Album of the week Nicephorus - Elephants are already drowned

[CerumenCrevice]

Elephants are already drowned, by Nicephorus

7 track album

nicephorus.bandcamp.com

Sinds de vorige AOTW die ik had voorgesteld, zijn er hier al heel wat genres gepasseerd.
Het grootste deel daarvan was vrij gemakkelijk verteerbaar, op enkelen na (@Avondland ).
Nu, ik ben grote fan van muziek die genres samen mengt tot een geheel dat die genres overstijgt.
Daar is Nicephorus de beste in, zo vind ik toch.

In zijn eerste album, genaamd 'Elephants are already drowned' doet hij dat en meer.
Hij gooit hij een hele hoop instrumenten, field recordings en samples samen om een samenhangende trip te componeren die u doorheen heel wat genres begeleiden.

Daarnaast is het album, en al zijn muziek eigenlijk, gratis te downloaden op bandcamp.
Van de site neem ik enkele quotes die mij getrokken hebben tot zijn muziek:

Nicephorus a.k.a. Nikita Nikiforov is a young scientist from Russia. During working hours he searches for ways to beat atherosclerosis, but the rest of the time he devotes to the search for beautiful sounds.

Like a magnet Nicephorus attracted talented people who embraced his ideas of incorporation live recorded instruments into electronic music. Elena Liubimova kindly responded to Nikita’s request on a local forum for musicians. Nikita quickly fell in love with dreamy and emotional melodies that Lena extracted from violin and alto. Timur Nekrasov helped to give a jazz touch with his genius on sax. And the cherry on the cake is crazy beat played by Oleg Shuntsov.

It all resulted in an emergence of the album “Elephants are already drowned” which unites many musical styles such as jazz, trip-hop, downtempo, dubstep and ethno. Guys put their souls and hearts in to this work. That’s why it sounds so distinctive and soulful. Dive in to an atmospheric journey with a jazz band through the restless sea of imagination of a Russian scientist.

In zijn tweede compositie heeft hij zelfs een opera zangeres verwerkt.
Voor zij die meer willen, link naar EP:

Spoiler: Nicephorus - Can Death Be Sleep EP

Can Death Be Sleep, by Nicephorus

5 track album

nicephorus.bandcamp.com

Enjoy!

 

[FlyingHorseman]

Minder dan 1000 plays voor sommige van zijn nummers op Spotify. Deze arme Nicephalus Nicephorus gaat tegen het eind van de week denken dat zijn grote break eindelijk aangebroken is, voor het eerst gaat BeyondGaming een indruk op de totale plays van een artiest maken!

 

[Lint]

Nicephalus

Freudiaanse verspreking en dan een "L" vergeten!

 

[FlyingHorseman]

Freudiaanse verspreking en dan een "L" vergeten!

Oh no

Sorry @NDEFCB Ik kan me in dit topic niet meer vertonen!

 

[Kid_C]

Plaat nog niet eens beluisterd en dit AOTW is al geslaagd. Merci @FlyingHorseman !

 

[PBR Streetgang]

Leuk verhaal van de artiest, en er zit veel variatie in wat het geheel goed verteerbaar maakt. Maar deze muziek en vooral ook de productie is niet voor mij weggelegd.

 

[Avondland]

Luistert wel gemakkelijk weg en heeft iets filmisch, hij weet een mooie variatie te brengen in het album maar ik vind het geheel wat flets smaken. Bij momenten moet ik een beetje denken aan muziek dat werd opgemengd met dolfijn- en walvisgeluiden in een new age setting. En dat is niet slecht bedoeld want dat "had" iets, maar dat is waar ik nu meteen aan denk.

En mijn excuses als mijn AOTW menig BG'er heeft opgezadeld met een orale indigestie.

 

[willydrama]

Kan op zichzelf staan maar had evengoed vocalist(e) op gekunnen...

 

[CerumenCrevice]

Leuk verhaal van de artiest, en er zit veel variatie in wat het geheel goed verteerbaar maakt. Maar deze muziek en vooral ook de productie is niet voor mij weggelegd.

ik vermoed dat er hier meerdere gaan zijn die deze mening delen. understandable and have a good day

Luistert wel gemakkelijk weg en heeft iets filmisch, hij weet een mooie variatie te brengen in het album maar ik vind het geheel wat flets smaken. Bij momenten moet ik een beetje denken aan muziek dat werd opgemengd met dolfijn- en walvisgeluiden in een new age setting. En dat is niet slecht bedoeld want dat "had" iets, maar dat is waar ik nu meteen aan denk.

wel, flets vind ik precies een wat vreemd woord. ik denk ge bedoelt dat het wat 'edge' mist? Te afgelijnd is?

