‘Minions, tonight we steal the moon!'. De maan heeft superslechterik Gru destijds misschien niet kunnen stelen, maar de harten van miljoenen fans wereldwijd des te meer. Of dat aan Gru zelf ligt, of de hyperkinetische Minions, laten we in het midden, maar dat we met twee spin-offs rond de gele rakkers en ondertussen de vierde film in de reeks stilaan met de meest lucratieve animatiefilms in de geschiedenis te maken hebben is een feit. Nu Verschrikkelijke Ikke 4, zoals de film in onze regio wordt genoemd, zijn weg naar homevideo maakt is het hoog tijd om de blu-ray release even onder het vergrootglas te leggen. Leveren Gru en zijn Minions na al die jaren nog steeds crimineel plezier?
Het antwoord op die vraag is grotendeels positief. Despicable Me 4
weet wat het is, en voor wie het is, en speelt dan ook uitsluitend voor de fans. Regisseur Chris Renaud die de eerste twee delen (en The Secret Life of Pets) onder zijn hoede nam, weet dan ook duidelijk wat het klokje van de franchise doet tikken, en zet volop in op de combinatie van knullige humor en slapstick, vermengd met de nodige ‘aaw, schattig’-momentjes waar Despicable Me op dit punt bekend voor staat. Toch valt bij dit vierde deel één ding nogal hard op, en dat is dat het verhaal even dun is als de netjes die je in de supermarkt krijgt om je appelsienen mee in te pakken. Het voelt dan ook aan alsof de makers eerst met komische ideeën en gags op de proppen kwamen, en dan pas een verhaaltje verzonnen om dat alles in te kapselen.
Uiteraard weet Le Mal te doen wat een boosaardig genie meestal doet, en dat is ontsnappen en achter het gezin van zijn gezworen aartsvijand gaan. Er zit voor Gru, vrouwlief Lucy en de kinderen niets anders op dan in getuigenbescherming te gaan en te verhuizen naar een onderduikadres. Een sjofel huisje in een zielloze buitenwijk, waar Gru de façade van zonnepanelenverkoper moet zien hoog te houden, terwijl hij een band probeert te zoeken met zijn jongste zoontje Gru Jr., is zijn nieuwe realiteit.
Zeg wat je wil van die luide, drukke rakkers, maar er zit ook nu weer een grap of twee in de film met die bende die zelfs de volwassenen in de kamer luidop deed lachen. Het is overduidelijk dat de film erg dun is op vlak van verhaalvertelling en het plot rond Le Mal vooral een excuus is om de hele bende naar die buitenwijken te krijgen, om daar subplots rond de band tussen Gru en zijn zoon of een tienermeisje dat dolgraag een superslechterik wil worden te lanceren, maar het past binnen het malletje. Despicable Me 4 heeft geen grotere ambities dan de fans een dikke negentig minuten aan geinig vertier te bezorgen met de personages waar ze na al die jaren mee zijn opgegroeid. Soms is dat meer dan genoeg.
Ook wat extra’s betreft stelt deze release niet teleur. Misschien ligt het aan het feit dat we een paar erg banale uitgaven de revue zagen passeren de voorbije weken, maar bij Despicable Me 4 krijgen we tenminste het gevoel dat de uitgever wat moeite heeft gedaan om de fans iets extra te geven op de home release. Het heeft op zich allemaal niet veel om het lijf, maar valt wel in de categorie ‘geinig om eens te bekijken’. Van de vijftien minuten aan deleted en alternate scenes bijvoorbeeld, snap je waarom ze geknipt werden, maar toch zitten er wel degelijk leuke momenten in. Verder heb je een segment over de stemacteurs, aangevuld met een kort filmpje vol gekke smoelen trekken achter de microfoon. Aanvullend krijg je ook nog korte items over de slechteriken, de Minions en een making off.
Het leukste voor de jongsten is echter een twaalf minuten durende tekenles door animator Brad Ableson, die simpel uitlegt hoe je een Mega Minion kunt tekenen en twee korte animatiefilmpjes met de gele gekkerds in de hoofdrol. In Benny’s Birthday bevindt een Minion zich in een time loop, maar het amusantste is Game Over and Over waarin de Minions een speciale controller ontdekken die meer kan besturen dan de game op het scherm. Diepgang hoef je bij de special features niet te verwachten, maar het past perfect bij de film die ook eerder voor oppervlakkige fun dan diepgang gaat.
Het antwoord op die vraag is grotendeels positief. Despicable Me 4
Vertrouwde formule
Despicable Me 4 bewijst wederom dat het gebrek aan een degelijk verhaal voor een film als dit niet noodzakelijk een doodzonde is, zo lang je het publiek maar de hits geeft waar het voor komt. Dat betekent dus dat Gru nog steeds een onbeholpen stuntel is, wiens goede intenties niet altijd meteen doel raken, dat de Minions nog steeds loyale malloten zijn en dat er gevaar het gezinsgeluk bedreigt. De dreiging komt er van Maxime Le Mal, een verwaande Fransman die door een heerlijk overacterende Will Ferrel van een stem wordt voorzien. Le Mal zat indertijd samen met Gru op het Lycée Pas Bon, een soort Hogwarts voor booswichten, waar na een akkefietje op een talentenjacht een jarenlange wrok groeide. Tijdens een klasreünie probeert Le Mal wraak te nemen op Gru, maar ook dat loopt fout af voor de Fransman, waardoor hij in een zwaarbewaakte gevangenis voor slechteriken belandt.Uiteraard weet Le Mal te doen wat een boosaardig genie meestal doet, en dat is ontsnappen en achter het gezin van zijn gezworen aartsvijand gaan. Er zit voor Gru, vrouwlief Lucy en de kinderen niets anders op dan in getuigenbescherming te gaan en te verhuizen naar een onderduikadres. Een sjofel huisje in een zielloze buitenwijk, waar Gru de façade van zonnepanelenverkoper moet zien hoog te houden, terwijl hij een band probeert te zoeken met zijn jongste zoontje Gru Jr., is zijn nieuwe realiteit.
