Mentaal Welzijn

[REpute]

Nog een aanvulling op de goeie tips van Tr1ploid hierboven. Ben zelf ook een expert-procrastinator en heb daar ook lang mee geworsteld. Zoveel dingen in je hoofd die je wil/moet doen maar door de hoeveelheid weet je niet waar eerst beginnen en uiteindelijk blijf je dan gewoon alles maar uitstellen.

Wat mij uiteindelijk heel hard geholpen heeft, is gewoon alles beginnen neerschrijven en elk topic als een project gaan benaderen. Voor elk project schrijf ik dan neer wat ik hiermee wil bereiken en hoe dat kan bijdragen aan mijn leven. Dit is een essentiële stap, want als je dit niet kan invullen is het wellicht iets wat weinig zinvol is om tijd in te investeren.

Van hieruit leg ik dan prioriteiten wat het belangrijkste (maar soms ook het leukste) is om eerst aan pakken. Dan is het een kwestie van na de denken over de verschillende (kleine) stappen die er moeten genomen worden en dan plan ik die in op mijn to do.

Verder is het vaak ook een misvatting dat je motivatie nodig hebt om iets te doen. Je krijgt dit net door die kleine stapjes te kunnen afvinken op je to do. En eens je in gang bent, gaat dat steeds beter.

 

[Mikkel]

Ik ben momenteel de boeken Mentaal Kapitaal en Het Nieuwe Mentaal aan het lezen (dit om mijzelf beter te wapenen tegen eventuele burnout).
Misschien kan dit ook een tip zijn voor de mensen hier? De tips zijn niet alleen voor burnout, maar zorgen voor een algemene aanpak/approach voor bepaalde items zodat stress een minder aanwezige factor wordt

 

[bloemtak]

Zijn er anderen die bij hun testen vage antwoorden kregen? Bij de testen indertijd toen ik nog 18 was wou men geen labels plakken. Na wat aandringen en als het toch moet dan is het (buiten de vanzelfsprekende depressie en angststoornis) autisme het meest van toepassing. Over mijn IQ deed men ook zo moeilijk. Ik kreeg de exacte score er niet uit. Dat ik zwakbegaafd was konden ze met veel moeite nog net meedelen. Tenslotte ook niets over welke stappen ondernomen konden worden voor het bevorderen van de sociale en intellectuele vaardigheden. Nu meer dan ooit is het duidelijk wat voor invloed autisme heeft op mijn dagelijks leven.

Er is weliswaar vooruitgang geboekt rond het taboe van mentale problemen en welzijn, maar in mijn ervaring hangt dat er dikwijls toch nog.
Dat ziekenkassen gierig zijn lijkt me alleszins logisch. Psychologische behandelingen zijn zelden van korte aard, met duurtijden van enkele maanden tot enkele jaren of zelfs levenslang. Jammer, nu dat het almaar duidelijk blijkt hoe belangrijk het mentaal welzijn is.

 

[glashelder]

Zijn er anderen die bij hun testen vage antwoorden kregen? Bij de testen indertijd toen ik nog 18 was wou men geen labels plakken.

Dat is precies het standaardantwoord tegenwoordig. Ik loop al sinds mijn 16de rond met psychische problemen, depressie, angsten, dwanggedachten, zelfverwonding, zelfmoordgedachten,... Als ik op mijn 35ste graag eens wil weten wat er nu eigenlijk scheelt, is het van "ja maar tegenwoordig hechten we daar niet zoveel belang meer aan".

Bitch, please. Ik heb nogal moeten aandringen en dan volgens mij ook maar halfslachtige pogingen gekregen. Ik heb hetzelfde gezien bij mijn ex'en (de ene ADD, de ander autisme). Je moet echt aandringen voor ze zelfs maar testen overwegen, toch bij volwassenen. Ik snap dat ze wat terugkomen van het hele labelgedoe, maar ik voelde mij nogal aan de kant geschoven en dat lijkt me nu ook niet de bedoeling.

 

[HumbleDeer]

Ik heb uiteindelijk mijn diagnoses gevonden via m'n patientendocumenten, doch is er één ziekenhuis die echt gewoon NIET antwoordt op m'n vraag over patientdossier; noch dienst zelf noch ombudsdienst. Mocht iemand tips hebben van waar hogerop ik kan stappen om hulp te krijgen als de ombudsdienst der ziekenhuizen niks doet...

