Mentaal Welzijn

Welke diagnose heb jij?

  • Depressie

    Stemmen: 58 33,0%
  • Angst- en/of paniekstoornis

    Stemmen: 64 36,4%
  • AD(H)D

    Stemmen: 28 15,9%
  • Autisme

    Stemmen: 31 17,6%
  • OCD - obsessief compulsieve stoornis

    Stemmen: 11 6,3%
  • PTSS - posttraumatisch stresssyndroom

    Stemmen: 17 9,7%
  • Borderline

    Stemmen: 6 3,4%
  • Bipolair

    Stemmen: 6 3,4%
  • Schizofrenie

    Stemmen: 4 2,3%
  • Eetstoornis

    Stemmen: 18 10,2%
  • Verslaving

    Stemmen: 22 12,5%
  • Burn-out

    Stemmen: 29 16,5%
  • Ander

    Stemmen: 21 11,9%

  • Totaal aantal stemmers
    176

glashelder

Well-known member
Crowdfunder FE
Dit topic kende toch ook al een flink aantal pagina's, dus misschien niet slecht om hier ook te openen. Zeker in coronatijden geen slecht idee om soms wat van je af te kunnen schrijven.

Ik heb getwijfeld om een poll toe te voegen ('t is niet om ter meest labeltjes verzamelen), maar misschien dat mensen dat wel leuk vinden om te zien dat ze niet alleen zijn met een etiketje? Ik heb zowat de vaakst voorkomende diagnoses erbij gezet, of diegene die ik mij kon bedenken, haha.

Hier al sinds mijn 16de gesukkeld met depressie en angststoornissen. Ook een periode van OCD achter de rug. Probably onderliggende emotieregulatiestoornis en PTSS, woohoo. Maar ondertussen wel flink aan de slag. Ik zit nu halverwege mijn traject dialectische gedragstherapie en het heeft al veel geholpen! Volgende week evaluatie en dan hopelijk niet te lang wachten op de volgende helft ('t is met groepen en wachtlijsten).
 
Misschien een zijdiscussie, maar denken jullie dat er in België/Vlaanderen nog altijd een stigma is verbonden met mentale problemen? Uit mijn eigen ervaring bijvoorbeeld, na de dood van mijn moeder hield ik me sterk, ik focuste me op andere zaken (ik heb al mijn examens meegedaan bijvoorbeeld, de begrafenis viel ertussen). Mijn vader was een wrak eigenlijk. Dit heeft tot hopen spanningen geleid omdat we niet echt met elkaars aanpak konden leven denk ik. Achteraf gezien heb ik toen misschien ook gewoon zeer lang met frustraties rondgelopen, nooit een psycholoog geraadpleegd. Idem voor mijn vader, maar wel heel zijn verdere leven benzodiazepines geslikt "om te kunnen slapen" voorgeschreven door de huisarts (waar ik niet mee akkoord was maar kom).

Toen mijn vader dan stierf kon ik er veel beter mee om, ik was ook ouder, dus ik denk dat ik daar zonder kleerscheuren ben doorgeraakt. Maar, ik ken nu redelijk wat latino's, waaronder mijn vrouw en een vriendin van haar die psychologie heeft gestudeerd. Vooral die tweede vindt dat mentale gezondheid hier echt nog een taboe is, en Belgen er gewoon niet over willen praten. In andere landen is het doodnormaal om te zeggen dat je met een psycholoog praat, en dit openlijk bespreekt met vrienden. Mijn vrouw maakte toen ook wel de misschien terechte opmerking dat ze niet begreep hoe ik nog nooit bij een psycholoog ben geweest.
 
Het taboe wordt wel minder, zeker als het gaat over een psycholoog bezoeken om je even doorheen een moeilijke tijd te loodsen. Ik denk dat het inderdaad ook sterk cultureel bepaald is - ook gewoon je vriendengroep, om even heel klein te gaan. Bij mijn vrienden is dat absoluut geen probleem en worden psychologen aangeraden en doorgegeven 😂 In mijn familie wordt dat stigma ook minder. Ik was de 'eerste' die openlijk in behandeling was voor vanalles en nog wat en daar werd zo wat verdoken over gepraat. Ondertussen heeft een nichtje van mij ook redelijk wat shit meegemaakt en zijn ze daar toch rapper mee weg. Dus langzaam maar zeker gaat het wel beter!

