In 2009 importeerde ik een PlayStation 3-game van een voor mij relatief onbekende ontwikkelaar. Het was een PlayStation-exclusive die in onze contreien in eerste instantie niet werd uitgebracht, maar gelukkig was de Aziatische versie ook in het Engels. Hierdoor kon ik deze duistere RPG die in bepaalde kringen op het internet heel wat aandacht wist te trekken, alsnog ontdekken. Ik heb het uiteraard over Demon’s Souls, een spel dat aan de basis zou liggen van een heel nieuw genre. Dit genre, dat in de volksmond de naam Soulslike krijgt, wist pas echt door te breken met Dark Souls, maar voor mij was het die eerste kennismaking met Demon’s Souls waardoor ik in de ban geraakte van de magie van FromSoftwares nieuwe formule.
Ik was er dan ook als de kippen bij om de remake van Demon’s Souls te spelen en ik wacht net als velen (on)geduldig op een vervolg of een remake van Bloodborne. Maar de afgelopen drie jaar was er een andere titel waar ik, samen met alle andere Souls-fans, reikhalzend naar uitkeek: Elden Ring
. Toen FromSoftware en Bandai Namco op E3 in 2019 aankondigden dat ze werkten aan een nieuwe openwereldgame in de traditie van Dark Souls en met een verhaal dat werd meegeschreven door niemand minder dan G.R.R. Martin, wou ik er zo snel mogelijk mee aan de slag. Na drie jaar in spanning wachten, was het moment eindelijk aangebroken om de wereld van Elden Ring te verkennen.
Welkom in de Lands Between
Een review van dit spel schrijven was geen gemakkelijke opgave. Je wilt natuurlijk zo spoilervrij blijven als het kan en ik heb het gevoel dat ik bij de previews al wat in de fout was gegaan. Dit soort van spellen komt pas echt tot hun recht als je alles zelf kan ontdekken en met de nieuwe benadering van een open wereld komt dit concept zoals nooit tevoren tot leven. De wereld van Elden Ring zit vol met plekken die om je aandacht schreeuwen, van vervallen kerken en bouwvallige hutten tot grotten en indrukwekkende kastelen. Elk van deze locaties heeft wel iets te verbergen voor de speler en vaak zal je verrast worden door wat je hier zal vinden. Veel van deze plaatsen hebben ook hun eigen verhaal te vertellen en kunnen verbonden zijn aan een queeste die je zal krijgen van een personage dat je op je tocht doorheen de wereld zal tegenkomen. De natuurlijke drang die je zal ervaren om elk aandachtspunt te verkennen, toont aan dat de ontwikkelaars de essentie van het openwereldgenre snapt. Vaak voelt dit soort spellen immers aan als een checklist van herhalende opdrachten die je moet afwerken, een formule waarin Ubisoft zich bijvoorbeeld heeft gespecialiseerd, maar tijdens het spelen van Elden Ring had ik nooit dit gevoel, integendeel.
FromSoftware heeft een oprecht fascinerende wereld gecreëerd die je met plezier ontdekt. Andere factoren die hiervoor zorgen, zijn de grote diversiteit in de gebieden en de uitermate sfeervolle locaties die de makers hebben ontworpen. De invloeden van Demon’s Souls, de Dark Souls-reeks, Bloodborne en zelfs Sekiro zijn hier duidelijk merkbaar, maar toch heeft de wereld van Elden Ring een eigen identiteit en een sfeer die je helemaal zal opslokken. Deze wereld kreeg als naam de Lands Between, waar jij als Tarnished One op zoek gaat naar de Great Runes, ofwel fragmenten van de Elden Ring. Dit is geen echte ring maar een soort van krachtbron van de Erdtree, een mythische boom die centraal staat in de Lands Between (denk een beetje aan de Yggdrasil uit de Noorse mythologie). Deze Great Runes zijn momenteel in handen van de demigoden, kinderen van Queen Marika, de eerste heerser van het land. Door deze Great Runes te verzamelen probeer je de Elden Ring te herstellen en de nieuwe Elden Lord te worden.
