Sommige games zijn ontsproten uit een fantastisch idee. Een mooi voorbeeld hiervan is Dread Hunger, omdat deze het aandurft om een vleugje ‘De Mol’ te mixen met het overbekende multiplayer survival-genre. Dat doet de game zeker wat opvallen, tussen al die inspiratieloze online survival games die maar schaamteloos mechanismen van elkaar blijven kopiëren. Het is om die reden dat deze Early Access game op Steam ook het label ‘sociale deductie’ toegekend kreeg én dat mijn interesse wel gewekt was.
In Dread Hunger ben je één van de acht leden van een expeditieteam dat in 1845 per schip op verkenning gaat doorheen het meedogenloze Noordpoolgebied. Onder de bemanning zijn er echter twee verraders. Dat zijn twee spelers die de opdracht krijgen om van alles te ondernemen om de missie te doen falen. Terwijl deze twee mollen zich kostelijk kunnen vermaken, moeten de zes anderen nauw samenwerken om het schip toch doorheen een lastige passage te krijgen, desondanks alle honger, sabotage en andere tegenslag. Als dat geen leuke insteek is! Maar of deze ook daadwerkelijk goed werkt, dat verneem je hier in deze preview.
Vooral private games erg uitgebreide keuzes
Wanneer je de game opstart, kun je zelf via de kaart op de tafel één van de vier beschikbare locaties kiezen om zelf als multiplayer host op te treden. Of je kunt gewoon verbinden met één van de reeds opgestarte sessies. Belangrijk om te weten is dat de game nog geen chatfunctie bevat, waardoor je genoodzaakt bent tot communiceren via de microfoon. Dat heeft echter ook zijn charme. Verder in deze preview vertel ik hier nog wat meer over.
Bij het aanmaken van elke sessie kun je kiezen hoeveel leden de crew moet bevatten (minimum vier, maximaal acht), welke je regio (momenteel enkel Amerikaanse en Aziatische servers) en voorkeurstaal (heel veel keuze!) zijn, en of je een private of een publieke game wil opstarten. Wanneer je gaat voor een private game, zijn er nog een heleboel extra regeltjes in te stellen zoals wat de duur van een dag betreft, hoe snel de leden honger krijgen, hoe snel het schip de aangeleverde steenkool verbrandt, tot het aantal mollen (thralls genaamd). Je kan er zelfs voor kiezen om geen enkele verrader aan boord te hebben, waardoor de focus van de gameplay louter op de onderlinge samenwerking komt te liggen.
Elke rol heeft zijn eigen verantwoordelijkheden
Wanneer je eenmaal alles naar believen ingesteld hebt en de multiplayer lanceert, dien je een keuze te maken uit één van de acht rollen binnen het team. Snel beslissen is hier troef, want niemand kan dezelfde functie bekleden. Elke positie biedt je bepaalde voordelen ten opzichte van de andere zeven:
De Mol multiplayer op zijn best, tenminste qua idee…
Het is net dit psychologische aspect dat ervoor zorgt dat ik de gameplay van Dread Hunger echt vind uitblinken ten opzichte van andere multiplayer-games. Tijdens elke sessie heerst er sowieso een constant gevoel van wantrouwen, iets wat het best spannend maakt. Niemand weet wie de mollen zijn en van zodra er iets gebeurt wat de missie in gevaar kan brengen of wanneer iemand deviant gedrag vertoont, beginnen de complottheorieën al. Dat merk je dan vooral duidelijk via de voice chat, waardoor ik eigenlijk volledig begrijp waarom deze vooralsnog het enige communicatiemiddel is in de game zelf. De spelers beginnen namelijk al snel tegen elkaar te speculeren wie de saboteurs zijn en het is zalig om vast te stellen hoe sommigen al dan niet terecht snel overgaan naar het trekken van conclusies op basis van een aantal waarnemingen.
Zo liep het bijvoorbeeld volledig fout met de kok tijdens mijn eerste online ervaring met de game. Het eten dat hij bereid had bleek vergiftigd te zijn, waardoor iedereen aan boord constant stond te kotsen. Maar toch, na dat gebeuren bleef het voor mij een vraagteken of onze kok niet gewoon in alle onwetendheid en ter goedertrouw vlees voor ons had gebakken dat al veel eerder vergiftigd werd, door iemand anders dan? Als saboteur heb je namelijk heel veel mogelijkheden om de missie te ondermijnen, waarbij de ene wijze al wat subtieler is dan de andere. Je kan je teamleden vermoorden, het schip vernietigen met explosieven of ergens tegenaan laten varen, steenkool verbergen zodat er niet meer verder gevaren kan worden, enzoverder. De mollen kunnen zich trouwens als enigen ook voeden met menselijk vlees. Of dat vlees nu gekookt werd of nog rauw is, dat maakt niet uit voor hen. Ja, je leest het goed, er zit zelfs kannibalisme in deze game!