En mijn excuses als mijn AOTW menig BG'er heeft opgezadeld met een orale indigestie.

aanvaard denk enige aotw dat ik preemptive heb afgezet ad:

Kan op zichzelf staan maar had evengoed vocalist(e) op gekunnen...

niet echt akkoord, ik keur een album met vocals vlugger af dan een zonder. Al deelt niet veel mens die mening.

De laatste EP van Nicephorus heeft een zangeres op de track 'theas song'. misschien bekoort die u wel?

 

[Bjorn]

Ik heb het wel voor Russische artiesten, vind de deephouse scene er geweldig omdat ze heel organische muziek producen en meester zijn in de diepere, langzamere en meer meditatieve tinten van de housemuziek, het genre waar Nicolas Jaar zo groot mee geworden is. Dit album leunt er een beetje tegen aan door die typische Russische tribal sound, alleen vind sommige nummers te braaf klinken (door de happy piano geluidjes en melancholische strings), en ook de "breakbeat" is niet meteen mijn dada, maar dat is puur smaak.

De eerste minuten had ik iets van naaah, dit is maar niks, maar uiteindelijk toch redelijk geamuseerd af kunnen beluisteren. Goed voor op de achtergrond als je geconcentreerd ergens aan het werken bent, maar niet iets om met je ogen dicht met koptelefoon te beluisteren.

with some help of Dall-E

 

[clercqie]

Sorry @NDEFCB, maar dit is echt mijn ding niet. Ik hoop dat mr. Phorus/Phalus ( ) meer succes heeft met zijn wetenschappelijk onderzoek, want dit doet het hem echt niet. Veel te braaf, veel te stroperig (amai die strijkers), niets om echt mijn tanden in te zetten. Heb me ook wel gestoord aan die Hoover-bas pulsen die constant komen aanwaaien doorheen de tracks. Weinig meerwaarde imo en heel cliché.

Het was me al opgevallen dat onze smaak niet altijd in dezelfde lijn ligt, dus neem het zeker niet te zwaar op. Maar ik bedenk me hierbij dat dit mij eerder muziek lijkt om uw soundsystem eens goed te testen, dmv de vele efffectjes die een wow-effect najagen, maar ik kan hier weinig diepgang in ontwaren tbh. Dus wat trekt je hier muzikaal in aan als ik vragen mag?

 

[CerumenCrevice]

Ik heb het wel voor Russische artiesten, vind de deephouse scene er geweldig omdat ze heel organische muziek producen en meester zijn in de diepere, langzamere en meer meditatieve tinten van de housemuziek, het genre waar Nicolas Jaar zo groot mee geworden is. Dit album leunt er een beetje tegen aan door die typische Russische tribal sound, alleen vind sommige nummers te braaf klinken (door de happy piano geluidjes en melancholische strings), en ook de "breakbeat" is niet meteen mijn dada, maar dat is puur smaak.

weet niet meteen wat je bedoelt met die breakbeat, maar ik denk dat het mij daardoor vooral heeft overtuigd. ik vind de drums hier echt super gedaan.

De eerste minuten had ik iets van naaah, dit is maar niks, maar uiteindelijk toch redelijk geamuseerd af kunnen beluisteren. Goed voor op de achtergrond als je geconcentreerd ergens aan het werken bent, maar niet iets om met je ogen dicht met koptelefoon te beluisteren.

with some help of Dall-E

achtergrond.. dat schijnt mijn ding wel te zijn. al zet ik het niet in de achtergrond op. de artwork vn het album vind ik wel mooi gedaan, die heeft hij ook zelf gemaakt. alsook, ik luister nooit met hoofdtelefoon, dus dat soort muziek ga je mij niet vinden presenteren.

Sorry @NDEFCB, maar dit is echt mijn ding niet. Ik hoop dat mr. Phorus/Phalus ( ) meer succes heeft met zijn wetenschappelijk onderzoek, want dit doet het hem echt niet. Veel te braaf, veel te stroperig (amai die strijkers), niets om echt mijn tanden in te zetten. Heb me ook wel gestoord aan die Hoover-bas pulsen die constant komen aanwaaien doorheen de tracks. Weinig meerwaarde imo en heel cliché.

het is inderdaad vrij hard opgezet spel en redelijk stroperig, maar dat is geen nadeel. Ik vind mij hier vooral in de drums en de bass in combinatie met de details die zich tussen de muziek afspeelt. de regendruppels, de kerkklok en de vogels bijvoorbeeld. Die hoover-bass pulsen komen volgens mij maar enkele keren voor en duiden volgens mij meestal op het einde van een sectie in de muziek en/of aankondiging van een drop/switch, ik vind die tof.

