In augustus mocht ik op gamescom kennismaken met Lost Eidolons: Veil of the Witch. Dit was puur toeval eigenlijk, want initieel had ik interesse om een ander spel te ontdekken, maar het PR-agentschap had hiervoor geen geschikt tijdslot meer en ze stelden voor om Lost Eidolons: Veil of the Witch te testen. Het half uurtje dat ik met het spel aan de slag mocht gaan smaakte alvast naar meer en ik was dus dankbaar voor dit voorstel. Intussen is de game beschikbaar in early access op pc en heb ik al ettelijke uren doorgebracht in deze spelwereld om jullie een eerste volwaardige indruk te kunnen geven.
Lost Eidolons: Veil of the Witch is eigenlijk een spin-off van Lost Eidolons, een tactische RPG uit 2022 van het Zuid-Koreaanse Ocean Drive Studio. Dit team werd opgericht door voornamelijk voormalige medewerkers van Nexon. Zij wilden namelijk afstappen van het multiplayer free to play-model waarvoor Nexon gekend is en zich focussen op een verhaalgedreven single player game. Het resultaat was Lost Eidolons, een spel dat de tactische gameplay van Fire Emblem, Final Fantasy Tactics en Triangle Strategy mengde met een esthetiek die meer aanleunt bij westerse rollenspellen zoals Baldur's Gate, Elder Scrolls of The Witcher. Lost Eidolons was echter niet meteen de meest toegankelijke titel, met grootschalige en uitdagende missies die vaak meer dan een uur tijd in beslag namen. Om hun volgende spel wat meer hapklaar en toegankelijker te maken, gingen ze inspiratie halen bij een ander populair genre: roguelikes.
Dit is waar het roguelike-concept in het spel komt. Als je team sterft, keer je terug naar nul en kan je de expeditie vanaf het begin herbeginnen. Het idee van permadeath en herbeginnen zit enigszins verweven in het verhaal, al was het mij niet helemaal duidelijk hoe het hier allemaal in zijn werk gaat. De personages die je onderweg tegenkomt zijn zich bijvoorbeeld bewust van het feit dat je ze al eens bent tegengekomen en als tijdreizen zou je het ook niet echt kunnen omschrijven. Maar het zorgt ervoor dat elke expeditie als een besloten avontuur aanvoelt, waarbij er wordt verwezen naar gebeurtenissen uit je vorige "runs". Net zoals in andere roguelikes verlies je na elke permadeath al je vooruitgang op twee vormen na die moeten helpen om toekomstige expedities te vergemakkelijken. Zo heb je enerzijds Sacred Embers die je kan offeren aan een altaar in de stad om permanente bonussen of verhogingen van de stats van je personage te krijgen. Anderzijds heb je runestenen die je kan combineren om de klassen van je personages te versterken. Een puntje van kritiek is dat deze progressie momenteel verschrikkelijk traag verloopt. Soms voelt het aan alsof je nauwelijks vooruitgang maakt en je gewoon runs zit te doen om deze Sacred Ember en runestenen te farmen.
Tussen de missies door zal je tijdens de expeditie merken dat het spel inspiratie gaan halen is bij het geliefde Hades. Op je pad kom je namelijk kruispunten tegen en krijg je steeds een indicatie van wat je te wachten staat voor elke weg die je kan inslaan. Hierbij gaat het enerzijds om het type beloning, maar anderzijds ook het soort van event dat je zal krijgen. Dit zal niet steeds een gevecht zijn, maar soms ook een ontmoeting met een personage dat je groep zal vervoegen of een handelaar, of een zogenaamde point of interest waar je een schat, een altaar of een kamp zal vinden. Het kamp is een van de voornaamste plaatsen waar je je team zal kunnen genezen of bepaalde personages trainen. Deze evolutie van je personages tijdens je expeditie is trouwens bijzonder eenvoudig maar geeft je toch enig gevoel van voldoening. Zo stijgen je stats na elk gevecht en wanneer je levelt, krijg je de keuze uit twee skills die je ook kan herrollen door wat goud te spenderen. Daarnaast kan je ook Resonance Stones krijgen om je uitrusting te verbeteren en sommige resoneren beter met bepaalde personages, wat helpt in het toewijzen van deze stenen. Verder kan je ook nog artefact krijgen die je een bepaalde bonus gedurende je expeditie geven. Maar zoals je merkt, komt er toch wat willekeur bij kijken in het verkrijgen van al deze krachten, waardoor je het succes van je expeditie niet altijd in eigen handen hebt. Zo had ik eens een run waarbij mijn healer geen extra healing spells aangeleerd kreeg en omdat je deze spreuken slechts om de zoveel beurten kan gebruiken, was deze run eigenlijk al snel gedoemd om te falen zodra ik bij de eerste baas aankwam.