Zoals je kan verwachten, is het verhaal van Elden Ring even diep als het ambigu is. Net zoals in Sekiro mag je je gelukkig aan iets meer expositie, dialogen en cutscenes verwachten dan wat we gewoon zijn van FromSoftware. Maar er wordt nog steeds gegoocheld met termen zoals de Golden Order, de Shattering, de Tarnished, de Maidens, enz. Persoonlijk wacht ik wel op de video-essays van VaatiVidya om een zicht te krijgen op hoe deze puzzel in elkaar past. Net zoals de andere spellen van FromSoftware, is Elden Ring in eerste instantie een spel dat je moet beleven en waar je jezelf helemaal kan in onderdompelen. Hierbij spelen niet alleen de prachtige locaties een belangrijke rol, maar ook de muziek blijkt een perfecte sfeerschepper te zijn. Toegegeven, de bombastische muziek in het hoofdmenu vond ik minder passend, al kan dit ook persoonlijke smaak zijn. De muziek tijdens het spelen sluit naadloos aan bij de sfeer die de verschillende gebieden proberen op te roepen en een nieuw gebied binnenwandelen om het landschap en de muziek te absorberen, is steeds een waar genoegen.
Doodgaan
Waar FromSoftware nog voor bekendstaat, naast het uitstekende leveldesign, is uitmuntende gameplay die je steeds tot het uiterste drijft, je aanmoedigt om te blijven proberen en net dat stapje verder te gaan. De gevechten in Elden Ring zijn nog steeds even meedogenloos als belonend, zeker wanneer je het opneemt tegen een van de vele bazen die het spel rijk is. Naast de bazen die verbonden zijn aan het verhaal, zal je trouwens over heel de wereld van Elden Ring optionele bazen vinden, de ene al wat indrukwekkender dan de andere. Door de openwereldbenadering heb je nu wel meer vrijheid in de keuze wanneer je welke baas probeert neer te halen. Voor veel gevechten in de open wereld kan je bovendien je rijdier gebruiken, wat een groot aantal uitdagingen wat toegankelijker maakt, zeker als je ranged combat gebruikt. In totaal zijn er tien klassen waaruit je kan kiezen en de keuze is vrij kenmerkend voor de ontwikkelaar, al zitten er toch enkele verrassingen tussen zoals de Samurai en de Prisoner. Verder heb je de gebruikelijke klassen die je een personage laten bouwen rond bijvoorbeeld strength, dexterity en magie. Een van de klassen lijkt mij zelfs een valabele optie voor zij die met een boog op pad willen gaan, het wapen dat altijd een beetje tweederangs werd behandeld in FromSoftware-games. Dit komt mede door de verbeterde mobiliteit van je personage, waarbij je nu zelfs bijvoorbeeld met je boog kan schieten terwijl je aan het springen bent of meer stealthy te werk kan gaan. Magie lijkt algemeen gezien weer sterk te zijn, maar zelfs als magiër zal je merken dat je verre van onoverwinnelijk bent.
Sterven in Elden Ring heb ik trouwens zelden als een hindernis ervaren, want je hebt meer dan voldoende checkpoints, zowel in de vorm van Sites of Grace, de bonfires van dit spel, als Stakes of Marika. Dit zijn extra checkpoints in de buurt van dungeons of bazen die geen extra functie hebben. Daarnaast heb je ook een nieuwe mogelijkheden om hulp in te roepen tijdens gevechten, naast de gebruikelijke coöperatieve functionaliteiten en de NPC's die je kan oproepen. Voor multiplayer heb je nu ook summoning pools, al heb ik nog geen idee hoe deze exact werken want ik kon geen gebruik maken van de online component (buiten de aanwezigheid van berichten, bloedsporen en schimmen van andere spelers). Daarnaast kan je ook gebruik maken van Ashes, spreuken die geesten oproepen in de vorm van bijvoorbeeld wolven, een groepje soldaten of skeletten om je bij te staan in een gevecht. Ook al zijn deze geesten snel dood, ze maken sommige gevechten toch net iets makkelijker. Maar daar blijft het niet bij natuurlijk. Zo heeft FromSoftware een ander mechanisme in het spel gestoken dat vooral het verkennen van de wereld toegankelijker moet maken. Wanneer je een groepje vijanden uitroeit, worden namelijk je Flasks of Tears (denk Estus flask) deels hervuld. Hierdoor moet je niet steeds aan een Site of Grace rusten om ze te hervullen, maar anderzijds is het weer zo'n mechanisme dat aantoont dat de makers weten hoe je een goed risk & reward-systeem maakt. Die ene vijand die nog leeft als jij bijna geen leven meer hebt, kan immers het verschil tussen doodgaan of verdergaan betekenen.