Er is wel nog een heel groot taboe op langdurige psychiatrische problemen (pakweg schizofrenie) of een opname en zo. Dat is dan misschien mijn bias. Ook de terugbetaling van psychologen staat nog niet op punt. Ik ben die even aan het opzoeken, en bij de CM krijg je bijvoorbeeld maar 24 sessies terugbetaald per leven, what the fuck 😂 Bij anderen zelfs helemaal niks...
 
@Sylverscythe
Dat is volgens mij gewoon zo. Helaas. We zijn snoeihard tegenover elkaar terwijl dat helemaal nergens voor nodig is. Ik ben van mening dat, als we meer met elkaar zou praten, we een veel warmere maatschappij zouden hebben. Het feit dat we dat niet doen is heel jammer want nu zitten we allemaal met onze problemen in onze eigen wereld terwijl 'sharing is caring' wel degelijk zou werken. Je kan alles veel beter relativeren en dus plaatsen. In onze eigen wereld zijn onze eigen problemen gigantisch groot, zeker naarmate er steeds meer tijd overheen gaat. Wat in jouw hoofd gebeurt, wordt dan zodanig opgekropt dat het onmogelijk lijkt om er terug uit te geraken.

Mijn excuses voor diegene die hier aanstoot aan zouden nemen maar de Vlaming is echt een klotewezen... Wij zijn heel kil. Zeker als ik het vergelijk met Oostenrijk bijvoorbeeld. Ok, toegegeven, ik vergelijk met settingen uit reiservaringen maar ik ervaar het daar gewoon zoveel warmer.
Hier in Vlaanderen zitten we maar al te vaak op ons eigen eilandje waar we heel moeilijk van weggeraken. Da's doodzonde.

Onlangs nog een aflevering van De MUG gezien via VTMGo. Iemand die een redelijk zware anafylactische aanval deed werd uitgemaakt voor aanstelleritis. Eén van de moeilijkste situaties die je kan tegenkomen (verstikking) werd afgedaan als ware het niks. Da's nu één voorbeeld waar ik nu aan moest denken maar aanstelleritis is toch iets waar mensen vaak voor uitgescholden worden.
Ik stoor me echt aan die onwetendheid of onmogelijkheid om in te leven in een ander z'n situatie. Of toch dat men er simpelweg geen moeite voor doet.

Ik vind het een enge maatschappij aka samenleving. Er wordt verondersteld dat dit samen leven inhoudt maar we staan daar heel ver vanaf.
Ondanks het feit dat we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen hebben, staan we steeds verder van elkaar af. Soit. Toch al (een deel van) mijn bedenking hier :)
 
Ik heb al sinds zo lang ik herinner vocale tics: Op regelmatige momenten zeg ik luidop een woord of zin, zonder dat ik dat controleer. Zo zat ik overlaatst op de trein. 2 compartimenten verder had een vrouw een telefoongesprek. Ik herhaalde dan luidop een woord dat die in haar gesprek gebruikte, terwijl ikzelf eigenlijk bezig was met mijn schoolwerk op mijn laptop. Dan krijg ik wel rare blikken.

Mijn vriendin is het ondertussen wel gewoon geworden. Gelukkig blijft het redelijk onschuldig als ik in sociale situaties ben. Als ik volledig alleen ben kan het soms zelfs overgaan tot roepen of niet zo'n sociaal aanvaardbare woorden. Zo heb ik een hele periode gehad waar ik vaak het woord 'trut' riep als ik alleen was, volledig uit het niets, zelfs met niemand in gedachten. Dan is het wat later overgegaan tot het woord 'neuk'. Dat terwijl ik bezig ben met zaken als werken of school of eenderwat. Het wordt wel vaak getriggerd als ik stress onderga, door te denken aan deadlines of door me een genante situatie uit het verleden te herinneren.

Ik heb het eigenlijk nooit als een mentale afwijking beschouwd, tot 2020. Het is mij dit jaar echt enorm beginnen opvallen, maar vooral omdat ik dus al bijna een jaar thuis zit te werken. Ben er dan sindsdien wat over gaan opzoeken. Dat was geen goed idee, want het gelinkt aan allerlei aandoeningen. Dementie, schizofrenie, etc...

