Dizzee
Member
Ik ben van 30 punten naar 0 gekomen.
Mentaal Welzijn
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
Mulan
Well-known member
Ik ken iemand die ondertussen al 4j wisselt tussen volledige opname en dagopname terwijl ze thuis gaat slapen omwille van borderline en depressies met suiciderisico.
Dit in een psychiatrische afdeling verbonden aan een ziekenhuis.
Bauhaus
Well-known member
Eh ze heeft suiciderisico maar slaapt thuis...
Wist niet dat je zolang in een ziekenhuis kon verblijven.
Mulan
Well-known member
Nee, dan verblijft ze volledig ter plaatse. Ze werken met een soort veiligheidsniveaus.
Als ze terugvalt, blijft ze volledig binnenskamers met extra controle. Bezoek mag enkel op de afdeling.
Als het wat beter gaat, mag ze vrij op het terrein en enkel eraf als een bezoeker tekent dat ze bij die persoon onder toezicht zal blijven. Als ze terug wat stabiel is, wordt dat afgewisseld met af en toe eens naar haar eigen huis gaan. Lukt dat goed, worden dat ganse weekends alleen naar huis en zo afgebouwd naar dagopnames en elke dag naar huis.
Ik weet ook niet hoe dat precies zit eigenlijk, ik weet dat ze vanuit haar werkgever een goeie verzekering heeft (ze heeft eigenlijk gewerkt zonder problemen tot rond haar 50ste en dan compleet in elkaar gestort) en ook nog eens de maximumfactuur waar ze beroep op doet.
Ik heb zelf nog gewerkt binnen beschut wonen, dat zijn patiënten met een zware, chronische psychiatrische problematiek die met enkelen een huis delen en waarbij een begeleider (maatschappelijk assistent/ psychiatrisch verpleegkundige/opvoeder) afhankelijk van de noden dagelijks tot wekelijks op bezoek komt. Soms is dat wekelijks een bewonersvergadering bij wijze van spreken, in een ander huis was dat puur administratie regelen en Medicatie toedienen.
PVT's (psychiatrisch verzorgingstehuis)
Holocene
Well-known member
Even zitten twijfelen of ik al dan niet ging posten maar wou het gewoon ergens kwijt.
+-11jaar geleden oid was ik zwaar depressief, toen ook naar een psycholoog gegaan wat mij zeer goed heeft geholpen.
Doorheen de jaren heb ik enkele zeer kleine opflakkeringen gehad maar ik kon het telkens snel uitdoven en langs mij laten gaan.
Sinds ik vader ben geworden kwam mijn onzekerheid weer naar boven wat ik aan de ene kant wel ergens normaal vind, het is allemaal nieuw en je moet alles nog wat uitzoeken etc.
De voorbije dagen zit ik echter wel zeer slecht in mijn vel. Ik voel mij super onzeker over letterlijk alles, ik begin alles in twijfel te trekken of ik al dan niet een goede papa ben voor mijn dochter, of ik wel een goede partner ben voor mijn vriendin, etc. Ik heb ook super veel schrik dat mijn depressief kantje iets erfelijk is en dat ik mijn dochter hiermee in de toekomst ook ga belasten.
Ik weet wat er waarschijnlijk deze gevoelens opnieuw heeft getriggered. Ik was vroeger depressief door oa een zeer slechte thuissituatie (hier al eens neergepend) waardoor ik al sinds mijn +-12-13 geen contact meer heb met mijn moeder. Mijn vader is gestorven aan een overdosis toen ik 12 was.
Onlangs out of the blue telefoon gekregen van de politie of ik het zag zitten om voor de honden van mijn ma te zorgen. Geen idee waarom (kan mij ook niet schelen, fuck dat mens) of hoe ze zelfs bij mij zijn terecht gekomen maar hierdoor heb ik weer gans het verleden beginnen oprakelen in mijn hoofd en is alles terug zoals een film beginnen afspelen.
Hopelijk gaat het terug snel voorbij want ik voel mij momenteel echt miserabel
/Rant
+-11jaar geleden oid was ik zwaar depressief, toen ook naar een psycholoog gegaan wat mij zeer goed heeft geholpen.
Doorheen de jaren heb ik enkele zeer kleine opflakkeringen gehad maar ik kon het telkens snel uitdoven en langs mij laten gaan.
Sinds ik vader ben geworden kwam mijn onzekerheid weer naar boven wat ik aan de ene kant wel ergens normaal vind, het is allemaal nieuw en je moet alles nog wat uitzoeken etc.
