Wat denk jij als je een game voor de eerste maal opstart, zonder ook maar één toets in te drukken, en je krijgt meteen het titelscherm voor je neus? Heb je dan net als mij meteen het nare gevoel dat je je weeral eens veel te ver op indieterrein waagde? Of vind je het juist handig dat je die nutteloze elkaar opvolgende schermen niet hoeft te aanschouwen, klaar voor de aanslag, met de controller krampachtig in beide handen? Wel, wat de Early Access-versie van Tainted Grail: The Fall of Avalon betreft, moest ik zelf ook even nadenken toen het spel zo snel opgestart bleek. Maar terzelfdertijd weergalmde meteen dat aanlokkelijke mysterieuze lied, waardoor alle twijfel als sneeuw voor de zon verdween en ik meteen overtuigd was dat dit wel eens een heel bijzondere ervaring zou kunnen worden.
Als rasechte liefhebber van games als Morrowind, Oblivion en Skyrim, klopt, samengevat gewoon The Elder Scrolls, kon ik natuurlijk niet anders dan geïntrigeerd raken toen ik de eerste beelden van Tained Grail: The Fall of Avalon zag. Al wie net als mij na al die jaren nog steeds droomt om nog eens een even knullige als memorabele RPG in een retrosetting te kunnen ervaren: nu is dat moment gekomen en deze zou je, ondanks zijn gebreken, misschien wel eens kunnen verbazen ...
Tainted Grail: The Fall of Avalon, gebaseerd op het gelijknamige bordspel, vertelt een middeleeuws verhaal over hoe je als onbeduidende, ontsnapte gevangene belast bent met een wel erg gewaagde missie: vermoord koning Arthur, zowat dé heerser van heel de wereld op dat moment. Alles begint wanneer een mysterieuze vermomde man je weet te bevrijden uit de kerkers van de boosaardige rode druïden, die overduidelijk slechte bedoelingen met je hebben. Na te lopen, te sluipen en misschien onderweg ook nog enkele van die smerige schurken neer te steken - want de keuze is aan jou - beland je samen met twee andere ontsnapten op een strand waar de zonderling zijn plannen met jullie openbaart. De bedoeling is dat jullie samen een aanslag plegen op koning Arthur, maar het hoe en waarom daarvan wordt enigszins in het duister gelaten. Meteen hierna krijg je, al dan niet ingegeven via de gesprekken met je twee lotgenoten, al de eerste cruciale keuzes voorgeschoteld. Niet veel later beland je in een versterkte burcht en krijg je nog een ganse hoop opties op je bord, want elk gesprek met een NPC levert je nieuwe kennis, opdrachten én mogelijkheden van aanpak op.
Net dat terugkerende meerkeuze-aspect wordt een constante in Tainted Grail: The Fall of Avalon die je steeds meer zal weten te appreciëren. Precies zoals je het kent uit Bethesda’s grootste toppers Fallout en The Elder Scrolls krijg je ook in deze game, naast veel vertakkingen en zijpaden, geregeld skill-checks voorgeschoteld die het verloop van de diverse dialogen enorm kunnen beïnvloeden. Samen met de open wereld en de veelvuldige manieren van aanpak (weglopen, sluipen, vechten, praten: It's all on you!) die je er kunt toepassen, doet Tainted Grail: The Fall of Avalon je geregeld wegdromen naar een spelwereld gebouwd met de bakstenen van nostalgie. Een universum waar dat heerlijke genot en die warmte van oude deugden, waaronder absolute vrijheid, nog intrinsiek te ervaren is.
Waar knelt er dan het schoentje, of anders gezegd, waar schuurt de laars tegen de maliënkolder aan? Anders was deze game toch meteen een hit? In de eerste plaats de performantie. Het is momenteel onmogelijk om de game zonder haperingen te spelen, gelijk welke grafische instelling ten spijt. Ook de combat zelf is eigenlijk te makkelijk. Blokkeren hoeft niet, want je hebt tijdens het gevecht steeds voldoende stamina om achteruit te springen bij een uithaal van de tegenstander. Wanneer je alsnog geraakt wordt, kun je eenvoudig jezelf oplappen via één van de spells die overal te vinden zijn en geen beperking kennen, behalve het wachten dan op het zichzelf herladende Mana. Je wapens kennen ook geen duurzaamheid en het opgeraapte voedsel vervalt ook niet wanneer het in een verse staat verzameld werd.
Is het een schoentje dat zo pijnlijk knelt, dat er bloedvaten afgesneden worden? Neen, eigenlijk ook niet. Ondanks alle mankementen blijven zowel de main quests als de side quests in Tainted Grail steeds voldoende uitdagend en boeiend. Ga naar daar en doe dit voor mij, versla deze mormels en kom terug, onderzoek wat er gaande is: geen enkele van de typische RPG-opdrachten is baanbrekend, maar dit neemt niet weg dat deze best pittig of daarentegen erg vermakelijk kunnen zijn. De variatie die de game biedt is met andere woorden zeker een troef. Naar indienormen zijn de personages overigens ook prima geanimeerd en voorzien van een unieke stem. Dit in combinatie met de diverse richtingen die je kan opgaan via de dialogen, doet gewoon dromen van meer.
