FMV-games waren in de jaren negentig “de shit”. Of dat leken ze toch even in mijn domme kinderlijke kop. Ik herinner me nog een verblijf op de kinderafdeling van het hospitaal waar de enige vorm van entertainment bestond uit cliniclowns en een Cd-i. Voor de jongelingen onder ons die het nu in Keulen horen donderen, leg ik even uit wat dat ding was. Op dit multimediasysteem van Philips kon je interactieve cd’s afspelen, en veel van die dingen draaiden dus om full motion video. Spellen als Dragon’s Lair en Mad Dog McCree boden je interactieve films waarbij jij de beslissingen voor het hoofdpersonage moest maken. In het hoofd van een tienjarige in de jaren negentig is zoiets dus ... mindblowing. In de ogen van de rest van de wereld bleek het echter een ander verhaal en mede door de dure kostprijs van de Cd-i werd het allemaal nogal een flop. Samen met het systeem leken ook de FMV’s veroordeeld tot de annalen van de geschiedenis.
Fast forward naar tegenwoordig en het blijkt dat de FMV al een tijdje terug van weggeweest is. Netflix zet tegenwoordig behoorlijk hard in op interactieve avonturen waarin je keuzes maakt met je afstandsbediening met zelfs een heuse aflevering van Black Mirror als uitschieter. Ook op consoles vind je meer en meer interactieve film terug, van heruitgaven van Cd-i klassiekers tot gloednieuwe ervaringen zoals Erica door Sony. Geen enkel ander bedrijf zet echter harder in op het genre dan Wales Interactive dat de voorbije jaren behoorlijk hard een plekje in deze nichemarkt heeft weten te veroveren. Met titels als The Bunker, Late Shift en het eerder dit jaar verschenen Night Book wist de Welshe ontwikkelaar wisselende successen te behalen. De grote vraag is dan ook of nieuwe poging Bloodshore aanleunt bij hun positief ontvangen eerdere titels, of dat we net zoals eerder dit jaar met Night Book wederom met een teleurstelling te maken krijgen.
Battle Rohypnol
Het uitgangspunt doet in elk geval niet het beste vermoeden. Je bepaalt in Bloodshore het lot van Nick, een aan lager wal geraakt acteur die meedoet aan Kill/Stream. In deze hyper populaire reality show nemen influencers, entertainers en ander uitschot het tegen elkaar op in een potje Battle Royale waarbij de laatste overlevende een geldprijs van meer dan een miljoen pond op zijn bankrekening mag schrijven. In een wereld die momenteel volledig in de ban is van Squid Game en na talloze Hunger Games, The Hunt’s en andere rip-offs is het moeilijk om niet te zuchten bij het concept van deze FMV. Battle Royale is een beetje de deelstep van het thrillergenre geworden, het was leuk in het begin maar nu zijn er teveel van en liggen die dingen overal in de weg te slingeren. Maar goed, zoals James van Metallica ooit zong, het is belangrijk om een open blik voor andere standpunten te hanteren. Misschien is Bloodshore wel een verfrissende blik op een uitgekauwd genre. De ambitie lijkt er in elk geval duidelijk wel te zijn. Met acht uur aan gefilmd materiaal zou dit de meest uitgebreide en meest ambitieuze titel zijn die Wales Interactive ooit gemaakt heeft.
Bordkarton
Is Bloodshore een sterke FMV-ervaring? Fuck nee! De eerste indrukken die Bloodshore maakt helpen al niet, omdat het geheel er simpelweg goedkoop uitziet. Zwaar gecomprimeerde video en effecten die zo uit Adobe After Effects lijken te komen zorgen ervoor dat je het niet snel gaat verwarren met een traditionele film. Ook het schreeuwerige toontje waarin je geconfronteerd wordt met een presentator die nogal hard lijkt op de zanger van de Nederlandse groep De Staat doet eerder denken aan die oude tussenfilmpjes van Road Rash indertijd, dan aan iets hedendaags. Een finale nagel in de doodskist is dat nagenoeg elk personage dat meedoet aan dit potje Battle Royale een onuitstaanbaar cliché is. Je hebt de traditionele nerd die alles kan hacken, de bimbo die meer met haar sociale media bezig is dan het spel, de rechtse wapengek die overal een complot van de Illuminati in ziet. Het zijn stukken bordkarton die vertolkt worden met acteerwerk waar ze zelfs bij De Buurtpolitie nog opmerkingen bij zouden hebben.
Waar is dat feestje?