…maar absoluut niet qua uitvoering
Na al het voorgaande te aanschouwen denk je nu mogelijks dat de bijkomende psychologische invalshoek van Dread Hunger ervoor zal zorgen dat het finaal een enorme multiplayer-topper wordt. Helaas moet ik deze gedachte meteen ontkrachten. Het concept zit dan wel prachtig in elkaar, de uitvoering ervan blijkt een heel pak minder. Zoals vaak gezegd wordt: een idee staat of valt met de mensen die het moeten bolwerken. De multiplayer-omgeving in Dread Hunger is vooreerst enorm vijandig. Wanneer ik publieke sessies durfde te vervoegen, werd ik vaak gekicked nog vooraleer ik mijn rol kon kiezen. Daarnaast was het heel vaak zo, wanneer het me dan uiteindelijk lukte om deel te nemen aan het spel, dat niemand van de crewleden zijn of haar opgelegde taken uitvoerde. In de plaats daarvan vond iedereen het blijkbaar veel leuker om elkaar gewoon constant in het gezicht te slaan, waardoor het ganse spelconcept verpest werd.
De gameplay zelf bevat ook heel wat vage mechanismen die amper uitgelegd worden, desondanks de veel te lange tutorial. Wanneer je sterft, bijvoorbeeld door de honger, is er ook niemand die je komt bevrijden in The Brig (de gevangenis onder het dek). Na een tijdje gaat je personage dan maar zelf over in een zogenoemde Spirit Walk. Hierbij kun je nog alles waarnemen wat er aan boord gebeurt, maar actief deelnemen aan het spel zit er niet meer in en de anderen zien je dan ook niet meer. Op dat moment is het ook helemaal niet meer duidelijk wat je moet doen om alsnog terug verder te kunnen spelen, en dat maakt Dread Hunger nog eens extra frustrerend.
In Dread Hunger ben je één van de acht leden van een expeditieteam dat in 1845 per schip op verkenning gaat doorheen het meedogenloze Noordpoolgebied. Onder de bemanning zijn er echter twee verraders. Dat zijn twee spelers die de opdracht krijgen om van alles te ondernemen om de missie te doen falen. Terwijl deze twee mollen zich kostelijk kunnen vermaken, moeten de zes anderen nauw samenwerken om het schip toch doorheen een lastige passage te krijgen, desondanks alle honger, sabotage en andere tegenslag. Als dat geen leuke insteek is! Maar of deze ook daadwerkelijk goed werkt, dat verneem je hier in deze preview.
Vooral private games erg uitgebreide keuzes
Wanneer je de game opstart, kun je zelf via de kaart op de tafel één van de vier beschikbare locaties kiezen om zelf als multiplayer host op te treden. Of je kunt gewoon verbinden met één van de reeds opgestarte sessies. Belangrijk om te weten is dat de game nog geen chatfunctie bevat, waardoor je genoodzaakt bent tot communiceren via de microfoon. Dat heeft echter ook zijn charme. Verder in deze preview vertel ik hier nog wat meer over.
Bij het aanmaken van elke sessie kun je kiezen hoeveel leden de crew moet bevatten (minimum vier, maximaal acht), welke je regio (momenteel enkel Amerikaanse en Aziatische servers) en voorkeurstaal (heel veel keuze!) zijn, en of je een private of een publieke game wil opstarten. Wanneer je gaat voor een private game, zijn er nog een heleboel extra regeltjes in te stellen zoals wat de duur van een dag betreft, hoe snel de leden honger krijgen, hoe snel het schip de aangeleverde steenkool verbrandt, tot het aantal mollen (thralls genaamd). Je kan er zelfs voor kiezen om geen enkele verrader aan boord te hebben, waardoor de focus van de gameplay louter op de onderlinge samenwerking komt te liggen.
