Vorig jaar werd deze unieke Telltale-achtige game op ons losgelaten: Alfred Hitchcock - Vertigo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Vertigo nog nooit bekeken heb. De gelauwerde film uit 1958 wordt vaak bestempeld als meesterwerk en een van de beste films van de jaren 50. Ik weet wel dat de game een heel ander verhaal heeft dan de film, maar toch een eerbetoon probeert te zijn aan Hitchcock. Op papier klinkt het allemaal heel mooi, maar heeft de Spaanse developer Pendulo Studios ook een goede game afgeleverd? Let’s see!
In deze game volgen we het doen en laten van journalist Ed Miller die door een heftige vorm van hoogtevrees liefst in bed blijft liggen. De man voelt zich schuldig voor de dood van zijn vrouw en zoon, wiens auto plotsklaps tot een hoopje schroot gereduceerd werd door van een brug in een diep ravijn te knallen. Maar als de politie het wrak wil inspecteren, vinden ze geen enkel lijk. Had Ed wel een vrouw en kind? Hij verliest al snel zijn grip op de realiteit. Daarom wordt hij opgevolgd door zijn psychiater, Dr. Julia Lomas, die moet ontdekken wat er die dag echt gebeurd is én of zijn gezin eigenlijk wel echt heeft bestaan… Dat doet ze door Ed te hypnotiseren en herinneringen op te halen uit zijn jeugd, en hem te doen vertellen wat er toen écht gebeurd is… Sheriff Reyes onderzoekt ondertussen een lokale moord en hij heeft sterke vermoedens dat Ed hier ook iets mee te maken heeft. Je speelt doorheen de game als deze drie personages om de waarheid te ontrafelen. Kortom: het is een verhaal vol plottwists, spanning en donkere thema’s, zoals je dat van Vertigo blijkbaar wel kan verwachten.
Quicktime!
Qua gameplay en graphics is de vergelijking met Telltale snel gemaakt. De cell shaded looks zijn ook hier aanwezig en zien er prachtig uit. De omgevingen zijn echt heel mooi om naar te kijken en ik kon het niet laten om soms een checkpoint te herladen om een screenshot van een landschap te nemen. De personages zien er helaas een pak minder goed uit. De gameplay bestaat uit enorm veel quicktime-events om grote actiescènes en de allerkleinste handelingen correct uit te voeren, wat dan weer eerder doet denken aan Quantic Dream. Love it or hate it, maar ik ben fan van dit soort games. Al mochten voor mij de quicktime-events toch wat minder vaak gebruikt worden. Je wandelt wat rond, zoekt clues of dingen waar je over kan praten en lost enorm simpele puzzels op. Je moet meestal dus niet al te veel nadenken, waardoor deze game perfect is om na het werk te ontspannen.
Tijdens de hypnosesessies maakt de game gebruik van een tijdlijn waarop je op sleutelmomenten aanwijzingen vindt. Hier hebben de makers duidelijk de mosterd gehaald bij Detroit: Become Human en Cyberpunk 2077. Spijtig, want ik heb het wel stilaan gehad met dat soort tijdlijn-levels. Jammer genoeg is dat niet mijn enige struikelpunt, want er zijn ook veel meer storende minpunten die voor mij de inleving in het verhaal compleet verpest hebben. De stemacteurs doen zeker en vast hun best, maar klinken meestal enorm verveeld. Enkele dialogen zijn erg gehakkeld ingesproken met pauzes van één tot twee seconden tussen woorden. Dat komt heel erg artificieel en raar over, volgens mij kan dat toch niet de bedoeling geweest zijn. Oprecht geen idee waarom ze hiermee tevreden waren.
De lip sync is op sommige momenten barslecht en er ontbreken hier en daar animaties en gezichtsuitdrukkingen bij de personages. Soms zelfs op enorm spannende of interessante momenten. Je krijgt weer de illusie dat je keuzes ertoe doen, maar volgens mij is Vertigo erg lineair en is er maar één einde. Het helpt ook niet dat de meeste levels enorm traag vooruit gaan. Dat is allemaal enorm jammer. Maar als je naast deze minpunten kan kijken, word je wel meegezogen in een ongelofelijk verhaal dat nog even zal blijven nazinderen.
