Astor: Blade of the Monolith is zo een van die titels die je steevast overslaat, zolang deze volledig geprijsd staan. Het spel ziet er kinderlijk uit met zijn felle kleuren, figuren die uit hout gesneden lijken te zijn en beide voeten mankeren, zelfs de beschrijving voorspelt al niet veel goeds. Sta mij toe om even de officiële omschrijving te citeren om dat laatste punt extra te bekrachtigen. "Scheur met woede en stijl door hordes vijanden, in deze snelle actie-RPG. Speel als Astor, een jonge krijger die vastbesloten is om de geheimen achter de onvoorziene ondergang van zijn scheppers te onthullen. Gebruik een arsenaal aan runenwapens, om het kwaad op te sporen dat de planeet Gliese achtervolgt, en het te redden van naderend onheil."
En toch, wat als ik je nu vertel dat het al bij al niet vreselijk speelt? Zou je dan verder lezen? Astor: Blade of the Monolith verschijnt op 30 mei op PlayStation 4, PlayStation 5, Nintendo Switch, Xbox One, Xbox Series X|S en pc. In deze review wordt de pc-versie aan de tand gevoeld.
Zan meent dat Astor de uitverkorene is uit de legende van de Makers, de vroegere magiërs van de planeet, die er tegelijk ook een monoliet achterlieten. Dit omdat Astor na hun bezoek aan de tempel dankzij het zwaard ook nog eens over de Spirit Realm-kracht beschikt. Hij besluit dat ze op zoek moeten gaan naar Crystal Haven, omdat er daar iemand hen vast wel kan vertellen wat Astors volgende stap volgens de profetie moet zijn. Dat gebeurt dus ook, en daar vernemen ze dat Astor naar de Xanios-woestijn dient te gaan om het Hart van Soma te halen. Waarom? Dat kunnen zelfs de spelpersonages elkaar niet vertellen. Dus, hoe zou de speler dit in godsnaam moeten weten?
Astor: Blade of the Monolith beschikt over een heel toffe grafische stijl, en het verhaal wordt op een gelijkaardige luchtige, erg toegankelijke toon verteld dat het nooit irriteert. De wereld is weliswaar ultra-lineair en ietwat verwarrend is dat de camera niet op elke locatie manueel geroteerd kan worden. Soms wordt er tijdens de combat ook veel te veel ingezoomd.
De frequente combat wisselt zich af met korte dialoog, waarbij de personages zelf niet over een echte stem beschikken. Al hoor je soms fragmenten van een brabbeltaaltje tussendoor. Wel is er nog die vrouwelijke verteller, die op tijd en stond terug het broodnodige verhalende kader biedt. Voor de rest moet de variatie vooral komen via de eenvoudige puzzels, welke meestal neerkomen op het gebruik van de Spirit Realm. Inderdaad, ondanks de prima performantie én net als de soundtrack van het spel geldt hier, het is allesbehalve vreselijk wat Astor: Blade of the Monolith hier biedt. Maar finaal is het misschien toch nét wat te weinig uniek, om echt te blijven boeien.
En toch, wat als ik je nu vertel dat het al bij al niet vreselijk speelt? Zou je dan verder lezen? Astor: Blade of the Monolith verschijnt op 30 mei op PlayStation 4, PlayStation 5, Nintendo Switch, Xbox One, Xbox Series X|S en pc. In deze review wordt de pc-versie aan de tand gevoeld.
Vaag verhaal
Om toch nog heel even terug te pikken naar die initiële, sceptische ondertoon uit de intro van deze review: het verhaal van Astor: Blade of the Monolith wordt slechts vaag én in flarden verder toegelicht. Soms komen er nieuwe, relevante plotelementen, niet eens in een logische volgorde, aan het licht. En toch blijkt het narratief dan weer allesbehalve ondergeschikt. Astor en Zan, beiden van Diokek-ras, speuren een tempel vol runenstenen af, op zoek naar kostbare schatten. Plots gebeurt het ondenkbare, is er een lichtflits en blijkt Zan gewoon verdwenen. Op de illustere plek ontdekt Astor enkel een magisch zwaard. Na enkele schermutselingen met die eeuwige belagers, behorend tot het Hiltsik-volk, terwijl hij de magie van het zwaard wat voor zich laat spreken - ook wel gekend als de tutorial - vindt Astor dan toch zijn maat Zan terug.Zan meent dat Astor de uitverkorene is uit de legende van de Makers, de vroegere magiërs van de planeet, die er tegelijk ook een monoliet achterlieten. Dit omdat Astor na hun bezoek aan de tempel dankzij het zwaard ook nog eens over de Spirit Realm-kracht beschikt. Hij besluit dat ze op zoek moeten gaan naar Crystal Haven, omdat er daar iemand hen vast wel kan vertellen wat Astors volgende stap volgens de profetie moet zijn. Dat gebeurt dus ook, en daar vernemen ze dat Astor naar de Xanios-woestijn dient te gaan om het Hart van Soma te halen. Waarom? Dat kunnen zelfs de spelpersonages elkaar niet vertellen. Dus, hoe zou de speler dit in godsnaam moeten weten?
