Misrepresentatie van mensen met een beperking in de media

Vierkant

Well-known member
Naar aanleiding van de scherpe open brief van William Boeva.

Het is niet omdat een feelgood programma waarin een specifiek gekozen groep mag opdraven om op de emoties van de kijker in te spelen, dat het ook daadwerkelijk bijdraagt tot de inclusie van die specifieke groep of mensen met een beperking in het algemeen. Soms eerder integendeel. Ik noem het graag de knuffelbeermethode. Waarbij de mensen met een beperking eens van de kast gehaald worden als een knuffelbeer, even het stof er wat af blazen, kijk eens, schattig hé! En hop terug op de kast tot we het weer eens kunnen laten zien.

Volledige brief

Onlangs heb ik dat ook tegen mijn vriendin gezegd. Het is een feelgood programma maar wel met een donker randje.

Net zoals Boeva zegt zouden die mensen meer op televisie mogen komen omdat ze iets kunnen, niet omdat ze désondanks iets kunnen.
 
Laatst bewerkt:
Down the road is absoluut een knuffelprogramma, maar helaas zitten we in Vlaanderen effectief nog op een punt waar dit soort programma's naar mijn gevoel wél nog een meerwaarde hebben in het (positief) naar boven brengen van mensen met Down. Mensen met een beperking worden inderdaad nog veel te vaak ontweken, alsof ze besmettelijk of gevaarlijk zijn, en weggestoken in onze maatschappij. Dan denk ik dat Down the road voor mensen met Down toch nog positieve effecten teweeg kan brengen. Verder heeft Boeva gewoon gelijk.

Wel heel erg pijnlijk in het nieuwsbericht van VRT NWS. Daar stond 5 minuten geleden helemaal onderaan nog dit zinnetje "Sulmont stelt dat VRT voor inclusieve beeldvorming bewust overlegt met GRIP vzw, de mensenrechtenorganisatie van en voor mensen met een handicap". Alleen lees je in de comments op het FB-bericht van Boeva het volgende van de coördinator van GRIP: "Vorig jaar al gaf ik samen met een aantal andere ervaringsdeskundigen, ook mensen met Downsyndroom, de VRT al het advies te stoppen met DTR... Dit na grondige media analyse binnen Gripvzw. Wordt daar mee rekening gehouden? Natuurlijk niet. Brood en spelen en kijkcijfers hé."
 
Ik ben het wel akkoord met hem. Maar ik ken één van de deelnemers van de eerste reeks zijn/haar ouders.. op zich was dat voor hun echt een hoogtepunt en onvergetelijke ervaring.. ouders ook supertrots. Dus ja 't is wat langs beide kanten zeker?

Ik persoonlijk kijk absoluut niet graag naar dat soort programma's.
 
Ik ben het wel akkoord met hem. Maar ik ken één van de deelnemers van de eerste reeks zijn/haar ouders.. op zich was dat voor hun echt een hoogtepunt en onvergetelijke ervaring.. ouders ook supertrots. Dus ja 't is wat langs beide kanten zeker?
Dit dus. Die gasten hebben, althans zo lijkt het, de tijd van hun leven. Prima toch? Daarnaast kunnen ze nog altijd in andere programma's komen, wat niet te maken heeft met hun handicap.

Ik kijk er wel graag naar.
 
Ik ben het wel akkoord met hem. Maar ik ken één van de deelnemers van de eerste reeks zijn/haar ouders.. op zich was dat voor hun echt een hoogtepunt en onvergetelijke ervaring.. ouders ook supertrots. Dus ja 't is wat langs beide kanten zeker?

Ik persoonlijk kijk absoluut niet graag naar dat soort programma's.
Natuurlijk zijn die trots en amuseren die zich. Er is "op zich" ook niks mis met het programma. Maar eerder met het feit dat het het énige type programma is waar mensen met een handicap in voor komen.
Je kan ook bvb een serie maken waarin ze gewoon een rol spelen (zoals Tytgat Chocolat bvb). Of eens iemand met een handicap in het script van thuis/familie/... steken.

Anderzijds, Down is 1 van de weinige handicaps die uberhaupt al een beetje geintegreerd is in een medialandschap. Er heeft volgens mij nog nooit pakweg een stotteraar meegedaan op TV... (edit: en stotteren is geen handicap, maar you get the point he)
 
Natuurlijk zijn die trots en amuseren die zich. Er is "op zich" ook niks mis met het programma. Maar eerder met het feit dat het het énige type programma is waar mensen met een handicap in voor komen.
Je kan ook bvb een serie maken waarin ze gewoon een rol spelen (zoals Tytgat Chocolat bvb). Of eens iemand met een handicap in het script van thuis/familie/... steken.

Anderzijds, Down is 1 van de weinige handicaps die uberhaupt al een beetje geintegreerd is in een medialandschap. Er heeft volgens mij nog nooit pakweg een stotteraar meegedaan op TV... (edit: en stotteren is geen handicap, maar you get the point he)
Joe Biden vergeten?
 
Natuurlijk zijn die trots en amuseren die zich. Er is "op zich" ook niks mis met het programma. Maar eerder met het feit dat het het énige type programma is waar mensen met een handicap in voor komen.
Je kan ook bvb een serie maken waarin ze gewoon een rol spelen (zoals Tytgat Chocolat bvb). Of eens iemand met een handicap in het script van thuis/familie/... steken.

