We zijn met rasse schreden de tijd van ‘Ho-Ho-Ho’ aan het naderen, maar nu is het nog eventjes ‘Ho-Ho-Horror’ die in de spotlight mag staan. We zijn al een flink eind voorbij de tijden van Splatterhouse of Maniac Mansion, ook al waren die indertijd het summum van griezelig gamen. Tegenwoordig kan een horrorgame zonder problemen de concurrentie aan met film als het gaat om kiezen voor een poosje wat is het hier rustAAARGH. Ik zoek zelf niet zo vaak dit genre van spel op, omdat ik eigenlijk nooit méér wist dan ‘zombies en monsters en slashers’ en goh, ik had niet direct nood aan een boss fight met Shrek on steroids. Nu ontdek ik door The Dark Pictures Anthology dat er een veel breder aanbod is, liefhebbers van een goed verschot hebben veel meer keuze.
Ik heb het eerste uur gameplay van The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me
via Steam op pc mogen testen. Op 18 november komt de game uit, voor pc dus, maar ook voor PlayStation 4 en PlayStation 5, Xbox X|S en Xbox One.
Your death is his design
Tegenwoordig is er een explosie aan verblijfsmogelijkheden voor wie eens een nachtje in een ander bed wil slapen. Je kan natuurlijk gaan voor de klassieke suite met zicht op zee, maar net zozeer kan je nu in een echt Hobbit-huisje gaan logeren en bijna alles wat zich daar tussenin bevindt. Wat vooral in de smaak valt is een locatie met een verhaal, om echt tussen de geschiedenis te kunnen lopen. Wie wil nu niet slapen in het bed van een koning? Is het niet spannend om je kamer binnen te gaan en erachter te komen dat je niet meer buiten kan, waarna er nooit nog iets van je gehoord wordt? Wacht. Wat? Jazeker! Wie op Netflix het programma rond Hotel Cecil heeft bekeken, weet dat het niet allemaal roomservice en wellness is en dat een verblijf buitenshuis steeds maar 98% garantie geeft op een gelukkig thuiskomen. Neem nu het hotel op de hoek van South Wallace Avenue en West 63rd Street in Englewood, Chicago, VS. Op zich was dit een bouwwerk zoals vele anderen op dat moment. Chicago ging de wereldtentoonstelling organiseren en velen zagen de kans om geld te verdienen aan de enorme instroom van zowel arbeiders als toeristen. Het gebouw van drie verdiepingen had een winkelruimte en daarboven appartementen en kamers. Uitbater Dr. Henry Howard Holmes was een hardwerkende man met een visie, het soort waar Amerika op gebouwd was. Helaas was Henry Howard ook niet vies van een moordpartij. Hij zou tussen de één (zeker) en negen slachtoffers gemaakt hebben. Of hij dit deed uit winstbejag (er was geld te verdienen met het verkopen van kadavers aan universiteiten) of om andere geheimen toe te dekken of gewoon voor de lol, is nooit echt duidelijk geworden. Men is zelfs niet zeker wie mogelijke slachtoffers zijn en of het er misschien meer dan negen zijn of toch maar die onfortuinlijke enkeling. De waarheid is eeuwig mistig gebleven. Maar de mythe ... oh, mythe!
Het originele hotel is kort na de arrestatie van Holmes afgebrand, meer dan waarschijnlijk door brandstichting. Er zijn dus weinig betrouwbare bronnen, Holmes bouwde alles zelf of delen volledig los van elkaar, er zijn geen onbetwijfelbare blauwdrukken en zo ging het 'moordhotel' een eigen leven leiden. Al snel deden de vreemdste geruchten de ronde: kamers met een afgrond recht in een oven, kamers waar gif kon ingespoten worden, kamers waar je eens binnen nooit nog uit kon raken, kelders die ware kadaverfabrieken waren, ... Zo ongeveer alles wat je van gruwel kon bedenken werd toegeschreven aan Holmes en zijn Murder Castle. Men heeft zelfs een tijdslijn kunnen uitdenken waar het eventueel mogelijk zou geweest zijn voor Henry Holmes om in 1888 in Londen voor Jack the Ripper te gaan spelen. In die hectische, exotische jaren rond de wereldtentoonstelling had Chicago zijn duivel gevonden.
