Mentaal Welzijn

[Mulan]

Zit al even aan de Sertraline en ik merk laatste tijd dat ik echt passief en apathisch erdoor ben geworden.
Omwille van suïcidiale neigingen doorverwezen naar een psychiater die het me doorgaf.
Vorig jaar zelf gestopt in de zomer doordat het gevaar geweken was, maar na een periode het zelf terug beginnen innemen nadat er weer een donkere periode aankwam. Momenteel aan de gang bij de zoveelste psycholoog en de behandeling kan niet aanslaan omdat ik inderdaad wat "verdoofd" ben op vlak van gevoelens met uiting in m'n gedrag. M'n psychiater zal me echter gewoon laten weten dat ik het moet uitnemen.

Iemand hier ervaring mee?

Andere psychiater zoeken.

Een goede psychiater gaat echt wel de zoektocht aan om samen met jou te zien welk antidepressivum wel werkt en wat niet. Zowel naar positief effect toe als naar nevenwerkingen.

 

[C11]

Ik twijfel tijdens mijn therapieproces regelmatig over het nut ervan en raak vaak gefrustreerd door de trage vooruitgang... Maar nu mijn psycholoog op verlof is, besef ik toch hoe hard ik het nodig heb.
Ik gun hem uiteraard zijn verlof, maar puur egoïstisch gezien vind ik het zwaar kut

 

[Lunarcry]

Ik twijfel tijdens mijn therapieproces regelmatig over het nut ervan en raak vaak gefrustreerd door de trage vooruitgang... Maar nu mijn psycholoog op verlof is, besef ik toch hoe hard ik het nodig heb.
Ik gun hem uiteraard zijn verlof, maar puur egoïstisch gezien vind ik het zwaar kut

Die twijfel komt bij iedereen wel eens piepen Het heeft maanden geduurd eer ik mij comfortabel voelde met het concept van psychologische hulpverlening. Ik herinner me het begin van het proces heel goed, het bestond gewoon uit mij proberen te overtuigen dat ze wouden helpen. En dan heb ik het enkel over het willen helpen, nog niet het kunnen helpen. Persoonlijk had ik zoiets van "voor 60 euro per 45 mins wil ik jou ook wel helpen ..’ En eens die brug overgestoken was duurde het maanden eer ik het nut ervan inzag en die realisatie was niet tijdens de sessies, maar toen er sessies wegvielen en ik dacht van fuck, iets is mis, maar wat haha...

En het is ook gewoon zwaar kut, moet je niet verbloemen of je schuldig om voelen! Ik heb deze week nog een sessie en dan 6 weken niets... ik begin nu al klamme handjes te krijgen Plus het stoort me dat je na zo een grote onderbreking alles probeert in te halen en dan ben je weer een aantal sessies verder eer je terug in het heden bent.

Maar goed, ondertussen zijn we al een tijdje bezig en denk ik wel dat er toch een aantal hulpmiddelen of handvaten aangeleerd zijn, dus het lukt je wel

 

[Toratsuru]

Ik ben ook net begonnen in een traject van eerstelijns psychologie, twee jaar geleden al is een tijdje geweest naar een psycholoog, en dat hielp wel een beetje, maar daar ben je toch een half fortuin aan kwijt waar je jammer genoeg niet veel van terugziet qua ziekenfonds, etc.

Nu de eerstelijnspsychologie is beperkt in sessies maar kost wel maar 10€ per keer.

Tussen de vorige periode en nu heb ik veel aan zelfontdekking gedaan door veel lectuur te lezen, op die manier herken je wel een aantal zaken. Echter begin ik nu gelijk terug in een zwart gat te komen waar ik niet goed uitraak.

Persoonlijk zelf last van een enorm laag zelfbeeld en lage zelfwaarde. Ook veel problemen met emotie regulatie op het moment waarbij mijn moods wisselen van misschien 1 tot 2 keer per twee weken mij goed te voelen over mezelf of over mijn dag, tot gewoon apathische dagen, of dagen waarbij ik denk dat alles mij continue tegen zit en dat het gelijk geen nut heeft om nog moeite te doen, met dat laatste bedoel ik vooral nog energie in iets steken. Suicidale neigingen zijn er niet, daarvoor zie ik mijn kindjes te graag.