Elke rol heeft zijn eigen verantwoordelijkheden
Wanneer je eenmaal alles naar believen ingesteld hebt en de multiplayer lanceert, dien je een keuze te maken uit één van de acht rollen binnen het team. Snel beslissen is hier troef, want niemand kan dezelfde functie bekleden. Elke positie biedt je bepaalde voordelen ten opzichte van de andere zeven:
- De kapitein kan het schip 5% beter besturen
- De kapelaan heeft 1% meer kans om trinkets (speciale items met mogelijke invloed op het spelverloop) te vinden
- De kok kookt 5% sneller dan de anderen aan het fornuis
- De dokter maakt de helende items 2% efficiënter
- De ingenieur maakt werkbanken 1% sneller dan de rest
- De jager versnijdt rauw vlees 5% sneller
- De koninklijke marine herlaadt vuurwapens 1% sneller
- De navigator sprint 1% sneller dan de anderen
De Mol multiplayer op zijn best, tenminste qua idee…
Het is net dit psychologische aspect dat ervoor zorgt dat ik de gameplay van Dread Hunger echt vind uitblinken ten opzichte van andere multiplayer-games. Tijdens elke sessie heerst er sowieso een constant gevoel van wantrouwen, iets wat het best spannend maakt. Niemand weet wie de mollen zijn en van zodra er iets gebeurt wat de missie in gevaar kan brengen of wanneer iemand deviant gedrag vertoont, beginnen de complottheorieën al. Dat merk je dan vooral duidelijk via de voice chat, waardoor ik eigenlijk volledig begrijp waarom deze vooralsnog het enige communicatiemiddel is in de game zelf. De spelers beginnen namelijk al snel tegen elkaar te speculeren wie de saboteurs zijn en het is zalig om vast te stellen hoe sommigen al dan niet terecht snel overgaan naar het trekken van conclusies op basis van een aantal waarnemingen.
Als saboteur heb je veel mogelijkheden om de missie te ondermijnen.
Zo liep het bijvoorbeeld volledig fout met de kok tijdens mijn eerste online ervaring met de game. Het eten dat hij bereid had bleek vergiftigd te zijn, waardoor iedereen aan boord constant stond te kotsen. Maar toch, na dat gebeuren bleef het voor mij een vraagteken of onze kok niet gewoon in alle onwetendheid en ter goedertrouw vlees voor ons had gebakken dat al veel eerder vergiftigd werd, door iemand anders dan? Als saboteur heb je namelijk heel veel mogelijkheden om de missie te ondermijnen, waarbij de ene wijze al wat subtieler is dan de andere. Je kan je teamleden vermoorden, het schip vernietigen met explosieven of ergens tegenaan laten varen, steenkool verbergen zodat er niet meer verder gevaren kan worden, enzoverder. De mollen kunnen zich trouwens als enigen ook voeden met menselijk vlees. Of dat vlees nu gekookt werd of nog rauw is, dat maakt niet uit voor hen. Ja, je leest het goed, er zit zelfs kannibalisme in deze game!
…maar absoluut niet qua uitvoering
Na al het voorgaande te aanschouwen denk je nu mogelijks dat de bijkomende psychologische invalshoek van Dread Hunger ervoor zal zorgen dat het finaal een enorme multiplayer-topper wordt. Helaas moet ik deze gedachte meteen ontkrachten. Het concept zit dan wel prachtig in elkaar, de uitvoering ervan blijkt een heel pak minder. Zoals vaak gezegd wordt: een idee staat of valt met de mensen die het moeten bolwerken. De multiplayer-omgeving in Dread Hunger is vooreerst enorm vijandig. Wanneer ik publieke sessies durfde te vervoegen, werd ik vaak gekicked nog vooraleer ik mijn rol kon kiezen. Daarnaast was het heel vaak zo, wanneer het me dan uiteindelijk lukte om deel te nemen aan het spel, dat niemand van de crewleden zijn of haar opgelegde taken uitvoerde. In de plaats daarvan vond iedereen het blijkbaar veel leuker om elkaar gewoon constant in het gezicht te slaan, waardoor het ganse spelconcept verpest werd.
De gameplay bevat heel wat vage mechanismen die amper uitgelegd worden.
De gameplay zelf bevat ook heel wat vage mechanismen die amper uitgelegd worden, desondanks de veel te lange tutorial. Wanneer je sterft, bijvoorbeeld door de honger, is er ook niemand die je komt bevrijden in The Brig (de gevangenis onder het dek). Na een tijdje gaat je personage dan maar zelf over in een zogenoemde Spirit Walk. Hierbij kun je nog alles waarnemen wat er aan boord gebeurt, maar actief deelnemen aan het spel zit er niet meer in en de anderen zien je dan ook niet meer. Op dat moment is het ook helemaal niet meer duidelijk wat je moet doen om alsnog terug verder te kunnen spelen, en dat maakt Dread Hunger nog eens extra frustrerend.
Conclusie
Het concept van Dread Hunger klinkt enorm veelbelovend, maar de uitvoering laat het helaas helemaal afweten. Veel te vaak is het onduidelijk wat je precies moet doen en de vijandige multiplayer maakt de ervaring alleen maar meer frustrerend. Misschien dat tijd hier raad zal brengen want het blijft een Early Access game natuurlijk, maar op dit moment vind ik, tot er een aantal zaken bijgesteld worden, dat Dread Hunger vooral zelf nog voor een poos op zijn honger mag blijven zitten...
Over
Beschikbaar vanaf
26 januari 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Survival
Ontwikkelaar
- Dread Hunger Team
Uitgever
- Digital Confectioners