Please, enjoy your stay
In 2019 begon Supermassive Games met The Dark Pictures Anthology. Supermassive is een Britse spelontwikkelaar die zijn stempel kon drukken toen Until Dawn uitkwam, een interactief horrorspel gebaseerd op het genre van de slasherfilm en horror blijkt voor deze developer echt wel hun sterke punt. The Dark Pictures Anthology is zoals de naam meegeeft een anthologie, op zichzelf staande verhalen waar men met stijl en genre zal gaan experimenteren, en er zijn acht delen gepland. Na Man of Medan (een duiktocht naar de verborgen schatten van een gezonken vliegtuig), Little Hope (men zit vast in het spookstadje Little Hope) en House of Ashes (samen met vijandig gezinden moeten samenwerken om uit een ondergrondse tempel vol vampieren te ontsnappen) komt op 18 november Devil in Me uit. Dit wordt het sluitstuk van seizoen één van de anthologie.
Voor Devil in Me kruipt de speler (ik dus) in de huid van vijf mogelijke personages. Onze vijf is een filmploeg die documentaires maakt en steeds op zoek is naar interessante nieuwe content. Op een dag krijgen ze de uitnodiging om te filmen in een groot, oud hotel dat moet doorgaan als een kopie van het beruchte moordhotel van H.H. Holmes. Net als bij de vorige Dark Pictures zal het lot van de personages en het verloop van het verhaal afhangen van de beslissingen die de speler maakt. Doorheen het verhaal wordt snel duidelijk dat dit hotel misschien toch meer is dan een eenvoudige kopie en al gauw moeten we puzzelen en verstopt blijven om ons hachje te redden.
Met één uur heb ik naar mijn gevoel nog maar mijn kleinste teen in deze game gestopt. Normaal zal er een dikke zeven uur nodig zijn om alles uit Devil in Me te halen, en dat is voor gamers die al wat vlotter spelen. Devil heeft een duivels kantje met een permanent death mechanic wat zoveel wil zeggen als ‘dood is dood’. Dus als één van de crew het loodje legt, dan heb je dikke pech. Je moet namelijk het hotel een heel aantal keer doorlopen, in de huid van de filmmakers, om alle details te kunnen ontdekken en zo de geheimen van het hotel te kunnen blootleggen. Er zijn dan ook verschillende eindes mogelijk, wat de leuke bonus geeft dat je Devil in Me opnieuw kan spelen zonder déjà vu gevoel. Extra leuk is dat je dit spel zowel alleen als met twee of tot vijf spelers zal kunnen spelen. Vooral de eigen keuzes kunnen dan erg interessante scenario’s en debatten teweeg brengen.
Gast Squidward, checking in
Er zijn vijf leden van de filmploeg die we moeten gaan gebruiken om tot de bodem van het mysterie te kunnen komen. Baas van de crew is Charlie. Hij heeft een visitekaartje waar hij gesloten deuren mee kan openen. Journaliste Kate heeft een potlood waarmee ze kan ontdekken wat er op stukjes papier staat/stond. Cameraman Marc kan met zijn camera bewijzen verzamelen van wat ze ontdekken. Grip Jamie is de techneute van dienst en kan bedrading herstellen. Tenslotte is er geluidstechnicus Erin die met haar microfoon doorheen muren kan horen. Dat elk personage een persoonlijk hulpmiddel heeft, is een nieuw concept voor de Dark Pictures. Ook nieuw is het oplossen van puzzels en raadsels om vooruitgang te boeken (en in leven te blijven!) en de mogelijkheden voor de personages om hun capaciteiten te vergroten (kruipen, duiken, springen, …). Alles tezamen is deze Devil in Me dus de meest uitgebreide en complexe aflevering van de anthologie tot nog toe.