Het is niet ernstig genoeg om er een dokter voor te consulteren lijkt me. Maar misschien heeft dat ook eerdergenoemd taboe te maken. Ik prijs me voor de rest best gelukkig met mijn mentale gezondheid. Ik heb één zware periode gehad die ik zelf geen depressie durf te noemen, ergens rond 2011. Ik voelde me zodanig slecht over waar ik op dat moment stond in mijn leven: geen goeie sociale cirkel behalve wat geleuter in de studentenclub en een studie die ik eigenlijk haatte. Ik schaamde daar ook enorm over, dus heb ik dat eigenlijk voor zo goed als iedereen verzwegen en gelogen, wat me nog ongelukkiger maakte. Ben toen verhuisd van stad (Gent naar Antwerpen), job gezocht, nieuwe studie begonnen, en sociaal leven volledig gereset. De eerste drie resets zijn goed gelukt, de laatste wat minder. Drie jaar avondschool doen en tegelijk fulltime werken is niet echt een goeie formule om in een nieuwe stad veel vrienden te maken. Da's jammer, maar ik voel me sindsdien wel veel beter in mijn vel.
 
Het taboe wordt wel minder, zeker als het gaat over een psycholoog bezoeken om je even doorheen een moeilijke tijd te loodsen. Ik denk dat het inderdaad ook sterk cultureel bepaald is - ook gewoon je vriendengroep, om even heel klein te gaan. Bij mijn vrienden is dat absoluut geen probleem en worden psychologen aangeraden en doorgegeven 😂 In mijn familie wordt dat stigma ook minder. Ik was de 'eerste' die openlijk in behandeling was voor vanalles en nog wat en daar werd zo wat verdoken over gepraat. Ondertussen heeft een nichtje van mij ook redelijk wat shit meegemaakt en zijn ze daar toch rapper mee weg. Dus langzaam maar zeker gaat het wel beter!

Er is wel nog een heel groot taboe op langdurige psychiatrische problemen (pakweg schizofrenie) of een opname en zo. Dat is dan misschien mijn bias. Ook de terugbetaling van psychologen staat nog niet op punt. Ik ben die even aan het opzoeken, en bij de CM krijg je bijvoorbeeld maar 24 sessies terugbetaald per leven, what the fuck 😂 Bij anderen zelfs helemaal niks...
Da's wel leuk, en misschien net iets genuanceerder dan mijn eerste bericht.
Volgens mij hangt het ook echt van de omgeving af. Bij ons wordt er simpelweg niet gepraat met elkaar. Dan wordt het heel moeilijk. Zeker als er zo geen vriendengroep is zoals jij die vermeldt. Het is heel moeilijk om uit zo'n situatie te breken. Het feit dat jij in zekere zin de ijsbreker was, zorgt er wel voor dat er beterschap in zicht is op langere termijn.

Mijn moeder ligt nu in het ziekenhuis, m'n vader (net zoals wij) mogen er niet bij. Hij heeft het er heel moeilijk mee. Hij heeft nooit geleerd om echt met zijn gevoelens om te gaan denk ik. Net zoals m'n moeder. Hun thuissituatie was daar allesbehalve optimaal voor. Gevoelens bestonden niet echt had ik de indruk. Ik probeer daar nu uit te breken maar da's precies niet zo simpel.


Als ik de prijzen vergelijk met Nederland, dan zijn onze tarieven wel heel laag. En nog een stuk lager dan in Amerika. Maar dat neemt niet weg dat het alsnog een drempel is, zeker als de terugbetaling ervan mank loopt. Beter snel naar de psycholoog en terugbetalen dan lang met de problemen lopen en een langdurige depressie of burn-out te ontwikkelen. Dat kost volgens mij net iets meer voor onze ziekenfondsen.
 
Nu goed, door mijn post ben ik spontaan van ziekenfonds veranderd, haha. Ik zit al mijn hele leven bij de Bond Moyson. Daar krijg je €10 per sessie bij de therapeut terug, met een maximum van 12 sessies (allez, eigenlijk is het 50% van je consultatie met een maximum van €10 per consultatie :rolleyes:). Dat is dus €120 op een jaar.

Mijn vriend zit bij Partena en krijgt €20 per sessie terug met ook een maximum van 12 sessies. Dat is dus het dubbele, €240 per jaar... De ziekenfondsbijdrage en tandverzekering zijn daar per jaar elk €10 duurder maar dat haal ik er dus wel uit...

Bij Partena is dat maximum als je een chronische aandoening hebt (maar daar valt veel onder, ook depressie, en is enkel je huisarts een vinkje laten zetten op het formulier). Het loont dus zeker de moeite om eens rond te kijken bij personen voor wie een therapeut veel geld is!
 
@glashelder De CM lijkt me in dit opzicht gene vetten... Nu, ik heb niet te klagen aangezien ik al beroep op hen moest doen door andere medische aspecten.

Het leuke bij mijn school is dat ze een eigen psychologische dienst hebben en gratis gesprekken aanbieden met een psycholoog. Of een andere school kwam tussen in de kosten. Allemaal zaken die het wel toegankelijker maken.