 

[bloemtak]

Dat is precies het standaardantwoord tegenwoordig. Ik loop al sinds mijn 16de rond met psychische problemen, depressie, angsten, dwanggedachten, zelfverwonding, zelfmoordgedachten,... Als ik op mijn 35ste graag eens wil weten wat er nu eigenlijk scheelt, is het van "ja maar tegenwoordig hechten we daar niet zoveel belang meer aan".

Bitch, please. Ik heb nogal moeten aandringen en dan volgens mij ook maar halfslachtige pogingen gekregen. Ik heb hetzelfde gezien bij mijn ex'en (de ene ADD, de ander autisme). Je moet echt aandringen voor ze zelfs maar testen overwegen, toch bij volwassenen. Ik snap dat ze wat terugkomen van het hele labelgedoe, maar ik voelde mij nogal aan de kant geschoven en dat lijkt me nu ook niet de bedoeling.

Ik snap dat hele labelgedoe niet. Inmiddels zijn die testen bij psychodiagnostiek toch wel wetenschappelijk opgesteld hoop ik. Waarom dat de deskundige daar zo bang van is, terwijl de ondeskundige wel met labels mag gooien…. "Elk onrustig kind heeft ADHD".

Hoeft dat per se een diagnose? Dat is afhankelijk, maar met een label kan ik wel sneller en gemakkelijker een passende hulpverlener/behandeling vinden. Met een officiële diagnose kan je bv. aanspraak maken op extra faciliteiten in het onderwijs zoals bv. extra examentijd. Voor iemand met serieuze concentratie, angst- en stemmingstoornissen of autisme lijkt mij dat toch belangrijk.

 

[HumbleDeer]

Hoeft dat per se een diagnose? Dat is afhankelijk

Hoeft het? nee. Maar als de patient er om vraagt, dan geef je dat toch? Ongeacht van als de therapeut denkt dat je dat nodig hebt of niet. Tenslotte kan die je niet ontzeggen zelfkennis te hebben. Bij mij was altijd beweerd dat ik daar geen baat bij zou hebben maar dat is nu wel bewezen zo te zijn.

 

[KnightOfCydonia]

Ik heb eigenlijk nog wel een vraag... is er iemand onder jullie die het gevoel heeft dat een psycholoog ook gewoon niets uithaalt?
Ik ben al één keer per maand aan het gaan sinds september... leek me een beter alternatief dan opnieuw antidepressiva nemen.
Ik voel me regelmatig énorm depressief, en dat wordt gewoon erger en erger en erger...

Ik ben iemand die enorm oplossingsgericht denkt: als ik een probleem zie, dan probeer ik een oplossing te vinden, maar het lukt me gewoon niet meer. Heeft het zin om nog een andere psycholoog te "proberen"? Ik heb niet iets tegen mijn huidige, maar toch...

 

[Tonerider]

Mja, ik ken het gevoel. Mijn vrouw wil dat ik blijf gaan, maar zelf merk ik ook weinig verbetering. Psycholoog zei ook dat ik me zelf goed kende en ze geeft me ook wel tips, maar die kende ik op zich ook al wel. Dat is een deel van het probleem: ik weet dat ik zwart denk en dat ik me moet concentreren op het positieve, maat m'n hersenen werken zo niet.
En op den duur is het toch elke keer hetzelfde waar ik over praat.
Dus ik zit ook te twijfelen: op zich voel ik me op m'n gemak bij haar. Het is de enige waar ik zo open tegen ben. Maar na een jaar sta ik nog even ver als ervoor (heb ik toch als gevoel): ik ben nog altijd liefst op m'n eigen, heb amper vrienden, denk veel te zwart en veel te filosofisch wat me m'n geluk ontneemt, weet nog altijd niet wat ik wil, twijfel nog steeds aan alles, etc.

 

[Ivan4you]

Ik heb ptss.Ik heb in een zware brand gezeten en ben verbrand voor 83 percent van mijn lichaam (derde en tweede graad).Ook de verzorging was keihard (8 maand op intensieve en 8 maand revalidatiekamer).Elke dag geconfronteerd worden met de littekens en de dagelijkse verpleegster aan huis laten mentaal wel iets achter.
Ik neem hiervoor elke dag 1 pil Deanxit.Is hoofdzakelijk een angst remmer.
Ze hebben mij ook 8 maand lang geen kini gegeven waardoor dat ik ook fysiek een wrak ben.