Beginnen doen we als Charlie met een zoektocht naar sigaretten. Zou de bar van het hotel die hebben? De omgeving binnen het hotel is heel knap, ik zie een massa deuren (gesloten, wel) dus veel mogelijkheden om op onderzoek te gaan. De mensen zijn uitstekend gerenderd, ik speel met een Xbox-controller en alles beweegt smooth. Mijn bitsige Brit doet precies wat ik wil, al is er wel één minpuntje: men heeft dit figuur (omdat hij rookt?) een vrij duidelijke ademhaling gegeven en het gehijg is vrij storend. Toegegeven, op momenten dat het veiliger is om muisstil te zijn merk je wel een verschil, maar toch, iemand een pufje Seretide voor Charlie? Initieel zijn de opdrachten eenvoudig genoeg: verkrijg toegang tot de bar, probeer aan je sigaretten te geraken, … terwijl je de eerste inzichten krijgt in hoe het hotel werkt. Er is bijvoorbeeld een robot-barman, of we gaan er toch even van uit dat hij een robot is. In hoeverre zijn we niet alleen? Ik durf er niet op gokken. Wanneer we overschakelen naar cameraman Marc, komt er een nieuw element in het spel. Zoals al gezegd, is het hier net als bij de andere Dark Pictures zo dat je resultaten afhangen van je beslissingen. Hiervoor heb je een moreel kompas, waar je zowel positief als negatief kan gaan reageren of kiezen om te zwijgen. De reactie van je omgeving zal daarop inspelen. Het geeft je ook een mooi idee van hoe de personages functioneren, dit zijn vijf erg verschillende karakters. Hoe je kompas de relaties met anderen beïnvloedt, krijg je te zien. Dit kan eventueel aansturen om dingen anders aan te pakken. Ooit kan er een leven afhangen van hoe de onderlinge relaties zijn. Alles wat onderweg gevonden wordt van hints, papieren en zelfs cassettes komt netjes in een inventaris terecht (waar je alles opnieuw kan overlopen). Marc toont de speler hoe er mogelijkheid is tot interactie met de omgeving. Door de vervallen staat van het huis is het nodig om meubels te verzetten, te springen en te klimmen en te merken dat de manier waarop het huis in elkaar zou moeten zitten niet overeenstemt met hoe het effectief in elkaar zit. En word ik nou bekeken door iemand? De ontdekking dat H.H. Holmes niet de enige moorddadige ziel is die betrekking heeft op dit huis stemt mij alleszins niet direct rustiger.
Ondertussen merk ik dat het - voor mij vervelende - ademhalen voor elk personage opgaat. Waarschijnlijk om aan te geven dat ze vrij onrustig zijn in hun omgeving. Het went wel, vooral eens je doorhebt dat er veel andere onbestemde geluiden in het hotel zijn die je in de gaten moet houden. Ongerelateerd: er fladderen echt ongelofelijk veel losse maar verhelderende documenten rond in deze locatie. Na een gespannen avondmaal begint eigenlijk de ‘echte’ actie. Er is overduidelijk een gigántische hoop niet pluis in dit hotel en iemand geniet ervan om de cameraploeg met gruwelijke terreur te omringen. Mijn keuzes hebben jammer genoeg kwalijke gevolgen (Erin, vergeef het mij!) dus weet ik al voor een volgende logeerpartij in Murder Castle dat een bepaalde instinctieve reactie toch niet onmiddellijk juist was. Maar in mijn verdediging: er stond wel een normaal al honderd jaar overleden seriemoordenaar voor mijn neus. Ik verlaat - gedwongen want de gameplay was maar voor zo lang - Devil in Me met vier doodsbange mensen die (hopeloos?) vast zitten in een hotel waar Saws Jigsaw trots op zou zijn. Het gevoel hier is dat van een cliffhanger, ik zou een moord doen (niet letterlijk … of toch?) om gewoon verder te kunnen gaan. Wie zit er achter het gruwelijk ingenieuze bouwsel dat dit hotel blijkt te zijn? Wat is de link met een jaren oude FBI zaak waarvan ik stukken bewijs blijf vinden? Kan ik ook maar één van mijn filmploegje levend naar huis halen? Roll on, 18 november, ik wil antwoorden!
