Mentaal Welzijn

Welke diagnose heb jij?

  • Depressie

    Stemmen: 58 33,0%
  • Angst- en/of paniekstoornis

    Stemmen: 64 36,4%
  • AD(H)D

    Stemmen: 28 15,9%
  • Autisme

    Stemmen: 31 17,6%
  • OCD - obsessief compulsieve stoornis

    Stemmen: 11 6,3%
  • PTSS - posttraumatisch stresssyndroom

    Stemmen: 17 9,7%
  • Borderline

    Stemmen: 6 3,4%
  • Bipolair

    Stemmen: 6 3,4%
  • Schizofrenie

    Stemmen: 4 2,3%
  • Eetstoornis

    Stemmen: 18 10,2%
  • Verslaving

    Stemmen: 22 12,5%
  • Burn-out

    Stemmen: 29 16,5%
  • Ander

    Stemmen: 21 11,9%

  • Totaal aantal stemmers
    176
Ja, eens met Mulan. Hier al meerdere depressies mee gemaakt en het wordt euh, steeds makkelijker? Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen. Mijn eerste depressie toen ik 16 was wist ik totaal niet wat er gebeurde natuurlijk. Veel te lang gewacht om hulp te zoeken, te lang gedacht dat ik het wel alleen moest kunnen oplossen. Nu is mijn omgeving verwittigen het eerste wat ik doe, en professionele hulp inschakelen. Dat maakt de depressie niet minder pijnlijk, maar 'k ben wel efficiënter geworden in ermee omgaan 😂
Sneller hulp = minder diep vallen = sneller herstellen = minder grote gevolgen = minder pijnlijk.
Daar ga ik van uit, klopt dat of niet? Aangezien je zegt dat het NIET minder pijnlijk is?
 
Sneller hulp = minder diep vallen = sneller herstellen = minder grote gevolgen = minder pijnlijk.
Daar ga ik van uit, klopt dat of niet? Aangezien je zegt dat het NIET minder pijnlijk is?
Nee, depressie kan ook op heel korte tijd heel pijnlijk zijn. En professionele hulp zoeken wil ook niet zeggen dat het op twee weken is opgelost. Daarnaast volg ik nu al vele jaren therapie en dingen blijven ook gewoon pijnlijk (omdat er ook meer dan depressie aan de grondslag ligt).
 
Tof om te lezen dat andere mensen erdoor geraken. Maar ik begin hoe langer hoe meer te vrezen dat dat met mij dus niet gaat lukken.
Weinig sociaal netwerk om op terug te vallen, familie die ik meer ongelukkig maak als ik ze over mijn problemen vertel en psycholoog die niet veel uithaalt. Ik zie eerlijk gezegd hoe langer hoe minder perspectief op beterschap.

Ik had niet verwacht dat het op twee weken opgelost zou zijn, maar sinds september had ik wel enige vooruitgang verwacht, geen achteruitgang, maar goed, de omstandigheden zijn ook wat ze zijn.
 
Nee, depressie kan ook op heel korte tijd heel pijnlijk zijn. En professionele hulp zoeken wil ook niet zeggen dat het op twee weken is opgelost. Daarnaast volg ik nu al vele jaren therapie en dingen blijven ook gewoon pijnlijk (omdat er ook meer dan depressie aan de grondslag ligt).
Zo had ik het nog niet bekeken omdat ik alle "hulplijnen" ook onderhoud.
Bij zowel psychiater als psycholoog ben ik zeker dat als ik bel omdat het minder gaat, ik binnen de week gezien zal worden. Bij de psychiater ga ik als het minder gaat, maandelijks langs (mocht je er nog eentje zoeken, ze zit in Oudenaarde) en als het goed gaat om de drie maanden.
Bij de psycholoog is het alles tussen de 2 weken en 2 maanden, na een jaar tweewekelijks te gaan, werken we nu eerder vraaggestuurd.

