The American Theatre Company (ATC) stond met hun nieuwste productie Almost, Maine van 15 tot 19 november op de planken in theaterzaal The Warehouse. ATC brengt al vijftig jaar Amerikaans theater naar Brussel, ze presenteren een grote diversiteit aan producties en hun theatervoorstellingen zijn populair – alle voorstellingen van deze productie waren uitverkocht. Almost, Maine is de tweede editie van Studio Nights, een concept binnen ATC waarmee ze een kans geven aan theatermakers om te oefenen en de kneepjes van het vak te leren.
Almost, Maine is een toneelstuk geschreven door acteur en auteur John Cariani en speelt zich af in het afgelegen fictieve stadje Almost in de Amerikaanse staat Maine. De liefde loopt als een rode draad tussen enkele korte ontmoetingen, allen verbonden door de magie van het noorderlicht.
Om de magische sfeer te creëren zijn muziek en licht belangrijk. De productie heeft gekozen voor strakke, realistische sfeerlichten en geluiden. Ook het decor is minimalistisch en bestaat enkel uit persoonlijke objecten die de personages bijhebben en eenvoudige setdecoratie. Men legt de kracht bij de dialogen en zorgt ervoor dat er geen afleiding is van imposante decorstukken. Ook de acteurs dragen eenvoudige, functionele kleding die bij hun personage past.
Na de voorstelling sprak ik met regisseurs Quentin Clemens, Karen El Haddad en Aidas Palubinskas.
Hadden jullie ervaring met regisseren?
Karen: Ik heb wel enige ervaring maar op een andere manier: ik geef theaterlessen en op het einde van het jaar is er altijd een voorstelling. Het is wel de eerste keer dat ik de regie doe voor een echte theatervoorstelling.
Quentin: Als kind maakte ik al kortfilms; het was mijn familie die toen door mij geregisseerd werd. Later ging ik naar de filmschool, waar ik samen met andere studenten producties maakte en regisseerde. Dit is mijn eerste theaterstuk als regisseur.
Aidas: Het is mijn eerste ervaring als regisseur. Het was een gok: als acteur zag ik de regisseurs die mij regisseerden en wist ik het uiteraard altijd beter dan de regisseur (lacht).
Wat is het moeilijkste aan regisseren?
Quentin: De leiding nemen, je moet aanvoelen hoe de acteurs zich voelen en aanvoelen hoe je bepaalde scènes uit hen moet krijgen. Het is een hele sociale verantwoordelijkheid die je plots krijgt en je moet leren communiceren met je acteurs.
Als regisseur, dwing je acteurs tot hun limieten?
Aidas: Nee, absoluut niet. Ik wil dat mensen het beste van zichzelf brengen voor het project dat we samen maken. De enige keer dat ik tegen mijn acteurs riep, was wanneer ze in de laatste week te laat waren voor kledingrepetitie. Tot dat moment was ik tolerant maar die laatste week moet je voor iedereen respect opbrengen en op tijd opdagen.
Wie zorgde voor de rolbezetting, deed je de castings zelf?
Quentin: We hadden één gemeenschappelijke auditie en we streden voor de acteurs die we het beste voor onze eigen scènes vonden.
Aidas: Maar wat geweldig was dat we eigenlijk niet hoefde te discussiëren, we begrepen elkaar. We voelden aan wanneer een persoon goed was voor een bepaalde scène en regisseur.
Karen: Je hebt een persoonlijke relatie met je acteurs en wanneer je iemand cast, dan moet je het gevoel krijgen dat je iets gemeenschappelijk hebt. We zijn drie verschillende regisseurs en daardoor paste er ook telkens ander mensen bij ons, uiteindelijk reflecteerde dat ook in de scènes die we uitkozen om te regisseren.
Aidas: Het kiezen van de acteurs, maar ook van de scènes, was verrassend eenvoudig.
Quentin: Het theaterstuk laat ook toe dat ieder op zich werkt, er is geen inmenging in scènes van iemand anders.
Karen: Omdat het theaterstuk uit aparte scènes bestaat, moesten ze in elkaar vloeien door belichting en muziek. Dat waren ook de enige momenten die tot discussies konden leiden.
Wat zegt dit stuk over relaties?
Quentin: Almost, Maine gaat over het waarderen van de mooie momenten in de liefde en het aanvaarden dat het niet voor altijd is. Dat is wat liefde net mooi maakt.