 

[Screw2020]

Ik heb eigenlijk nog wel een vraag... is er iemand onder jullie die het gevoel heeft dat een psycholoog ook gewoon niets uithaalt?
Ik ben al één keer per maand aan het gaan sinds september... leek me een beter alternatief dan opnieuw antidepressiva nemen.
Ik voel me regelmatig énorm depressief, en dat wordt gewoon erger en erger en erger...

Ik ben iemand die enorm oplossingsgericht denkt: als ik een probleem zie, dan probeer ik een oplossing te vinden, maar het lukt me gewoon niet meer. Heeft het zin om nog een andere psycholoog te "proberen"? Ik heb niet iets tegen mijn huidige, maar toch...

Op voorhand: sorry voor de lap tekst... Ik blijf maar typen. Ik hoop dat het alsnog zinnig is, ook al staat er misschien veel tussen over zaken die ik simpelweg even kwijt wil (maar hopelijk toch enigszins relevant zijn).

Ik reageer nu omdat ik denk/het gevoel heb dat wat jij schrijft voor mij herkenbaar is. Ik heb al tig gesprekken met psychologen gehad. Zowel privé als via de school. Telkens is het simpelweg het emmertje uitkappen. Plus, ikzelf help ook niet echt. Want maar al te vaak ontwijk ik de dingen door de filosofische toer op te gaan. De gespreksonderwerpen hebben in sé wel te maken met mijn problemen maar ik benader ze in zekere zin vanuit de derde persoon denk ik. Volgens concepten. Blijkbaar vind ik het wel leuk en belangrijk om erover te praten maar da's iets wat de meesten met vrienden of toch gelijkgezinden doen. Niet bij de psycholoog want dan moet het meestal wel over jouw eigen problemen gaan in jouw eigen specifieke situatie. Maar ergens draai ik het gesprek dus zodanig om dat het filosofisch wordt maar ook niet (per sé) constructief voor m'n eigen leven.

Ik zie m'n hoofd als eigen gevangenis. Mijn eigen gedachten die me weerhouden om dingen in real life te doen. Dus ik ervaar nadenken als bijzonder limiterend en dus negatief waardoor ik mezelf (en ook omwille van andere reden) in elkaar timmer.

Dus, halen die gesprekken iets uit? Ja, maar wel tijdelijk, het emmertje legen tot als het weer vol geraakt (nu is het wel al van vorig schooljaar geleden dat ik individuele therapie kreeg).
Via de school ben ik doorverwezen naar groepstherapie bij Tejo Antwerpen. Dat startte ergens in februari vorig jaar op. Dat liep goed, vond ikzelf leuk. Ik praatte immers met anderen in real life. Aansluiting was naar mijn gevoel wel nog een gedeeltelijk probleem maar ik was wel in groep en ik deed ook dingen met die groep ('uitgaan' in beperkte mate).
Ik had nog niet geleefd en omwille van corona nog altijd niet. De groepstherapie werd opgeschort door corona maar werd wel hervat na de eerste versoepelingen. Gelukkig want dat was wel leuk. Opnieuw enkele zaken met die groep gedaan tot de groepstherapie afliep.
Omwille van corona en het doelpubliek van Tejo werden er groepssessies (een praatgroep) ingericht maar het succes was evenwel beperkt. Ik ben altijd gegaan omwille van de mogelijkheid en het feit dat ik met anderen wou praten (was onder de begeleiding van een psycholoog). Dat hielp want ik hoorde verhalen van anderen. Eigenlijk wat vrienden zouden doen maar aangezien ik die niet heb ligt dat moeilijk natuurlijk. Dus als puntje bij paaltje komt heb ik gewoon nood aan een sociaal leven maar dat heb ikzelf door een foutief zelfbeeld, slechte gedachtepatronen en denkfouten onmogelijk gemaakt (cfr. gevangenis).
Bottom line: ik ging en werd geactiveerd door de groepstherapie tot corona op de proppen kwam en alles terug stilviel. Zoals een bijzonder trage diesel die plots terug zonder brandstof werd gezet.