Los van de gameplay, wist het spel me ook te charmeren met haar visuele stijl. Het is grafisch niet het meest sterke spel en vooral de omgevingen ogen wat simpel, maar de user interface is zeer duidelijk en de manier waarop speciale aanvallen of hoeveel schade je doet wordt weergegeven is stijlvol. Dialogen worden in het spel weergegeven door middel van klassieke 2D-portretten die knap getekend zijn en voor de verandering eens niet in anime-stijl zijn. Deze portretten zijn helaas wel wat te statisch. Zo zit er geen variatie in de poses van de personages wanneer ze praten. Samen met de afwezigheid van voice-overs laat dit aspect de presentatie wel wat droog aanvoelen tijdens deze verhalende momenten. Maar opnieuw, dit is natuurlijk een early access-product dus we mogen nog heel wat verbeteringen verwachten. Zo heeft Ocean Drive Studio al een roadmap aangekondigd met aanpassingen zoals verbeterde permanente progressie, meer variatie in de gevechten, de toevoeging van voice-overs en tal van quality of life-verbeteringen.
Lost Eidolons: Veil of the Witch is eigenlijk een spin-off van Lost Eidolons, een tactische RPG uit 2022 van het Zuid-Koreaanse Ocean Drive Studio. Dit team werd opgericht door voornamelijk voormalige medewerkers van Nexon. Zij wilden namelijk afstappen van het multiplayer free to play-model waarvoor Nexon gekend is en zich focussen op een verhaalgedreven single player game. Het resultaat was Lost Eidolons, een spel dat de tactische gameplay van Fire Emblem, Final Fantasy Tactics en Triangle Strategy mengde met een esthetiek die meer aanleunt bij westerse rollenspellen zoals Baldur's Gate, Elder Scrolls of The Witcher. Lost Eidolons was echter niet meteen de meest toegankelijke titel, met grootschalige en uitdagende missies die vaak meer dan een uur tijd in beslag namen. Om hun volgende spel wat meer hapklaar en toegankelijker te maken, gingen ze inspiratie halen bij een ander populair genre: roguelikes.
En opnieuw en opnieuw
In eerste instantie ontvouwt Lost Eidolons: Veil of the Witch zich nochtans vrij traditioneel. Je personage lijdt schipbreuk, herinnert zich weinig en komt in een soort van leegte in contact met een heks die hem vertelt over zijn lotsbestemming als hij ervoor kiest om haar kampioen te worden. Tijdens een kort gevecht op het strand ontmoet je je eerste metgezellen en zak je af naar een nabijgelegen stad waar je ontdekt met welke problemen het eiland Anareios te maken heeft. De keizer wordt dood gewaand en zijn troepen worden gecontroleerd door een geheimzinnige sekte die necromantie-experimenten uitvoert, waardoor het eiland overspoeld wordt door zombies. Aan jou om de zaken op orde te zetten en dus trek je met je team op expeditie naar het hart van de corruptie ... Totdat je sterft en opnieuw in de leegte terechtkomt, waarna de heks je telkens terug tot leven brengt en je een nieuwe kans krijgt om je expeditie tot een goed einde te brengen.Dit is waar het roguelike-concept in het spel komt. Als je team sterft, keer je terug naar nul en kan je de expeditie vanaf het begin herbeginnen. Het idee van permadeath en herbeginnen zit enigszins verweven in het verhaal, al was het mij niet helemaal duidelijk hoe het hier allemaal in zijn werk gaat. De personages die je onderweg tegenkomt zijn zich bijvoorbeeld bewust van het feit dat je ze al eens bent tegengekomen en als tijdreizen zou je het ook niet echt kunnen omschrijven. Maar het zorgt ervoor dat elke expeditie als een besloten avontuur aanvoelt, waarbij er wordt verwezen naar gebeurtenissen uit je vorige "runs". Net zoals in andere roguelikes verlies je na elke permadeath al je vooruitgang op twee vormen na die moeten helpen om toekomstige expedities te vergemakkelijken. Zo heb je enerzijds Sacred Embers die je kan offeren aan een altaar in de stad om permanente bonussen of verhogingen van de stats van je personage te krijgen. Anderzijds heb je runestenen die je kan combineren om de klassen van je personages te versterken. Een puntje van kritiek is dat deze progressie momenteel verschrikkelijk traag verloopt. Soms voelt het aan alsof je nauwelijks vooruitgang maakt en je gewoon runs zit te doen om deze Sacred Ember en runestenen te farmen.