De voorbije dagen zit ik echter wel zeer slecht in mijn vel. Ik voel mij super onzeker over letterlijk alles, ik begin alles in twijfel te trekken of ik al dan niet een goede papa ben voor mijn dochter, of ik wel een goede partner ben voor mijn vriendin, etc. Ik heb ook super veel schrik dat mijn depressief kantje iets erfelijk is en dat ik mijn dochter hiermee in de toekomst ook ga belasten.
Ik weet wat er waarschijnlijk deze gevoelens opnieuw heeft getriggered. Ik was vroeger depressief door oa een zeer slechte thuissituatie (hier al eens neergepend) waardoor ik al sinds mijn +-12-13 geen contact meer heb met mijn moeder. Mijn vader is gestorven aan een overdosis toen ik 12 was.
Onlangs out of the blue telefoon gekregen van de politie of ik het zag zitten om voor de honden van mijn ma te zorgen. Geen idee waarom (kan mij ook niet schelen, fuck dat mens) of hoe ze zelfs bij mij zijn terecht gekomen maar hierdoor heb ik weer gans het verleden beginnen oprakelen in mijn hoofd en is alles terug zoals een film beginnen afspelen.
Hopelijk gaat het terug snel voorbij want ik voel mij momenteel echt miserabel
/Rant
Mulan
Well-known member
Wacht vooral niet met snel hulp in te schakelen. Dat ben je jezelf, je partner en je dochter OOK verschuldigd.
En depressies zitten bij mijn moeder ook "in de familie" en toen ik crashte met mijn burnout en daar geen beterschap in leek te komen, voelde ze zich enorm schuldige dat dit door haar kwam, dat zij een kapot gen had doorgegeven en ik hierdoor dus ook "kapot" was.
Dus zeg ik tegen jou wat ik ook tegen haar zei: jij hebt geen keuze gehad hierin. Jij weet niet of je al dan niet iets hebt doorgegeven of niet. Mocht dat wel zo zijn, is dat pech. Overmacht. Niets om je schuldig over te voelen want dat is overmacht, iets waar je zelf geen beslissingsrecht in hebt. Dus voel je niet schuldig want dat haalt niets uit.
Wat wél iets uithaalt, is er zijn indien nodig. Is een goede ouder te zijn door te luisteren, door de juiste hulp bespreekbaar én beschikbaar te maken. Maar door vooral zelf een voorbeeld te zijn. Practice what you preach...
Veel sterkte alvast!
Jammer genoeg kan iets als een telefoontje inderdaad al voldoende zijn om heel wat herinneringen en gevoelens te triggeren.
Zoals Mulan al zei: veel sterkte en wacht vooral niet met hulp inschakelen indien je dit nodig hebt.
Wij zijn maanden geleden met onze jongste zoon naar de huisarts gegaan omdat we een (sterk) vermoeden hadden dat hij ADHD zou hebben. Ook van school uit kwamen er vragen/verhalen/problemen/... (Hier te lezen).
Huisarts heeft ons doorverwezen naar een neuroloog. Daar een gesprek gehad, dan heeft hij testen moeten doen bij een neuropsycholoog en vervolgens terug op gesprek bij die neuroloog die ons vermoeden dus bevestigde.
Daar aan het secretariaat hebben zowel m'n vrouw als ik direct een afspraak gemaakt om ons ook te laten onderzoeken.
Dus als ik van jou was zou ofwel via uw huisarts gaan, ofwel direct een afspraak maken bij een neuroloog. En gewoon zeggen dat je een vermoeden hebt dat je adhd (of iets anders) hebt.
Ik ben ondertussen ook al op eerste gesprek geweest, en heb gisteren toevallig het verslag gelezen dat de neuroloog naar m'n huisarts gestuurd heeft:
En dit na nog niet de helft van m'n "klachten" te benoemen.
Laatst bewerkt:
Geen idee of het iets is om in dit topic te posten, maar om er speciaal een dedicated topic voor te openen is ook wat te gek. Mogelijk springt het allemaal wat van de hak op de tak, maar het zit niet allemaal even rechtlijnig in mijn hoofd momenteel. En ik moet het gewoon ergens kwijt en ik weet nergens anders.