Soit, zal hier af en toe is wat meer posten en meelezen. Toch belangerijk om te weten dat je niet alleen bent met die gevoelens.

 

[Dizzee]

Ik heb heel mijn leven (tot nu, 35 jaar oud) afgezien van depressie en angst. Ik heb zowat alle medicatie en therapie geprobeerd. Vorig jaar heeft mijn psychiater bij mij spravato opgestart. Spravato of Esketamine (komt van ketamine) is nog een experimentele drug en heeft heel mijn leven veranderd. Ik had een heel laag zelfbeeld met stemmingswisselingen en verlammende angst. Ik wou er niet meer zijn. Ik was iemand die enkel negatief dacht. Ik neem het nu bijna een heel jaar, één keer per week. Dit gebeurt altijd in het ziekenhuis zelf waar het onder toezicht van verpleging wordt toegediend. Ik ben een hele andere mens nu. Heb geen last van depressie of van angst meer. Neem geen slaapmedicatie of angstremmer (ik nam Temesta bij paniekaanvallen) meer. Van dood willen zijn, ben ik nu iemand die vooruit kijkt op het leven, echt wil beginnen genieten van het leven. Voor mij is het dus een mirakel maar net zoals andere anti-depressiva werkt het niet bij iedereen.

 

[glashelder]

Ik heb heel mijn leven (tot nu, 35 jaar oud) afgezien van depressie en angst. Ik heb zowat alle medicatie en therapie geprobeerd. Vorig jaar heeft mijn psychiater bij mij spravato opgestart. Spravato of Esketamine (komt van ketamine) is nog een experimentele drug en heeft heel mijn leven veranderd. Ik had een heel laag zelfbeeld met stemmingswisselingen en verlammende angst. Ik wou er niet meer zijn. Ik was iemand die enkel negatief dacht. Ik neem het nu bijna een heel jaar, één keer per week. Dit gebeurt altijd in het ziekenhuis zelf waar het onder toezicht van verpleging wordt toegediend. Ik ben een hele andere mens nu. Heb geen last van depressie of van angst meer. Neem geen slaapmedicatie of angstremmer (ik nam Temesta bij paniekaanvallen) meer. Van dood willen zijn, ben ik nu iemand die vooruit kijkt op het leven, echt wil beginnen genieten van het leven. Voor mij is het dus een mirakel maar net zoals andere anti-depressiva werkt het niet bij iedereen.

Ik 'ken' iemand (enkel online) in de UK die dat ook doet. Die moet ook om de zoveel tijd naar 't ziekenhuis daarvoor. Zij had ook extreme depressie waarbij niets hielp, die is een aantal jaar totaal haar huis niet uitgekomen. 'k Heb de indruk dat het nu wel iets beter is (wat bij haar wil zeggen dat ze nu wel haar huis uitkomt maar nog steeds heel veel stress daarover heeft). Ze is van depressiescore tussen 20-25 (= very severe) naar 15-20 gegaan (= severe). Ik lees net dat ze na 2,5 jaar maandelijks eens zonder wil proberen.

 

[Toratsuru]

Net terug van een tweede sessie. We hebben eens stilgestaan bij Klachten / Omgeving / Personaliteit, komen daar toch een aantal zaken naar boven waar je eerst niet op zou denken.

Wat me opviel was dat ik gelijk niet veel positieve zaken kan zeggen over de omgeving, er zijn niet meer superveel zaken waar ik blij van wordt, en dat is wel een beetje confronterend. Weet niet of iemand anders dit ook zo soms voelt en hoe jullie daar mee omgaan.

Nu even vakantie en tijd om te genieten van de rust.

 

[C11]

Net terug van een tweede sessie. We hebben eens stilgestaan bij Klachten / Omgeving / Personaliteit, komen daar toch een aantal zaken naar boven waar je eerst niet op zou denken.

Wat me opviel was dat ik gelijk niet veel positieve zaken kan zeggen over de omgeving, er zijn niet meer superveel zaken waar ik blij van wordt, en dat is wel een beetje confronterend. Weet niet of iemand anders dit ook zo soms voelt en hoe jullie daar mee omgaan.