Nu, als je geen tussenkomst krijgt en er zijn geen alternatieven zoals hierboven, dan is het wel een grote kost. Zeker als het voor langere termijn is.

Ik ga het misschien wel beter in 't oog houden als het nodig blijkt te zijn.
 
Enkele jaren geleden zware depressie gehad, zat heel diep toen, met zware donkere gedachten in mijn hoofd.

Momenteel heb ik nog last van angst/paniekaanvallen en stress die bij mij eetstoornissen veroorzaken, geen hongergevoel dus eet ik niet. Sommige dagen at ik helemaal niet, op andere dagen amper 1x per dag

Het heeft mij veel moeite gekost om de eerste stap te zetten naar psychologische begeleiding, maar nu besef ik wel dat ik de juiste beslissing genomen heb
 
De CM lijkt me in dit opzicht gene vetten...
Ja, 24 sessies per leven... Er zijn tijdens geweest waar ik daar al na een jaar aan zat.

Momenteel heb ik nog last van angst/paniekaanvallen en stress die bij mij eetstoornissen veroorzaken, geen hongergevoel dus eet ik niet. Sommige dagen at ik helemaal niet, op andere dagen amper 1x per dag
Ah, mijn gemoed werkt ook heel sterk op mijn eetlust. Keel dicht en geen honger. Of wel honger (zeker daarna), maar misselijk worden bij het gedacht aan eten.
 
Ik heb al sinds zo lang ik herinner vocale tics: Op regelmatige momenten zeg ik luidop een woord of zin, zonder dat ik dat controleer. Zo zat ik overlaatst op de trein. 2 compartimenten verder had een vrouw een telefoongesprek. Ik herhaalde dan luidop een woord dat die in haar gesprek gebruikte, terwijl ikzelf eigenlijk bezig was met mijn schoolwerk op mijn laptop. Dan krijg ik wel rare blikken.

Mijn vriendin is het ondertussen wel gewoon geworden. Gelukkig blijft het redelijk onschuldig als ik in sociale situaties ben. Als ik volledig alleen ben kan het soms zelfs overgaan tot roepen of niet zo'n sociaal aanvaardbare woorden. Zo heb ik een hele periode gehad waar ik vaak het woord 'trut' riep als ik alleen was, volledig uit het niets, zelfs met niemand in gedachten. Dan is het wat later overgegaan tot het woord 'neuk'. Dat terwijl ik bezig ben met zaken als werken of school of eenderwat. Het wordt wel vaak getriggerd als ik stress onderga, door te denken aan deadlines of door me een genante situatie uit het verleden te herinneren.

Ik heb het eigenlijk nooit als een mentale afwijking beschouwd, tot 2020. Het is mij dit jaar echt enorm beginnen opvallen, maar vooral omdat ik dus al bijna een jaar thuis zit te werken. Ben er dan sindsdien wat over gaan opzoeken. Dat was geen goed idee, want het gelinkt aan allerlei aandoeningen. Dementie, schizofrenie, etc...

Het is niet ernstig genoeg om er een dokter voor te consulteren lijkt me. Maar misschien heeft dat ook eerdergenoemd taboe te maken. Ik prijs me voor de rest best gelukkig met mijn mentale gezondheid. Ik heb één zware periode gehad die ik zelf geen depressie durf te noemen, ergens rond 2011. Ik voelde me zodanig slecht over waar ik op dat moment stond in mijn leven: geen goeie sociale cirkel behalve wat geleuter in de studentenclub en een studie die ik eigenlijk haatte. Ik schaamde daar ook enorm over, dus heb ik dat eigenlijk voor zo goed als iedereen verzwegen en gelogen, wat me nog ongelukkiger maakte. Ben toen verhuisd van stad (Gent naar Antwerpen), job gezocht, nieuwe studie begonnen, en sociaal leven volledig gereset. De eerste drie resets zijn goed gelukt, de laatste wat minder. Drie jaar avondschool doen en tegelijk fulltime werken is niet echt een goeie formule om in een nieuwe stad veel vrienden te maken. Da's jammer, maar ik voel me sindsdien wel veel beter in mijn vel.
Dat is dan toch Gilles de la Tourette dat jij hebt?
 