Het was me al opgevallen dat onze smaak niet altijd in dezelfde lijn ligt, dus neem het zeker niet te zwaar op. Maar ik bedenk me hierbij dat dit mij eerder muziek lijkt om uw soundsystem eens goed te testen, dmv de vele efffectjes die een wow-effect najagen, maar ik kan hier weinig diepgang in ontwaren tbh. Dus wat trekt je hier muzikaal in aan als ik vragen mag?

is inderdaad deel vn de ervaring van dit album, zonder degelijk soundsysteem mis je redelijk wat impact. ik noem dat diepgang. andere willen wellicht wat verassendere instrumenten die onverwacht de show komen stelen of switches/overgangen die je bij de keel grijpen. met muzikaal weet ik niet goed wat je bedoelt, maar de verscheidenheid in tonaliteit van de instrumenten staan mij hier sterk aan, samen met het epische drumspel.

misschien had een Blockhead beter geweest voor jullie beiden, of eerder wat meer experimentele electronica. Als dat zo is, zal ik dat volgende keer eens doen.

 

[Bjorn]

achtergrond.. dat schijnt mijn ding wel te zijn. al zet ik het niet in de achtergrond op. de artwork vn het album vind ik wel mooi gedaan, die heeft hij ook zelf gemaakt. alsook, ik luister nooit met hoofdtelefoon, dus dat soort muziek ga je mij niet vinden presenteren.

Artwork is wel top ja !

misschien had een Blockhead beter geweest voor jullie beiden, of eerder wat meer experimentele electronica. Als dat zo is, zal ik dat volgende keer eens doen.

Ik heb wel wat albums van Blockhead in mijn verzameling (Funeral Balloons, Interludes after Midnight, Music by cavelight en Uncle Tony's Colouring book) en kan het idd meer smaken, al mis ik wel een referentie-album tussen de talrijke releases. Music by cavelight komt wel in de buurt. Maar omdat er zoveel nadien uitgebracht is bestaat uiteindelijk het gevaar op eenheidsworst. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Misschien legt Blockhead het zelf het best uit in zijn nummer "the music scene" waar hij volgende lyrics loslaat: "The music scene has got me down, cause I don’t want to be a clown." Moderne alternatieve muziek worstelt vaak met: "Hoe kan ik eruit te springen zonder me clownesk te gedragen?" Een simpele truc is: gebruik een lyric van schijnbaar weinig inhoud en herhaal deze keer op keer op een beat die op de een of andere manier gewoon blijft hangen. Voeg er een geanimeerde psychedelische muziekvideo aan toe en je bent helemaal klaar. Fine by me, maar ik mis een ziel. Ik mis warmte. Ik heb dit wel vaker met artiesten die maar blijven releasen zonder te evolueren van sound of gebruik van instrumenten, ook al zijn de nummers op zich wel ok en overstijgen ze het gemiddelde in kwaliteit. "Bad case of the sundays" is wel een supervet Blockhead nummer, gereleased in 2017 maar een lekker ritme dat me met weemoed doet terugdenken aan St Germain of Ian Pooley.

 

[CerumenCrevice]

Artwork is wel top ja !

Ik heb wel wat albums van Blockhead in mijn verzameling (Funeral Balloons, Interludes after Midnight, Music by cavelight en Uncle Tony's Colouring book) en kan het idd meer smaken, al mis ik wel een referentie-album tussen de talrijke releases. Music by cavelight komt wel in de buurt. Maar omdat er zoveel nadien uitgebracht is bestaat uiteindelijk het gevaar op eenheidsworst. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Misschien legt Blockhead het zelf het best uit in zijn nummer "the music scene" waar hij volgende lyrics loslaat: "The music scene has got me down, cause I don’t want to be a clown." Moderne alternatieve muziek worstelt vaak met: "Hoe kan ik eruit te springen zonder me clownesk te gedragen?" Een simpele truc is: gebruik een lyric van schijnbaar weinig inhoud en herhaal deze keer op keer op een beat die op de een of andere manier gewoon blijft hangen. Voeg er een geanimeerde psychedelische muziekvideo aan toe en je bent helemaal klaar. Fine by me, maar ik mis een ziel. Ik mis warmte. Ik heb dit wel vaker met artiesten die maar blijven releasen zonder te evolueren van sound of gebruik van instrumenten, ook al zijn de nummers op zich wel ok en overstijgen ze het gemiddelde in kwaliteit. "Bad case of the sundays" is wel een supervet Blockhead nummer, gereleased in 2017 maar een lekker ritme dat me met weemoed doet terugdenken aan St Germain of Ian Pooley.

volledig mee eens, als ik blockhead zou gekozen hebben, dan was funeral balloons wellicht het album dat mij het meest meeheeft. hij heeft altijd wel iets bovengemiddeld, maar er is teveel en dat is niet echt goed. bad case of the sundays is inderdaad een outstanding track

ziel is dan weer iets dat geen echte definitie heeft. persoonlijk? eeuwig? uniek? dat is dus voor iedereen anders en kan niet echt over gediscussieerd worden. net als smaak. voor mij moet het muzikaal niet altijd uniek zijn bijvoorbeeld.