Nu even vakantie en tijd om te genieten van de rust.

Ik heb een uitgebreid diagnostisch traject gehad en daar kwamen deze zaken ook aan bod. Je voelt je om een reden niet zo goed nu, dus het is ook logisch dat er bij het bespreken van deze onderwerpen veel naar boven zal komen.
Bekijk het zeker en vast als een goed beginpunt van je verdere proces. Als je een overzicht hebt van zulke zaken, heb je eigenlijk ook meteen een overzicht van de dingen waaraan je kan werken. Dat neemt uiteraard niet weg dat het inderdaad erg confronterend kan zijn.

Geniet van je vakantie!

 

[Spector]

Op verlof ben ik een boek beginnen lezen voor Hoogsensitiviteit. Heel interessant maar ook behoorlijk “confronterend”. Op de score in het boek op 24 scoor ik 18…behoorlijk hoogsensitief dus. Tot waar ik nu ben, is het ergens wel een eye-opener en ergens ook bevestiging op een manier.
Ik ben wel wat verder beginnen denken en door dit topic beginnen teruglezen en kan me hier en daar wel bij nog “stoornissen” plaatsen.
Aangezien hoogsensitiviteit niet te testen valt en dus niet echt een diagnose heeft, had ik graag eens de andere zaken onderzocht.
Nu weet ik niet goed hoe ik dit moet/kan aanpakken. Ik neem aan dat naar de huisarts stappen en zeggen “ik wil me laten testen op A & B” niet echt de way of work is.
Kortom, is er een manier of een optie om bepaalde stoornissen (ADHD, …) zonder klachten te laten onderzoeken? Ik denk dat de ”stempel” misschien de bevestiging en de geruststelling zou kunnen zijn die ik zoek.

 

[Mulan]

Op verlof ben ik een boek beginnen lezen voor Hoogsensitiviteit. Heel interessant maar ook behoorlijk “confronterend”. Op de score in het boek op 24 scoor ik 18…behoorlijk hoogsensitief dus. Tot waar ik nu ben, is het ergens wel een eye-opener en ergens ook bevestiging op een manier.
Ik ben wel wat verder beginnen denken en door dit topic beginnen teruglezen en kan me hier en daar wel bij nog “stoornissen” plaatsen.
Aangezien hoogsensitiviteit niet te testen valt en dus niet echt een diagnose heeft, had ik graag eens de andere zaken onderzocht.
Nu weet ik niet goed hoe ik dit moet/kan aanpakken. Ik neem aan dat naar de huisarts stappen en zeggen “ik wil me laten testen op A & B” niet echt de way of work is.
Kortom, is er een manier of een optie om bepaalde stoornissen (ADHD, …) zonder klachten te laten onderzoeken? Ik denk dat de ”stempel” misschien de bevestiging en de geruststelling zou kunnen zijn die ik zoek.

Er zijn centra die breed onderzoeken, maar daar betaal je ook naar.
Ik snap wel niet hoe je denkt stoornissen te hebben "zonder klachten"?

Psychiaters zijn diegene die diagnoses stellen, maar die doen dat natuurlijk aan de hand van een anamnese.
Als je niet overbeweeglijk bent, niet bijzonder impulsief bent én geen afwijkende concentratiestoornissen hebt, gaan ze idd geen diagnose van ADHD kunnen stellen.
De klassieke psychiater gaat wel niet breed gaan testen.
@glashelder heeft recent een traject via zo een diagnosecentrum laten lopen, zij kan daar iets meer over zeggen.

Ik heb vorig jaar een uitgebreide psychologische screening gehad binnen een groter medisch traject in een UZ maar ondanks dat dat me ook al +-400 euro kostte, werd daar minder getest dan bij glashelder.

 

[Mulan]

Ondertussen enkel nog migraine en slaapproblemen die erger zijn dan voorheen, maar voor de rest al terug de oude!
Gaat dus terug helemaal de goede kant op sinds 2 weken is de extreme stress terug weggebleven.

2 weken volledig gestopt nu met de medicatie:
Migraine terug+- normaal en gemiddeld 7u slaap nu. Terug 2u winst door de medicatie te stoppen.

