Op 24 september werd Greedfall II: The Dying World gelanceerd via Early Access op Steam, in een versie welke ongeveer 30% van de finale game omvat. Sommigen durfden, ondanks het uitblijven van het grote succes, de voorganger toch enigszins aanschouwen als een spirituele opvolger van de eerste Dragon Age (ja, deze met ondertitel Origins). Dit wegens zijn te pauzeren combat, de impactvolle keuzes, zijn diepgaande karakterontwikkeling, de focus op exploratie, en de mogelijke onderlinge relaties tussen de verschillende personages welke je mee op sleeptouw kon nemen.
Het titelscherm van Greedfall II: The Dying World wordt alvast vergezeld van een intrigerend, misschien zelfs dramatisch introlied. Ja, kolonisatie blijft ongetwijfeld een zeldzaam, maar tegelijk lovenswaardig gamethema. Het verwijst nu immers eenmaal naar gebeurtenissen waar veel menselijke drama’s uit voortkwamen. Maar levert het daardoor een succesvol vervolgverhaal op, aangezien de eerste game ook niet meteen potten wist te breken? Of is deze nieuwe release eerder zelf een drama? Je komt daar mogelijks wat meer over te weten, via deze preview.
Over naar het verhaal, waar ik stiekem wel benieuwd naar was. Helaas, het plot blijft vooralsnog op de vlakte hangen in deze Early Access-build. Jij heet Vriden Gerr en je moeder Daren maakt het je graag nogmaals duidelijk: vandaag is de dag van je initiatie als doneigad in het dorp, wat dat ook moge betekenen. En de Malichor, de plaag die welig gedijde in de eerste game, blijkt nog steeds niet verdwenen. Net als de kolonisten dat evenmin zijn. Inderdaad, je merkt het, het feit dat ik de aanhef van het plot amper kan navertellen, is voor een groot gedeelte te wijten aan die dekselse cutscenes. Deze komen allesbehalve boeiend over, onder meer door die vreselijke lipsynchronisatie, welke al een redelijk groot probleem vormde in de eerste game. Met de Lake Region begint het spel dan ook op een doodsaaie manier, in een armtierige nederzetting in een bos met felrood gebladerte, een context die zo weggeplukt lijkt uit de eerste game. Alleen bevind je je nu in het andere kamp, want dit keer ben je dus een stamlid, in plaats van een legaat van de Congregatie der Kooplieden. Vooral te onthouden en zeker positief hier, is dat we van die ellenlange, steeds terugkerende quote wanneer je jezelf voorstelde tijdens de dialoog in de eerste game, alvast verlost zijn.
Om te speuren naar clues in dit tweede deel van de franchise, dien je om te schakelen naar de zogenaamde Tracking View. Voor de rest verandert er bitter weinig aan het spelconcept. Met de nadruk op het uitbreiden van je wapenarsenaal en uitrusting, en specifieke vaardigheden die nieuwe gameplaymogelijkheden introduceren, blijft ook deze game een rasechte RPG. Ook hier zul je geregeld weer werkbanken dienen te gebruiken voor crafting, na de correcte grondstoffen voor bepaalde recepten te verzamelen. En ja, je kan de vijanden nog steeds bekampen in real-time, maar ook via een Tactical View, waarbij je je companions automatisch kan laten aanvallen. Diezelfde metgezellen kun je ook via de D-pad controleren, maar globaal gezien voelt de combat onhandig en soms chaotisch aan. De Tactical View toont zich namelijk net vooral van zijn slechtste kant wanneer je deze met de controller probeert te gebruiken. Het blijkt immers bitter lastig om een metgezel op een intuïtieve manier te selecteren via die D-pad, waardoor je al snel teruggrijpt naar de vertrouwde muis en toetsenbord. Daarbovenop blijkt dat je vanuit Tracking View niet kunt sprinten: wie achtte dat als een noodzakelijk door te voeren beperking? Vreemde designkeuzes, niet in het minst.