Ik ben blijven deelnemen aan die sessies tot ik midden juli lokaal op reis ging (zoals toegelaten). Toen ik terugkwam was Antwerpen (vuur)rood, was het plan om alle musea in Antwerpen te bezoeken (MuseumPass) volledig van de agenda geschrapt. Net zoals alles tot nu toe.
Ik weet wel dat je er niks aan hebt te leven zonder te leven. Eerst zorgde ikzelf voor het niet-leven en net op het moment dat ik eraan wou beginnen sloeg corona toe.

Dat m.b.t. de psycholoog. Misschien is een andere benadering van therapie niet slecht (groepstherapie, geen idee of die al mogelijk is?).

Valt onder het oplossingsgericht denken ook de nood aan concretisering? "Werk aan jezelf!" maar dan stel ik me continu de vraag "Hoe dan?". Want da's an sich bijzonder abstract. Ik ken de problemen. De oplossing is: sociaal contact. Maar tussen de problemen en de oplossing zitten wel tig dwarsliggers. Die mogelijks enkel tussen m'n oren zitten. Ik mag niet (na)denken.

Misschien zijn ervaringsdeskundigen een mogelijkheid? Benaderen vanuit praktische ervaringen i.p.v. de theorie?
Wat zit jou momenteel dwars (aka wat is het probleem?)? Misschien is er samen over nadenken wel een optie. Desnoods in een apart (afgesloten?) forumonderdeel?

Mja, ik ken het gevoel. Mijn vrouw wil dat ik blijf gaan, maar zelf merk ik ook weinig verbetering. Psycholoog zei ook dat ik me zelf goed kende en ze geeft me ook wel tips, maar die kende ik op zich ook al wel. Dat is een deel van het probleem: ik weet dat ik zwart denk en dat ik me moet concentreren op het positieve, maat m'n hersenen werken zo niet.
En op den duur is het toch elke keer hetzelfde waar ik over praat.
Dus ik zit ook te twijfelen: op zich voel ik me op m'n gemak bij haar. Het is de enige waar ik zo open tegen ben. Maar na een jaar sta ik nog even ver als ervoor (heb ik toch als gevoel): ik ben nog altijd liefst op m'n eigen, heb amper vrienden, denk veel te zwart en veel te filosofisch wat me m'n geluk ontneemt, weet nog altijd niet wat ik wil, twijfel nog steeds aan alles, etc.

Heel herkenbaar. Misschien ook wel vergelijkbaar met een deel van m'n verhaal hierboven. Het is een hel (of gevangenis, zoals ik het noem). Ik heb nood aan mensen waarbij ik me goed voel. Blijkbaar heb ik die niet (of veel te weinig) in de omgevingen waarin ik vertoef. Ik speel met het idee om een topic te openen over "M'n hoofd als gevangenis" maar ik weet niet of dit forum optimaal is. Al is het voordeel van een forum wel dat je zelf kiest wat je leest dus als een topic jou niet ligt skip je het gewoon. Soit.

Ik merkte weinig tot geen vorderingen (hoewel de therapeute zei dat die er wel waren). Tot die groepstherapie er was waardoor ik ook met hen dingen begon te doen. Momenteel lijkt me dat geen optie te zijn.
Jouw laatste zin had ik zelf kunnen schrijven. Al heb ik sowieso wel nood aan connectie met anderen. De connectie ik al zolang mis.

 

[Screw2020]

Ik heb ptss.Ik heb in een zware brand gezeten en ben verbrand voor 83 percent van mijn lichaam (derde en tweede graad).Ook de verzorging was keihard (8 maand op intensieve en 8 maand revalidatiekamer).Elke dag geconfronteerd worden met de littekens en de dagelijkse verpleegster aan huis laten mentaal wel iets achter.
Ik neem hiervoor elke dag 1 pil Deanxit.Is hoofdzakelijk een angst remmer.
Ze hebben mij ook 8 maand lang geen kini gegeven waardoor dat ik ook fysiek een wrak ben.

Inhoudelijk kan ik hier weinig op zeggen denk ik. Ik kan me daarentegen wel inbeelden dat de chronische confrontatie een serieuze impact nalaat en dat dit jou nog dieper duwt. Zeker toen de kine on-hold stond. Ik leid uit jouw bericht af dat ze (net) terug is opgestart. Ik hoop het althans voor jou en dat je onder begeleiding stap voor stap terug aan jouw fysiek kan werken.

