Queen (met Freddie) is absoluut amazing.
Voor 95% gelijk met
@Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield (News of the World deel 2 is maar meh).
Sta me toe om de eerste vijf uit de doeken te doen, als een iets uitgebreidere (persoonlijke mening) versie
.
Queen I 9/10.
Stevig openen met een catchy one en uitgegroeid tot hét nummer van hun eerste album voor het grote publiek en misschien ook wel de producers (dunno), die er wel graten in zagen.
Weinigen die de andere nummers kennen van hun opening en dat is zeer spijtig, want 'Doing All Right' kan je zo afspelen als je alleen wacht in een restaurant op die ene genodigde.
'Great King Rat' is een paard op hol geslagen bij het zicht van een grote koningsrat en is lekker om mee te zingen om je rapskills wat bij te schaven als beginner.
'My Fairy King', de openingsschreeuw is die van verbazing en geluk bij het betreden van een fantasiewereld. Hier zal My Little Pony zijn brood hebben gehaald. De laatste strofe is voor alle aanhangers daarvan, die worden uitgelachen in hun dertiger-jaren met glinsterende outfits. Desalniettemin staat deze superhoog op mijn Queen-lijst.
'Liar' lijkt me live in opname. Tweede bekendste van Queen I.
'The night comes down'. Kwaliteit blijft op hoog niveau, grotendeels door het begin van den deze. Depressieve teksten. Het einde vloeit over in...
'Modern times Rock n roll': Taylor' eerste en je praat je mond voorbij als je mee wil gaan met hem.
Meest hevige is er met 'Son and Daughter' en als Freddie aan me beveelt om een vrouw te zijn, heb ik zin om een ode aan hem te brengen door me erin te verkleden en los te breken.
Je zou denken dat 'Jesus' minderwaardig is tegenover de rest, maar dat komt omdat je anti-Jezus bent. Ik kan de mensen geen ongelijk geven, maar heiligschennis praten over de voorlaatste, verdient een kruisiging op Golgotha, hetzij zonder terugkeer.
Afsluiten doen ze met de prelude op de weergaloze terugkeer van 'Seven Seas of Rhye' op Queen II.
Queen II 10/10.
De eerste van drie GOAT-Queen-albums op een rij.
Als intro kan 'Procession' tellen.
Het middeleeuwse 'Father to Son' met gitaren en Mercury in een maliënkolder. Start met genieten. Het wordt alleen maar beter.
'White Queen': afwisselend rustig - hevig. May verkreeg o.a. inspiratie bij de perfecte vrouw, waar hij niet tegen durfde spreken. Enigste misdaad is dat het zo kort is.
'Some day one day' is ook een May-song. Opvallend zijn de drie hoorbaar verschillende gitaarstukken tezamen.
'The loser in the end'. Eentje voor de mama's die hun kind verliezen aan het onvermijdelijke vertrek uit huis. Typische Taylor-song.
'Ogre battle' is reclame voor een een gevecht tussen cyclopen.
'The Fairy feller's master-stroke': Eentje dat een dik-eeuwoud schilderij beschrijft op magistrale wijze.
'Nevermore': Die overgang
.
'The March of the Black Queen': Deel drie van de uber-vijf op deze plaat. De 1974-'Bohemian Rhapsody' van een dik jaar later en staat op even hoog niveau. Nogmaals. Geniet.
'Funny how love is': Na regen komt zonneschijn. Na duisternis komt meteen liefde (in een utopische wereld). Alles steekt hier super in elkaar.
'Seven seas of Rhye. Het einde van een fantastisch middeleeuwse reis
.
Sheer Heart Attack 10/10.
'Brighton Rock': Carnaval / kermis / gitaarsolo
.
'Killer Queen': De eerste commerciele superhit. Zonde van al de voorgaande nummers. Gaat over een luxe-escorte: "Recommended at the price, insatiable an appetite, wanna try?"
'Tenement Funster': Het hoogtepunt van Taylor komt dichterbij...
'Flick of the wrist': Mijn favorietje van het ganse album en deel twee - zoals je hoort - in de rij van drie. Voorloper van 'Death on two legs'. "Castrate your human pride" en de falsetto daarna, lol.
'Lily of the valley'. De kers op een overheerlijke taart.
'Now I'm here' is een van de weinige liedjes die ze gebruikten in setlists tot 1986 (komende uit de eerste drie albums).