Ik heb het eerste uur gameplay van The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me
Your death is his design
Tegenwoordig is er een explosie aan verblijfsmogelijkheden voor wie eens een nachtje in een ander bed wil slapen. Je kan natuurlijk gaan voor de klassieke suite met zicht op zee, maar net zozeer kan je nu in een echt Hobbit-huisje gaan logeren en bijna alles wat zich daar tussenin bevindt. Wat vooral in de smaak valt is een locatie met een verhaal, om echt tussen de geschiedenis te kunnen lopen. Wie wil nu niet slapen in het bed van een koning? Is het niet spannend om je kamer binnen te gaan en erachter te komen dat je niet meer buiten kan, waarna er nooit nog iets van je gehoord wordt? Wacht. Wat? Jazeker! Wie op Netflix het programma rond Hotel Cecil heeft bekeken, weet dat het niet allemaal roomservice en wellness is en dat een verblijf buitenshuis steeds maar 98% garantie geeft op een gelukkig thuiskomen. Neem nu het hotel op de hoek van South Wallace Avenue en West 63rd Street in Englewood, Chicago, VS. Op zich was dit een bouwwerk zoals vele anderen op dat moment. Chicago ging de wereldtentoonstelling organiseren en velen zagen de kans om geld te verdienen aan de enorme instroom van zowel arbeiders als toeristen. Het gebouw van drie verdiepingen had een winkelruimte en daarboven appartementen en kamers. Uitbater Dr. Henry Howard Holmes was een hardwerkende man met een visie, het soort waar Amerika op gebouwd was. Helaas was Henry Howard ook niet vies van een moordpartij. Hij zou tussen de één (zeker) en negen slachtoffers gemaakt hebben. Of hij dit deed uit winstbejag (er was geld te verdienen met het verkopen van kadavers aan universiteiten) of om andere geheimen toe te dekken of gewoon voor de lol, is nooit echt duidelijk geworden. Men is zelfs niet zeker wie mogelijke slachtoffers zijn en of het er misschien meer dan negen zijn of toch maar die onfortuinlijke enkeling. De waarheid is eeuwig mistig gebleven. Maar de mythe ... oh, mythe!
Het originele hotel is kort na de arrestatie van Holmes afgebrand, meer dan waarschijnlijk door brandstichting. Er zijn dus weinig betrouwbare bronnen, Holmes bouwde alles zelf of delen volledig los van elkaar, er zijn geen onbetwijfelbare blauwdrukken en zo ging het 'moordhotel' een eigen leven leiden. Al snel deden de vreemdste geruchten de ronde: kamers met een afgrond recht in een oven, kamers waar gif kon ingespoten worden, kamers waar je eens binnen nooit nog uit kon raken, kelders die ware kadaverfabrieken waren, ... Zo ongeveer alles wat je van gruwel kon bedenken werd toegeschreven aan Holmes en zijn Murder Castle. Men heeft zelfs een tijdslijn kunnen uitdenken waar het eventueel mogelijk zou geweest zijn voor Henry Holmes om in 1888 in Londen voor Jack the Ripper te gaan spelen. In die hectische, exotische jaren rond de wereldtentoonstelling had Chicago zijn duivel gevonden.
Please, enjoy your stay
In 2019 begon Supermassive Games met The Dark Pictures Anthology. Supermassive is een Britse spelontwikkelaar die zijn stempel kon drukken toen Until Dawn uitkwam, een interactief horrorspel gebaseerd op het genre van de slasherfilm en horror blijkt voor deze developer echt wel hun sterke punt. The Dark Pictures Anthology is zoals de naam meegeeft een anthologie, op zichzelf staande verhalen waar men met stijl en genre zal gaan experimenteren, en er zijn acht delen gepland. Na Man of Medan (een duiktocht naar de verborgen schatten van een gezonken vliegtuig), Little Hope (men zit vast in het spookstadje Little Hope) en House of Ashes (samen met vijandig gezinden moeten samenwerken om uit een ondergrondse tempel vol vampieren te ontsnappen) komt op 18 november Devil in Me uit. Dit wordt het sluitstuk van seizoen één van de anthologie.
Devil heeft een duivels kantje met een permanent death mechanic wat zoveel wil zeggen als ‘dood is dood’.