In deze game volgen we het doen en laten van journalist Ed Miller die door een heftige vorm van hoogtevrees liefst in bed blijft liggen. De man voelt zich schuldig voor de dood van zijn vrouw en zoon, wiens auto plotsklaps tot een hoopje schroot gereduceerd werd door van een brug in een diep ravijn te knallen. Maar als de politie het wrak wil inspecteren, vinden ze geen enkel lijk. Had Ed wel een vrouw en kind? Hij verliest al snel zijn grip op de realiteit. Daarom wordt hij opgevolgd door zijn psychiater, Dr. Julia Lomas, die moet ontdekken wat er die dag echt gebeurd is én of zijn gezin eigenlijk wel echt heeft bestaan… Dat doet ze door Ed te hypnotiseren en herinneringen op te halen uit zijn jeugd, en hem te doen vertellen wat er toen écht gebeurd is… Sheriff Reyes onderzoekt ondertussen een lokale moord en hij heeft sterke vermoedens dat Ed hier ook iets mee te maken heeft. Je speelt doorheen de game als deze drie personages om de waarheid te ontrafelen. Kortom: het is een verhaal vol plottwists, spanning en donkere thema’s, zoals je dat van Vertigo blijkbaar wel kan verwachten.
Quicktime!
Qua gameplay en graphics is de vergelijking met Telltale snel gemaakt. De cell shaded looks zijn ook hier aanwezig en zien er prachtig uit. De omgevingen zijn echt heel mooi om naar te kijken en ik kon het niet laten om soms een checkpoint te herladen om een screenshot van een landschap te nemen. De personages zien er helaas een pak minder goed uit. De gameplay bestaat uit enorm veel quicktime-events om grote actiescènes en de allerkleinste handelingen correct uit te voeren, wat dan weer eerder doet denken aan Quantic Dream. Love it or hate it, maar ik ben fan van dit soort games. Al mochten voor mij de quicktime-events toch wat minder vaak gebruikt worden. Je wandelt wat rond, zoekt clues of dingen waar je over kan praten en lost enorm simpele puzzels op. Je moet meestal dus niet al te veel nadenken, waardoor deze game perfect is om na het werk te ontspannen.
Tijdens de hypnosesessies maakt de game gebruik van een tijdlijn waarop je op sleutelmomenten aanwijzingen vindt. Hier hebben de makers duidelijk de mosterd gehaald bij Detroit: Become Human en Cyberpunk 2077. Spijtig, want ik heb het wel stilaan gehad met dat soort tijdlijn-levels. Jammer genoeg is dat niet mijn enige struikelpunt, want er zijn ook veel meer storende minpunten die voor mij de inleving in het verhaal compleet verpest hebben. De stemacteurs doen zeker en vast hun best, maar klinken meestal enorm verveeld. Enkele dialogen zijn erg gehakkeld ingesproken met pauzes van één tot twee seconden tussen woorden. Dat komt heel erg artificieel en raar over, volgens mij kan dat toch niet de bedoeling geweest zijn. Oprecht geen idee waarom ze hiermee tevreden waren.
De game verdient de naam Vertigo helemaal niet...
De lip sync is op sommige momenten barslecht en er ontbreken hier en daar animaties en gezichtsuitdrukkingen bij de personages. Soms zelfs op enorm spannende of interessante momenten. Je krijgt weer de illusie dat je keuzes ertoe doen, maar volgens mij is Vertigo erg lineair en is er maar één einde. Het helpt ook niet dat de meeste levels enorm traag vooruit gaan. Dat is allemaal enorm jammer. Maar als je naast deze minpunten kan kijken, word je wel meegezogen in een ongelofelijk verhaal dat nog even zal blijven nazinderen.
Conclusie
Veel raakpunten met de film zijn er niet, buiten enkele shots en camerawerk (zoals de dolly zoom en het bekende 'Vertigo shot'). Er zit voldoende spanning in en het verhaal is oké, maar als geheel schiet Vertigo gewoon hopeloos tekort. En dat komt vooral door de naam die erop plakt, vrees ik. Het is absoluut geen topper, maar als je een goed verhaal wil en niet zoveel belang hecht aan vloeiende gameplay, ben je hier wel een uur of tien zoet mee.
Pro
- Spannend en mysterieus verhaal
- Cell shaded graphics
Con
- Lip sync en animatie zijn afschuwelijk
- Te veel QTE's
6
Over
Beschikbaar vanaf
16 december 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Pendulo Studios
Uitgever
- Microids
Website
Laatst bewerkt:
