Mentaal Welzijn

[Nesjamag]

Ik zit nu aan meer dan een jaar met geen momenten van derealisatie. Normaal heb ik dat om de vier maanden en bemoeilijkt dat ook functioneren.
Mijn mentale gezondheid staat echt op een zeer hoog niveau momenteel, hoogste in lange tijd.

 

[KingNine]

Ik herken me er wel in . Ik ben echter niet gediagnosticeerd geweest en heb daar ook geen behoefte aan. Ik was als kind open, maar na 4 overlijdens (vader en 3 van de grootouders) op mijn 8e en 9e ben ik geslotener geworden.
Ik ben toen als kind naar een psycholoog geweest, maar ik kon niet praten en ik ga ook niet geforceerd gaan praten.
Er bestaan daar ook geen pillen voor en mijn verhaal doen aan een wildvreemde: neen bedankt.

Ook ik krijg vaak de opmerking dat ik me niet openstel en dat “men geen vat kan krijgen op me”.
Ik heb me op mijn werk gestort en ben er top in (al zeg ik het zelf), maar dingen zoals familiefeesten of nieuwjaarsrecepties zijn voor mij een hele opgave. Ik ga er wel naar toe omdat ik moet, maar ik moet daar steeds van bekomen (geforceerd praten/smalltalk) en van zodra ik kan ben ik weg. “Ik ben dan toch geweest”.
Uiterlijk is een niks te zien, ik heb ook geleerd me sociaal wenselijk te gedragen (al vreet dat energie)

Contacten onderhouden is voor mij lastig.
Wat wel heel vreemd is dat ik op de werkplek zelfdaar geen of veel minder last van heb, maar zodra ik het “petje” werk afzet en het “petje” prive opzet verander ik. En dat is een enorm verschil.

Relaties zijn ook heel lastig. Iets starten kan, maar ik kan ook soms ineens afwezig worden of mijn interesse verliezen.

Het vele Thuiswerk door Corona is voor mij trouwens een hel.

Zelf ben ik ook nooit gediagnosticeerd geweest en ben als kind altijd wat verlegen of stiller geweest. Is dat gewoon een karaktertrek of hoeft daar perse een etiket aan vast te hangen? Ik weet het niet.
In mijn jeugdjaren had ik altijd veel vrienden en was vrij populair, maar later ook een iets of wat lastige puber, had mijn vrijheid nodig en was altijd alternatief. Ik wou nooit zijn zoals de rest.

Nu met Corona merk ik ook wet dat ik veel meer vrienden nodig heb en wat opener of socialer ”moet zijn”. Iedereen heeft dit nodig, ikzelf merk wel dat ik veel me-time nodig heb om te recupereren na een drukke dag met andere collega’s of zelfs op vakantie met vrienden kan dat vermoeiend zijn. Meer introvert dus.
Ik kan ook wel veel kracht putten uit afspreken met contacten.
Grappige is dat ik voor velen een vlotte gast ben en voor anderen een meer gesloten stille persoon.
Ligt er gewoon aan welke vibe er is en hoe ik dat aanvoel in welke mate ik mij aan wie wil openstellen.

Heb na een relatiebreuk ook bij een psycholoog gezeten en zelfs pillen moeten slikken tegen donkere gedachten die er soms ook nog eens boven komen. Alles er toen ook ineens uitgeklapt over wat er allemaal een factor kan spelen, als je dan toch zoveel betaald kan je maar beter ineens ALLES eruit laten.

Bij feestjes drink ik ook altijd wel een paar pintjes om mij volledig op mijn gemak te voelen, ineens ben ik na het nuttigen van alcohol een heel positief en veel vlotter persoon.