Ik merk dat het mentaal IETS lastiger gaat, maar geen sprake van een terugval. Gewoon wat lastiger om te balanceren, sneller overprikkeld,... Ik werk ook nog minder uren dan normaal en aangegeven aan mijn baas dat ik ten vroegste pas in september terug wil opbouwen, wat voor hen helemaal prima is! Op dat vlak absoluut met mijn gat in de boter gevallen!

 

[Spector]

Er zijn centra die breed onderzoeken, maar daar betaal je ook naar.
Ik snap wel niet hoe je denkt stoornissen te hebben "zonder klachten"?

Psychiaters zijn diegene die diagnoses stellen, maar die doen dat natuurlijk aan de hand van een anamnese.
Als je niet overbeweeglijk bent, niet bijzonder impulsief bent én geen afwijkende concentratiestoornissen hebt, gaan ze idd geen diagnose van ADHD kunnen stellen.
De klassieke psychiater gaat wel niet breed gaan testen.
@glashelder heeft recent een traject via zo een diagnosecentrum laten lopen, zij kan daar iets meer over zeggen.

Ik heb vorig jaar een uitgebreide psychologische screening gehad binnen een groter medisch traject in een UZ maar ondanks dat dat me ook al +-400 euro kostte, werd daar minder getest dan bij glashelder.

Ik heb sowieso "klachten", maar ik kan die linken aan vanalles.
Het is uitzonderlijk druk geweest de voorbije maanden, teveel hooi op mijn vork genomen, kleine peuter die hierrond huppelt en van de ene bronchite in de andere is gesukkeld, ik die zeer weinig sliep en maar bleef doorgaan. tot ik een beetje de man met de hamer ben tegengekomen.
Ik ontplooi mij ook niet op mijn werk waar ik gestart ben in begin van het jaar. Dus ik kan letterlijk veel klachten linken aan veel zaken.
Maar door het boek te lezen, kon ik klachten, opstoten, gevoelens, karaktertrekken écht beginnen kaderen. Wat op een manier wel deugd deed om dat te kunnen doen.
Hinds de vraag om een stapje verder te kunnen gaan en eens te kijken hoe ik mezelf beter kan in kaart brengen. Misschien kan me dat jobgewijs ook in een betere richting duwen.

@glashelder geef gerust je feedback op uw sessie ben nieuwsgierig.

 

[Sneeuwstorm]

2 weken volledig gestopt nu met de medicatie:
Migraine terug+- normaal en gemiddeld 7u slaap nu. Terug 2u winst door de medicatie te stoppen.

Ik merk dat het mentaal IETS lastiger gaat, maar geen sprake van een terugval. Gewoon wat lastiger om te balanceren, sneller overprikkeld,... Ik werk ook nog minder uren dan normaal en aangegeven aan mijn baas dat ik ten vroegste pas in september terug wil opbouwen, wat voor hen helemaal prima is! Op dat vlak absoluut met mijn gat in de boter gevallen!

De kunst om geen migraine te krijgen inderdaad zo regelmatig mogelijk leven, eens een paar nachten 2 uur meer of minder slapen kan een aanval uitlokken. Soms als je uitslaapt kan het beter zijn om ‘s avonds nog koffie te drinken, want je caffeïne niet op tijd binnen krijgen kan een aanval uitlokken.
Meestal voel ik mij juist slechter als ik 10u geslapen heb, dan wanneer ik 6u geslapen heb per nacht. De kunst is niet meer slapen maar regelmaat, het is dan juist beter om ook in het weekend maar 6-7u te slapen per nacht, dan in de week 5u te slapen en in het weekend 10u per nacht.
Regenweer lokt ook dikwijls hoofdpijn uit bij mij, ik weet niet hoe dat komt. Als het zonnig weer is, dan heb ik daar bijna nooit last van (tenzij door een kater dan)

 

[Mulan]