Dikke knuffel, ik kan me inbeelden dat je op de duur al bijna depressief zou worden voor de angst om een depressie te krijgen als je er al een aantal achter de rug hebt 🙈😣
 
Tof om te lezen dat andere mensen erdoor geraken. Maar ik begin hoe langer hoe meer te vrezen dat dat met mij dus niet gaat lukken.
Weinig sociaal netwerk om op terug te vallen, familie die ik meer ongelukkig maak als ik ze over mijn problemen vertel en psycholoog die niet veel uithaalt. Ik zie eerlijk gezegd hoe langer hoe minder perspectief op beterschap.

Ik had niet verwacht dat het op twee weken opgelost zou zijn, maar sinds september had ik wel enige vooruitgang verwacht, geen achteruitgang, maar goed, de omstandigheden zijn ook wat ze zijn.
Ik kan me inbeelden dat het moeilijk is om nieuwe stappen te zetten, zeker als alles uitzichtloos lijkt, maar als je geen klik hebt met de psycholoog moet je echt een andere zoeken. Je huisarts en/of psychiater kunnen je helpen met medicatie én namen van psychologen.
Ik weet niet of je medicatie neemt, maar voor mij was dat essentieel in mijn proces naar genezing omdat ik zonder ook veel minder opnam van de therapie. Eens ik de juiste medicatie had, leek ik van 10% naar 60% te springen omdat ik me emotioneel wat beter voelde, hierdoor meer kon onthouden en toepassen van de therapie en dus ook sneller resultaat zag.
Ik ben in mei gecrasht met mijn burn-out, direct therapie gestart waar ik toen wekelijks naartoe ging. Huisarts zei in september dat ze zich zorgen maakte wegens het totale gebrek aan vooruitgang en me naar de psychiater wou sturen. Tegen december hadden we de juiste medicatie gevonden en tegen maart was ik al actief bezig met stappen zetten naar herstel ipv een plateau van stabiliteit te zoeken. Het was wel een én én verhaal, de medicatie alleen zou me niet behoed hebben van een terugval omdat de inzichten nog ontbraken en de psycholoog alleen deed nauwelijks iets omdat ik de info nauwelijks kon opnemen. Nuja, dat geldt voor mij althans 😉
 
Mijn partner heeft een gegeneraliseerde angststoornis die de laatste maanden een stuk erger geworden is. Hij heeft er nu een depressie bijgekregen en heeft eindelijk hulp gezocht (medicatie en therapie) na een hele lange periode van ontkennen dat er een probleem was. Ik ben in augustus naar de huisarts gestapt omdat ik toen al voelde dat het de verkeerde kant uitging, maar toen kon hij nog niet accepteren dat hij hulp nodig had.
Ik voel me wat schuldig, maar ik begin het er lastig mee te krijgen. Ik besef dat het voor hem enorm vervelend moet zijn, maar ik vind het zelf ook slopend.
De gegeneraliseerde angststoornis slorpt veel energie bij mij op omdat ik constant het gevoel heb dat ik hem gerust moet stellen. Vaak zijn zijn angsten ook angsten voor dingen die in de toekomst kunnen gebeuren (ziekte van de kinderen, ziekte bij hemzelf) en dus weinig over concrete situaties. Het is vermoeiend om hier "tijd te moeten insteken" aangezien er eigenlijk nog geen probleem is.
Sinds hij ook een depressie ontwikkeld heeft, is het voor mij nog lastiger. Ik voel me deels schuldig omdat ik hem vaak niet gesteund heb en zelfs kwaad werd als hij weer geruststelling nodig had.
Aan de andere kant mis ik de persoon die hij was. Hij is altijd een angstig en onzeker persoon geweest, maar het was niet op het niveau zoals nu. Ik word er intens triest van en heb vaak het gevoel dat ik gewoon zit te wachten tot de tijd voorbij gaat. Ik heb moeite om nog plezier te zien in dingen.
 
Tof om te lezen dat andere mensen erdoor geraken. Maar ik begin hoe langer hoe meer te vrezen dat dat met mij dus niet gaat lukken.
Weinig sociaal netwerk om op terug te vallen, familie die ik meer ongelukkig maak als ik ze over mijn problemen vertel en psycholoog die niet veel uithaalt. Ik zie eerlijk gezegd hoe langer hoe minder perspectief op beterschap.