 

[Buon]

Kweet niet of alcohol als zelfmedicatie een positief gegeven is but okay

 

[Soeplepel]

Terechte vraag. Maar ik heb het psychologisch heel moeilijk dus moet iéts doen om het leefbaar te houden. Elke mens heeft contact/liefde nodig, ook Aspergers. Dat mensen zoals mij er niet/nauwelijks in slagen om betekenisvolle contacten op te bouwen, is ongetwijfeld de reden dat Aspergers 7,5x meer risico op zelfdoding hebben dan andere mensen.

Op dit moment weet ik niet goed wat ik (nog) moet doen: is het voor mij zinvol om sociaal contact op te zoeken of laat ik het beter, is het te hoog gegrepen en kan ik beter 'binnen blijven, alleen'? Overigens: aan mij is in de meeste contexten helemaal niets bijzonders op te merken, behalve dan dat de perceptie meestal negatief is als mensen wat meer contact met me zoeken/benieuwd naar me zijn: 'hij vertelt niet zoveel over zijn privéleven (wordt vaak begrepen als: hij wilt zich niet openstellen voor mij), hij heeft klaarblijkelijk weinig vrienden en is 'niet sociaal'. Vooral in situaties waar je bij uitstek sociaal/joviaal moet zijn (feestjes, iets gaan drinken op het werk) kan ik me zeer moeilijk aanpassen en stel ik me al snel teruggetrokken op (wegens 'uit mijn comfortzone').

Is het niet beter als je nieuwe mensen leert kennen, dat je meedeelt dat je Asperger hebt? Tenzij je dit reeds doet natuurlijk. Hoe dan ook, best is om buiten te komen en je niet op te sluiten. Dan ga je enkel dieper geraken.

En omtrent je andere post hierboven. Ik weet dat het moeilijk is, maar ben je zelf al naar uw buren gestapt en kennis gemaakt? Ik kan uw gevoel van "afgewezen" begrijpen, maar je hoeft je niet afgewezen te voelen als ze je niet kennen hé

Ik heb tamelijk veel vrienden, maar nu met corona zie ik ook dat de meeste niet vragen hoe het met mij is. Als ik zie hoe paar vrienden met elkaar gaan padellen en mij niet uitnodigen, voel ik mij ook afgewezen (hoewel ze het wss niet express doen). Ik kan natuurlijk vragen of ik mee kan, maar ik ben tegen het principe van mijzelf uitnodigen..

 

[KingNine]

Kweet niet of alcohol als zelfmedicatie een positief gegeven is but okay

Als dat problematisch is, zoals bv. Een vriend die altijd met een alcoholwalm aankomt op een uitnodiging neen.
Ik drink tegenwoordig zeer zelden nog maar ( Tnx Corona) en als het eens voorvalt en ik moet geen Bob spelen drink ik wel een paar glazen ja. Niet meer dan een ander, maar ik merk dat ik mij daar erg genoeg beter door voel, makkelijker lach, losser ben, socialer, niet piekeren... en dan heb ik het niet over zat drinken hé...

 

[Galaxy]

Ik heb het Syndrome of Asperger.

Het ergste is mensen houden daar geen rekening mee , op een paar naa .

Bij mij is het echt vastgesteld .

Ik weet niet of jullie als is een filmke gezien hebben waarin ze het Syndroom van Asperger uitleggen?

 

[Buon]

Voelde mij vandaag bijzonder slecht dus dacht eens te gaan lopen omdat dat me vroeger toch steevast een boost van mijn gemoed gaf (because endorphins enzo I guess) maar nop. Dat werkt dus blijkbaar ook niet meer. Wreed afgeleid tijdens het lopen (en niet op de goeie manier) terwijl dat vroeger een zen-momentje was. Sucks.

 

[KnightOfCydonia]

Doet de eenzaamheidstest op De Morgen... hoerah, 10 op 11, een topscore! ...
Wacht, dat is de op één na slechts mogelijke score

Voelde mij vandaag bijzonder slecht dus dacht eens te gaan lopen omdat dat me vroeger toch steevast een boost van mijn gemoed gaf (because endorphins enzo I guess) maar nop. Dat werkt dus blijkbaar ook niet meer. Wreed afgeleid tijdens het lopen (en niet op de goeie manier) terwijl dat vroeger een zen-momentje was. Sucks.