Karen: En om eraan toe te voegen: het gaat niet enkel om deze momenten, maar ook over het waarderen van datgene dat er al is. Wanneer een relatie niet goed begint of eindigt, kan je zelf steeds kiezen wat je eruit waardeerde en hoe je verder gaat met je leven.
Aidas: Ik ben niet helemaal akkoord en dat is net wat deze samenwerking perfect maakt: iedere regisseur bracht zijn eigen draai aan dit theaterstuk. Ik koos de makkelijke weg, ik koos voor vrolijke scènes. Ik ben de oudste van de drie en ik heb geen verdriet meer nodig in mijn leven, dus voor mij waren de goede eindes belangrijk. Wat ik later opmerkte, na het kiezen van mijn scènes en pas tijdens de repetities, was dat deze happy scènes allemaal door sterke vrouwen geleid werden.
Karen: Wat mij aan dit theaterstuk aantrok is de manier waarop de schrijver met relaties omgaat. Wat ik zelf ervaar in mijn omgeving, is dat er altijd één persoon het verpest heeft - het is altijd één iemands fout. In dit stuk zien we de interactie van beide personen; hoe ze met elkaar omgaan en we leren de gebreken aan beide kanten kennen. Dat willen we wel eens vergeten en dit theaterstuk is een goede manier om eraan herinnerd te worden.
Laatste gedachten?
Aidas: We zijn met drie regisseurs en negentien acteurs. Van deze negentien acteurs hebben de meeste nooit in het theater gespeeld. De professionaliteit die ze hebben getoond, de toewijding om te acteren en deel uit te maken van dit theaterstuk, overweldigden me. Ik had niet verwacht dat de acteurs zo goed zouden zijn als ze nu hebben getoond (Karen en Quentin beamen dit).
Foto's in dit artikel ©Tibor Radvanyi
Almost, Maine is een toneelstuk geschreven door acteur en auteur John Cariani en speelt zich af in het afgelegen fictieve stadje Almost in de Amerikaanse staat Maine. De liefde loopt als een rode draad tussen enkele korte ontmoetingen, allen verbonden door de magie van het noorderlicht.
Magische momenten
Negentien acteurs en drie regisseurs hebben de afgelopen maanden samengewerkt om deze productie, die uit negen scènes bestaat, aan het publiek voor te stellen. Op het toneel verschijnen telkens twee personages op een cruciaal moment in de zoektocht naar liefde (Sad & Glad is de enige scène met drie personages). Het script van Cariani gaat het pijnlijke deel van de liefde niet uit de weg, maar maakt het ook niet te zwaar en er zijn ook grappige momenten. De acteurs kennen hun tekst, begrijpen het verhaal en ze hebben geen moeite om de essentiële schakels tussen de personages vast te leggen. Almost, Maine is gevoelig, grappig en charmant.Om de magische sfeer te creëren zijn muziek en licht belangrijk. De productie heeft gekozen voor strakke, realistische sfeerlichten en geluiden. Ook het decor is minimalistisch en bestaat enkel uit persoonlijke objecten die de personages bijhebben en eenvoudige setdecoratie. Men legt de kracht bij de dialogen en zorgt ervoor dat er geen afleiding is van imposante decorstukken. Ook de acteurs dragen eenvoudige, functionele kleding die bij hun personage past.
Na de voorstelling sprak ik met regisseurs Quentin Clemens, Karen El Haddad en Aidas Palubinskas.
Hadden jullie ervaring met regisseren?
Karen: Ik heb wel enige ervaring maar op een andere manier: ik geef theaterlessen en op het einde van het jaar is er altijd een voorstelling. Het is wel de eerste keer dat ik de regie doe voor een echte theatervoorstelling.
Quentin: Als kind maakte ik al kortfilms; het was mijn familie die toen door mij geregisseerd werd. Later ging ik naar de filmschool, waar ik samen met andere studenten producties maakte en regisseerde. Dit is mijn eerste theaterstuk als regisseur.
Aidas: Het is mijn eerste ervaring als regisseur. Het was een gok: als acteur zag ik de regisseurs die mij regisseerden en wist ik het uiteraard altijd beter dan de regisseur (lacht).
Wat is het moeilijkste aan regisseren?
Quentin: De leiding nemen, je moet aanvoelen hoe de acteurs zich voelen en aanvoelen hoe je bepaalde scènes uit hen moet krijgen. Het is een hele sociale verantwoordelijkheid die je plots krijgt en je moet leren communiceren met je acteurs.