Vooral een luchtige actie-RPG
Zoals het een rasechte actie-RPG betaamt, beschikt Astor, naast de uithalen van het zwaard, over Healing-krachten, enemy locking, een ontwijkende rolbeweging en een schild dat je volledig beschermt wanneer goed getimed. Via de te verzamelen rode Orbs en monolithische Shards kun je bij verkoper Krank je wapens en vaardigheden verbeteren. Maar Astor kan ook magische krachten hanteren, zoals de Spirit Realm. Hiermee kan hij een andere dimensie oproepen, om te geraken op ontoegankelijke locaties zoals over een brug, een put, een rivier of doorheen een rots. Astor krijgt ook al snel een Spirit Orb, welke hem telkens stuurt naar sleutellocaties voor de diverse quests. Het lichtspoor dat door deze op de grond getekend wordt, doet wat denken aan dat van Hogwarts Legacy.Een luchtige, erg toegankelijke toon.
Astor: Blade of the Monolith beschikt over een heel toffe grafische stijl, en het verhaal wordt op een gelijkaardige luchtige, erg toegankelijke toon verteld dat het nooit irriteert. De wereld is weliswaar ultra-lineair en ietwat verwarrend is dat de camera niet op elke locatie manueel geroteerd kan worden. Soms wordt er tijdens de combat ook veel te veel ingezoomd.
Soms verwarrend, vaak nét wat beperkt
Momenteel zijn er slechts twee besturingsschema’s voor de controller voorhanden met een welbepaalde knop die veel te lang onbenut blijft, een rolbeweging die enkel tijdens combat gebruikt kan worden en die knullig op dezelfde rechtertrigger steekt waar het sprinten al aan toebedeeld werd. Wat de interactie met de omgeving betreft, geldt zowat eenzelfde graad van inconsistentie. Zo blijken bepaalde kisten niet breekbaar, terwijl andere boxen van exact hetzelfde type dat wel zijn. Dat bepaalde keuzes en mechanics een beetje verwarrend aanvoelen, is dan ook slechts een eufemisme hier.Bepaalde keuzes en mechanics voelen verwarrend aan.
De frequente combat wisselt zich af met korte dialoog, waarbij de personages zelf niet over een echte stem beschikken. Al hoor je soms fragmenten van een brabbeltaaltje tussendoor. Wel is er nog die vrouwelijke verteller, die op tijd en stond terug het broodnodige verhalende kader biedt. Voor de rest moet de variatie vooral komen via de eenvoudige puzzels, welke meestal neerkomen op het gebruik van de Spirit Realm. Inderdaad, ondanks de prima performantie én net als de soundtrack van het spel geldt hier, het is allesbehalve vreselijk wat Astor: Blade of the Monolith hier biedt. Maar finaal is het misschien toch nét wat te weinig uniek, om echt te blijven boeien.
Conclusie
Astor: Blade of the Monolith is een leuke game die helaas niets bijzonders te bieden heeft binnen het al verzadigde actie-RPG genre. Met zijn toffe, cartoony art style, degelijke soundtrack en prima performantie, houdt het spel zich weliswaar net overeind. Helaas bijten een onhandige camera, een eerder vreemde button layout én het plot dat volledig vergeet om in te spelen op een eventuele emotionele betrokkenheid, de ervaring stevig in de nek.
Pro
- Mooie grafische stijl
- Prima performantie
- Leuke soundtrack
Con
- Mist een eigen identiteit
- Onhandige camera en onwennige besturing
- Nogal slap verhaal
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
30 mei 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- Puzzle
- RPG
Ontwikkelaar
- C2 Game Studio
Uitgever
- tinyBuild
- Versus Evil