I feel your pain, dat werkte bij mij vroeger ook nog wel, maar als je dan nu gaat lopen en leuke koppeltjes of "bubbels" ziet, die zelfs de rust verstoren die je vroeger nog op je eentje vond in het bos, tja...

 

[brandon]

Doet de eenzaamheidstest op De Morgen... hoerah, 10 op 11, een topscore! ...
Wacht, dat is de op één na slechts mogelijke score



I feel your pain, dat werkte bij mij vroeger ook nog wel, maar als je dan nu gaat lopen en leuke koppeltjes of "bubbels" ziet, die zelfs de rust verstoren die je vroeger nog op je eentje vond in het bos, tja...

Mja... Testresultaat is nu niet bepaald betrouwbaar voor mij.

Resultaat: u bent eenzaam volgens de Eenzaamheidsschaal van De Jong-Gierveld. U scoort 4 op een schaal van 0 tot 11.

Ik ben allesbehalve eenzaam, ik ben gewoon enorm introvert. Die 4 vragen gaan over het feit dat ik weinig of geen mensen rondom mij heb, maar zelfs vragen als "Ik ervaar een leegte om mij heen" of "Ik mis mensen rondom mij" negatief beantwoorden, maakt niets uit voor de test. Ik moet en zal eenzaam zijn!

 

[Madou]

2 weken op afwezigheid gezet door dokter wegens burnout. Maandag herstart ik weer en zie er ferm tegenop. We zullen waarschijnlijk aan 500 ongelezen mails zijn en weer een hele hoop deadlines. M'n bazin is zeer content van me, prijst me de hemel in bij de directie en zegt dat ik het allemaal wel aankan. Dat ik moet relativeren. Dat het allemaal goedkomt. Het ding is, en ik durf het soms niet goed te zeggen, dat het werk me net ongelukkig maakt. Ik ben bezig met een contract op te maken of één of andere audit te doen en ik krijg melding van een inkomende mail en meteen krijg ik een beklemmend gevoel. Een rappel van een klant of collega dat ik dit of dat moet doen bezorgt me of angst of irritatie en ik geraak helemaal ontregeld.

Nu de tweede week thuis, teruggekeerd naar mijn ouderlijk huis in Vlaanderen want m'n studio in Brussel is zo klein dat ik me er besloten begon te voelen. Kan me op niks concentreren ook al heb ik dingen te doen, slapen lukt me nog steeds niet, geen zin in sport, er is niets dat me interesseert. Normaal ben ik zot op romans lezen echter moet ik nu mezelf forceren om 10 pagina's te lezen.

Enkele jaren geleden heeft de dokter me op antidepressiva gezet na een zeer zware periode (verschillende gebeurtenissen opéén) en die heb ik uiteindelijk na anderhalf jaar afgebouwd. Dat is nu iets van een jaar geleden. Ik weet dat die pillen een slechte rep hebben maar ik herinner me wel dat ze me geholpen hebben me uit die staat van neerslachtigheid te halen. Tijdens die periode zag ik ook regelmatige een psychologe zag waar ik zeer veel aan had. Nu wordt er precies enkel online/video consultatie gedaan en dat zie ik toch niet zitten.

End rant

 

[Mulan]

2 weken op afwezigheid gezet door dokter wegens burnout. Maandag herstart ik weer en zie er ferm tegenop. We zullen waarschijnlijk aan 500 ongelezen mails zijn en weer een hele hoop deadlines. M'n bazin is zeer content van me, prijst me de hemel in bij de directie en zegt dat ik het allemaal wel aankan. Dat ik moet relativeren. Dat het allemaal goedkomt. Het ding is, en ik durf het soms niet goed te zeggen, dat het werk me net ongelukkig maakt. Ik ben bezig met een contract op te maken of één of andere audit te doen en ik krijg melding van een inkomende mail en meteen krijg ik een beklemmend gevoel. Een rappel van een klant of collega dat ik dit of dat moet doen bezorgt me of angst of irritatie en ik geraak helemaal ontregeld.