Als rasechte liefhebber van games als Morrowind, Oblivion en Skyrim, klopt, samengevat gewoon The Elder Scrolls, kon ik natuurlijk niet anders dan geïntrigeerd raken toen ik de eerste beelden van Tained Grail: The Fall of Avalon zag. Al wie net als mij na al die jaren nog steeds droomt om nog eens een even knullige als memorabele RPG in een retrosetting te kunnen ervaren: nu is dat moment gekomen en deze zou je, ondanks zijn gebreken, misschien wel eens kunnen verbazen ...
Gebaseerd op die heerlijke nostalgie
Tainted Grail: The Fall of Avalon, gebaseerd op het gelijknamige bordspel, vertelt een middeleeuws verhaal over hoe je als onbeduidende, ontsnapte gevangene belast bent met een wel erg gewaagde missie: vermoord koning Arthur, zowat dé heerser van heel de wereld op dat moment. Alles begint wanneer een mysterieuze vermomde man je weet te bevrijden uit de kerkers van de boosaardige rode druïden, die overduidelijk slechte bedoelingen met je hebben. Na te lopen, te sluipen en misschien onderweg ook nog enkele van die smerige schurken neer te steken - want de keuze is aan jou - beland je samen met twee andere ontsnapten op een strand waar de zonderling zijn plannen met jullie openbaart. De bedoeling is dat jullie samen een aanslag plegen op koning Arthur, maar het hoe en waarom daarvan wordt enigszins in het duister gelaten. Meteen hierna krijg je, al dan niet ingegeven via de gesprekken met je twee lotgenoten, al de eerste cruciale keuzes voorgeschoteld. Niet veel later beland je in een versterkte burcht en krijg je nog een ganse hoop opties op je bord, want elk gesprek met een NPC levert je nieuwe kennis, opdrachten én mogelijkheden van aanpak op.
Een spelwereld gebouwd met de bakstenen van nostalgie.
Net dat terugkerende meerkeuze-aspect wordt een constante in Tainted Grail: The Fall of Avalon die je steeds meer zal weten te appreciëren. Precies zoals je het kent uit Bethesda’s grootste toppers Fallout en The Elder Scrolls krijg je ook in deze game, naast veel vertakkingen en zijpaden, geregeld skill-checks voorgeschoteld die het verloop van de diverse dialogen enorm kunnen beïnvloeden. Samen met de open wereld en de veelvuldige manieren van aanpak (weglopen, sluipen, vechten, praten: It's all on you!) die je er kunt toepassen, doet Tainted Grail: The Fall of Avalon je geregeld wegdromen naar een spelwereld gebouwd met de bakstenen van nostalgie. Een universum waar dat heerlijke genot en die warmte van oude deugden, waaronder absolute vrijheid, nog intrinsiek te ervaren is.
Performantie veroorzaakt schaafwonden, maar geen littekens
Waar knelt er dan het schoentje, of anders gezegd, waar schuurt de laars tegen de maliënkolder aan? Anders was deze game toch meteen een hit? In de eerste plaats de performantie. Het is momenteel onmogelijk om de game zonder haperingen te spelen, gelijk welke grafische instelling ten spijt. Ook de combat zelf is eigenlijk te makkelijk. Blokkeren hoeft niet, want je hebt tijdens het gevecht steeds voldoende stamina om achteruit te springen bij een uithaal van de tegenstander. Wanneer je alsnog geraakt wordt, kun je eenvoudig jezelf oplappen via één van de spells die overal te vinden zijn en geen beperking kennen, behalve het wachten dan op het zichzelf herladende Mana. Je wapens kennen ook geen duurzaamheid en het opgeraapte voedsel vervalt ook niet wanneer het in een verse staat verzameld werd.
Momenteel doet vooral de performantie het spel pijn.
Is het een schoentje dat zo pijnlijk knelt, dat er bloedvaten afgesneden worden? Neen, eigenlijk ook niet. Ondanks alle mankementen blijven zowel de main quests als de side quests in Tainted Grail steeds voldoende uitdagend en boeiend. Ga naar daar en doe dit voor mij, versla deze mormels en kom terug, onderzoek wat er gaande is: geen enkele van de typische RPG-opdrachten is baanbrekend, maar dit neemt niet weg dat deze best pittig of daarentegen erg vermakelijk kunnen zijn. De variatie die de game biedt is met andere woorden zeker een troef. Naar indienormen zijn de personages overigens ook prima geanimeerd en voorzien van een unieke stem. Dit in combinatie met de diverse richtingen die je kan opgaan via de dialogen, doet gewoon dromen van meer.
Conclusie
In de Early Access-versie van Tainted Grail: The Fall of Avalon kun je momenteel enkel het eerste hoofdstuk beleven. Ook al zijn de huidige combat en mechanics nogal basic, toch wordt er voortdurend verder gewerkt aan de game. Hierdoor zou het spel wel eens zou kunnen uitgroeien tot een groot succes. In de donkere, onheilspellende wereld die het spel overtuigend schetst, valt er namelijk nu al enorm veel te ontdekken. En dan verzwijg ik nog welke impact die sombere, dreigende achtergrondmuziek op mij had. Net deze excentrieke sfeer maakte het voor mij telkens moeilijk om deze game af te sluiten. Natuurlijk is er die grafische pracht, maar vooral, wat een verslavende ervaring. Wanneer het probleem met de performantie daadwerkelijk opgelost wordt en men de gameplay nog wat moeilijker maakt en verder uitdiept, zie ik dan ook een gouden toekomst voor deze RPG.
Over
Beschikbaar vanaf
30 maart 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- RPG
Ontwikkelaar
- Questline
Uitgever
- Awaken Realms