Inderdaad, ziekenkassen zijn eigenlijk best gierig op psychologisch welzijn. In hun boeksker erover schrijven, dat wel, maar naar terugbetalingen is dat echt wel magertjes. 50 - 70 € voor een sessie bij de psychologe: niet iedereen kan dat neerleggen, zeker niet voor langere periode of als ge voor uw goedzijn 2x in de maand zou moeten gaan.
Bij de LM krijgt een `volwassene die geen recht meer geeft op kinderbijslag krijgt een terugbetaling van 10 euro per sessie bij een psycholoog of psychotherapeut, met een maximum van 60 euro per kalenderjaar.
Daarmee kom je er niet en dan omschrijven ze het nog alsof ze een grote hulp zijn.
Steeds meer mensen krijgen te maken met psychologische problemen. Als naaste probeer je deze problemen zo goed mogelijk op te vangen, maar soms is dat niet voldoende en is er ook nood aan professionele psychologische ondersteuning. Om deze hulp toegankelijker te maken, geeft LM aan haar leden een tussenkomst in de kostprijs voor psychologische begeleiding of voor het volgen van een cursus mindfulness.

De Liberale Mutualiteit staat je bij in deze moeilijke periode en voorziet voor volwassenen een terugbetaling tot 60 euro voor psychologische begeleiding.
Halleluja.
Probleem met een ziekenkas is dan ook dat het nooit voor alles goed is. Bij de ene zit ge goed met tandzorg, de andere psychologische hulp, weer een andere voor alternatieve geneeskunde, pf... begin maar te kiezen.

Persoonlijk in direct verband ook meegemaakt dat bij een poging tot zelfdoding men ziekenhuiskosten eerst niet wou terugbetalen, want eigen schuld. Moet zo een van de weinige keren in mijn leven geweest zijn dat ik een kwade brief heb geschreven en dan hebben ze het wel degelijk terug betaald. Maar daar was ik toch wat van verschoten. Alsof poging tot zelfmoord een keuze is...

Zelf ga ik ook naar een psycholoog. Afgelopen jaren enkele zware motten gekregen van het leven en dat heeft me wel gekraakt. Ik was al een doemdenker, maar het hek is nu wel helemaal van de dam. Nu is het een heerlijke mix van doemdenken, filosofisch piekeren, sociale angst, opsluitgedrag, opgeefgedrag, en elke dag denken dat ik de volgende dag niet haal vanwege hartstilstand, bloedprop, etc... Maar als ik tussen m`n studiegenoten zit gaat ge daar geen sikkepit van merken. Zwanzen, helpen, steken geven, ... Mask on, mask off. Dat is geen probleem. Ik zou in het theater moeten gaan.
 
Dat is dan toch Gilles de la Tourette dat jij hebt?
Goh nee, want ik heb geen motorische tics of simpele geluidstics (=geluiden maken die geen woorden of zinnen vormen). In de volksmond is Tourette verbonden met die verbale tics, maar da's niet persé zo. Tics zijn een veel breder fenomeen, Tourette is daar één voorbeeldje van. Als ik bijvoorbeeld Steven Van Gucht zie op tv die 3 keer per seconde met zijn ogen knippert, vermoed ik dat dat bvb ook een soort motorische tic is.
Dat zou ik echt vreselijk vinden. Ik kan die mens eigenlijk niet meer aanzien want ik stoor me daar enorm aan en ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn om die zijn partner te zijn. :p
 
Laatst bewerkt:
Depressie, angst stoornissen, ASS (Asperger) en Bipolair Type 2.
Een hele hoop trauma's uit het verleden die verwerkt moeten worden. Nog steeds op zoek naar de oorzaak van mijn pijnen, sleept ook al 9j. aan.
In Maart mijn Moeder overleden, de maand daarop een Tante. In begeleiding naar werk waar steeds dezelfde valkuilen terugkomen. Nu op ziekte, daarvoor op werkloosheid. Zeker 4j. gemarteld geweest, gepest is een te licht woord. Nooit nergens een helpende hand gekend, PMS, leerkrachten, familie, niets noppes niks nadda. Zelfmoordgedachten vanaf mijn 14j. , ben er nu 40. 2x reeds geprobeerd, dat lukte dan ook al niet. Nu is er een fout gemaakt die rechtstreeks financiële gevolgen heeft, mogelijks zware zelfs. Precies of iedereen heeft een appel voor de dorst staan die enige tijd kan overbruggen. Véél bij psychiaters en psychologen geweest, veel verschillende diensten al gedaan. Terugbetaling is lachwekkend hier in rijk België. Nog even en een derde poging tot zelfdoding zal de enigste uitweg zijn. Spijtig voor diegene die dan achterblijven, het zij dan ook zo.
Voor deze manier van leven heb ik niet gekozen, en ik weiger nog verder te vechten.
 