De kunst om geen migraine te krijgen inderdaad zo regelmatig mogelijk leven, eens een paar nachten 2 uur meer of minder slapen kan een aanval uitlokken. Soms als je uitslaapt kan het beter zijn om ‘s avonds nog koffie te drinken, want je caffeïne niet op tijd binnen krijgen kan een aanval uitlokken.
Meestal voel ik mij juist slechter als ik 10u geslapen heb, dan wanneer ik 6u geslapen heb per nacht. De kunst is niet meer slapen maar regelmaat, het is dan juist beter om ook in het weekend maar 6-7u te slapen per nacht, dan in de week 5u te slapen en in het weekend 10u per nacht.
Regenweer lokt ook dikwijls hoofdpijn uit bij mij, ik weet niet hoe dat komt. Als het zonnig weer is, dan heb ik daar bijna nooit last van (tenzij door een kater dan)

Aangezien ik al decennia lang kamp met slaapproblemen/ vermoeidheidsklachten is er weinig omtrent slaaphygiëne dat ik nog niet ken én toepas.

Hier zijn stress en zonlicht de grootste uitlokkende factoren. Ik leid een heel gestructureerd, regelmatig leven.

 

[Sneeuwstorm]

Hier zijn stress en zonlicht de grootste uitlokkende factoren. Ik leid een heel gestructureerd, regelmatig leven.

Dat is dan juist het tegenovergestelde van mij, want ik krijg eerder hoofdpijn bij het wegvallen van stress of in de winter, door langdurig slecht weer (gebrek aan zonlicht) of weersveranderingen van mooi naar slecht weer.
Nu is het al even geleden dat ik nog noemenswaardige hoofdpijn gehad heb. In de winter als het enkele weken regent dan zal ik wel prijs hebben. Ik denk dat dat ook een tekort is dan van bepaalde neurotransmitters, sommige mensen worden daar depressief van, en bij mij uit zich dat dan eerder in de vorm van hoofdpijn of migraine. Echt migraine dat zal ik nog maar enkele keren per jaar hebben, veel sporten en afvallen heeft bij mij veel geholpen om het aantal aanvallen naar beneden te krijgen. En als ik het heb is het ook niet meer zo ernstig.

 

[C11]

@glashelder geef gerust je feedback op uw sessie ben nieuwsgierig.

Ik ben niet glashelder, maar heb ook recent een diagnosetraject gehad. Misschien kan die info jou, of andere mensen hier, ook wat verder helpen...

Naar de huisarts stappen en zeggen “ik wil me laten testen op A & B” is eigenlijk wel een optie. Je kan vaak ook zelf de stap naar diagnosecentra zetten, zonder een doorverwijzing. Ik heb mijn diagnosetraject bij een psychiatrisch ziekenhuis gedaan, op doorverwijzing van mijn psycholoog. Mijn huisarts is hier niet in meegenomen geweest.
Het is ook begonnen vanuit een gelijkaardige vraag die jij hebt: een soort bevestiging en geruststelling. Bij mij kwam er ook wel bij dat er reeds heel wat jaren hulpverlening was geweest die mijn klachten niet verbeterd hadden.

Het is begonnen met een heel brede vraag naar diagnostiek in het algemeen en een vermoeden van autisme om extra mee te nemen. Vaak wordt er een eerste gesprek gedaan om al eens wat info te bespreken en om te bekijken of er vermoedens zijn van een stoornis. Je wordt dus niet meteen doorheen het hele traject gesleurd indien dit niet nodig blijkt te zijn.
Doordat ik een heel algemene vraag had, heb ik ook een uitgebreid traject doorlopen. In totaal gaat dit ongeveer een 25 uur zijn geweest, verspreid over meerdere maanden. Veel algemene gesprekken (levensloop, schoolcarrière, gezinssamenstelling, relaties, ...), veel online vragenlijsten en op het einde ook een 6tal specifieke testen rond autisme. Vaak vragen ze ook een gesprek met een naaste (ouders, partner, ...).
Afhankelijk van jouw situatie hoeft dit uiteraard niet zo uitgebreid te zijn. Ik had jammer genoeg heel wat info om te delen rond die zaken

Achteraf, maar soms ook tussentijds, krijg je een uitgebreide terugkoppeling. Je krijgt normaal gezien ook een verslag mee waarin alles mooi samengevat staat.
De gesprekken werden bij mij afgenomen door één psycholoog. Ik kreeg wel door dat mijn situatie regelmatig werd besproken in hun team. Om af te sluiten heb je meestal ook een gesprek met een psychiater, aangezien dat de enige persoon is die officieel een diagnose mag stellen.
Bij mij was er ook een goede samenwerking tussen mijn vaste psycholoog en het psychiatrisch ziekenhuis. Ze wisselden regelmatig info en visies uit en mijn vaste psycholoog werd ook uitgenodigd voor het afsluitend gesprek.