Ik merk gewoon dat ik precies hoe langer hoe meer het echt moeilijk begin te krijgen met hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. De miserie is allemaal wat begonnen toen ik 2 jaar geleden mijn relatie eigenhandig naar de knoppen heb geholpen. Ik wil daar niet verder over uitwijken, ook reacties over “in een relatie ben je met twee” zijn hier niet nodig, het ligt absoluut en enkel 100% bij mij dat die ten einde is gekomen.
En ik weet dat ze altijd zeggen “je moet ook alleen gelukkig leren zijn”, maar het lukt mij niet. Ik probeer het al 2 jaar, maar het lukt mij simpelweg niet. Bij alles wat ik doe moet ik precies maar aan mijn ex denken. Vroeger keek ik enorm graag films en series. Er ging geen dag voorbij, terwijl ik er nu de moed niet voor vind uit schrik om gewoon terug aan het verleden te moeten denken. En dat is voor zowat alles dat ik graag deed.
Ik merk gewoon dat ik de laatste twee jaar ongelooflijk aan het aftakelen ben. Ik was tot een jaar of 3 geleden enorm sportief. Ik ging elke dag fitnessen, liep elke dag ook nog 5 km, ging voetballen, lette op mijn eten, etc. En daar schiet momenteel gewoonweg niets meer van over. Ik ben op +- 2 jaar tijd van +- 75 kg naar 100 kg gegaan, ik sport nog maar heel sporadisch en op mijn eten letten zit er helemaal niet meer bij. Ik verzorg me gewoon niet meer deftig, eet niet meer gezond, niets gewoon.
Ik heb me ook enorm afgesloten van mijn vriendenkring, tot het punt dat eigenlijk niemand nog de moeite doet om mij ergens voor uit te nodigen. Als ik zelf stuur zullen ze wel antwoorden, en af en toe zullen mijn 2 beste vrienden nog wel eens iets sturen. Maar vroeger was ik meermaals per week onder de mensen. Momenteel spendeer ik het gros van mijn tijd alleen. Het aantal weekends dat ik in wezen gewoon eenzaam boven op zolder zit zijn bijna niet meer te tellen.
En dan zit je nog met het geweldige feit dat ik 33 ben en momenteel nog steeds bij mijn ouders woon. Ik zie precies geen enkele manier om zelf iets te bekostigen, toch niet als ik op het eind van de maand nog 5 euro wil kunnen sparen. De opslag die ik heb gekregen is ondertussen al enorm teniet gedaan door de energie prijzen. Waardoor ik, als ik eens een berekening maak van wat het zou kosten om alleen te gaan wonen gewoonweg negatief is. En daar komt dan keer op keer gewoon nog slechter nieuws bij. Want nu hoor je De Croo al zeggen dat die prijzen nog 5-10 winters kunnen aanhouden.
En misschien nog het ergste van al, ik ben gewoonweg nooit nog gelukkig. Ik kan mij eerlijk waar niet meer herinneren wanneer ik mij nog eens voor het laatst echt gelukkig heb gevoeld. Als we met familie samen zijn (bv een verjaardag) zit ik er gewoon triestig bij, ook deels omdat ik dan naar bv mijn zus kijk die echt in alles het tegenovergestelde heeft. Getrouwd met haar jeugdliefde met kind, eigen huis, zwembad, bloeiende zaak, veel vrienden,... En daar tegenover zit ik als werkelijk triestige plant. En dat is absoluut niet op een jaloerse manier bedoeld, maar eerder op een manier van “pfff, waarom ben ik zo niet?”.
Ik probeer vaak wel met kleine stapjes terug wat positiever te zijn, maar het lukt me gewoon niet. Ik probeer wat te gaan sporten maar wordt dan tijdens het sporten gewoon echt verdrietig omdat ik dan andere fitte mensen zie en ik amper nog iets kan tegenover 3 jaar geleden. Ik loop de godganse dag gewoon triestig rond. Ik leef momenteel niet, ik laat gewoon de tijd lopen. Er zijn enorm veel dagen dat ik thuis kom van het werk en gewoon uren voor mij uit zit te staren tot ik ga slapen. Ik heb geen passies meer, geen doel, ik zie precies enkel nog gewoon leegte voor mij.
Ik heb steeds meer en meer het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankan. Ik heb met momenten het gevoel dat ik echt op het randje van instorten sta, of gewoon een hartaanval krijgen ofzo. Zeker gecombineerd met de continue stroom van slecht nieuws, geen eigen vooruitzichten hebben, niets meer graag doen, geen hobby’s meer hebben, etc. Professionele hulp zie ik ook niet meteen zitten, want om daar ook nog eens geld aan uit te geven zou ik liever ook niet doen.