Voor Devil in Me kruipt de speler (ik dus) in de huid van vijf mogelijke personages. Onze vijf is een filmploeg die documentaires maakt en steeds op zoek is naar interessante nieuwe content. Op een dag krijgen ze de uitnodiging om te filmen in een groot, oud hotel dat moet doorgaan als een kopie van het beruchte moordhotel van H.H. Holmes. Net als bij de vorige Dark Pictures zal het lot van de personages en het verloop van het verhaal afhangen van de beslissingen die de speler maakt. Doorheen het verhaal wordt snel duidelijk dat dit hotel misschien toch meer is dan een eenvoudige kopie en al gauw moeten we puzzelen en verstopt blijven om ons hachje te redden.
Met één uur heb ik naar mijn gevoel nog maar mijn kleinste teen in deze game gestopt. Normaal zal er een dikke zeven uur nodig zijn om alles uit Devil in Me te halen, en dat is voor gamers die al wat vlotter spelen. Devil heeft een duivels kantje met een permanent death mechanic wat zoveel wil zeggen als ‘dood is dood’. Dus als één van de crew het loodje legt, dan heb je dikke pech. Je moet namelijk het hotel een heel aantal keer doorlopen, in de huid van de filmmakers, om alle details te kunnen ontdekken en zo de geheimen van het hotel te kunnen blootleggen. Er zijn dan ook verschillende eindes mogelijk, wat de leuke bonus geeft dat je Devil in Me opnieuw kan spelen zonder déjà vu gevoel. Extra leuk is dat je dit spel zowel alleen als met twee of tot vijf spelers zal kunnen spelen. Vooral de eigen keuzes kunnen dan erg interessante scenario’s en debatten teweeg brengen.
Gast Squidward, checking in
Er zijn vijf leden van de filmploeg die we moeten gaan gebruiken om tot de bodem van het mysterie te kunnen komen. Baas van de crew is Charlie. Hij heeft een visitekaartje waar hij gesloten deuren mee kan openen. Journaliste Kate heeft een potlood waarmee ze kan ontdekken wat er op stukjes papier staat/stond. Cameraman Marc kan met zijn camera bewijzen verzamelen van wat ze ontdekken. Grip Jamie is de techneute van dienst en kan bedrading herstellen. Tenslotte is er geluidstechnicus Erin die met haar microfoon doorheen muren kan horen. Dat elk personage een persoonlijk hulpmiddel heeft, is een nieuw concept voor de Dark Pictures. Ook nieuw is het oplossen van puzzels en raadsels om vooruitgang te boeken (en in leven te blijven!) en de mogelijkheden voor de personages om hun capaciteiten te vergroten (kruipen, duiken, springen, …). Alles tezamen is deze Devil in Me dus de meest uitgebreide en complexe aflevering van de anthologie tot nog toe.
Beginnen doen we als Charlie met een zoektocht naar sigaretten. Zou de bar van het hotel die hebben? De omgeving binnen het hotel is heel knap, ik zie een massa deuren (gesloten, wel) dus veel mogelijkheden om op onderzoek te gaan. De mensen zijn uitstekend gerenderd, ik speel met een Xbox-controller en alles beweegt smooth. Mijn bitsige Brit doet precies wat ik wil, al is er wel één minpuntje: men heeft dit figuur (omdat hij rookt?) een vrij duidelijke ademhaling gegeven en het gehijg is vrij storend. Toegegeven, op momenten dat het veiliger is om muisstil te zijn merk je wel een verschil, maar toch, iemand een pufje Seretide voor Charlie? Initieel zijn de opdrachten eenvoudig genoeg: verkrijg toegang tot de bar, probeer aan je sigaretten te geraken, … terwijl je de eerste inzichten krijgt in hoe het hotel werkt. Er is bijvoorbeeld een robot-barman, of we gaan er toch even van uit dat hij een robot is. In hoeverre zijn we niet alleen? Ik durf er niet op gokken. Wanneer we overschakelen naar cameraman Marc, komt er een nieuw element in het spel. Zoals al gezegd, is het hier net als bij de andere Dark Pictures zo dat je resultaten afhangen van je beslissingen. Hiervoor heb je een moreel kompas, waar je zowel positief als negatief kan gaan reageren of kiezen om te zwijgen. De reactie van je omgeving zal daarop inspelen. Het geeft je ook een mooi idee van hoe de personages functioneren, dit zijn vijf erg verschillende karakters. Hoe je kompas de relaties met anderen beïnvloedt, krijg je te zien. Dit kan eventueel aansturen om dingen anders aan te pakken. Ooit kan er een leven afhangen van hoe de onderlinge relaties zijn. Alles wat onderweg gevonden wordt van hints, papieren en zelfs cassettes komt netjes in een inventaris terecht (waar je alles opnieuw kan overlopen). Marc toont de speler hoe er mogelijkheid is tot interactie met de omgeving. Door de vervallen staat van het huis is het nodig om meubels te verzetten, te springen en te klimmen en te merken dat de manier waarop het huis in elkaar zou moeten zitten niet overeenstemt met hoe het effectief in elkaar zit. En word ik nou bekeken door iemand? De ontdekking dat H.H. Holmes niet de enige moorddadige ziel is die betrekking heeft op dit huis stemt mij alleszins niet direct rustiger.