Ik wil je wel waarschuwen voor de 'zwaarte' van zo'n diagnostisch traject. Je mag het graven in je verleden, je functioneren, je denkpatronen, enzovoort, niet onderschatten. Ik heb dit zelf wel gedaan en ben echt wel geschrokken van de impact die dat traject heeft gehad.
Het heeft bij mij ook gezorgd dat heel wat weggedrukte herinneringen werden opgerakeld en dat was uiteraard niet zo prettig...

Hou daarnaast ook rekening met lange wachttijden. Ik heb zelf een 6tal maanden moeten wachten, maar het psychiatrisch ziekenhuis waar ik naartoe ging heeft inmiddels zelfs een aanmeldingsstop gedaan omdat het opliep tot meer dan een jaar... Dat is geen uitzonderlijke situatie. Sommige diagnosecentra komen zelfs aan 2-3 jaar wachttijd.
Tenslotte heb je ook de kostprijs, waar je jammer genoeg geen tot amper terugbetaling van krijgt. Bij mij kwam het op zo'n 800 euro uit, met een korting en spreidingsplan omwille van mijn specifieke situatie. In normale omstandigheden zou dit over de 1000 euro gekost hebben.

Je kan altijd eens op zoek gaan naar wat je opties zijn in de regio. Met een eerste verkennend gesprek doe je sowieso niets mis.
Wees je dus wel bewust van de voor- en nadelen van een diagnostisch traject en vraag jezelf ook even af wat de meerwaarde van een diagnose écht zou zijn. Als het gaat over jezelf in kaart proberen te brengen, kunnen enkele sessies bij een eerstelijnspsycholoog je misschien al veel verder helpen?

Laat maar weten, moest je nog specifieke vragen hebben!

 

[glashelder]

Ik kan een beetje bevestigen wat C11 zegt, met hier en daar een eigen nuance.

Ik ben al depressief sinds mijn 16de (niet constant, maar wel al drie-vier zware periodes gehad, met betere of mindere periodes ertussen). Er zit dan nog eens een laagje trauma op door een moeilijke thuissituatie. In al die jaren heb ik verschillende psychologen en psychiaters gehad, ook een dagopname in een centrum voor psychische revalidatie. Soms waren dat zelfstandige psychologen en psychiaters, soms waren die gelinkt aan de psychiatrie in een ziekenhuis. Naast die periodes van zware dieptes (die soms voor een totale terugval zorgden: relatie kwijt, job kwijt, helemaal opnieuw moeten beginnen), heb ik in het algemeen veel angsten, veel onzekerheid, niet goed weten hoe sociaal te reageren, weinig draagkracht,.. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik altijd net iets meer moeite had met het gewone leven, net iets minder aankon. Precies of ik speelde het leven op een hoger moeilijkheidsniveau dan anderen Ik kon zoveel minder aan, was sneller moe, moest langer recupereren. Daardoor had/heb ik ook gewoon minder zin in sociale dingen omdat ik weet dat ik het mij achteraf toch bekoop, en ik verveel me zelden of nooit thuis dus ik ben nogal op mezelf.

Door de jaren heen zijn er zo ook heel veel verschillende diagnoses geweest: depressie natuurlijk, maar ook sociale fobie, posttraumatische stress-stoornis, OCD, zelfs een keer bijna borderline. En het was het allemaal wel een beetje maar ook allemaal niet helemaal. Ik heb ook verschillende soorten therapieën gehad en ook hier: het hielp allemaal een beetje maar niet helemaal. Ik ben door de jaren heen ook de concepten hoogsensitiviteit en introversie tegen gekomen. Hoogsensitiviteit altijd een beetje bullshit gevonden maar ok, da's een andere discussie