Nu de tweede week thuis, teruggekeerd naar mijn ouderlijk huis in Vlaanderen want m'n studio in Brussel is zo klein dat ik me er besloten begon te voelen. Kan me op niks concentreren ook al heb ik dingen te doen, slapen lukt me nog steeds niet, geen zin in sport, er is niets dat me interesseert. Normaal ben ik zot op romans lezen echter moet ik nu mezelf forceren om 10 pagina's te lezen.

Enkele jaren geleden heeft de dokter me op antidepressiva gezet na een zeer zware periode (verschillende gebeurtenissen opéén) en die heb ik uiteindelijk na anderhalf jaar afgebouwd. Dat is nu iets van een jaar geleden. Ik weet dat die pillen een slechte rep hebben maar ik herinner me wel dat ze me geholpen hebben me uit die staat van neerslachtigheid te halen. Tijdens die periode zag ik ook regelmatige een psychologe zag waar ik zeer veel aan had. Nu wordt er precies enkel online/video consultatie gedaan en dat zie ik toch niet zitten.

End rant

Madou, die 2 weken wil NIET zeggen dat je maandag terug MOET starten! Ik weet nog hoe beklemmend dat bij mij voelde en na 2 of 3x 2 weken heb ik durven zeggen aan de huisarts dat ik dat telkens zag als "tegen dan hoor je genezen te zijn". Ze heeft me dan ineens 2 maanden thuis gezet en uitgelegd dat dat absoluut niet het geval is maar dat dit wél heel efficiënt is om patiënten op te volgen. Je "moet" immers passeren voor je verlenging waardoor ze je terug kunnen inschatten. Maak dus zeker morgen terug een afspraak bij je huisarts!
Daarnaast kan ik je enkel adviseren om die psycholoog terug te contacteren als die nog steeds werkt. Als je daar een klik mee had, zal je die zeker nodig hebben want bij een burn-out is je creatief, zelf oplossend denken ook afgestompt. Je hebt ècht wel een andere kijk nodig om je hier mee uit te krijgen.

Heel veel sterkte en laat je niet opjagen door je werk om zo snel mogelijk terug te keren! Had je kanker bvb zouden ze ook niets "zien" aan je en zou je wél de tijd nemen en de nodige hulp inschakelen. Het is niet omdat je lijden geen fysieke oorzaak heeft, dat je niet ziek bent of plots wél arbeidsgeschikt moet zijn.

Heel veel sterkte!

 

[Madou]

Vele dank voor jullie berichten Mulan en FuseTea.
Heb vrijdag weer een afspraak met mijn dokter - ze liet me weten dat 2 weken ook het absolute minimum is en dat opvolging noodzakelijk is.

 

[Sneeuwstorm]

Meestal duurt een burnout maandenlang, soms meer dan een jaar, zou mij verwonderen dat je dan na 2 weken al kan terug gaan werken, als het echt een burnout is.

 

[glashelder]

Madou, die 2 weken wil NIET zeggen dat je maandag terug MOET starten! Ik weet nog hoe beklemmend dat bij mij voelde en na 2 of 3x 2 weken heb ik durven zeggen aan de huisarts dat ik dat telkens zag als "tegen dan hoor je genezen te zijn".

Oh, ik had dat ook heel erg. De eerste week is dan een hele opluchting en tegen de tweede week begint de spanning weer enorm te stijgen (allez, eerder als een totaal onbeklimbare berg die je ziet opdoemen). Ik ben zelfs even gestart in progressieve tewerkstelling om dan op het laatste moment te moeten afzeggen omdat ik dat eigenlijk niet zag zitten maar dacht dat het 'zo hoorde'.