Ik had niet verwacht dat het op twee weken opgelost zou zijn, maar sinds september had ik wel enige vooruitgang verwacht, geen achteruitgang, maar goed, de omstandigheden zijn ook wat ze zijn.
Ik heb 1 jeugdvriend, voor de rest wat kennissen, maar ben een 'gesloten type', dus bij hen zet ik altijd een masker op.
Qua familie enkel nog echt contact met mn moeder en tante. Maar ook met hen praat ik er niet over. Mn tante begrijpt mn depressie niet en mn moeder wil ik niet te veel belasten want die piekert zelf genoeg.
Zelfs met mn vrouw praat ik er maar zelden over, deels omdat eenndeel van mijn depressie te wijten is aan haar depressieve periode.
Dus al wat ik had/heb is 1 psycholoog. Ik ga sinds begin vorig jaar en het is pas recent dat ik weer meer 'vrede' heb met mezelf. Het piekeren is niet weg maar dat gaat nooit gebeuren, maar ik kan het wel meer sturen. En ze heeft mn zwart-wit denken wat doorprikt en me doen inzien waar ik wel goed in ben.
Dus zelfs met weinig support van anderen, kan het echt wel lukken.
 
Zo had ik het nog niet bekeken omdat ik alle "hulplijnen" ook onderhoud.
Oeps, daar ligt het probleem ook niet 😅 Ik zie mijn psychiater om de vier weken, om de drie weken mijn psycholoog/coach (zo heet dat bij mijn therapie) en 1x in de week een halve dag ambulant therapieprogramma (met tussendoor veel huiswerk, haha). Ik ben er keihard mee bezig hoor, al jaren. Het is ook gewoon iets dat veel tijd vraagt. De therapie die ik nu volg bijvoorbeeld, is eigenlijk gewoon voorbereiding op traumatherapie (in de zin dat ze eerst zeker willen zijn dat ik de nodige vaardigheden heb om traumatherapie aan te kunnen). Dat bedoel ik met dat het niet op twee weken is opgelost ;)
 
Oeps, daar ligt het probleem ook niet 😅 Ik zie mijn psychiater om de vier weken, om de drie weken mijn psycholoog/coach (zo heet dat bij mijn therapie) en 1x in de week een halve dag ambulant therapieprogramma (met tussendoor veel huiswerk, haha). Ik ben er keihard mee bezig hoor, al jaren. Het is ook gewoon iets dat veel tijd vraagt. De therapie die ik nu volg bijvoorbeeld, is eigenlijk gewoon voorbereiding op traumatherapie (in de zin dat ze eerst zeker willen zijn dat ik de nodige vaardigheden heb om traumatherapie aan te kunnen). Dat bedoel ik met dat het niet op twee weken is opgelost ;)
Aaaaaaah, neen, opgelost is het zeker niet op enkele weken 😆
Wel knap dat je het zo intensief kan blijven volhouden, zowel financieel als naar draagkracht toe! 💕
 
Tof om te lezen dat andere mensen erdoor geraken. Maar ik begin hoe langer hoe meer te vrezen dat dat met mij dus niet gaat lukken.
Weinig sociaal netwerk om op terug te vallen, familie die ik meer ongelukkig maak als ik ze over mijn problemen vertel en psycholoog die niet veel uithaalt. Ik zie eerlijk gezegd hoe langer hoe minder perspectief op beterschap.