Een goed half jaar geleden kwam de aflevering van Taboe over autisme op de buis. Ik heb die aflevering toen gezien en ik ben daar heel erg van geschrokken. Ik wist dat ik een paar autistische trekjes had maar die mensen die ze aan het woord lieten, beschreven gewoon exact hoe ik leefde en dingen ervaar. Toen was het ineens van oh, die autistische trekjes zijn echt gewoon symptomen van autisme bij mensen met autisme, haha. Ik heb dat toen besproken met mijn psycholoog die mij heeft doorverwezen naar een praktijk waar ze gespecialiseerd zijn in psychodiagnostiek van autisme. Zij stond er ook op dat ik dit liet onderzoeken en dit liefst zo snel mogelijk. Bij haar doe/deed ik traumatherapie en als blijkt dat een deel van mijn functioneren kan verklaard worden door autisme, heeft het geen zin om aan die bepaalde dingen te gaan zitten morrelen. Ze wou dit dus weten voor we verder gingen.

Let wel, zoals C11 zegt, moet dit niet op doorverwijzing. Ik kon ook prima zelf gezocht hebben. Alleen wist mijn psycholoog toevallig wie er in deze streek daar wel goed in is (ze kent die ook persoonlijk geloof ik) en als je écht niet weet waar te beginnen, is dat een goed startpunt. Er zijn referentiecentra waar je gratis diagnose kan laten doen, maar de wachttijd is dus niet te onderschatten. Het UZ Gent heeft een volledige aanmeldstop en bij DIASS+ is de wachttijd nu 2,5 tot 3 jaar.

Daardoor is het ook een pak duurder, idd. Ik heb in totaal €775 betaald. Ik heb mij aangemeld half februari, mijn eerste gesprek was begin april. Dit was een verkennend gesprek om inderdaad te kijken of het wel zin heeft om verder te gaan. Ik heb toen een heleboel vragenlijsten meegekregen, dat was onderzoek 1 en 2. Dat zijn persoonlijkheidsvragenlijsten, maar ook vragenlijsten specifiek over autisme, empathie,.. En ook een deel over mijn kindertijd, dat heb ik dan samen met mijn oma en tante ingevuld. Ik heb alle schoolrapporten die ik kon vinden (bijna alles eigenlijk, behalve 2 jaar denk ik) ingescand, net als alle psychiatrische verslagen die er waren.

Daarna volgde een IQ-test en neuropsychologische onderzoeken (op concentratie, verwerkingssnelheid, dat soort dingen). Daarna was er nog een gesprek samen met mijn partner en zes weken later (30 juni) kreeg ik het resultatengesprek. Het is dus wel degelijk autisme, voor de duidelijkheid. Ik heb de indruk dat het bij mij iets sneller is gegaan of iets minder uren in beslag nam dan C11, maar dat kan ook zijn doordat ik al bijna heel mijn leven in een traject zit om te zoeken wat er mis is met mij - daarmee mijn lange inleiding in deze post, om dat wat te kaderen. Veel was dus al onderzocht, uitgesloten of stond op papier. Ook mijn vragenlijsten waren misschien iets uitgebreider, ik heb er onder andere één van 15 blz en één van 19 blz (met vragen + mijn antwoorden).

Heel zwaar vond ik het niet, emotioneel gezien, ook al omdat het dingen waren waar ik al jaren mee bezig was. Het was dus eerder hoopgevend. Maar je bent er wel een tijdje mee bezig, je gaat ook zaken beginnen opzoeken, lezen,... Het beheerst wel even je leven.

In welke regio zit je? Misschien kunnen we op dat gebied ook meedenken (want niet elk centrum of elke psycholoog/psychiater heeft dezelfde specialisaties).

En zelfs al komt er niks uit de testen (van diagnose), kan het nog steeds helpen om bepaalde dingen in kaart te brengen. Je sterktes, zwaktes, inderdaad wat ideeën over in welk werk je goed bent en wat je drijft,... Dus als je op dat soort zaken vast zit, kan dat ook hulp bieden. Het grote minpunt is en blijf de kost (en in sommige regio's de wachttijden), maar wat hier wel hielp is dat je dus op geen enkel moment die €775 in één keer moet betalen. Het onderzoek neemt verschillende weken of maanden in beslag, en je betaalt telkens wat je net achter de rug hebt: het intakegesprek à €65, de IQ-test en neurpsychologische onderzoeken à €175,... Dat helpt ook wel een beetje om die kost te dragen.