Het is jammer, want niet alles is afschuwelijk aan dit Bloodshore. Er zijn wat leuke ideetjes hier en daar en er valt af en toe wat humor te bespeuren zoals influencers die achterna gezeten worden en hun smartphone oprapen om te kunnen blijven streamen. Ook het idee dat je acties bijgehouden worden in een tracker die aangeeft hoe goed je het doet in de ogen van het publiek en de andere spelers is conceptueel leuk. Ik moest oprecht lachen toen mijn eerste reactie op een andere speler was om die simpelweg af te knallen en kijkers reageerden met “Damn Bro!!”. Daarna gaat het helaas echter verder de dieperik in. Het zit namelijk zo dat de game weliswaar rond een Battle Royale met vijftig spelers draait, maar daar eigenlijk bitter weinig mee doet. Er zijn misschien een stuk of tien acteurs, dus dat betekent dat je plots te horen krijgt dat er nog dertig spelers overblijven, dan nog tien. Je krijgt het gevoel dat terwijl je bezig bent het plot te ondergaan het leuke spul off camera gebeurt. Want ja, er is een plot dat zich moet ontvouwen hè. Er is een verhaallijn waarin Nick een geheime missie heeft om het boosaardige plan van de organisatie te onthullen en er is intrige met een geheimzinnige tegenstander en er zijn zware misdadigers op het eiland, maar dat zijn allemaal plotlijnen die als zielig vuurwerk uitdoven. Die stoere misdadigers waar je bang voor moet zijn? Daar kwam ik in mijn speelbeurten zelf nooit mee in contact. Het snode plan en je ultieme tegenstander? Voorspelbaar en slaapverwekkend.
Kiezen is verliezen
De grote fout ligt echter nog het meest bij het interactieve aspect van de film. Aan het begin krijg je heel wat nietszeggende kleine keuzes voorgeschoteld, maar soms lijkt het alsof de makers zelf vergeten zijn waar ze mee bezig waren. Er zitten lange stukken in Bloodshore waarin je gewoon niks te doen hebt en met je controller losjes in de hand minuten naar slecht acteerwerk en zwakke dialogen aan het luisteren bent. Wanneer je dan toch grote dilemma's voorgeschoteld krijgt reageert de game vaak erg inconsequent. Zo drukte ik bij het sluipen in de basis van de slechteriken naar mijn gevoel op de verkeerde knop en loste ik een schot in plaats van stilletjes mijn mes te gebruiken. Weg element der verrassing zou je denken, maar nee hoor. De idioten hadden me nooit horen aankomen. Ik had letterlijk staan knallen op twee meter van hun open deur, stelletje Beethovens. Op zo een momenten ga je jezelf echt afvragen of de keuzes die je maakt er eigenlijk wel toe doen. En dan eindigt het, na een dik uurtje, op een onbevredigende vol plotgaten gevulde wijze. Dat doet het de eerste keer, en ook de tweede keer. Ik zou uiteraard nog een derde keer kunnen proberen om te ontdekken hoe hard de belofte van acht uur aan geschoten footage eigenlijk promo bullshit is, maar wil ik me echt nog een keer blootstellen aan deze goedkoop gemaakte bagger? Opnieuw: Fuck nee! In de jaren twintig blijken FMV-games niet langer “de shit” maar gewoon shit.
Fast forward naar tegenwoordig en het blijkt dat de FMV al een tijdje terug van weggeweest is. Netflix zet tegenwoordig behoorlijk hard in op interactieve avonturen waarin je keuzes maakt met je afstandsbediening met zelfs een heuse aflevering van Black Mirror als uitschieter. Ook op consoles vind je meer en meer interactieve film terug, van heruitgaven van Cd-i klassiekers tot gloednieuwe ervaringen zoals Erica door Sony. Geen enkel ander bedrijf zet echter harder in op het genre dan Wales Interactive dat de voorbije jaren behoorlijk hard een plekje in deze nichemarkt heeft weten te veroveren. Met titels als The Bunker, Late Shift en het eerder dit jaar verschenen Night Book wist de Welshe ontwikkelaar wisselende successen te behalen. De grote vraag is dan ook of nieuwe poging Bloodshore aanleunt bij hun positief ontvangen eerdere titels, of dat we net zoals eerder dit jaar met Night Book wederom met een teleurstelling te maken krijgen.
Battle Rohypnol
Het uitgangspunt doet in elk geval niet het beste vermoeden. Je bepaalt in Bloodshore het lot van Nick, een aan lager wal geraakt acteur die meedoet aan Kill/Stream. In deze hyper populaire reality show nemen influencers, entertainers en ander uitschot het tegen elkaar op in een potje Battle Royale waarbij de laatste overlevende een geldprijs van meer dan een miljoen pond op zijn bankrekening mag schrijven. In een wereld die momenteel volledig in de ban is van Squid Game en na talloze Hunger Games, The Hunt’s en andere rip-offs is het moeilijk om niet te zuchten bij het concept van deze FMV. Battle Royale is een beetje de deelstep van het thrillergenre geworden, het was leuk in het begin maar nu zijn er teveel van en liggen die dingen overal in de weg te slingeren. Maar goed, zoals James van Metallica ooit zong, het is belangrijk om een open blik voor andere standpunten te hanteren. Misschien is Bloodshore wel een verfrissende blik op een uitgekauwd genre. De ambitie lijkt er in elk geval duidelijk wel te zijn. Met acht uur aan gefilmd materiaal zou dit de meest uitgebreide en meest ambitieuze titel zijn die Wales Interactive ooit gemaakt heeft.
Bloodshore komt royaal te laat om nog conceptueel fris aan te voelen.