Ik heb ook heel lang gedacht nooit beter te worden. Integendeel, voor mij was het een uitgemaakte zaak dat het eerder vroeg dan laat zou "eindigen" en dat elk jaar geleefd na 18 eigenlijk overtime was.
Een goede psycholoog/therapeut maakt daar een enorm verschil. Als je geen vertrouwen hebt in die waar je bij gaat is het tijd voor een andere.
Mijn therapeut is een enorm geluk geweest. Een kleine, mollige man met cataract aan 1 oog. Een ietwat vreemde verschijning dus. Maar met een ontwapenende glimlach waardoor je direct gerustgesteld bent.
Ik weet mijn eerste sessie nog perfect. Hij heeft niet meer gezegd dan "Zet u maar. Zegt het eens jong, wa scheelt er..." en dan ben ik daar 2 uur beginnen vertellen en hij luisterde... en meer was niet nodig. Zelfs op de moment verschoot ik ervan, want daarvoor kon ik nooit meer verklaren dan "ik voel me niet goed".
Die man heeft bij bijna geen enkele sessie meer dan 10 zinnen gezegd... maar wat hij zei was meer dan genoeg en altijd net wat gezegd moest worden.
Die man was geweldig.

En dan mijn vriendin/vrouw ontmoet die mij er verder door gesleurd heeft. Zij heeft letterlijk mijn leven mee gered

Daardoor heb ik geleerd, hoe diep en hoe uitzichtloos ook, en hoe hard ge het ook weigert te geloven, er is altijd hoop hoe onverwacht ook.
 
Ik vraag me af, als je Asperger hebt, of een psycholoog dan wel een meerwaarde is.
Dat is toch iets waar je moet mee “leren leven”.
Er is daar geen remedie of oplossing voor.
 
Ik herken me er wel in :). Ik ben echter niet gediagnosticeerd geweest en heb daar ook geen behoefte aan. Ik was als kind open, maar na 4 overlijdens (vader en 3 van de grootouders) op mijn 8e en 9e ben ik geslotener geworden.
Ik ben toen als kind naar een psycholoog geweest, maar ik kon niet praten en ik ga ook niet geforceerd gaan praten.
Er bestaan daar ook geen pillen voor en mijn verhaal doen aan een wildvreemde: neen bedankt.

Ook ik krijg vaak de opmerking dat ik me niet openstel en dat “men geen vat kan krijgen op me”.
Ik heb me op mijn werk gestort en ben er top in (al zeg ik het zelf), maar dingen zoals familiefeesten of nieuwjaarsrecepties zijn voor mij een hele opgave. Ik ga er wel naar toe omdat ik moet, maar ik moet daar steeds van bekomen (geforceerd praten/smalltalk) en van zodra ik kan ben ik weg. “Ik ben dan toch geweest”.
Uiterlijk is een niks te zien, ik heb ook geleerd me sociaal wenselijk te gedragen (al vreet dat energie)

Contacten onderhouden is voor mij lastig.
Wat wel heel vreemd is dat ik op de werkplek zelfdaar geen of veel minder last van heb, maar zodra ik het “petje” werk afzet en het “petje” prive opzet verander ik. En dat is een enorm verschil.

Relaties zijn ook heel lastig. Iets starten kan, maar ik kan ook soms ineens afwezig worden of mijn interesse verliezen.

Het vele Thuiswerk door Corona is voor mij trouwens een hel.
 
  • Leuk
Waarderingen: Buon
Ik vraag me af, als je Asperger hebt, of een psycholoog dan wel een meerwaarde is.
Dat is toch iets waar je moet mee “leren leven”.
Er is daar geen remedie of oplossing voor.
Juist.Ook bij mij met mijn zware brandwonden bezoek ook geen psycholoog of therapeut.Niemand kan mijn littekens laten verdwijnen door een klapke te doen.
Ik zal en zit gans mijn leven in een uitzichtloze situatie.
Sterk karakter zeker.
 
Ik vraag me af, als je Asperger hebt, of een psycholoog dan wel een meerwaarde is.
Dat is toch iets waar je moet mee “leren leven”.
Er is daar geen remedie of oplossing voor.
Je kan heel gerichte tools aanleren om sociale contacten te leggen, te onderhouden, sociale signalen van anderen te lezen,....
 
Ik had toen zoiets (ik was 12): wij betalen u, jij luistert en nadien komt er iemand anders waar je ook naar luistert.