Mocht je nog vragen hebben, hoor ik het wel.

 

[Mulan]

Aanvullend bij glashelder: bij mijn psychologisch onderzoek was het eigenlijk volledig uitsluiten van aandoeningen maar NIET specifiek gericht op stellen van diagnoses. Stel dat er ergens een duidelijke afwijking zou gebleken zijn, zou hiermee natuurlijk wel verder gegaan worden.

Ik had echt een bundel van 1cm dik mee aan vragenlijst gekregen (maar ik had dus ook al een voorbereidend "dossier", namelijk verslag van de psychiater, vragenlijst via de huisarts (bij het UZ was dit essentieel, zonder die vragenlijst van een arts kreeg ik zelfs geen 1ste afspraak) slaaponderzoek ikv oververmoeidheid, diagnose van ADHD had ik als tiener al,...) Maar vond de bespreking wel interessant. Zo heb ik het lastig met plotse veranderingen in planning bvb, en had mijn ex al eens geopperd dat ik mss wel goed functionerende ASS had? Psychiater kon me meegeven dat ik enkel op die structuur afweek maar verder geen ASS- kenmerken heb en dit ook perfect aan mijn ADHD gelinkt kan worden. Ook werd depressie volledig uitgesloten, iets wat ik zelf ook zo aanvoelde maar wel fijn was om te horen omdat zware depressies wel in mijn familie voorkomen.
Maar dit was dus een onderdeel van een groter multidisciplinair onderzoek en geen psychodiagnostische screening.

Ivm DIAS die veel betaalbaarder diagnostiseren: ik sta sinds eind 2019 al op de wachtlijst zonder zelfs nog maar een eerste gesprek te hebben gehad. Maar gezien het traject vorig jaar ga ik ook niet bellen of informeren wanneer ik aan de beurt kan komen.

 

[Spector]

@C11 @glashelder
Bedankt allebei voor jullie uitgebreide uitleg!

Zo’n 10j geleden ben ik een vrij intensief psychologisch traject begonnen bij een psycholoog na een relatiebreuk. Daarna heb ik het enkele jaren kunnen trekken zonder. Sinds enkele jaren ben ik enkele keren opnieuw geweest.
Hoofdreden voor mijn terugkeer was vooral het neigen naar burn-out die ik telkens net op het nippertje kon onderscheppen. Dit nu al 2x in 2 jaar tijd.
Het helpt me telkens op korte termijn (lees: 6 maand) maar dan begint de malle molen telkens opnieuw met dezelfde valkuilen ed.
Met die hoofdreden wil ik eens wat stappen extra proberen om te zien waar dat van komt. Telkens denken “het zal wel aan mij liggen” “dit werk is niets voor mij”,…is geen oplossing meer. Ik neig sowieso al naar negatieve gevoelens, denkwijzes. Ik merk dat ik om de x-aantal tijd herval in dezelfde negatieve spiraal. De ups en downs zijn vaak te groot en wegen te hard op mijn gezin (Althans zo voelt het toch aan).

Heb er wel wat voor over om daarna te weten met welke tools ik aan de slag kan. Welk werk er wel voor mij is en wat de do’s en don’ts zijn...genoeg gepiekerd en me suf gedacht.

Ikzelf ben van regio Kortrijk. Ik vermoed dat AZ Groeninge bv ook zo’n trajecten aanbied.
Mijn ervaring rijkt echter niet verder dan afspraken bij een psycholoog.

 

[Cajuan]

Ik start dinsdag met eerste sessie therapie, toch al dagen serieus nerveus en gestresseerd (nog meer dan anders) en amper geslapen. Ik hoop ook dat ik durf gaan als het moment aangebroken is. Maar het is nodig want ik kan amper nog functioneren, moet zelf toegeven dat het echt erg is geworden. Zit ook al thuis sinds half juni omdat ik niet meer kan functioneren op werk my god, als ik mij bezig hoor voel ik mij toch als failure vaak.
Toch serieus wat schrik om onder ogen te komen wat er echt allemaal scheelt met mij