Met de prestaties zit het helaas evenmin goed in deze Greedfall II. Op het standaard ingestelde High Settings-profiel haal je nog geen 75 FPS op een 4K-resolutie met een Nvidia RTX 4090, waarbij standaard 8,5 gigabytes aan VRAM gealloceerd wordt, en toch komen er geregeld enorme haperingen voor. Spiders blijkt ook duidelijk heel veel assets van de eerste game opnieuw gebruikt te hebben. En dan zeg ik nog niets over dat ferm gelijkaardige, vale sepia-kleurenpalet, exact dezelfde onduidelijke mini-map, de houterige animaties, evenals de locaties waar zowel de belichting als schaduwen nog finetuning behoeven. Het oogt allemaal zo prematuur, alsof de voorganger nooit bestaan heeft, en dat is eigenlijk best zonde.
Het titelscherm van Greedfall II: The Dying World wordt alvast vergezeld van een intrigerend, misschien zelfs dramatisch introlied. Ja, kolonisatie blijft ongetwijfeld een zeldzaam, maar tegelijk lovenswaardig gamethema. Het verwijst nu immers eenmaal naar gebeurtenissen waar veel menselijke drama’s uit voortkwamen. Maar levert het daardoor een succesvol vervolgverhaal op, aangezien de eerste game ook niet meteen potten wist te breken? Of is deze nieuwe release eerder zelf een drama? Je komt daar mogelijks wat meer over te weten, via deze preview.
Exact hetzelfde scenario, vanaf de andere zijde beleefd
Qua moeilijkheidsgraad word je in Greedfall II: The Dying World eigenlijk wel verwend, met die keuze tussen Story, Adventure en Tactical. En je kunt ook volledig freestyle gaan door bijvoorbeeld friendly fire toe te staan, evenals parameters zoals de damage en recovery van jouw party naar believen in te stellen. In de character creator zelf blijkt er uitwendig echter weinig verschil te zitten tussen de personages, zelfs niet of ze nu mannelijk of vrouwelijk zijn. Klassen met hun bijhorende vaardigheden heten Character Profiles in deze game, en voor elk van deze skills dien je punten te verdelen, net als je dat kan voor de verschillende attributen. Niets bijzonders natuurlijk, want zo kennen we het al uit vele andere RPG's.Een context zo weggeplukt uit de eerste game.
Over naar het verhaal, waar ik stiekem wel benieuwd naar was. Helaas, het plot blijft vooralsnog op de vlakte hangen in deze Early Access-build. Jij heet Vriden Gerr en je moeder Daren maakt het je graag nogmaals duidelijk: vandaag is de dag van je initiatie als doneigad in het dorp, wat dat ook moge betekenen. En de Malichor, de plaag die welig gedijde in de eerste game, blijkt nog steeds niet verdwenen. Net als de kolonisten dat evenmin zijn. Inderdaad, je merkt het, het feit dat ik de aanhef van het plot amper kan navertellen, is voor een groot gedeelte te wijten aan die dekselse cutscenes. Deze komen allesbehalve boeiend over, onder meer door die vreselijke lipsynchronisatie, welke al een redelijk groot probleem vormde in de eerste game. Met de Lake Region begint het spel dan ook op een doodsaaie manier, in een armtierige nederzetting in een bos met felrood gebladerte, een context die zo weggeplukt lijkt uit de eerste game. Alleen bevind je je nu in het andere kamp, want dit keer ben je dus een stamlid, in plaats van een legaat van de Congregatie der Kooplieden. Vooral te onthouden en zeker positief hier, is dat we van die ellenlange, steeds terugkerende quote wanneer je jezelf voorstelde tijdens de dialoog in de eerste game, alvast verlost zijn.