De perfectie nabij
Als je de indruk krijgt dat Elden Ring makkelijker is dan wat we gewend zijn van FromSoftware, dan klopt dit ergens wel denk ik. Maar toch is Elden Ring geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Veel van de bazen en elitevijanden zullen je het vuur aan de schenen leggen en je met bezwete handen achterlaten. Vooral de gevechten met de demigoden zijn een waar hoogtepunt en zullen je meer dan eens in je haren doen krabben. Zelf heb ik drie van dit soort eindbazen kunnen proeven en iedere keer viel mijn mond open van verbazing. Verder heb ik ook al vier regio's kunnen verkennen en tal van de optionele bazen verslagen. Laten we eerlijk zijn: een spel zoals Elden Ring op een week uitspelen is zo goed als onbegonnen werk. Momenteel heb ik ongeveer zesentwintig uur op de teller staan en ik heb het gevoel dat ik nog niet 30% van het spel heb kunnen ontdekken. Elden Ring en haar spelwereld zijn gewoon gigantisch en er valt zoveel te doen, dat je als speler niet weet waar eerst te beginnen, al is er natuurlijk wel een klein visueel hulpmiddel dat je op weg helpt naar de plaatsen die cruciaal voor het verhaal. Zo'n grote wereld heeft natuurlijk wel een klein nadeel, met name de laadtijden wanneer je sterft of van locatie verandert. Hoewel ze relatief kort zijn, werden we met de Demon's Souls-remake wat verwend op PlayStation 5 en voelt dit hier als een kleine stap terug. Maar Elden Ring is natuurlijk geen spel dat puur voor de next-gen consoles werd ontwikkeld. Zo heb ik tijdens het reviewen van het spel ook last ondervonden van een onstabiele framerate in de PlayStation 5-versie, iets wat grappig genoeg niet van toepassing was voor de PlayStation 4-versie gespeeld op de PS5. De Day One-patch zou deze framerate problemen alvast verhelpen, wat geweldig is natuurlijk.
Verder kan ik alleen maar besluiten dat Elden Ring alles is wat ik gehoopt had. Het spel voelt aan als de magnum opus van FromSoftware, waarbij ze alles wat ze geleerd hebben bij het maken van Demon's Souls, Dark Souls, Bloodborne en Sekiro in één meesterlijk avontuur hebben gegoten. De nieuwe elementen die het spel introduceert, zoals de open wereld en je rijdier, zorgen ervoor dat er geen slijt komt op de formule die intussen toch al dertien jaar meegaat. Oké, er zijn nog elementen waarover je zou kunnen klagen zoals de A.I. van de vijanden en het feit dat ze sommige ruimtes niet verlaten. Maar voor mij maakt dit net deel uit van de charme van dit soort spellen en schuilt er zelfs een genot in het ontdekken van manieren waarop je vijanden en bazen kan uitbuiten via glitches of door slim gebruik te maken van de omgeving. Dit soort features hoort er voor mij nu eenmaal bij en ze dragen ergens bij aan de charme van het genre. Elden Ring blijft dus trouw aan de Souls-formule en alles wat we hieraan geweldig vinden. Voor de Dark Souls-fans onder ons voelt Elden Ring dan ook een beetje aan als opnieuw thuiskomen en ik hoop dat we samen nog vele uren zullen slijten in deze betoverende wereld.