 

[SnakeGodRovinin]

Had niet door dat het oversprong naar een andere artiest (Tycho) bij de afronding.
De niet-elektronische stukken waren beter dan de elektronische.
Het middenstuk van 'Huambient' uitgezonderd. Dat was het enigste waaraan ik me kon optrekken.

Ik hoop dat je me niet vanachter het scherm naar u trekt om me lappen te geven, maar dit is zo het soort album / muziek dat in menig afspeellijst ligt verdoken om views te verzamelen en als je niet gefocust bent, dat je deze muziek er rustig bij neemt.

Toch een tweede lichtpunt: de cover is beter dan de muziek.

 

[Deleted member 621]

Nu aan het luisteren. Voor mij bijzondere muziek waar ik niks van ken en dus ook nog niet meteen weet wat ik erover kan zeggen. Mooie hoes in ieder geval!

 

[Deleted member 621]

"Shanson", "Poseidao" en "Future" vind ik wel goed. Het elektronische stuk in "Huembient" is dan weer minder mijn ding. "Jiri" klinkt ook wel leuk.
Al bij al beter dan ik in eerste instantie had gedacht om eerlijk te zijn.

 

[clercqie]

is inderdaad deel vn de ervaring van dit album, zonder degelijk soundsysteem mis je redelijk wat impact. ik noem dat diepgang. andere willen wellicht wat verassendere instrumenten die onverwacht de show komen stelen of switches/overgangen die je bij de keel grijpen. met muzikaal weet ik niet goed wat je bedoelt, maar de verscheidenheid in tonaliteit van de instrumenten staan mij hier sterk aan, samen met het epische drumspel.

Toegegeven, diepgang is een beetje een gevaarlijke term om te gebruiken want iedereen interpreteert dat anders. Ik luister nu al zo lang naar verscheidene vormen van electronica en dance en heb duidelijk mijn voorkeuren. Het is wel zo dat quasi alle (dance) genres opgebouwd zijn rond specifieke 'tropes' die telkens terugkomen. De tropes die ik hier ontwaar doen me helaas teveel denken aan meer typische EDM en chilled-out beats. Ik heb bv een zware afkeer voor de drop en algemene handjes-in-de-lucht effecten.

Maar daarentegen ben ik me ervan bewust dat zaken die ik wel goed vind aan house en techno, nl. Roland 808 en 909 drumpatronen, dub - invloeden, jazzy akkoorden, minimalisme,... uiteindelijk ook clichés in hun genre geworden zijn.

 

[FlyingHorseman]

Normaal gezien zou ik me oa bij clercqie en Gravetiet aansluiten. Niet echt mijn ding, te weinig edge, te afgelikt. Maar vreemd genoeg vond ik dit nog wel vrij plezant om te beluisteren, misschien omdat ik de laatste tijd veel naar muziek luister die moeilijker te verteren is. Dan kan iets dat vlotter klinkt gelijk dit een goeie afwisseling zijn. Er gaat waarschijnlijk niet veel van blijven hangen maar dat moet niet altijd.

Productie was goed, de hoes vind ik ook goed. Voor mij klonk het ook een beetje... als een indie videogame soundtrack? Dat is niet negatief bedoeld, het zou goed passen als je van de ene kleurrijke wereld naar de andere in het spel gaat. Het grootste nadeel vond ik de saxofoon. Voor mij past dat instrument gewoon niet bij easy listening muziek, dat maakt het heel snel erg cheesy. Een beetje zoals dit:

Poseidao en Jiri vond ik de beste nummers.

En ik vind het toch ook wel straf dat je naar zo'n relatief obscure artiesten op zoek gaat of die spontaan tegen komt.

 

[Hayrus]

Nog eens een AOTW meepikken. Leuke afwisseling van stijlen, maar geraakt bij mij niet verder dan goede achtergrondmuziek. Als ik actiever luister, hoor ik de synthetische instrumenten doorsijpelen en dat stoort me. Niks op tegen om dit album op te zetten en ondertussen gewoon wat werk te verrichten. Bitterness en Future waren mijn favoriete nummers.