Opnieuw op eigen benen na een lange relatie

Ik mis helemaal niets aan mijn ex. (18jaar samen geweest)
Ook vrij snel de bladzijde omgedraaid. Ik heb gehuild en kreeg geen hap door de keel, maar lijkt me vrij normaal.
Alles redelijk geregeld. Split pot 50/50.
Zelf binnen de paar weken een huis gekocht (beetje geluk gehad dat dit leeg stond, en ik mocht al deels verhuizen/verbouwen voor de akte)
Hierdoor was ik ook wat afgeleid van de situatie.
Enigste spijtige aan de zaak zijn de wekelijkse verhuis die de kids moeten ondergaan. Ze hebben er geen 'last' van, maar toch heeft dit een impact op ze.
Mijn raad: probeer er een positief verhaal van te maken. Mooie tijd gehad,... Maar kijk nu vooruit!
 
  • Leuk
Waarderingen: 515
We zijn ondertussen enkele weken/maanden verder en ik blijf het er wel moeilijk mee hebben.

Het is niet dat ik niet meer functioneer ofzo, ik doe mijn werk nog goed, sport nog steeds, eet vrij gezond ... maar ik denk toch nog praktisch constant aan haar en ik merk ook dat het soms lijkt alsof ik nog altijd niet geloof, dat ik nog steeds precies in een soort nachtmerrie zit die ieder moment kan eindigen.

Ik merk dat ik zelfs nog bij bepaalde beslissingen denk 'wat zou zij daar van vinden'.... Maar lijkt me ook normaal na 10jaar.

Ik mis ze nog enorm, maar ik blijf gewoon zoveel mogelijk mijn gedachten verzetten. Het voelt niet alsof mijn leven gestopt is, gewoon alsof iemand op de pauze knop gedrukt heeft.

Aan daten heb ik nog geen nood. Deels omdat ik gewoon absoluut nog niet over mijn ex ben, maar ook ergens wel omdat ik gewoon enorm bang ben om me terug kwetsbaar op te stellen. Dat potentieel afgewezen worden is niet ideaal voor het zelfvertrouwen, dewelke al een serieuze deuk heeft gekregen.

Ik heb zelf ook gewoon nog altijd heel veel last van de fysieke en mentale problemen die me het laatste 1,5 jaar bezig hebben gehouden, en ik kan me niet voorstellen dat iemand daar op zit te wachten. Ik zou ook niet met mezelf daten nu.

Dag per dag.
 
Mij heeft 'tinder' wel geholpen.
Had er toen ook geen nood aan, maar je kon wel eens iets gaan drinken en praten over andere dingen.
 
Mij heeft 'tinder' wel geholpen.
Had er toen ook geen nood aan, maar je kon wel eens iets gaan drinken en praten over andere dingen.
Ik heb het altijd wat vreemd gevonden dat mensen Tinder gebruiken om vriendschappen aan te gaan. De app bestaat al meer dan tien jaar en toen ik er nog op zat zag ik zelfs getrouwde vrouwen op tinder die op zoek waren naar vrienden. Geen idee of daar ook benefits bij moesten zijn, als het gaat om een babbel te hebben zijn er toch andere manieren om in contact te komen met mensen? Met Tinder kan je wel doelgerichter iemand contacteren.
 
Ik heb het altijd wat vreemd gevonden dat mensen Tinder gebruiken om vriendschappen aan te gaan. De app bestaat al meer dan tien jaar en toen ik er nog op zat zag ik zelfs getrouwde vrouwen op tinder die op zoek waren naar vrienden. Geen idee of daar ook benefits bij moesten zijn, als het gaat om een babbel te hebben zijn er toch andere manieren om in contact te komen met mensen? Met Tinder kan je wel doelgerichter iemand contacteren.
Mij lijkt dat dan toch eerder een voorwendsel om er meer van te maken als de persoon interessant blijkt en/of een manier om geen voorstellen genre "Yoo, poepen?" te krijgen.

Allez, als mijn vrouw zou afkomen dat ze vriendjes zoekt op tinder, gaan we een beetje ruzie hebben.
 