Als regisseur, dwing je acteurs tot hun limieten?
Aidas: Nee, absoluut niet. Ik wil dat mensen het beste van zichzelf brengen voor het project dat we samen maken. De enige keer dat ik tegen mijn acteurs riep, was wanneer ze in de laatste week te laat waren voor kledingrepetitie. Tot dat moment was ik tolerant maar die laatste week moet je voor iedereen respect opbrengen en op tijd opdagen.
Wie zorgde voor de rolbezetting, deed je de castings zelf?
Quentin: We hadden één gemeenschappelijke auditie en we streden voor de acteurs die we het beste voor onze eigen scènes vonden.
Aidas: Maar wat geweldig was dat we eigenlijk niet hoefde te discussiëren, we begrepen elkaar. We voelden aan wanneer een persoon goed was voor een bepaalde scène en regisseur.
Karen: Je hebt een persoonlijke relatie met je acteurs en wanneer je iemand cast, dan moet je het gevoel krijgen dat je iets gemeenschappelijk hebt. We zijn drie verschillende regisseurs en daardoor paste er ook telkens ander mensen bij ons, uiteindelijk reflecteerde dat ook in de scènes die we uitkozen om te regisseren.
Aidas: Het kiezen van de acteurs, maar ook van de scènes, was verrassend eenvoudig.
Quentin: Het theaterstuk laat ook toe dat ieder op zich werkt, er is geen inmenging in scènes van iemand anders.
Karen: Omdat het theaterstuk uit aparte scènes bestaat, moesten ze in elkaar vloeien door belichting en muziek. Dat waren ook de enige momenten die tot discussies konden leiden.
Wat zegt dit stuk over relaties?
Quentin: Almost, Maine gaat over het waarderen van de mooie momenten in de liefde en het aanvaarden dat het niet voor altijd is. Dat is wat liefde net mooi maakt.
Karen: En om eraan toe te voegen: het gaat niet enkel om deze momenten, maar ook over het waarderen van datgene dat er al is. Wanneer een relatie niet goed begint of eindigt, kan je zelf steeds kiezen wat je eruit waardeerde en hoe je verder gaat met je leven.
Aidas: Ik ben niet helemaal akkoord en dat is net wat deze samenwerking perfect maakt: iedere regisseur bracht zijn eigen draai aan dit theaterstuk. Ik koos de makkelijke weg, ik koos voor vrolijke scènes. Ik ben de oudste van de drie en ik heb geen verdriet meer nodig in mijn leven, dus voor mij waren de goede eindes belangrijk. Wat ik later opmerkte, na het kiezen van mijn scènes en pas tijdens de repetities, was dat deze happy scènes allemaal door sterke vrouwen geleid werden.
Karen: Wat mij aan dit theaterstuk aantrok is de manier waarop de schrijver met relaties omgaat. Wat ik zelf ervaar in mijn omgeving, is dat er altijd één persoon het verpest heeft - het is altijd één iemands fout. In dit stuk zien we de interactie van beide personen; hoe ze met elkaar omgaan en we leren de gebreken aan beide kanten kennen. Dat willen we wel eens vergeten en dit theaterstuk is een goede manier om eraan herinnerd te worden.
Laatste gedachten?
Aidas: We zijn met drie regisseurs en negentien acteurs. Van deze negentien acteurs hebben de meeste nooit in het theater gespeeld. De professionaliteit die ze hebben getoond, de toewijding om te acteren en deel uit te maken van dit theaterstuk, overweldigden me. Ik had niet verwacht dat de acteurs zo goed zouden zijn als ze nu hebben getoond (Karen en Quentin beamen dit).
Foto's in dit artikel ©Tibor Radvanyi
Conclusie
De dialogen van Cariani zijn perfect geschreven en door de acteurs prima neergezet. Elke scène duurt maar een paar minuten en door deze beknoptheid moet men veel emoties in heel korte tijd weergeven, wat voor sommige scenario’s te kort was. De voorstelling was geslaagd, alle elementen waren aanwezig en de regisseurs gaven hun eigen wending, waardoor ze het theaterstuk verrijkten.
Pro
- Goede samenwerking tussen de acteurs
- Mooie balans tussen grappig en serieus
Con
- Tekst werd soms te snel afgewerkt, rustiger praten had meer spanning opgebouwd.
7