Ik weet niet of je dieper wenst in te gaan over het incident dat jou is overkomen. Ik ga ervan uit dat je dan door de brandweer gered moest worden vooraleer je verzorgd kon worden door de medische diensten? Misschien kan het deugd doen om met een korte meeting met hen te organiseren. Of net niet natuurlijk. Right, nu valt COVID terug in m'n gedachten dus dit zal sowieso nog niet voor meteen zijn...

 

[glashelder]

Heeft het zin om nog een andere psycholoog te "proberen"? Ik heb niet iets tegen mijn huidige, maar toch...

Ik denk dat wel, ja. Ik heb al een aantal psychologen gehad en aan sommigen had ik gewoon meer dan aan anderen. Inderdaad enkel je emmertje legen, da's allemaal tof en wel maar op de lange termijn heeft dat niets opgebracht. Het is pas de laatste vijf jaar of zo dat ik het gevoel heb dat ik echt iets ben met de sessies. Ik word uitgedaagd in mijn denken, krijg oefeningen mee en het is meer aan mezelf werken als een soort langdurig project Bij de vorige psychologen was het meer "... en dat is er allemaal gebeurd de afgelopen twee weken."

Ik denk dat je ook eens goed moet denken wat jij van een psycholoog verwacht, waarmee je hulp wil krijgen en op welke manier dat goed zou zijn voor jou.

Het ding in de psychiatrie/psychologie is ook gewoon dat de diagnoses daar vaak (niet altijd) geen echte diagnoses zijn maar gewoon een benaming voor een groep symptomen (in tegenstelling tot de oorzaak te benoemen zoals bij de rest van de geneeskunde). Men geeft dan ook vaak dezelfde naam aan 2 verschillende groepen van symptomen (conform DSM) waardoor een 'diagnose' dus eigenlijk niet veel zegt. Twee mensen met dezelfde diagnose kunnen bijna volledig verschillende symptomen hebben. Het is dan voor artsen, psychologen en andere hulpverleners interessanter om naar de individuele symptomen te kijken. Voor de patient kan het dan misschien wel helpen om het probleem te kunnen benoemen maar dat is het dan ook. Dat is toch ook een beetje een zwaktepunt in onze gezondheidszorg, dat er voor een behandeling steeds een diagnose moet zijn. Er een label opplakken is in mijn ogen toch ook niet altijd bevorderlijk.

Qua oorzaak is op vlak van depressie, angsten, dwanggedachten ook nog niet alles geweten dus 'weten wat er nu eigenlijk scheelt' kan spijtig genoeg door niemand met zekerheid gezegd worden.

Bwoa, ik moet nu wel zeggen dat er daar in het afgelopen jaar eindelijk eens deftig naar gekeken is en dat ik nu (voor mijn gevoel) echt wel vooruitgang boek door meer gerichte therapie. De eerste twintig jaar was het vooral symptoombestrijding en vage dinges als 'depressies en angsten', ja. Dingen als OCD, PTSS en emotieregulatiestoornis zijn toch al iéts handiger om mee te werken. De tools die ik nu aangereikt krijg, veranderen mijn manier van denken, hoe ik naar de wereld (en mijn gedachten en emoties) kijk. Daar boek ik zoveel meer vooruitgang mee. De eerste jaren ging dat constant over dingen 'rond mij' die ik moest/kon veranderen. Mensen, situaties, school/opleiding/werk. Daar kon ik eindeloos mee aan de gang maar daar zat het probleem gewoon niet. Nu overlappen de diagnoses inderdaad en bij sommigen heb ik ook mijn twijfels, maar door al iets gerichter te weten waar het mis gaat bij mij kan dáár aan gewerkt worden. Meer nog, het geeft mij op dit moment de vaardigheden en tools om op termijn nog structureler daarmee aan de slag te gaan.

 

[Screw2020]

@FuseTea

Ik kan je zeggen dat je niet alleen bent. Niemand is "alleen". Fysiek kan je alleen zijn en je kan je alleen voelen maar als puntje bij paaltje komt klopt dat niet. Ik wil jouw gevoel hierbij niet ontkennen, integendeel, het is zeker terecht maar in realiteit zijn er sowieso wel mensen waarbij dat gevoel van eenzaamheid kan 'verdwijnen'.