Mijn voorbeeld was toen ik vrijgezel was. Puur om gedachten te verzetten.
Beetje swipen, chatten,...
Ging ik met een kameraad iets drinken, kwam dat makkelijk ter sprake. Op date met een 'vreemde' kan je dat gewoon ontwijken
Ik vond dat een makkelijke manier om eens iets te gaan drinken. Oké, zo nu en dan kwam er wel eens meer van. (maar dat was het dan)

Ik zou er ook niet mee lachen moest mijn vriendin tinder gebruiken om 'vrienden' te maken
 
Na een relatie van 6 jaar, een huwelijk van bijna 3 jaar, 2 kinderen van 2,5 jaar en 11 maanden zit het erop voor mij.
Zij kan en wil er geen enkele moeite meer insteken en ik zou niets liever willen, want ik zie ze uiteindelijk nog steeds graag.
Het is ongeveer een maand geleden uitgesproken en vandaag heb ik een huurcontract getekend in een huis dat naast mijn ouders staat (heel toevallig). Dat geeft me wel meer moed voor de toekomst om verder te gaan, ook al heb ik een je m'en fous mentaliteit ontwikkeld en zegt iedereen dat ik verder moet gaan voor de kindjes en voor mezelf. Ik hoop dat ik nu terug voor mezelf kan zorgen, ben 7 kilo vermagerd op die 4 weken tijd, heb ook heel weinig energie daardoor en het gevoel dat alles teveel is voor mij.
Sinds zondag ben ik officieel verhuisd. Het was een dag waar ik absoluut niet naar zat uit te kijken, maar uiteindelijk is het voor mijn mentale gezondheid de beste keuze. Alle onoverkomelijke obstakels heb ik op een redelijk korte termijn overwonnen dankzij de hulp van mijn ouders en mijn broers. Zonder hun steun en liefde zou ik nooit zover gestaan hebben als nu en dat besef ik heel goed.

Ik mis mijn kindjes ontzettend hard. Het voelt raar om uw eigen kinderen een week niet te kunnen zien of horen. Ik probeer 's avonds te facetimen om ze toch eventjes te kunnen zien, maar met de drukte van alles in mijn huis in orde te brengen is het amper gelukt. Gelukkig komen ze vrijdag bij mij :D
 
het is nu 2 or 3 jaar geleden dat het gedaan is en zoals andere denk ik nog of en toe aan haar. 13 Jaar samen geweest maar we kenden elkaar al van het middelbaar.

Mentaal zat ik volledig in de knoop de laatste jaren maar ik deed nog altijd mijn best in onze relatie. Voor haar was het klaar mijn vevanging stond al klaar. Ze kon het nietmeer aanzien hoe achteruit ik was gegaan.

in 1 jaar tijd mij volledig kunnen herpakken, overheidsjob, eigen plek, afgevallen enz.

Mij laten vallen omdat ze het nietmeer kon aanzien hoe achteruit ik was gegaan maar ondertussen wel een relatie begonnen met een drank en drugsverlaafde. De beslissing kan ik tot vandaag nog altijd niet begrijpen.

Er is teveel gebeurt om terug samen te komen ma ik heb altijd gezegd tegen haar vind iemand beter als mij. Maar ja een vrouw en haar emoties is moeilijk te begrijpen.
 
Heel ferm dat ge u zo hebt kunnen herpakken! Da's iets om trots op te zijn en hopelijk vindt ge in de toekomst ook nog eens een goeie relatie. Wel jammer dat uw post moest eindigen met zo'n lelijke veralgemening. :(
 
Heel ferm dat ge u zo hebt kunnen herpakken! Da's iets om trots op te zijn en hopelijk vindt ge in de toekomst ook nog eens een goeie relatie. Wel jammer dat uw post moest eindigen met zo'n lelijke veralgemening. :(

Het is algemeen bekend dat een man logisch is en een vrouw meer emotioneel. En daar bedoel ik niks mis mee.

Moest ze tegen mij zeggen ik heb een super kerel gevonden dit en dat geen probeem goed voor haar.

En ik kan nog begrijpen dat je bij iemand blijft met een verslaving als je al langer samen was met die persoon. Maar om iets nieuw te beginnen met iemand die 2 verslavingen heeft dat is een emotionele beslissing.
 
In alle respect, maar dat is echt wel een heel slechte samenvatting van de studie waarnaar ze gaat verwijzen.

De studie had als doel om te kijken of vrouwen zonder psychische problemen hun emotionele variabiliteit sterker fluctueert door hun hormonenschommelingen dan die van mannen en of ze daardoor wel kunnen meedoen aan allerlei medische proeven (antwoord van de paper is dat er geen reden is om vrouwen uit te sluiten).

Hoe je met een slecht gevoel omgaat (emotioneel of rationeel), is een heel andere zaak en wordt niet besproken in deze paper. Dat gaat ook sterk verschillen van persoon tot persoon trouwens.

Geen kritiek naar jou toe, maar om deze reden vertrouw ik dus die populair wetenschappelijke tijdschriften niet echt.
 
Terug
Bovenaan