Ik zou gewoon nog eens graag gelukkig zijn, al was het maar voor heel even.
Ik merk gewoon dat ik precies hoe langer hoe meer het echt moeilijk begin te krijgen met hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. De miserie is allemaal wat begonnen toen ik 2 jaar geleden mijn relatie eigenhandig naar de knoppen heb geholpen. Ik wil daar niet verder over uitwijken, ook reacties over “in een relatie ben je met twee” zijn hier niet nodig, het ligt absoluut en enkel 100% bij mij dat die ten einde is gekomen.
En ik weet dat ze altijd zeggen “je moet ook alleen gelukkig leren zijn”, maar het lukt mij niet. Ik probeer het al 2 jaar, maar het lukt mij simpelweg niet. Bij alles wat ik doe moet ik precies maar aan mijn ex denken. Vroeger keek ik enorm graag films en series. Er ging geen dag voorbij, terwijl ik er nu de moed niet voor vind uit schrik om gewoon terug aan het verleden te moeten denken. En dat is voor zowat alles dat ik graag deed.
Ik merk gewoon dat ik de laatste twee jaar ongelooflijk aan het aftakelen ben. Ik was tot een jaar of 3 geleden enorm sportief. Ik ging elke dag fitnessen, liep elke dag ook nog 5 km, ging voetballen, lette op mijn eten, etc. En daar schiet momenteel gewoonweg niets meer van over. Ik ben op +- 2 jaar tijd van +- 75 kg naar 100 kg gegaan, ik sport nog maar heel sporadisch en op mijn eten letten zit er helemaal niet meer bij. Ik verzorg me gewoon niet meer deftig, eet niet meer gezond, niets gewoon.
Ik heb me ook enorm afgesloten van mijn vriendenkring, tot het punt dat eigenlijk niemand nog de moeite doet om mij ergens voor uit te nodigen. Als ik zelf stuur zullen ze wel antwoorden, en af en toe zullen mijn 2 beste vrienden nog wel eens iets sturen. Maar vroeger was ik meermaals per week onder de mensen. Momenteel spendeer ik het gros van mijn tijd alleen. Het aantal weekends dat ik in wezen gewoon eenzaam boven op zolder zit zijn bijna niet meer te tellen.
En dan zit je nog met het geweldige feit dat ik 33 ben en momenteel nog steeds bij mijn ouders woon. Ik zie precies geen enkele manier om zelf iets te bekostigen, toch niet als ik op het eind van de maand nog 5 euro wil kunnen sparen. De opslag die ik heb gekregen is ondertussen al enorm teniet gedaan door de energie prijzen. Waardoor ik, als ik eens een berekening maak van wat het zou kosten om alleen te gaan wonen gewoonweg negatief is. En daar komt dan keer op keer gewoon nog slechter nieuws bij. Want nu hoor je De Croo al zeggen dat die prijzen nog 5-10 winters kunnen aanhouden.
En misschien nog het ergste van al, ik ben gewoonweg nooit nog gelukkig. Ik kan mij eerlijk waar niet meer herinneren wanneer ik mij nog eens voor het laatst echt gelukkig heb gevoeld. Als we met familie samen zijn (bv een verjaardag) zit ik er gewoon triestig bij, ook deels omdat ik dan naar bv mijn zus kijk die echt in alles het tegenovergestelde heeft. Getrouwd met haar jeugdliefde met kind, eigen huis, zwembad, bloeiende zaak, veel vrienden,... En daar tegenover zit ik als werkelijk triestige plant. En dat is absoluut niet op een jaloerse manier bedoeld, maar eerder op een manier van “pfff, waarom ben ik zo niet?”.
Ik probeer vaak wel met kleine stapjes terug wat positiever te zijn, maar het lukt me gewoon niet. Ik probeer wat te gaan sporten maar wordt dan tijdens het sporten gewoon echt verdrietig omdat ik dan andere fitte mensen zie en ik amper nog iets kan tegenover 3 jaar geleden. Ik loop de godganse dag gewoon triestig rond. Ik leef momenteel niet, ik laat gewoon de tijd lopen. Er zijn enorm veel dagen dat ik thuis kom van het werk en gewoon uren voor mij uit zit te staren tot ik ga slapen. Ik heb geen passies meer, geen doel, ik zie precies enkel nog gewoon leegte voor mij.