Dat brengt ons bij het moeilijkste aan dit hele gegeven. Hoe vind je net die mensen waar je het gevoel krijgt zodat je je niet meer alleen voelt? Ik moet eerlijk zeggen dat ik die mensen nog niet gevonden heb. Enerzijds mijn eigen fout omdat ik jarenlang m'n eigen leven "on-hold" gezet heb waardoor ik ze sowieso niet tegenkwam. Anderzijds is corona nu net dè boosdoener omdat je in sé geen sociaal contact mag hebben. Toch niet in real life. Nèt nu ik dat wou veranderen.

Ik ben blij te lezen dat het forum bijdraagt om jou uit jouw schulp te krijgen. Je mag gerust meer posten. Eventueel door het vaag te houden zodat herkenning niet of minder snel mogelijk is.

Ik herken wel zaken die je vermeldt. Ik heb vaak het gevoel dat ik raar ben of dat er iets mis met me zou zijn. Daaruit volgt dat ik weinig tot niks doe in real life want dat gevoel is niet aangenaam. Helaas heeft dat het perverse effect dat ik net daardoor raar/wereldvreemd overkom want het is net door veel in real life te doen dat je een balans krijgt. Als je onder een rots leeft, dan doe je geen ervaring(en) op.

"Leef in het nu" of vandaag zoals jij het noemt. Ik denk dat er een absolute leegte is die we heel graag ingevuld zien maar niet weten hoe dat te doen. Alleen al de vraagstelling leidt ertoe dat we er vooral over nadenken in plaats van gewoon dingen te doen. "Gewoon doen" vind ik ook een heel ambetante/abstracte.

Ik kan me inbeelden waarom je je kan schamen over jouw CV maar dan stel ik me de vraag of je überhaupt bij een werkgever wil werken die jou afrekent op basis van die CV. Misschien kan je iets grappig zeggen over die premie op jouw profiel. Iets wat in positieve zin uitspringt wat HR-medewerkers kunnen oppikken. Veel hangt af van de manier waarop je naar de dingen kijkt (en zo ben ik al heel vaak de mist ingegaan).

Ik ga niet op alles ingaan maar ik voel dat je jezelf (zwaar) afrekent op zaken waar je weinig tot geen invloed op kan hebben. Ook dat herken ik. En zelfs dan nog. Je keurt jezelf af en da's zonde. Want je laat geen fouten toe noch vorderingen. Denk ik. Of dat klopt zal ik later misschien lezen

 

[Screw2020]

@swfjvh Ik waardeer je reactie, en zeker je aanmoediging naar mij toe om meer te posten. Dat helpt zeker, en dat ben ik inderdaad aan het proberen. Zolang ik geen nare reacties krijg gaat dat wel goed. Toch blijf ik een paar keer nadenken en herlezen voor ik iets post. Het is lastig, maar ik kan mij er niet zomaar vanaf zetten. Zeker als ik ergens een reactie krijg is het altijd een beetje spannend en hoop ik dat het een fijne reactie zal zijn, zelfs bij jouw reactie.

Bestaan er dan werkgevers die je niet afrekenen op basis van een CV? Behalve op een sociale werkplaats zou ik die heel graag vinden...

Het is ook heel moeilijk om jezelf niet af te keuren als mensen je al zo vaak in je leven het gevoel hebben gegeven dat je niet goed genoeg bent. Ik moet me daar maar niets van aantrekken zegt iedereen. Als het toch maar eens zo simpel was... Ik snap nog steeds niet hoe mensen dat kunnen eerlijk gezegd.

Iets grappigs zeggen over die premie, tja, wat dan?

De kans op nare reacties zit er altijd in. De kans op leuke reacties daarentegen lijkt me groter. Sowieso op dit forum. Facebook bijvoorbeeld is het omgekeerde, hypertoxisch. Daar blijf je per definitie beter weg. Echt erg hoe mensen tegenover elkaar staan. Soit. Da's andere kost

Geen idee wat betreft die werkgevers. Ik wil/moet ervan uitgaan dat die wèl bestaan. Hetzij wel serieus in de minderheid dus moeilijker te vinden. Wat ervoor zorgt dat iets wat al moeilijk is of toch kan zijn, nog moeilijker wordt. Dan is het begrijpelijk dat mensen afhaken.