Ik was er dan ook als de kippen bij om de remake van Demon’s Souls te spelen en ik wacht net als velen (on)geduldig op een vervolg of een remake van Bloodborne. Maar de afgelopen drie jaar was er een andere titel waar ik, samen met alle andere Souls-fans, reikhalzend naar uitkeek: Elden Ring
Welkom in de Lands Between
Een review van dit spel schrijven was geen gemakkelijke opgave. Je wilt natuurlijk zo spoilervrij blijven als het kan en ik heb het gevoel dat ik bij de previews al wat in de fout was gegaan. Dit soort van spellen komt pas echt tot hun recht als je alles zelf kan ontdekken en met de nieuwe benadering van een open wereld komt dit concept zoals nooit tevoren tot leven. De wereld van Elden Ring zit vol met plekken die om je aandacht schreeuwen, van vervallen kerken en bouwvallige hutten tot grotten en indrukwekkende kastelen. Elk van deze locaties heeft wel iets te verbergen voor de speler en vaak zal je verrast worden door wat je hier zal vinden. Veel van deze plaatsen hebben ook hun eigen verhaal te vertellen en kunnen verbonden zijn aan een queeste die je zal krijgen van een personage dat je op je tocht doorheen de wereld zal tegenkomen. De natuurlijke drang die je zal ervaren om elk aandachtspunt te verkennen, toont aan dat de ontwikkelaars de essentie van het openwereldgenre snapt. Vaak voelt dit soort spellen immers aan als een checklist van herhalende opdrachten die je moet afwerken, een formule waarin Ubisoft zich bijvoorbeeld heeft gespecialiseerd, maar tijdens het spelen van Elden Ring had ik nooit dit gevoel, integendeel.
FromSoftware heeft een oprecht fascinerende wereld gecreëerd die je met plezier ontdekt. Andere factoren die hiervoor zorgen, zijn de grote diversiteit in de gebieden en de uitermate sfeervolle locaties die de makers hebben ontworpen. De invloeden van Demon’s Souls, de Dark Souls-reeks, Bloodborne en zelfs Sekiro zijn hier duidelijk merkbaar, maar toch heeft de wereld van Elden Ring een eigen identiteit en een sfeer die je helemaal zal opslokken. Deze wereld kreeg als naam de Lands Between, waar jij als Tarnished One op zoek gaat naar de Great Runes, ofwel fragmenten van de Elden Ring. Dit is geen echte ring maar een soort van krachtbron van de Erdtree, een mythische boom die centraal staat in de Lands Between (denk een beetje aan de Yggdrasil uit de Noorse mythologie). Deze Great Runes zijn momenteel in handen van de demigoden, kinderen van Queen Marika, de eerste heerser van het land. Door deze Great Runes te verzamelen probeer je de Elden Ring te herstellen en de nieuwe Elden Lord te worden.
FromSoftware heeft een oprecht fascinerende wereld gecreëerd die je met plezier ontdekt.
Zoals je kan verwachten, is het verhaal van Elden Ring even diep als het ambigu is. Net zoals in Sekiro mag je je gelukkig aan iets meer expositie, dialogen en cutscenes verwachten dan wat we gewoon zijn van FromSoftware. Maar er wordt nog steeds gegoocheld met termen zoals de Golden Order, de Shattering, de Tarnished, de Maidens, enz. Persoonlijk wacht ik wel op de video-essays van VaatiVidya om een zicht te krijgen op hoe deze puzzel in elkaar past. Net zoals de andere spellen van FromSoftware, is Elden Ring in eerste instantie een spel dat je moet beleven en waar je jezelf helemaal kan in onderdompelen. Hierbij spelen niet alleen de prachtige locaties een belangrijke rol, maar ook de muziek blijkt een perfecte sfeerschepper te zijn. Toegegeven, de bombastische muziek in het hoofdmenu vond ik minder passend, al kan dit ook persoonlijke smaak zijn. De muziek tijdens het spelen sluit naadloos aan bij de sfeer die de verschillende gebieden proberen op te roepen en een nieuw gebied binnenwandelen om het landschap en de muziek te absorberen, is steeds een waar genoegen.