Geen officiële diagnoses hier maar ik vermoed dat ik wel "last" heb van deze:

- Depressie
- Onverwerkt trauma
- ADD
- Concentratiestoornissen
- OCD
- Bore out

Door mijn verschrikkelijke uitstelgedrag lukt het me maar niet om een afspraak te maken bij een psycholoog/psychiater. Ik blijf mezelf wijsmaken dat ik er uit mezelf wel door geraak + ik heb schrik voor het financiële plaatje.
De psychologe waar min vrouw enkele jaren geleden naartoe geweest is, die haar enorm geholpen heeft en waar ik ook elke sessie bij was is jammer genoeg gestopt. Want bij haar zou de drempel voor mij al kleiner zijn omdat zij (door m'n vrouw) ook al een basiszicht heeft op mijn problemen.
Ik heb ook een te ongezonde "interesse" (slecht woord, maar weet niet hoe ik het beter kan verwoorden) voor de dood.
Mijn meest beluisterde nummer op Spotify van 2020 is niet toevallig "Wiegedood - De doden hebben het goed".
Niet dat ik zelfmoordneigingen of gedachten heb (ik zou dat m'n vrouw en kindjes nooit willen/kunnen aandoen, hoe slecht ik me ook zou voelen), maar ik zie dood zijn als eindelijk rust hebben.

Wat me ook tegenhoud is dat ik totaal geen idee heb hoe mijn problemen te verwoorden omdat ik communicatief niet zo goed ben en het gewoon een complete wirwar is van 7000 zaken die enerzijds los van elkaar staan, maar anderzijds ook als een web verweven zijn met elkaar.
ik plan al heel lang om dit voor mezelf eens te proberen uittypen als leidraad, maar dat is me nog niet gelukt.
Thuis is het moeilijk om dat te doen aangezien ik niet wil dat vrouw en kindjes meelezen. (Ik wil ze dat niet aandoen, vrouw weet van 60% van mijn issues en dat is al te veel omdat ze zelf ook met enkele zaken zit en ik haar niet extra wil belasten).
Op de gsm is het gewoon ondoenbaar om zo een brok tekst deftig te typen, en op het werk is het niet echt iets om me daar mee bezig te houden, en ik zou ook niet willen dat collega's toevallig daar iets van opvangen.

Ik ben een extreem introvert en gesloten persoon, hoe minder mensen van mijn mentale problemen weten, hoe liever. Tenzij hier bvb aangezien dit relatief anoniem is.

Het onverwerkt trauma zullen sommigen nog wel weten denk ik. ongeveer 3 jaar geleden op de parking van het zwembad was ik met m'n 3 kindjes aan het wandelen als onze jongste (toen 2.5j) zich losrukte en begon te lopen. Recht tegen de zijkant van een rijdende camionette die dan over zijn voetje gereden is. Nu nog steeds word ik daar s'nachts af en toe wakker van. Hij is nu 6j, zit in het 1e leerjaar, en nog steeds hou ik zijn handje vast als we ergens aan een straat of op een parking of zo wandelen. Elke dag aan de school hou ik hem nog steeds vast.
Als ik ouders zie die hun kind (-6j) niet vasthebben krijg ik een beklemmend gevoel.
Ik heb ook nog nooit met m'n kindjes gefietst, ik kan het mentaal niet aan. De gedachte wat er allemaal kan gebeuren. M'n schoonvader fietst geregeld met onze kindjes, ook naar school en zo. Daar heb ik geen problemen mee, tenzij ik het op voorhand weet (als in "straks gaan we een fietstochtje maken". Dan zit ik te stressen tot ik hoor dat ze terug thuis zijn. Als ze het achteraf pas zeggen wat ze gedaan hebben is het ok).

ADD/Concentratiestoornissen: Ik kan geen boek lezen, ik kan geen tekst studeren, ... Na enkele zinnen dwalen mijn gedachten af. Fysiek lees ik verder, maar er komt niets binnen, (korte) krantenartikels lukt nog wel maar als het langer is is het verloren moeite.
Ik kan ook met iets bezig zijn, kort gestoord worden (bvb blaffende hond, ergens jeuk hebben,..) en ik moet echt 5 minuten nadenken eer ik de draad weer kan oppikken. In de keuken staan, rijst nodig hebben, naar de berging gaan en 3x moeten terugkeren naar de keuken tegen dat mijn frank valt. Ik kan ook moeilijk met 1 ding tegelijk bezig zijn. Een film/serie bekijken gaat altijd samen met spelletjes spelen op m'n gsm of fora lezen. Waardoor ik de film/serie dikwijls moet terugspoelen om terug mee te zijn.
Ik moet mijn gedachten ook constant afleiden door bvb altijd naar muziek te luisteren. Anders geraak ik snel in een "spiral of doom".