Onhandig en chaotisch
De spelintroductie ontwikkelt zich tegelijk zo tergend langzaam, dat je steeds minder zin krijgt in het vervolg. Tussen de stamleden onderling blijkt een brabbeltaaltje de voertaal te zijn, wat het enigszins grappig maakt dat het in- of uitschakelen van de ondertiteling überhaupt beschikbaar is tussen de spelopties. Maar wanneer er tijdens de vele dialogen eens wat ingesproken Engels weerklinkt, dan klinkt dat vooral alsof men een analfabeet voor het eerst iets deed aflezen, dus dat verklaart.Om te speuren naar clues in dit tweede deel van de franchise, dien je om te schakelen naar de zogenaamde Tracking View. Voor de rest verandert er bitter weinig aan het spelconcept. Met de nadruk op het uitbreiden van je wapenarsenaal en uitrusting, en specifieke vaardigheden die nieuwe gameplaymogelijkheden introduceren, blijft ook deze game een rasechte RPG. Ook hier zul je geregeld weer werkbanken dienen te gebruiken voor crafting, na de correcte grondstoffen voor bepaalde recepten te verzamelen. En ja, je kan de vijanden nog steeds bekampen in real-time, maar ook via een Tactical View, waarbij je je companions automatisch kan laten aanvallen. Diezelfde metgezellen kun je ook via de D-pad controleren, maar globaal gezien voelt de combat onhandig en soms chaotisch aan. De Tactical View toont zich namelijk net vooral van zijn slechtste kant wanneer je deze met de controller probeert te gebruiken. Het blijkt immers bitter lastig om een metgezel op een intuïtieve manier te selecteren via die D-pad, waardoor je al snel teruggrijpt naar de vertrouwde muis en toetsenbord. Daarbovenop blijkt dat je vanuit Tracking View niet kunt sprinten: wie achtte dat als een noodzakelijk door te voeren beperking? Vreemde designkeuzes, niet in het minst.
Bugs, ondermaatse performantie, grafisch veel werk voor de boeg
Ook aan de pop-up-menu’s die telkens ongewenst terugkeren, merk je dat deze game nog verre van klaar is. Zelfs de hoofdqueeste aanvatten blijkt geen sinecure, want het oranje icoontje verschijnt soms pas na het aanspreken van personages of het bezoeken van plekken die zich verschuilen achter zwarte icoontjes. Wie de vorige game speelde, zal hier minder last van hebben, maar dit kan nieuwkomers zeker verwarren. Ook wat de bewegingsvrijheid in de open wereld betreft, werd er absoluut geen vooruitgang geboekt. Nog steeds blijft je personage ter plaatse trappelen bij de geringste oneffenheid van het grondoppervlak. Soms loop je jezelf zo vast, dat je terug moet naar het titelscherm en hopen dat de autosave net niet op datzelfde ogenblik toegeslagen heeft.Met de prestaties zit het helaas evenmin goed.
Met de prestaties zit het helaas evenmin goed in deze Greedfall II. Op het standaard ingestelde High Settings-profiel haal je nog geen 75 FPS op een 4K-resolutie met een Nvidia RTX 4090, waarbij standaard 8,5 gigabytes aan VRAM gealloceerd wordt, en toch komen er geregeld enorme haperingen voor. Spiders blijkt ook duidelijk heel veel assets van de eerste game opnieuw gebruikt te hebben. En dan zeg ik nog niets over dat ferm gelijkaardige, vale sepia-kleurenpalet, exact dezelfde onduidelijke mini-map, de houterige animaties, evenals de locaties waar zowel de belichting als schaduwen nog finetuning behoeven. Het oogt allemaal zo prematuur, alsof de voorganger nooit bestaan heeft, en dat is eigenlijk best zonde.
Conclusie
Het verhaal, de gameplay, de graphics, de personages, hun dialoog, de spelwereld: nog niets staat echt op punt in deze Early Access-versie van Greedfall II: The Dying World. Dit lijkt een project te gaan worden voor jaren, want er is echt nog zoveel werk voor de boeg. Vreemd, want na de eerste game leek er vooral finetuning nodig te zijn op vlak van storytelling en spelvariatie. Deze release toont echter aan dat de developers van Spiders niet meteen op dezelfde lijn zitten als de fanbase, en dat is in feite erg jammer. Hopelijk komt dit nog goed, maar op dit moment moet ik helaas iedereen aanraden om deze release nog even links te laten liggen.
Over
Beschikbaar vanaf
24 september 2024
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Action
- RPG
- Strategy
Ontwikkelaar
- Spiders
Uitgever
- Nacon