Ik heb steeds meer en meer het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankan. Ik heb met momenten het gevoel dat ik echt op het randje van instorten sta, of gewoon een hartaanval krijgen ofzo. Zeker gecombineerd met de continue stroom van slecht nieuws, geen eigen vooruitzichten hebben, niets meer graag doen, geen hobby’s meer hebben, etc. Professionele hulp zie ik ook niet meteen zitten, want om daar ook nog eens geld aan uit te geven zou ik liever ook niet doen.
Ik zou gewoon nog eens graag gelukkig zijn, al was het maar voor heel even.
Laatst bewerkt:
Mulan
Well-known member
Klinkt voor mij als een doorsnee depressie eerder. 
Je mag ook absoluut de vernietigende kracht van chronische pijn niet onderschatten. Er is een reden waarom er bijna standaard antidepressiva worden voorgeschreven aan chronische pijnpatiënten.
Draag vooral goed zorg voor jezelf, en op dit moment zou de stap naar de huisarts zetten al een heel goeie zijn. Want de kans is klein dat het zonder externe hulp helemaal goed komt.
Je mag ook absoluut de vernietigende kracht van chronische pijn niet onderschatten. Er is een reden waarom er bijna standaard antidepressiva worden voorgeschreven aan chronische pijnpatiënten.
Draag vooral goed zorg voor jezelf, en op dit moment zou de stap naar de huisarts zetten al een heel goeie zijn. Want de kans is klein dat het zonder externe hulp helemaal goed komt.
MisterV
Well-known member
Ik kan alleen maar bevestigen wat Mulan zegt. Wat je omschrijft is een depressie. Ik heb het ook meegemaakt, weliswaar in een andere context maar het gevoel dat je omschrijft is heel gelijkaardig. Dat ding heeft drie jaar geduurd en het was de hel.
Maar weet wel dat dit ook weer overgaat, hoe uitzichtloos het nu ook lijkt.
Je zegt dat je professionele hulp niet ziet zitten en dat begrijp ik compleet, ik stond daar indertijd ook niet voor open. Ik heb die drie jaar doorgesparteld met medicatie en ben er dan op eigen kracht enigzins bovenop geraakt. Een tijd terug heb ik een terugslag gehad en toen wel die hulp ingeschakeld omdat ik niet zeker was of ik een tweede depressie zou overleven. Achteraf bekeken had ik beter onmiddellijk die hulp ingeschakeld, het had mij veel misérie bespaard. Het is geen magische oplossing maar het helpt wel en zorgde in mijn geval vooral voor inzicht in mijn eigen denken.
Medicatie kan ook helpen, vooral om de scherpe kantje eraf te halen en u de fut te geven om er verder iets mee te doen. Het is wel symptoombestrijding, het kan het (iets) makkelijker maken maar lost het achterliggende probleem niet op.
In jouw situatie zou ik met wat ik nu wist op zijn minst naar de huisarts gaan en een psycholoog inschakelen, eventueel via de huisarts. En als het nodig is hier mijn gal komen spuwen.
Maar weet wel dat dit ook weer overgaat, hoe uitzichtloos het nu ook lijkt.
Je zegt dat je professionele hulp niet ziet zitten en dat begrijp ik compleet, ik stond daar indertijd ook niet voor open. Ik heb die drie jaar doorgesparteld met medicatie en ben er dan op eigen kracht enigzins bovenop geraakt. Een tijd terug heb ik een terugslag gehad en toen wel die hulp ingeschakeld omdat ik niet zeker was of ik een tweede depressie zou overleven. Achteraf bekeken had ik beter onmiddellijk die hulp ingeschakeld, het had mij veel misérie bespaard. Het is geen magische oplossing maar het helpt wel en zorgde in mijn geval vooral voor inzicht in mijn eigen denken.
Medicatie kan ook helpen, vooral om de scherpe kantje eraf te halen en u de fut te geven om er verder iets mee te doen. Het is wel symptoombestrijding, het kan het (iets) makkelijker maken maar lost het achterliggende probleem niet op.
In jouw situatie zou ik met wat ik nu wist op zijn minst naar de huisarts gaan en een psycholoog inschakelen, eventueel via de huisarts. En als het nodig is hier mijn gal komen spuwen.
Ik herken me wel in Carrion zijn verhaal. Veel mensen zullen met hun ogen rollen maar ik vind het ook niet makkelijk om de juiste professionele hulp te vinden in dit land. Na 2 jaar lang een psycholoog te bezoeken kan ik wel zeggen dat het wat helpt, maar het is zeker niet opgelost.