OCD is licht, maar is er toch. De vaatwas moet op een specifieke manier ingeladen worden. Als mijn vrouw of de kindjes die vullen haal ik er alles terug uit om het er goed in te steken. Borden bvb moeten per type en van groot naar klein. Bekers ook van groot naar klein.
De zetel in de auto moet ook "just so" staan. 1 tikje naar voor of achter en ik zit 2 weken te prutsen om het terug deftig te krijgen. Elke keer mijn vrouw met de auto gereden heeft duurt het 2 weken tegen de zetel terug goed staat, en dan nog...
 
Het onverwerkt trauma zullen sommigen nog wel weten denk ik. ongeveer 3 jaar geleden op de parking van het zwembad was ik met m'n 3 kindjes aan het wandelen als onze jongste (toen 2.5j) zich losrukte en begon te lopen. Recht tegen de zijkant van een rijdende camionette die dan over zijn voetje gereden is. Nu nog steeds word ik daar s'nachts af en toe wakker van. Hij is nu 6j, zit in het 1e leerjaar, en nog steeds hou ik zijn handje vast als we ergens aan een straat of op een parking of zo wandelen. Elke dag aan de school hou ik hem nog steeds vast.
Als ik ouders zie die hun kind (-6j) niet vasthebben krijg ik een beklemmend gevoel.
Ik heb ook nog nooit met m'n kindjes gefietst, ik kan het mentaal niet aan. De gedachte wat er allemaal kan gebeuren. M'n schoonvader fietst geregeld met onze kindjes, ook naar school en zo. Daar heb ik geen problemen mee, tenzij ik het op voorhand weet (als in "straks gaan we een fietstochtje maken". Dan zit ik te stressen tot ik hoor dat ze terug thuis zijn. Als ze het achteraf pas zeggen wat ze gedaan hebben is het ok).
Heb je al eens gezocht op traumatherapie? Ik denk dan bijvoorbeeld aan EMDR. Zeker omdat je zegt dat je bang bent voor het financiële plaatje en dat het allemaal te veel is om uitgelegd te krijgen. Jouw trauma is een redelijk concreet voorbeeld dat specifiek kan aangepak worden in therapie (zeker dat beeld dat steeds terug komt). Dan kan je voor de rest nog later kijken, maar is dat alvast iets dat minder op je weegt?

Heb je de concentratiestoornissen al je hele leven of pas de laatste jaren? Zeker die vijf minuten nadenken voor je de draad oppikt, gedachten die extreem afdwalen en niks dat binnen komt is iets dat ik heel erg herken van mijn burn-out of depressieve periodes.
 
Heb je al eens gezocht op traumatherapie? Ik denk dan bijvoorbeeld aan EMDR. Zeker omdat je zegt dat je bang bent voor het financiële plaatje en dat het allemaal te veel is om uitgelegd te krijgen. Jouw trauma is een redelijk concreet voorbeeld dat specifiek kan aangepak worden in therapie (zeker dat beeld dat steeds terug komt). Dan kan je voor de rest nog later kijken, maar is dat alvast iets dat minder op je weegt?

Heb je de concentratiestoornissen al je hele leven of pas de laatste jaren? Zeker die vijf minuten nadenken voor je de draad oppikt, gedachten die extreem afdwalen en niks dat binnen komt is iets dat ik heel erg herken van mijn burn-out of depressieve periodes.

Traumatherapie idd al overwogen (maar nog niet de stap kunnen/durven zetten).
Mijn zus volgt dit al een tijdje wegens traumatische ervaring met ex-liefje.

Die concentratiestoornissen heb ik altijd al gehad voor zolang ik mij kan herinneren (pun not intended).
Maar de laatste jaren is het wel erger.
Als ik in het middelbaar moest leren begon ik steeds met vanalles en nog wat te prutsen. bic's omvormen tot proppenwerpers, houtschilfers af m'n bureau trekken, overal op tekenen, ...
Ik deed 3u om iets te studeren dat normaal een kwartier zou duren.

Maar nu heb ik dikwijls momenten dat ik volledig weg ben. ik zit bvb naar TV te kijken en er dringt niets door, ik zit gewoon in de verte te staren. In de auto heb ik soms dat ik precies wakker schiet en mij van de laatste 5 minuten niets meer herinner.
 