Een moreel kompas, waar je zowel positief als negatief kan gaan reageren of kiezen om te zwijgen.
Ondertussen merk ik dat het - voor mij vervelende - ademhalen voor elk personage opgaat. Waarschijnlijk om aan te geven dat ze vrij onrustig zijn in hun omgeving. Het went wel, vooral eens je doorhebt dat er veel andere onbestemde geluiden in het hotel zijn die je in de gaten moet houden. Ongerelateerd: er fladderen echt ongelofelijk veel losse maar verhelderende documenten rond in deze locatie. Na een gespannen avondmaal begint eigenlijk de ‘echte’ actie. Er is overduidelijk een gigántische hoop niet pluis in dit hotel en iemand geniet ervan om de cameraploeg met gruwelijke terreur te omringen. Mijn keuzes hebben jammer genoeg kwalijke gevolgen (Erin, vergeef het mij!) dus weet ik al voor een volgende logeerpartij in Murder Castle dat een bepaalde instinctieve reactie toch niet onmiddellijk juist was. Maar in mijn verdediging: er stond wel een normaal al honderd jaar overleden seriemoordenaar voor mijn neus. Ik verlaat - gedwongen want de gameplay was maar voor zo lang - Devil in Me met vier doodsbange mensen die (hopeloos?) vast zitten in een hotel waar Saws Jigsaw trots op zou zijn. Het gevoel hier is dat van een cliffhanger, ik zou een moord doen (niet letterlijk … of toch?) om gewoon verder te kunnen gaan. Wie zit er achter het gruwelijk ingenieuze bouwsel dat dit hotel blijkt te zijn? Wat is de link met een jaren oude FBI zaak waarvan ik stukken bewijs blijf vinden? Kan ik ook maar één van mijn filmploegje levend naar huis halen? Roll on, 18 november, ik wil antwoorden!
Conclusie
Deze korte speelsessie van The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me was tof! Voor mij was het een nieuwe ervaring, maar absoluut zingevend om de andere Dark Pictures-spellen eens te checken. De omgeving die hier gebouwd is, het hotel, is enorm. Er zijn bijna oneindig (lijkt het toch) kamers en elke kamer geeft dan ook nog eens een stapel details om te onderzoeken. Aangezien je door je eigen beslissingen de loop van deze game gaat bepalen, zie ik een tweede en zelfs derde run van het spel met compleet nieuwe ervaringen als absoluut mogelijk, een grote plus voor een game als deze. De glitch waar een niet-actief personage soms wel heel vreemd ‘staat te staan’ is op zich een kleinigheid, de onrustige ademhaling went en ja, de personages zijn een beetje té uncanny valley maar de controls zijn erg vlot en het spel heeft geen haperingen waardoor je echt binnen in de sfeer wordt gezogen. Ik denk dat deze in de coöperatieve modus ook heel interessant kan worden. ieder zijn moreel kompas, ieder zijn keuzes, offer je mensen op of ga je voor teamwerk? Razend spannend.
Over
Beschikbaar vanaf
18 november 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Horror
- Survival
Ontwikkelaar
- Supermassive Games
Uitgever
- Bandai Namco Entertainment
