommen of achtergronden) met een verrassende hoeveelheid tact. Tuurlijk, af en toe laat men een komische scène op je los zodat jij niet te lang in een ononderbroken deprimerende stemming wordt ondergedompeld, maar zoiets verzacht de delicate omstandigheden alles behalve.Vind je de fantasie van detective aanlokkelijk omdat je zelf openbaringen moet ontrafelen, dan zal Emio: The Smiling Man je jammer genoeg teleurstellen.
Emio: The Smiling verdient overigens diens leeftijdsclassificatie van PEGI 18 niet alleen vanwege diens gevoelige nuances of het sporadische zicht van bloed. Soms toont het spel namelijk akelige taferelen, op het randje van horror, en vooral naar het einde toe zul je ongetwijfeld beseffen waarom men dit als een ‘volwassen’ scenario klasseerde. Zulke momenten hebben alvast veel te danken aan de presentatie, omdat de ontwikkelaars doeltreffend te werk gingen met het scheppen van een beklemmende of tedere atmosfeer, ongeacht dat men op dit vlak verre van een dure productie voor ogen had. Ze wisten bijvoorbeeld maar al te goed wanneer het effectiever zou zijn als iemand eventjes zweeg, zodat hun ontroering des te beter inzinkt, of wanneer een oncomfortabele stilte (nadat je aan muziek gewend raakte) onmiddellijk de spanning kan verhogen. Het team bleef voortdurend bewust over de contextuele factoren en soms vroeg ik me zelfs af of het spoor dat ik achterna liep, wel degelijk veilig zou zijn voor de betrokken personages. Wendingen zijn één ding, maar de waarde van de capabele regie valt hier niet te onderschatten …
Conclusie
Vind je de conceptuele fantasie van detective vooral aanlokkelijk omdat je zelf de verscholen openbaringen moet ontrafelen, dan zal Emio: The Smiling Man je jammer genoeg teleurstellen. Daarvoor kun je beter terecht bij de ettelijke alternatieven die je inmiddels op de Nintendo Switch (plus andere platformen) kunt kopen. Ben je in plaats daarvan eerder geïnteresseerd in een intrigerend en droevig verhaal, dat quasi losse eindjes aan elkaar verbindt tegen dat de credits verschijnen, dan zal de meest recente Famicom Detective Club je absoluut bekoren. Het is eens iets anders van Nintendo, een firma die meestal vrolijke titels op de markt gooit (zoals Mario) of ervaringen waar een moedige held centraal staat, à la The Legend of Zelda. In Emio: The Smiling Man wond men geen doekjes om de rauwe emotie, de sombere thema’s en de onfortuinlijke moord van een kind, zonder dat het smaakloos werd geschreven. Zoiets in de kijker zetten is altijd lastig, maar als ze dit narratieve niveau voor een volgende game kunnen volhouden, dan wil ik zo’n sequel gerust een kans geven. Hopelijk breidt men tegen dan ook de gameplay uit …
Pro
- De PEGI 18-classificatie van het spel is niet onterecht
- Goed en tactvol geschreven verhaal met zware thema's
- De voice-acting en de achtergronden zijn ook prima
Con
- Nintendo voorzag deze keer geen NL-vertaling voor de tekst
- Weinig gelegenheden voor 'echte' detective gameplay
7
Over
Beschikbaar vanaf
29 augustus 2024
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- Visual novel
Ontwikkelaar
- MAGES
- Nintendo
Uitgever
- Nintendo