Doodgaan
Waar FromSoftware nog voor bekendstaat, naast het uitstekende leveldesign, is uitmuntende gameplay die je steeds tot het uiterste drijft, je aanmoedigt om te blijven proberen en net dat stapje verder te gaan. De gevechten in Elden Ring zijn nog steeds even meedogenloos als belonend, zeker wanneer je het opneemt tegen een van de vele bazen die het spel rijk is. Naast de bazen die verbonden zijn aan het verhaal, zal je trouwens over heel de wereld van Elden Ring optionele bazen vinden, de ene al wat indrukwekkender dan de andere. Door de openwereldbenadering heb je nu wel meer vrijheid in de keuze wanneer je welke baas probeert neer te halen. Voor veel gevechten in de open wereld kan je bovendien je rijdier gebruiken, wat een groot aantal uitdagingen wat toegankelijker maakt, zeker als je ranged combat gebruikt. In totaal zijn er tien klassen waaruit je kan kiezen en de keuze is vrij kenmerkend voor de ontwikkelaar, al zitten er toch enkele verrassingen tussen zoals de Samurai en de Prisoner. Verder heb je de gebruikelijke klassen die je een personage laten bouwen rond bijvoorbeeld strength, dexterity en magie. Een van de klassen lijkt mij zelfs een valabele optie voor zij die met een boog op pad willen gaan, het wapen dat altijd een beetje tweederangs werd behandeld in FromSoftware-games. Dit komt mede door de verbeterde mobiliteit van je personage, waarbij je nu zelfs bijvoorbeeld met je boog kan schieten terwijl je aan het springen bent of meer stealthy te werk kan gaan. Magie lijkt algemeen gezien weer sterk te zijn, maar zelfs als magiër zal je merken dat je verre van onoverwinnelijk bent.
Sterven in Elden Ring heb ik trouwens zelden als een hindernis ervaren, want je hebt meer dan voldoende checkpoints, zowel in de vorm van Sites of Grace, de bonfires van dit spel, als Stakes of Marika. Dit zijn extra checkpoints in de buurt van dungeons of bazen die geen extra functie hebben. Daarnaast heb je ook een nieuwe mogelijkheden om hulp in te roepen tijdens gevechten, naast de gebruikelijke coöperatieve functionaliteiten en de NPC's die je kan oproepen. Voor multiplayer heb je nu ook summoning pools, al heb ik nog geen idee hoe deze exact werken want ik kon geen gebruik maken van de online component (buiten de aanwezigheid van berichten, bloedsporen en schimmen van andere spelers). Daarnaast kan je ook gebruik maken van Ashes, spreuken die geesten oproepen in de vorm van bijvoorbeeld wolven, een groepje soldaten of skeletten om je bij te staan in een gevecht. Ook al zijn deze geesten snel dood, ze maken sommige gevechten toch net iets makkelijker. Maar daar blijft het niet bij natuurlijk. Zo heeft FromSoftware een ander mechanisme in het spel gestoken dat vooral het verkennen van de wereld toegankelijker moet maken. Wanneer je een groepje vijanden uitroeit, worden namelijk je Flasks of Tears (denk Estus flask) deels hervuld. Hierdoor moet je niet steeds aan een Site of Grace rusten om ze te hervullen, maar anderzijds is het weer zo'n mechanisme dat aantoont dat de makers weten hoe je een goed risk & reward-systeem maakt. Die ene vijand die nog leeft als jij bijna geen leven meer hebt, kan immers het verschil tussen doodgaan of verdergaan betekenen.