Ik heb het toen ook lastig gehad met leuke dingen doen. Ik voelde mij superschuldig dat ik thuis zat. Ik hoorde alsmaar dat ik mezelf tijd moest gunnen en rust en eraan moest werken... Maar ik had geen idee wat dat dan betekende Allez, wat moest ik effectief doén? Iedere keer als ik iets plezierigs deed (of zelfs maar gewoon lachte) had ik direct het gevoel dat ik dat niet mocht doen. Na een goed gesprek met de huisarts en de psycholoog is mij wel duidelijk geworden dat ik vóóral leuke dingen moest doen die mij energie gaven.

 

[Mulan]

Super dat ze je daar hulp bij konden bieden! Maar het zou voor velen met een stevige burn-out toch wel schelen mocht de dokter dat bij het eerste of tweede consult eens uitleggen dat "einde ziektebriefje" helemaal niet wil zeggen "tegen dan ben je genezen"

 

[glashelder]

Super dat ze je daar hulp bij konden bieden! Maar het zou voor velen met een stevige burn-out toch wel schelen mocht de dokter dat bij het eerste of tweede consult eens uitleggen dat "einde ziektebriefje" helemaal niet wil zeggen "tegen dan ben je genezen"

Nu, ik denk dat velen die nét een burn-out hebben dat vaak nog niet helemaal doorhebben wat dat wil zeggen en denken dat ze er met twee weken wel vanaf zullen zijn...

Hier was dat ook zo. Dan had ik twee weken bijgekregen en zei mijn leidinggevende zelf "ja maar, zou je de twee weken erna er ook niet bijnemen? dan heb je de paasvakantie er ook nog bij" (2 weken verlof). En ik wuut, wat zegt die nu, haha.

Dan kreeg ik dat erbij en had ik ineens zes weken ruimte... Dat doet heel erg deugd en ik denk dat die progressieve tewerkstelling ook voor daarna gepland stond, als in 'tegen dan zal dat wel lukken.'

 

[Buon]

Had dat ook wel toen ik bij de dokter ging. Ik kreeg 1 week en dacht dat daarmee de kous af was. Op dag 1 denk je van "Yes, deze week gaat het oplossen, efkes een break". Op dag 7 ben je weer op van de zenuwen want fuck, morgen weer naar die miserie gaan.

 

[Nesjamag]

Ik had een bore-out in 2013, die eigenlijk al te lang aansleepte.
Eerlijk gezegd is dat nooit meer volledig weggegaan.

Ik schrik terug van nog maar het idee iets te moeten doen waarin ik mij ga vervelen (alles dat repetitief of eenvoudig is).
En wanneer ik iets repetitief of saai doe triggert dat mij enorm. Voornaamste trigger voor derealisatie.

 

[:unsure:]

pfff op zo'n grijze dagen is het toch maar triestig;

heb oerwoudgeluiden opgezet op de achtergrond om wat terug aan vakantie te kunnen denken.
ik merk wel dat ik onbewuste stress heb terwijl het mij in se weinig kan schelen. Of wel drink ik gewoon te veel koffie, dat kan ook

 

[Sneeuwstorm]

pfff op zo'n grijze dagen is het toch maar triestig;

heb oerwoudgeluiden opgezet op de achtergrond om wat terug aan vakantie te kunnen denken.
ik merk wel dat ik onbewuste stress heb terwijl het mij in se weinig kan schelen. Of wel drink ik gewoon te veel koffie, dat kan ook

Ik drink liters koffie per dag, gewoon om mij wakker te houden wanneer ik mijn werk doe. 't Is tegenwoordig een noodzaak ...
Gelukkig toch beter weer vanaf vandaag, dan zal ik toch iets meer energie krijgen.