Bordkarton
Is Bloodshore een sterke FMV-ervaring? Fuck nee! De eerste indrukken die Bloodshore maakt helpen al niet, omdat het geheel er simpelweg goedkoop uitziet. Zwaar gecomprimeerde video en effecten die zo uit Adobe After Effects lijken te komen zorgen ervoor dat je het niet snel gaat verwarren met een traditionele film. Ook het schreeuwerige toontje waarin je geconfronteerd wordt met een presentator die nogal hard lijkt op de zanger van de Nederlandse groep De Staat doet eerder denken aan die oude tussenfilmpjes van Road Rash indertijd, dan aan iets hedendaags. Een finale nagel in de doodskist is dat nagenoeg elk personage dat meedoet aan dit potje Battle Royale een onuitstaanbaar cliché is. Je hebt de traditionele nerd die alles kan hacken, de bimbo die meer met haar sociale media bezig is dan het spel, de rechtse wapengek die overal een complot van de Illuminati in ziet. Het zijn stukken bordkarton die vertolkt worden met acteerwerk waar ze zelfs bij De Buurtpolitie nog opmerkingen bij zouden hebben.
Waar is dat feestje?
Het is jammer, want niet alles is afschuwelijk aan dit Bloodshore. Er zijn wat leuke ideetjes hier en daar en er valt af en toe wat humor te bespeuren zoals influencers die achterna gezeten worden en hun smartphone oprapen om te kunnen blijven streamen. Ook het idee dat je acties bijgehouden worden in een tracker die aangeeft hoe goed je het doet in de ogen van het publiek en de andere spelers is conceptueel leuk. Ik moest oprecht lachen toen mijn eerste reactie op een andere speler was om die simpelweg af te knallen en kijkers reageerden met “Damn Bro!!”. Daarna gaat het helaas echter verder de dieperik in. Het zit namelijk zo dat de game weliswaar rond een Battle Royale met vijftig spelers draait, maar daar eigenlijk bitter weinig mee doet. Er zijn misschien een stuk of tien acteurs, dus dat betekent dat je plots te horen krijgt dat er nog dertig spelers overblijven, dan nog tien. Je krijgt het gevoel dat terwijl je bezig bent het plot te ondergaan het leuke spul off camera gebeurt. Want ja, er is een plot dat zich moet ontvouwen hè. Er is een verhaallijn waarin Nick een geheime missie heeft om het boosaardige plan van de organisatie te onthullen en er is intrige met een geheimzinnige tegenstander en er zijn zware misdadigers op het eiland, maar dat zijn allemaal plotlijnen die als zielig vuurwerk uitdoven. Die stoere misdadigers waar je bang voor moet zijn? Daar kwam ik in mijn speelbeurten zelf nooit mee in contact. Het snode plan en je ultieme tegenstander? Voorspelbaar en slaapverwekkend.
Kiezen is verliezen
De grote fout ligt echter nog het meest bij het interactieve aspect van de film. Aan het begin krijg je heel wat nietszeggende kleine keuzes voorgeschoteld, maar soms lijkt het alsof de makers zelf vergeten zijn waar ze mee bezig waren. Er zitten lange stukken in Bloodshore waarin je gewoon niks te doen hebt en met je controller losjes in de hand minuten naar slecht acteerwerk en zwakke dialogen aan het luisteren bent. Wanneer je dan toch grote dilemma's voorgeschoteld krijgt reageert de game vaak erg inconsequent. Zo drukte ik bij het sluipen in de basis van de slechteriken naar mijn gevoel op de verkeerde knop en loste ik een schot in plaats van stilletjes mijn mes te gebruiken. Weg element der verrassing zou je denken, maar nee hoor. De idioten hadden me nooit horen aankomen. Ik had letterlijk staan knallen op twee meter van hun open deur, stelletje Beethovens. Op zo een momenten ga je jezelf echt afvragen of de keuzes die je maakt er eigenlijk wel toe doen. En dan eindigt het, na een dik uurtje, op een onbevredigende vol plotgaten gevulde wijze. Dat doet het de eerste keer, en ook de tweede keer. Ik zou uiteraard nog een derde keer kunnen proberen om te ontdekken hoe hard de belofte van acht uur aan geschoten footage eigenlijk promo bullshit is, maar wil ik me echt nog een keer blootstellen aan deze goedkoop gemaakte bagger? Opnieuw: Fuck nee! In de jaren twintig blijken FMV-games niet langer “de shit” maar gewoon shit.
Conclusie
Bloodshore neemt een afgezaagd concept dat toch leuk had kunnen uitpakken en rijdt het volledig van de klif met een goedkope uitwerking, slecht acteerwerk en teleurstellende interactiviteit. Ik ga dan ook nog liever op een afgelegen eiland op Victor Verhulst, Natalia en Guy Van Sande jagen gewapend met een watergeweer met Fristi en een Nicer Dicer dan hier nog een minuut aan te spenderen.
Pro
- Af en toe een tikje grappig
- De reactie van het publiek op sommige van je acties
Con
- De gebrekkige interactiviteit bij momenten
- Slecht acteerwerk en zwakke dialogen
- Ziet er goedkoop uit
3
Over
Beschikbaar vanaf
3 november 2021
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Mobile
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Wales Interactive
Uitgever
- Wales Interactive