De perfectie nabij
Als je de indruk krijgt dat Elden Ring makkelijker is dan wat we gewend zijn van FromSoftware, dan klopt dit ergens wel denk ik. Maar toch is Elden Ring geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Veel van de bazen en elitevijanden zullen je het vuur aan de schenen leggen en je met bezwete handen achterlaten. Vooral de gevechten met de demigoden zijn een waar hoogtepunt en zullen je meer dan eens in je haren doen krabben. Zelf heb ik drie van dit soort eindbazen kunnen proeven en iedere keer viel mijn mond open van verbazing. Verder heb ik ook al vier regio's kunnen verkennen en tal van de optionele bazen verslagen. Laten we eerlijk zijn: een spel zoals Elden Ring op een week uitspelen is zo goed als onbegonnen werk. Momenteel heb ik ongeveer zesentwintig uur op de teller staan en ik heb het gevoel dat ik nog niet 30% van het spel heb kunnen ontdekken. Elden Ring en haar spelwereld zijn gewoon gigantisch en er valt zoveel te doen, dat je als speler niet weet waar eerst te beginnen, al is er natuurlijk wel een klein visueel hulpmiddel dat je op weg helpt naar de plaatsen die cruciaal voor het verhaal. Zo'n grote wereld heeft natuurlijk wel een klein nadeel, met name de laadtijden wanneer je sterft of van locatie verandert. Hoewel ze relatief kort zijn, werden we met de Demon's Souls-remake wat verwend op PlayStation 5 en voelt dit hier als een kleine stap terug. Maar Elden Ring is natuurlijk geen spel dat puur voor de next-gen consoles werd ontwikkeld. Zo heb ik tijdens het reviewen van het spel ook last ondervonden van een onstabiele framerate in de PlayStation 5-versie, iets wat grappig genoeg niet van toepassing was voor de PlayStation 4-versie gespeeld op de PS5. De Day One-patch zou deze framerate problemen alvast verhelpen, wat geweldig is natuurlijk.
De magnum opus van FromSoftware.
Verder kan ik alleen maar besluiten dat Elden Ring alles is wat ik gehoopt had. Het spel voelt aan als de magnum opus van FromSoftware, waarbij ze alles wat ze geleerd hebben bij het maken van Demon's Souls, Dark Souls, Bloodborne en Sekiro in één meesterlijk avontuur hebben gegoten. De nieuwe elementen die het spel introduceert, zoals de open wereld en je rijdier, zorgen ervoor dat er geen slijt komt op de formule die intussen toch al dertien jaar meegaat. Oké, er zijn nog elementen waarover je zou kunnen klagen zoals de A.I. van de vijanden en het feit dat ze sommige ruimtes niet verlaten. Maar voor mij maakt dit net deel uit van de charme van dit soort spellen en schuilt er zelfs een genot in het ontdekken van manieren waarop je vijanden en bazen kan uitbuiten via glitches of door slim gebruik te maken van de omgeving. Dit soort features hoort er voor mij nu eenmaal bij en ze dragen ergens bij aan de charme van het genre. Elden Ring blijft dus trouw aan de Souls-formule en alles wat we hieraan geweldig vinden. Voor de Dark Souls-fans onder ons voelt Elden Ring dan ook een beetje aan als opnieuw thuiskomen en ik hoop dat we samen nog vele uren zullen slijten in deze betoverende wereld.
Conclusie
Met Elden Ring levert FromSoftware ons een openwereldgame van jewelste af, vol met aandachtstrekkers, indrukwekkende locaties en adembenemende baasgevechten. Met een stortvloed aan content en diepgaande gameplay staat het spel garant voor talloze uren spelplezier en uiteraard ook marteling, want doodgaan is net zo natuurlijk als vooruitgang maken in een spel als dit. Wie schrik had dat de magie zou verloren gaan in een open wereld, kan alvast op zijn beide oren slapen. Elden Ring behoort tot de crème de la crème wat betreft uitdagende en meeslepende spelervaringen.
Pro
- Gigantische en fascinerende wereld
- Sfeervol en adembenemend
- Geweldig gevechtssysteem
- Fantastische en uitdagende baasgevechten
- Verslavende gameplay staat garant voor sessies tot in de late uurtjes
Con
- Als ik er eentje moet geven: de laadtijden
9.5
Over
Beschikbaar vanaf
25 februari 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- RPG
Ontwikkelaar
- FromSoftware
Uitgever
- Bandai Namco Entertainment