Mulan
Well-known member
Ik denk niet dat er veel zullen rollen hoor. Er is VEEL hulp voorhanden, maar daarom niet de juiste hulp voor JOU en dat werkt enorm demotiverend. Als je bvb geen klik hebt met je psycholoog is het enorm frustrerend want het kost geld, je ziet weinig evolutie en een andere zoeken is opnieuw gokken en van 0 af aan beginnen. Als je assertief en communicatief bent houdt dat weinig in. Maar als je in een depressie zit, vraagt dat ENORM veel energie om die stap te zetten...
Hoe langer je wacht om hulp in te roepen, hoe langer het duurt om uit de put te klimmen.
Daarnaast is er nog de frequentie van je bezoeken die die termijn mee bepaalt. En we weten allemaal dat "vaak genoeg gaan" voor velen simpelweg niet betaalbaar is.
MisterV
Well-known member
Absurd dat je voor een psycholoog in de meeste gevallen nog altijd de volle pot moet betalen. Zelfs puur economisch zou het pure winst zijn dit terug te betalen als je ziet wat de maatschappelijke kost is.
En het zoeken naar de juiste persoon is idd een merde, dat was voor mij dé drempel: Gaat die persoon wel bij mij passen en indien niet, ga ik dan nóg eens de stap kunnen zetten om iemand anders te zoeken. Ik had het geluk dat het direct matchte.
Voor Carrion is er misschien een mogelijkheid dat de huisarts doorverwijst naar een eerstelijnspsycholoog of CAW.
En het zoeken naar de juiste persoon is idd een merde, dat was voor mij dé drempel: Gaat die persoon wel bij mij passen en indien niet, ga ik dan nóg eens de stap kunnen zetten om iemand anders te zoeken. Ik had het geluk dat het direct matchte.
Voor Carrion is er misschien een mogelijkheid dat de huisarts doorverwijst naar een eerstelijnspsycholoog of CAW.
Patj
Well-known member
Neem de raad om psychische hulp te zoeken zeker aan. Dat is echt nodig, ik heb situaties gekend van mensen die dat niet deden en die een heel deel van hun leven naar de knoppen geholpen hebben. Inclusief partners enorm veel pijn gedaan die alles uit te kast haalden om hen te helpen.
Een ex is een ex. Dat is jammer, zeker als je in fout was. Maar dat wil niet zeggen dat jij jezelf niet opnieuw kan verbeteren of gelukkig worden. Probeer jezelf te vergeven en een betere versie van jezelf te worden. Hoe cliché ook: Jouw geluk hangt niet af van iemand anders, maar van jezelf.
Hey, altijd goed om het hier eens te zetten. Je bent niet alleen met deze problemen.
Ik ben zelf begonnen met eerstelijnspsycholoog, dit zijn 8 beurten per jaar aan 10 euro. je moet gewoon een voorschrift hebben van de huisarts. Misschien helpt dit al met het verlagen van de drempel, je kan dit jaar nog 8 beurten doen en volgend jaar 8 beurten.
Advies geef ik niet graag want iedereen is anders, maar één ding wat ik vroeger had na een grote breuk was het volgende. Als ik iets deed wat ik ook met mijn ex deed dan dacht ik ook aan die persoon en dat maakte me droevig. Maar eigenlijk kijk je gewoon terug op goede herinneringen. Na een tijd bleef ik die dingen gewoon doen en keek ik gewoon af en toe terug naar goede herinneringen.
Oprecht sterkte en vraag zeker op tijd hulp, je bent niet alleen.
Padawansie
Active member
Je hebt overigens geen voorschrift nodig om beroep te kunnen doen op een eerstelijnspsycholoog.
Bron: https://www.riziv.fgov.be/nl/themas...zorg-netwerk-geestelijke-gezondheidszorg.aspx
Bron: https://www.riziv.fgov.be/nl/themas...zorg-netwerk-geestelijke-gezondheidszorg.aspx
Hier op zoek naar een auticoach. Precies ook geen sinecure. Velen zijn geen klinisch psycholoog (en soms zelfs alleen wat cursussen gevolgd, of hebben een kind met autisme), anderen wel maar zijn duurder voor kortere sessies (€65 voor 50 min vind ik er wat over). Of ze hebben aanmeldingsstop, of hun manier van werken ligt me niet. Dacht dat het makkelijker zou zijn.