Anderzijds, Down is 1 van de weinige handicaps die uberhaupt al een beetje geintegreerd is in een medialandschap. Er heeft volgens mij nog nooit pakweg een stotteraar meegedaan op TV... (edit: en stotteren is geen handicap, maar you get the point he)
Chris en Yves? :unsure:
 
Joe Biden vergeten?
De mediafiguur Joe Biden? :p In welke tv-serie speelt die zoal mee?

Er zijn stotteraars in hoge functies, er zijn stotterende zangers, ... maar er komen geen/amper stotteraars naar voor in normale programma's. Buiten Blind Getrouwd, en daar hebben ze dan ook nog eens 100x op zijn stotteren gehamerd.

Chris en Yves? :unsure:
Ik heb er nog aan gedacht, en ik vond dat oprecht goed destijds. Maar achteraf bekeken was dat ook een beetje cringe he?
 
Het is niet omdat een feelgood programma waarin een specifiek gekozen groep mag opdraven om op de emoties van de kijker in te spelen, dat het ook daadwerkelijk bijdraagt tot de inclusie van die specifieke groep of mensen met een beperking in het algemeen. Soms eerder integendeel. Ik noem het graag de knuffelbeermethode. Waarbij de mensen met een beperking eens van de kast gehaald worden als een knuffelbeer, even het stof er wat af blazen, kijk eens, schattig hé! En hop terug op de kast tot we het weer eens kunnen laten zien.

Op wat is dat eigenlijk gebaseerd buiten buikgevoel?
 
Natuurlijk zijn die trots en amuseren die zich. Er is "op zich" ook niks mis met het programma. Maar eerder met het feit dat het het énige type programma is waar mensen met een handicap in voor komen.
Je kan ook bvb een serie maken waarin ze gewoon een rol spelen (zoals Tytgat Chocolat bvb). Of eens iemand met een handicap in het script van thuis/familie/... steken.

Anderzijds, Down is 1 van de weinige handicaps die uberhaupt al een beetje geintegreerd is in een medialandschap. Er heeft volgens mij nog nooit pakweg een stotteraar meegedaan op TV... (edit: en stotteren is geen handicap, maar you get the point he)

Bart Peeters is nu nochtans wel een vrij gekende stotteraar (die weliswaar wel behoorlijk goed daar mee om kan), maar bon dat even ter zijde ;)
Ik denk dat het nu ook niet altijd een kwestie is van "niet aan bod willen laten komen", maar vaak ook een kwestie van dat mensen met een beperking (in welke zin dan ook) zich gewoon veel minder vlug in dúrven schrijven voor welk programma dan ook, omdat ze omwille van hun beperking minder assertief zijn en minder graag in the spotlights willen staan.

Als er voor een random programma zoals Switch of Blokken op 100 inschrijvingen maar 1 iemand bij zit met een beperking, dan is de kans natuurlijk al klein dat die kandidaat geselecteerd wordt want los van die beperking moet het ook gewoon een léuke kandidaat zijn die past in die aflevering.
 
Ik vond de eerste reeks interessant. Omdat het voor mezelf toch wel een beetje een eye opener was. De deelnemers waren toch een stuk sociaal vaardiger en intelligenter dan ik dacht. Ik zat dus met een bepaald vooroordeel betreffende mensen met het syndroom van Down waar het programma me voor een stuk van afgeholpen heeft.

Anderzijds heb ik achteraf wel van mensen uit de zorg gehoord dat de mensen die we in dit programma zien de "goeden" zijn, in die zin dat er ook gevallen zijn die veel "zwaarder" zijn. Mijn excuses voor het lompe taalgebruik alvast.

Maar alles na dat eerste seizoen vind ik eigenlijk maar uitmelkerij en ik kijk ook al lang niet meer.
 
Ik vond de eerste reeks interessant. Omdat het voor mezelf toch wel een beetje een eye opener was. De deelnemers waren toch een stuk sociaal vaardiger en intelligenter dan ik dacht. Ik zat dus met een bepaald vooroordeel betreffende mensen met het syndroom van Down waar het programma me voor een stuk van afgeholpen heeft.

Anderzijds heb ik achteraf wel van mensen uit de zorg gehoord dat de mensen die we in dit programma zien de "goeden" zijn, in die zin dat er ook gevallen zijn die veel "zwaarder" zijn. Mijn excuses voor het lompe taalgebruik alvast.

Maar alles na dat eerste seizoen vind ik eigenlijk maar uitmelkerij en ik kijk ook al lang niet meer.
Gisteren in Blond Getrouwd kwam Jana haar broer even in beeld.

Die heeft een mentale leeftijd van, als ik het me nog herinner, iemand van 2 jaar.


Er zijn inderdaad enorme gradaties in.
 
Op wat is dat eigenlijk gebaseerd buiten buikgevoel?
Lange tenen.

Dit is een mooi voorbeeld van hellend vlak in actie. Het zal nooit goed genoeg zijn voor iedereen. Er zal altijd wel iemand rondlopen die erin slaagt om zich beledigd te voelen door ervoor te kiezen de zaken negatief te interpreteren, hoe hard men ook probeert om goed te doen.
 
Terug
Bovenaan