Cape Minion
Het klinkt allemaal ietwat als een pastiche op Cape Fear, eerder al meesterlijk gedaan in een aflevering van The Simpsons, maar Despicable Me 4 weet wel degelijk wat humor te puren uit het heralloceren van een bende excentriekelingen naar een saaie achterbuurt. Het is vooral in dit middenstuk van de film dat het plot wat naar de achtergrond verdwijnt en je merkt dat de makers vooral fun hadden met het idee van Gru en de familie onder te dompelen in suburban America. Dat levert behoorlijk wat gags en knipogen naar de consumentencultuur en populaire films van weleer zoals Terminator 2 op die bedoeld zijn voor de ouders, terwijl de jongere kijkers op heel wat slapstick en Minions getrakteerd worden.Despicable Me 4 speelt uitsluitend voor de fans, niet voor de originaliteitsprijzen.
Zeg wat je wil van die luide, drukke rakkers, maar er zit ook nu weer een grap of twee in de film met die bende die zelfs de volwassenen in de kamer luidop deed lachen. Het is overduidelijk dat de film erg dun is op vlak van verhaalvertelling en het plot rond Le Mal vooral een excuus is om de hele bende naar die buitenwijken te krijgen, om daar subplots rond de band tussen Gru en zijn zoon of een tienermeisje dat dolgraag een superslechterik wil worden te lanceren, maar het past binnen het malletje. Despicable Me 4 heeft geen grotere ambities dan de fans een dikke negentig minuten aan geinig vertier te bezorgen met de personages waar ze na al die jaren mee zijn opgegroeid. Soms is dat meer dan genoeg.
Het schijfje
Blu-ray is uiteraard het soort medium waar dit soort animatiefilms op excelleren. Het is dan ook geen verrassing dat Despicable Me 4 er ontzettend strak uitziet met kleuren die van het scherm spatten en details die in het oog springen. Dit is een film met erg expressieve personages en achtergronden vol kleine texturen. Dat zorgt uiteraard voor animatie die in het oog springt. Ook de Dolby Atmos-track draagt een steentje bij aan de kijkervaring, met helder en verrassend genuanceerd geluid dat leuk speelt met omgevingseffecten en de subwoofer van je thuisbioscoop.Ook wat extra’s betreft stelt deze release niet teleur. Misschien ligt het aan het feit dat we een paar erg banale uitgaven de revue zagen passeren de voorbije weken, maar bij Despicable Me 4 krijgen we tenminste het gevoel dat de uitgever wat moeite heeft gedaan om de fans iets extra te geven op de home release. Het heeft op zich allemaal niet veel om het lijf, maar valt wel in de categorie ‘geinig om eens te bekijken’. Van de vijftien minuten aan deleted en alternate scenes bijvoorbeeld, snap je waarom ze geknipt werden, maar toch zitten er wel degelijk leuke momenten in. Verder heb je een segment over de stemacteurs, aangevuld met een kort filmpje vol gekke smoelen trekken achter de microfoon. Aanvullend krijg je ook nog korte items over de slechteriken, de Minions en een making off.
Het leukste voor de jongsten is echter een twaalf minuten durende tekenles door animator Brad Ableson, die simpel uitlegt hoe je een Mega Minion kunt tekenen en twee korte animatiefilmpjes met de gele gekkerds in de hoofdrol. In Benny’s Birthday bevindt een Minion zich in een time loop, maar het amusantste is Game Over and Over waarin de Minions een speciale controller ontdekken die meer kan besturen dan de game op het scherm. Diepgang hoef je bij de special features niet te verwachten, maar het past perfect bij de film die ook eerder voor oppervlakkige fun dan diepgang gaat.
Conclusie
Despicable Me 4 is grotendeels gemaakt om de personages in het collectief bewustzijn te houden en de kassa te laten rinkelen, maar er is genoeg flauwe humor, slapstick en plezier te beleven om weer wat quality time met Gru en zijn Minions door te brengen. Op audiovisueel vlak tikt de blu-ray alle vakjes aan, en ook de simpele extra’s doen een duit in het zakje om voor een fijne uitgave te zorgen.
Pro
- Luchtige humor voor jong en oud
- Kleurrijke, strakke animatie
- Fijn gevulde blu-ray
Con
- Het verhaal is dun en niet bepaald origineel
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
27 september 2024
Genre
- Animatie
Speelduur
95 minuten
Regie
Chris Renaud
Cast
Steve Carell, Kristen Wiig, Will Ferrell, Pierre Coffin, Sofia Vergara
Uitgever
Universal Pictures