Bleek toen ook dat deze therapeut alles doorbriefte aan mijn moeder. Wat direct einde verhaal was voor mij.
Ik was toen ook al zover dat ik hem sociaal wenselijke antwoorden bezorgde, wat het er niet makkelijk op maakte (geen zin om te praten, dus ik praatte hem maar naar de mond en ik wist toen al wat ik moest zeggen of niet).

Voor mij is dat surrogaat-begrip. Niet oprecht en tijdelijk.
Ook al zullen ze voor veel mensen wel goed kunnen doen, ik had er niks aan.
 
Laatst bewerkt:
Je kan heel gerichte tools aanleren om sociale contacten te leggen, te onderhouden, sociale signalen van anderen te lezen,....

Je moet het ook nog steeds doen hè, en dat moet je zelf doen.
Alleen.

Niks boven een warme en begripvolle omgeving.
Maar als je sociaal iets minder behendig bent, is dat niet evident.
Ik weet ook wel hoe het moet en wat ik zou moeten doen.
Maar ik denk dat alleen lotgenoten elkaar echt begrijpen.
 
Ik herken me er wel in :). Ik ben echter niet gediagnosticeerd geweest en heb daar ook geen behoefte aan. Ik was als kind open, maar na 4 overlijdens (vader en 3 van de grootouders) op mijn 8e en 9e ben ik geslotener geworden.
Ik ben toen als kind naar een psycholoog geweest, maar ik kon niet praten en ik ga ook niet geforceerd gaan praten.
Er bestaan daar ook geen pillen voor en mijn verhaal doen aan een wildvreemde: neen bedankt.

Ook ik krijg vaak de opmerking dat ik me niet openstel en dat “men geen vat kan krijgen op me”.
Ik heb me op mijn werk gestort en ben er top in (al zeg ik het zelf), maar dingen zoals familiefeesten of nieuwjaarsrecepties zijn voor mij een hele opgave. Ik ga er wel naar toe omdat ik moet, maar ik moet daar steeds van bekomen (geforceerd praten/smalltalk) en van zodra ik kan ben ik weg. “Ik ben dan toch geweest”.
Uiterlijk is een niks te zien, ik heb ook geleerd me sociaal wenselijk te gedragen (al vreet dat energie)

Contacten onderhouden is voor mij lastig.
Wat wel heel vreemd is dat ik op de werkplek zelfdaar geen of veel minder last van heb, maar zodra ik het “petje” werk afzet en het “petje” prive opzet verander ik. En dat is een enorm verschil.

Relaties zijn ook heel lastig. Iets starten kan, maar ik kan ook soms ineens afwezig worden of mijn interesse verliezen.

Het vele Thuiswerk door Corona is voor mij trouwens een hel.
Ik heb ook geen Asperger of zo en alinea 2 en 3 zijn ook bij mij van toepassing hoor. zelfs als ik bij mijn jeugdvriend ben geweest, die me meer waard is dan mn eigen broer, ben ik blij als ik thuis ben en weer kan opladen. En zelfs bij mijn moeder die ik doodgraag zie, zit ik na een kwartier al op de klok te kijken om door te gaan. En dan ga ik nog maar maandelijks of tweemaandelijks. (we bellen wel elke week 1x)
Het is een heel eigenaardige karaktertrek. Ik heb ooit nog lezingen gegeven voor +100 man en dat was geen probleem. Grapje hier en daar, los van het blad. Maar na afloop onder het volk komen en 1 op 1 een gesprek aangaan is de hel.
Grote gelegenheden waar ik ook veel mensen ken, bijv. trouwfeesten, dan ga ik nog liever helpen in de keuken of zo.
En op het werk was het ook zo: collegiaal op de werkvloer, iedereen helpen, zwanzen, maar tijdens mijn etenspauze zocht ik een eenzaam plekje op. En nieuwjaarsrecepties en dergelijke mijdt ik als de pest. Soms kon ik er niet onderuit en dan stond ik ergens verloren in een hoekje.
Nee, het is gewoonweg niet voor mij.
Psycho2go heeft wel een aantal goede filmkes over introvert zijn:

Je moet het ook nog steeds doen hè, en dat moet je zelf doen.
Alleen.