Fijne en toegankelijke gameplay
Verder is Lost Eidolons: Veils of the Witch eigenlijk gewoon fijn om te spelen. De korte missies zorgen ervoor dat je al snel nog eentje onderneemt, en nog eentje, enzovoort. De missies zelf bieden ook voldoende uitdaging, zonder dat ze onoverkomelijk aanvoelen, en vereisen dat je toch wat nadenkt over de plaatsing van je personages en hoe je jouw aanvallen plant. Blindelings naar de vijand toelopen en er met je zwaard op meppen zal je niet ver brengen. Het spel komt wel met een degelijke tutorial, maar verwacht toch dat je jezelf familiariseert met de vele mechanismes tijdens het gevecht, zoals welke wapens goed zijn tegen de verschillende types uitrusting, hoe je zwaktes van vijanden kunt uitbuiten of hoe je magische krachten kan combineren met omgevingselementen. De missies zelf komen momenteel vooral neer op het uitschakelen van alle vijanden, maar gelukkig komt er soms een extra element in het spel. Toch was iets meer variatie in de missietypes welkom geweest. Bovendien voelen enkele missies toch wat ongebalanceerd aan, waarbij vooral de tweede baas een groot struikelblok vormt, maar de ontwikkelaar heeft gelukkig aangegeven dat ze werken aan een betere balans en andere verbeteringen voor de gameplay.Tussen de missies door zal je tijdens de expeditie merken dat het spel inspiratie gaan halen is bij het geliefde Hades. Op je pad kom je namelijk kruispunten tegen en krijg je steeds een indicatie van wat je te wachten staat voor elke weg die je kan inslaan. Hierbij gaat het enerzijds om het type beloning, maar anderzijds ook het soort van event dat je zal krijgen. Dit zal niet steeds een gevecht zijn, maar soms ook een ontmoeting met een personage dat je groep zal vervoegen of een handelaar, of een zogenaamde point of interest waar je een schat, een altaar of een kamp zal vinden. Het kamp is een van de voornaamste plaatsen waar je je team zal kunnen genezen of bepaalde personages trainen. Deze evolutie van je personages tijdens je expeditie is trouwens bijzonder eenvoudig maar geeft je toch enig gevoel van voldoening. Zo stijgen je stats na elk gevecht en wanneer je levelt, krijg je de keuze uit twee skills die je ook kan herrollen door wat goud te spenderen. Daarnaast kan je ook Resonance Stones krijgen om je uitrusting te verbeteren en sommige resoneren beter met bepaalde personages, wat helpt in het toewijzen van deze stenen. Verder kan je ook nog artefact krijgen die je een bepaalde bonus gedurende je expeditie geven. Maar zoals je merkt, komt er toch wat willekeur bij kijken in het verkrijgen van al deze krachten, waardoor je het succes van je expeditie niet altijd in eigen handen hebt. Zo had ik eens een run waarbij mijn healer geen extra healing spells aangeleerd kreeg en omdat je deze spreuken slechts om de zoveel beurten kan gebruiken, was deze run eigenlijk al snel gedoemd om te falen zodra ik bij de eerste baas aankwam.
Er komt toch wat willekeur bij kijken in het verkrijgen van al deze krachten, waardoor je het succes van je expeditie niet altijd in eigen handen hebt.
Los van de gameplay, wist het spel me ook te charmeren met haar visuele stijl. Het is grafisch niet het meest sterke spel en vooral de omgevingen ogen wat simpel, maar de user interface is zeer duidelijk en de manier waarop speciale aanvallen of hoeveel schade je doet wordt weergegeven is stijlvol. Dialogen worden in het spel weergegeven door middel van klassieke 2D-portretten die knap getekend zijn en voor de verandering eens niet in anime-stijl zijn. Deze portretten zijn helaas wel wat te statisch. Zo zit er geen variatie in de poses van de personages wanneer ze praten. Samen met de afwezigheid van voice-overs laat dit aspect de presentatie wel wat droog aanvoelen tijdens deze verhalende momenten. Maar opnieuw, dit is natuurlijk een early access-product dus we mogen nog heel wat verbeteringen verwachten. Zo heeft Ocean Drive Studio al een roadmap aangekondigd met aanpassingen zoals verbeterde permanente progressie, meer variatie in de gevechten, de toevoeging van voice-overs en tal van quality of life-verbeteringen.
Conclusie
Lost Eidolons: Veil of the Witch is een fijne en uitdagende roguelike tactical-RPG die zich afspeelt in het universum van zijn grote broer Lost Eidolons. Het spel is momenteel in early access beschikbaar, wat wil zeggen dat de ervaring nog wat oppoetswerk kan gebruiken, onder andere om de trage progressie en de nood aan variatie aan te pakken. Maar zelfs in zijn huidige staat stond het voor mij garant voor al heel wat uurtjes spelplezier. Met de nodige verbeteringen en toevoegingen ziet de toekomst er alvast rooskleurig uit voor Lost Eidolons: Veil of the Witch.
Over
Beschikbaar vanaf
5 november 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Roguelike
- RPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- Ocean Drive Studio
Uitgever
- Kakao Games
- Ocean Drive Studio