Niks van aantrekken is onmogelijk. Je hebt (veel) gevoelens en die zijn de dwarsligger bij deze heel rationele stelling (blok die gevoelens af). De continue afwijzing zorgt voor onherstelbare schade. Zo kom je heel snel in een negatieve spiraal terecht en geraak je er maar heel moeilijk uit. Het is waarschijnlijk een kwestie van de juiste mensen te vinden. Ik heb die zelf ook nog niet gevonden. Dat was de bedoeling van 2020 in mijn geval. Op zoek gaan naar die personen. Plannen
Een mens kan zich trouwens geen beeld vormen over de manier waarop iemand iets ervaart. Hooguit als ze zelf een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt. Veel van wat er gezegd wordt is goedbedoeld maar wijzen op geen inzicht in de situatie noch begrip. Het mentale is nog een groot vraagstuk en heel abstract. De fysieke anatomie van een mens is in principe bij iedereen dezelfde dus die is veel gemakkelijker te begrijpen dan een abstract 'fenomeen'.

Ik ken de achtergrond van de premie niet maar geld is voor werkgevers (helaas) vaak het belangrijkste dus met een kwinkslag praten over die premie (hoe het in hun voordeel is) kan misschien helpen.

 

[Deleted member 95]

Los van je sociale en werkgelerateerde problemen, hoe ervaar je het dagelijkse leven?
Kan je genieten van mooi weer, muziek, lekker eten, een hobby, etc...?
In deze coronatijden is het minder evident dan ooit natuurlijk, maar volgens mij is graag leven het begin van alles.

Ik denk ook dat je veel te veel energie steekt in non-issues, zoals het al dan niet hebben van een facebookaccount. Bepaalde mensen kunnen het misschien een beetje vreemd vinden dat je geen facebook hebt of wilt (ik vind dat voor alle duidelijkheid niet), maar dat maakt jou nog niet per definitie vreemd. Je hoeft jezelf en je keuzes over dergelijke onbelangrijke zaken absoluut niet te verantwoorden, en ik denk dat je jezelf onnodig veel stress bezorgt omdat je ergens toch wel dat gevoel hebt.

 

[Screw2020]

@swfjvh Heb jij psychologie gestuurd of ben je zelf psycholoog? Want je inzicht en "verklaringen" verbazen mij! (En je inlevensvermogen.)

(Zou dit topic eigenlijk niet beter staan in lifestyle enz? )

Bedankt voor deze woorden!

Ik heb geen psychologie gestudeerd en ik ben dus ook geen psycholoog. Helaas.
Ik vind psychologie en de mens op zich heel interessant maar ook o zo frustrerend.
Het mentaal welzijn vind ik heel belangrijk want als dat er niet is, dan is er niks. Als je je mentaal niet goed voelt, dan zal er veel niet lukken.

Ik volg nu een opleiding inzake preventie. Dus meer gericht op de bedrijfswereld (want preventie in huiselijke sferen is, op wat brandpreventie na, zo goed als onbestaande). Als het personeel zich niet goed voelt, dan heeft dat per definitie een negatieve weerslag op de resultaten. Dus een goed welbevinden van dat personeel zou de basis moeten zijn van een beleid. Als je cijfers laat primeren boven het welzijn, dan ben je mijn inziens fout bezig. Eigenlijk kan het strikt genomen op hetzelfde neerkomen maar je benadert de zaken vanuit het welzijnsaspect. De cijfers zullen dan wel volgen.
Een stukje van de ideologie die er achter zit. Het gaat wel breder maar dan schrijf ik beter een boek denk ik

Ik kan ook enkel spreken op basis van mijn eigen ervaringen en observaties. Of net het gebrek eraan. Ik probeer mezelf zo op te stellen dat iemand weet dat hij/zij bij mij terecht kan. Helaas heb ik wel de indruk dat online verkeer beter gaat dan real life zaken. Nèt waar ik nood aan heb, real life contacten. Nuja, dat zit er sowieso nog niet in door corona.
Ik ben voor alle duidelijk blij dat mijn berichten jou (en hopelijk ook anderen) kunnen helpen. Dat ben ik toch met iets zinvol bezig

 

[Screw2020]

Oh wees gerust, FB heeft mij nooit wat gezegd (en dan die reacties: "allee, heb jij geen FB?! Jij buitenaards wezen!"), al vraag ik mij de laatste jaren soms af of het toch niet "handig" kan zijn om meer contact te hebben met familie en sommige mensen van vroeger waar ik dan geen problemen mee had via die weg, maar anderzijds benauwt het mij dan dat andere mensen mij zouden kunnen Googlen. (Ook iets wat niemand begrijpt.)