Niks boven een warme en begripvolle omgeving.
Maar als je sociaal iets minder behendig bent, is dat niet evident.
Ik weet ook wel hoe het moet en wat ik zou moeten doen.
Maar ik denk dat alleen lotgenoten elkaar echt begrijpen.
Maar dat is bij mij juist de reden waarom de omgeving weinig nut heeft: ge moet het zelf doen. Hoe meer vrienden, hoe meer energie naar hen uitgaat. Hoe meer vrienden, hoe meer 'goede raad'.
Maar uiteindelijk moet ge het zelf toch oplossen. Een klopke op de rug is fijn, maar dat duurt 10 seconden.
Op dat vlak had ik toch meer aan mijn psycholoog: dat was een persoon die (bijna) volledig onbevooroordeeld naar me keek, die luisterde zonder direct goed of af te keuren, waar ik ook vrijuit kon praten zonder schrik om iemand te kwetsen of te belasten. Zij kon mij veel meer bieden dan 100 vrienden.
 
Ik heb dikwijls de neiging om veel te veel te gaan drinken op sociale aangelegenheden, en dan moet ik het 's anderendaags natuurlijk bekopen. Zonder alcohol voel ik mij niet op mijn gemak. Ik zou meer moeten nee zeggen en iets anders drinken tussendoor, maar je weet hoe het soms gaat in compagnie ...
Ik ga af en toe wel eens graag een pot drinken, maar dan met mensen die ik goed ken, bijvoorbeeld na een rit met de fiets, en liever ergens rustig op een terras , dan binnen in de drukte.
Ik ben content dat het nu mooi weer is en dat ik kan buiten fietsen, want enkele weken terug was ik bijna depressief geworden door het slechte weer en doordat je altijd maar thuis zit en niks kan doen omwille van corona. Vroeger als het slecht weer was kon je tenminste nog eens naar de cinema gaan, bij vrienden gaan, op café gaan, of zelfs op reis gaan naar zonnigere oorden. Heb het toch een paar weken gehad dat ik echt moeite had om uit mijn bed te geraken 's morgens en dat er dan overdag nog geen fut in mij zat. Nu is het beter weer en worden de vooruitzichten stilaan beter, en tegen april hoop ik toch dat we eens een terrasje kunnen doen, ik ben die covid nu zo moe als iets, ik wil terug een leven hebben en zelf kunnen kiezen tussen thuiszitten of weg te gaan, en niet noodgedwongen moeten thuiszitten. De virologen denken maar aan één ding en dat is de epidemie indijken, maar aan de mentale schade die al die maatregelen aanrichten daar wordt veel te weinig bij stilgestaan.
Er is 1 ding positief aan corona en dat is dat thuiswerk toch in veel bedrijven meer geaccepteerd wordt. Ik werk af en toe eens graag van thuis, maar niet alle dagen. 2 dagen per week thuiswerk is wel ok, dan word ik toch wat minder gestoord dan op kantoor.

Ik heb dit weekend veel gefietst en het viel mij op dat er veel mensen gewoon verdwaasd rondlopen of rondrijden, ik ben vandaag bijna 2 keer omvergereden , mensen rijden u omver met de fiets, ze steken over zonder te kijken, ik weet niet waar de wereld naartoe gaat, een gevolg van corona ofzo?
 
Ik vraag me af, als je Asperger hebt, of een psycholoog dan wel een meerwaarde is.
Dat is toch iets waar je moet mee “leren leven”.
Er is daar geen remedie of oplossing voor.
En daar kan een psycholoog bij helpen, bij met iets leren leven 🤷‍♂️ Die kan jou de vaardigheden leren, of leren wat te veranderen of wat te accepteren. Daarnaast zijn er ook zogenaamde autismecoaches.
 
De virologen denken maar aan één ding en dat is de epidemie indijken, maar aan de mentale schade die al die maatregelen aanrichten daar wordt veel te weinig bij stilgestaan.
Er wordt ook niet stilgestaan bij de mensen voor wie corona niks veranderd heeft anderzijds.
 
Terug
Bovenaan