'In the lap of the Gods'. Taylor maakt kennis met een bliksemschicht van Zeus / de boezem van Aphrodite. Atypisch nummer. Niets op aan te merken.
'Stone Cold Crazy'. GAAAAAN.
'Dear Friends'. Te kort en te goed.
'Misfire' was Deacon' eerste contributie blijkbaar. Gelukkig liet hij niet te lang op zich wachten.
'Bring back that Leroy Brown': What's not to love? Komt net onder 'Flick of the wrist' imo.
'She makes me': Eentje die onder de radar vliegt en te snel vergeten wordt.
'ITLOTG Revisited': Meezingende crowd pleaser.
A Night at the Opera 9.9/10. Het orgelpunt van hun ganse bestaan (denk ik).
'Death on two legs': Het ultieme FY-nummer. Opgedragen aan hun eerste manager.
'Lazy on a Sunday afternoon' + 'Bicycle race' op de hoogdag van het Belgische wielrennen in april en je dag is geslaagd voor 100% als je nadien een pak frieten binnensmokkelt.
'I'm in love with my car: Het beste van Taylor, dat de liefde beschrijft van mens op auto.
'You're my best friend: Samen met 'Another one bites the dust' hetgeen wat in een adem wordt genoemd met Deacon.
'39': De trilogie van de overige bandleden op hun best wordt hier compleet gemaakt met May' schrijfsel over ruimtevaarders die een jaar weg zijn, maar het eigenlijk een eeuw is.
'Sweet Lady' doet het niet voor me. Een 7/10.
'Seaside rendezvous: Willekeurig iemand uitpikken op straat en dansend heen en weer zwaaien. Wachtend op een boze partner en een bezoek naar het gasthuis.
'The Prophet's song: 'The March of the Black Queen' is het aperitief waarin je helemaal in opgaat, door de drugs die men je heeft gegeven. 'The Prophet's Song' zijn de boosaardige illusies van de drugs. 'Bohemian Rhapsody' de ochtend erna in alle rust met een droom in twee delen; wakker worden met hartslag 140 om tot het besef te komen dat de wereld verder draait.
'Love of my life': Yep, deel drie van de super-vijf-op-een-rij 2.0. Mercury op zijn best? De man had zoveel hoogtes.
'Good Company': Enorm onderschat. E-N-O-R-M. Een reisje doorheen een leven.
'Bohemian Rhapsody'. Een van die universele nummers dat je nooit ofte nimmer beu kan geraken.
'God save the Queen': British finest.
A day at the races 9/10. Hoe volg je A Night at the Opera op? Hoe begin je aan een vijfde album na zo'n eerste vier?
Met een 'Intro' die 'Procession' lichtjes wegduwt van plek 1.
'Tie your mother down': Het vuurwerk op oudjaarsavond (...)
'Take my breath away': (...) en een eenzame ziel als iedereen slaapt, maar hijzelf de slaap niet kan vatten.
'Long away': De verlenging van May' virtuositeit.
'Millionaire Waltz: Het opkomen van de gitaar en de samenhorige stemmen naar het bangende slot, alleen is er nog meer te verwerken. Regelrechte tien op tien.
'You and I': Deacon' happy song en een oorwurm.
'Somebody to Love': Tjah. Geïnspireerd naar gospel-normen. George Michael was en is de enige die een Queen-nummer naar behoren zong.
'White man' is nog een agressiefje tegen de mens. Van de roodhuiden naar de blanke man.
Wegdromen samen met Freddy aan je zijde? Zingen in een spiegel zoals Buffalo Bill dat deed? => 'Good old-fashioned loverboy'.
'Drowse' is een Taylor-song over zichzelf en zijn emoties tijdens zijn jeugd.
'Teo Torriatte'. Het jongere zusje van 'Take my breath away', dat je bij herhaalde luisterbeurten niet kan wegslaan en aan je vasthecht.
De rest laat ik aan jullie over en zal ik in stilzwijgen beluisteren. De eerste vijf is wat Queen definieert voor mij.
Hun singles in latere jaren zijn meer dan plezant om te beluisteren samen met de muziekvideos, maar het grote geheel per album, dat zijn de eerste vijf.
Ik moet toegeven dat Innuendo op plek 6 staat in mijn rangschikking. Zal mede komen omdat het hun laatste is, na het spijtig heengaan van Freddie.
).