En je derde alinea is momenteel echt te ingewikkeld - maar wel heel interessant! - om op te reageren.

Ik gebruik voornamelijk Messenger. Facebook zelf tracht ik zoveel als mogelijk te vermijden. Onlangs te weten gekomen dat er zelfs Facebook Dating is. Ik zou het niet willen afschieten maar ik heb momenteel niet de geschikte foto's. Hiermee wil ik zeggen dat er misschien toch nog positie zaken aan FB zijn. Ik ga dit niet verder analyseren want dan kom ik misschien uit op een minder ideale conclusie.

Als jij geen behoefte hebt aan een digitaal spoor, dan is dat jouw volste recht natuurlijk. Het feit dat het niet zo vaak voorkomt zorgt voor onbegrip. Veel mensen willen zich blijkbaar graag tentoonstellen en als je daarvan afwijkt stoot je op onbegrip. Da's trouwens een voorbeeld van hoe toxisch sociale media zijn. Je wordt immers constant geconfronteerd met informatie die in jouw eigen plaatje past dus hoe langer, hoe meer je met dezelfde (of minstens soortgelijke) informatie te slikken krijgt. Met als pervers gevolg dat je je steeds verder afstoot van wat niet conform is met die verkregen informatie.
Om concreet te wezen lijkt me volgend voorbeeld wel toepasselijk: de anderen zien enkel mensen die zich ook online profileren. Dit heeft tot gevolg dat personen zoals jij 'onbekend' zijn. Ze worden immers in hun omgeving nagenoeg nooit geconfronteerd met iemand die geen of nagenoeg geen online verkeer teweegbrengt. Hoe langer dit speelt, hoe enger (aka nauwer) de visie wordt van iemand. Wat niet past in het opgebouwde plaatje, wordt afgestoten. Bijzonder gevaarlijk. Zie Noord-Amerika en nja, overal waar sociale media gebruikt worden.

Dus, ik kan er gerust inkomen dat jij geen gigantische, op te sporen, online wereld wil. Net zoals ik er ook wel in kan komen dat iemand net heel graag tentoongesteld staat. Al zijn er zeker aan dit uiteinde ook wel grenzen of toch wel serieuze bedenkingen. Soit, da's andere koek.

Het online gebeuren heeft vele voordelen maar wordt mijn inziens misbruikt door instanties die minder goede bedoelingen hebben. En dan doel ik niet op samenzweringstheorieën maar gewoon geld, geld en nog eens geld. Van zodra er geld mee gemoeid is, verdwijnt het menselijke aspect. Er is gewoon veel te veel ruimte om te manipuleren (o.a. met fake news).

 

[Mulan]

Wat psychologen betreft: ik heb er verschillende gehad maar wanneer ik geen vooruitgang meer boek, zoek ik een andere. Slechts 1 heb ik na 5 sessies gezegd dat ik geen goeie klik had met haar en daarom elders wou gaan. Bij 1 was ik super tevreden over haar aanpak van mijn burn-out, veel evolutie gemaakt. Maar toen ik een miskraam had, ging ze daar voor mij veel te snel/luchtig over. Daarom toen naar een andere gegaan die meer op rouw gericht was. Toen het met mij terug slechter ging, kon ik niet snel genoeg bij haar terecht (gemiddeld 4-6 weken wachten wat veel te lang was). Zij had me toen doorverwezen naar diegene waar ik geen klik mee had. Uiteindelijk toch bij iemand terecht gekomen via de huisarts die ik eigenlijk zelf als "zweverig" zou bestempelen. Maar man, wat heb ik daar inzichten bij gekregen! Maar wanneer ik het gevoel zou hebben dat ik die niet meer krijg, ga ik daar ook geen 60 euro meer gaan betalen voor een "koffiekletske" he

 

[Deleted member 95]

Elke hobby kan een "echte" hobby zijn, ongeacht wat anderen daar van denken of hoe fysiek het is. Of dat nu postzegels verzamelen is of skydiven doet er weinig toe, zolang je er zelf oprechte voldoening uit haalt. Een hobby kan van korte duur zijn of voor de rest van je leven, dat maakt ook totaal niet uit.

Wat vind JIJ leuk? Wat doe JIJ graag? Wat interesseert JOU?