Door mijn verschrikkelijke uitstelgedrag lukt het me maar niet om een afspraak te maken bij een psycholoog/psychiater. Ik blijf mezelf wijsmaken dat ik er uit mezelf wel door geraak + ik heb schrik voor het financiële plaatje.
Dit is geen grondig psychologisch advies, maar ik zou gewoon eens kijken naar de pomodoro-techniek. Da's een techniek om je te concentreren op taken. Het principe is: Je zet een timer voor een aantal minuten, en je bepaalt op voorhand waar je in die minuten aan wil werken, zonder dat je je doelstellingen oplegt over waar je na die tijd moet staan.

Het psychologisch principe erachter is dat je focust op het proces in plaats van op het resultaat. Als je veel uitstelgedrag vertoont is dat vaak omdat je brein zichzelf negatief prikkelt (een soort pijnprikkel) als je nadenkt over wat er juist moet gebeuren. Dor te focussen op het proces in plaats van het resultaat (denk: 'ik ga me eens 10 minuten bezighouden met wat opzoekwerk over psychologen' in plaats van 'ik moet een afspraak maken met een psycholoog en dat gaat veel kosten') kun je dat negatieve gevoel omzeilen.

Als je dan eenmaal een paar minuten bezig bent, is die barrière overwonnen en is het meestal een pak minder moeilijk om verder te doen.

Vaak wordt aangeraden om sessies van 25 minuten af te wisselen met 5 minuten pauze waar je jezelf beloont met wat gsm of internet, en dan om de 4 "pomodoro's" een langere pauze van een half uur (liefst iets van fysieke activiteit als een wandeling). In jouw geval zou ik kleiner beginnen. Belangrijk is natuurlijk dat je je zelf belooft in die geconcentreerde periodes niks anders te doen.

Je moet, denk ik, je brein ook gewoon terug wat trainen om je te kunnen laten concentreren. Dat is volgens mij iets dat je snel kunt afleren, maar ook weer vlot kunt aanleren als je uit de spiraal raakt.
Ooit volgde in een goeie cursus hierover. Daar leerde ik het volgende. Slechte gewoontes volgen vaak een patroon:
1) ongelukkig gevoel (bijvoorbeeld 'ik moet een taak doen en ik heb er geen zin in')
2) afleiding zoeken om niet meer na te denken over gevoel
3) kortstondig geluksgevoel ('brein beloont je met een dopamineshot omdat je jezelf wegleidt van het ongelukkig gevoel')

Om daaruit te raken moet je volgende dingen in gedachten houden

1) Aanleiding: probeer te identificeren op welke plekken, wanneer en hoe je uitstelgedrag vertoont en hoe je daarmee omgaat.
2) Probeer je instinctieve reactie te onderdrukken en iets anders te doen.
3) Beloon jezelf op een andere manier als je dit gevoel met succes kan onderdrukken (heel simpel voorbeeld: zet een pot met m&ms naast je en eet er eentje als je beseft dat het gelukt is. Als dit je op termijn vaak lukt zul je zelfs merken dat er een intrinsieke beloning zit in het lukken op zich)
4) Oprecht geloven dat dit weldegelijk kan werken. Enkel als je er zelf van overtuigd bent dat het mogelijk is om uit zo'n spiraal te raken, kan dit werken. Ook goed als je hier met andere mensen in dezelfde situatie over kunt praten.

Ik zal een voorbeeldje geven. Ik heb zelf gemerkt dat als ik ergens mee bezig ben, ik heel snel afgeleid kan raken en plots weer op het internet zit te surfen. Maar door dat wat te onderzoeken, heb ik gemerkt dat ik dat altijd doe op specifieke momenten: Ik doe het altijd als ik op een bepaalde manier gefrustreerd raak dat iets niet 100% duidelijk is. Als ik merk dat ik iets niet direct begrijp in een opdracht, heb ik zeer snel de neiging om op het internet te surfen. Door dat te herkennen en me daarop toe te leggen, kan ik er tegenwoordig al wat beter in slagen om dat te vermijden.

Probeer zelf eens na te denken over wat er nu juist gebeurt telkens als je naar een serie kijkt en je toch je gsm weer bovenhaalt. Misschien zul je wel merken dat daar telkens een patroon inzit. Dat je gedachten bijvoorbeeld afdwalen naar een specifieke stressituatie en dat je daardoor afleiding zoekt.


Link met info over pomodorotechniek: https://www.forbes.com/sites/bryancollinseurope/2020/03/03/the-pomodoro-technique/?sh=45522e239857
Link met een goeie app voor de timer die ik zelf gebruik: https://tomighty.github.io/
Online cursus die ik hierover volgde: https://www.coursera.org/learn/learning-how-to-learn
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan