Mentaal Welzijn

[Mulan]

K ben toch wel blij om te lezen dat je dat kan én wil, naar een psycholoog gaan. Zeker voor de meer gesloten persoonlijkheden geen evidentie en een heel grote sprong in het onbekende...

Voor de rest ga ik je geen advies geven, daar heb je een professional voor. Maar het is gewoon kut. *hug*

 

[Karry98]

Ik heb dit topic nu pas ontdekt dus hierbij maar ook even een korte schets van mijn situatie/historiek.

De laatste 10 jaren van mijn leven (eigenlijk sinds het beëdigen van mijn studies) heb ik altijd gesukkeld met periodes waarin ik mij doodongelukkig voel, vaak met een andere reden/aanzet, maar altijd met het gevolg dag ik het allemaal niet meer zie zitten.

Puur in theorie heb ik alles om gelukkig te zijn, een goede job met meer dan degelijk inkomen, een grote passie (lopen), familie die mij graag zit (ook wederzijds uiteraard), een paar goede vrienden, mooie reizen gemaakt, enz…

En toch, gemiddeld zijn er op een jaar meerdere maanden (gaande van 1 à 2 tot 6, afhankelijk van het jaar) waarin ik mij doodongelukkig voel. Zelfs als 2 x het punt bereikt waarop ik mij heb afgevraagd of het allemaal wel nog zin heeft.

De eerste jaren heb ik mij dat allemaal niet aangetrokken en ging ik ervan uit dat het normaal was. Ik heb dat toen ook bewust afgeschermd van mijn omgeving omdat ik mij daar echt voor schaamde. Als jonge gast leek het mij not done om daar openlijk over te praten en dus liet ik het maar zo. Met als gevolg dat ik amper at, 3u per nacht sliep en ga zo maar verder.

Op een gegeven moment ben ik gewoon naar mijn huisarts gestapt om te zeggen dat ik het allemaal zeer somber inzag en om te vragen wat ik moest doen. Uiteindelijk dan doorverwezen naar een psycholoog en daar een eerste keer een tiental sessies mee gehad. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe hard het mij heeft geholpen. Sindsdien ga ik aan en af naar de psycholoog (Afhankelijk van hoe het met mij gaat) en ik kan zonder overdrijven stellen dat het mijn leven heeft gered. Ik ben er zeker van dat ik anders domme dingen had gedaan.

Dat allemaal maar om nogmaals aan te dringen bij iedereen die het mentaal lastig heeft om hulp te zoeken. Het is niet gemakkelijk, maar eens je u daarover kan zetten, leer je om er vrijuit over te praten.

Ondertussen heb ik er wat vrede mee dat ik waarschijnlijk heel mijn leven lang periodes zal hebben waarin ik ongelukkig ben, maar zolang ik erover kan praten kan ik het wel een plaats geven.

 

[RidderBauknecht]

Ik heb dit topic nu pas ontdekt dus hierbij maar ook even een korte schets van mijn situatie/historiek.

De laatste 10 jaren van mijn leven (eigenlijk sinds het beëdigen van mijn studies) heb ik altijd gesukkeld met periodes waarin ik mij doodongelukkig voel, vaak met een andere reden/aanzet, maar altijd met het gevolg dag ik het allemaal niet meer zie zitten.

Puur in theorie heb ik alles om gelukkig te zijn, een goede job met meer dan degelijk inkomen, een grote passie (lopen), familie die mij graag zit (ook wederzijds uiteraard), een paar goede vrienden, mooie reizen gemaakt, enz…

En toch, gemiddeld zijn er op een jaar meerdere maanden (gaande van 1 à 2 tot 6, afhankelijk van het jaar) waarin ik mij doodongelukkig voel. Zelfs als 2 x het punt bereikt waarop ik mij heb afgevraagd of het allemaal wel nog zin heeft.

De eerste jaren heb ik mij dat allemaal niet aangetrokken en ging ik ervan uit dat het normaal was. Ik heb dat toen ook bewust afgeschermd van mijn omgeving omdat ik mij daar echt voor schaamde. Als jonge gast leek het mij not done om daar openlijk over te praten en dus liet ik het maar zo. Met als gevolg dat ik amper at, 3u per nacht sliep en ga zo maar verder.

Op een gegeven moment ben ik gewoon naar mijn huisarts gestapt om te zeggen dat ik het allemaal zeer somber inzag en om te vragen wat ik moest doen. Uiteindelijk dan doorverwezen naar een psycholoog en daar een eerste keer een tiental sessies mee gehad. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe hard het mij heeft geholpen. Sindsdien ga ik aan en af naar de psycholoog (Afhankelijk van hoe het met mij gaat) en ik kan zonder overdrijven stellen dat het mijn leven heeft gered. Ik ben er zeker van dat ik anders domme dingen had gedaan.

Dat allemaal maar om nogmaals aan te dringen bij iedereen die het mentaal lastig heeft om hulp te zoeken. Het is niet gemakkelijk, maar eens je u daarover kan zetten, leer je om er vrijuit over te praten.

Ondertussen heb ik er wat vrede mee dat ik waarschijnlijk heel mijn leven lang periodes zal hebben waarin ik ongelukkig ben, maar zolang ik erover kan praten kan ik het wel een plaats geven.

Mooi van je dat je dat hier komt zeggen, en dapper om uiteindelijk toch hulp te gaan zoeken. Hoe minder er een taboe rond het zoeken van mentale hulp hangt, hoe beter, en posts als deze kunnen daar erg bij helpen.

Maar die periodes waarin je ongelukkig bent, komen die altijd rond dezelfde tijd? Is dat ongelukkig zijn dan gewoon een beetje down zijn of toch echt diep zitten? Je moet daar uiteraard niet op antwoorden als je dat niet wilt (of je mag dat ook in PM doen) maar gewoon puur uit interesse.

 

[Karry98]

Mooi van je dat je dat hier komt zeggen, en dapper om uiteindelijk toch hulp te gaan zoeken. Hoe minder er een taboe rond het zoeken van mentale hulp hangt, hoe beter, en posts als deze kunnen daar erg bij helpen.

Maar die periodes waarin je ongelukkig bent, komen die altijd rond dezelfde tijd? Is dat ongelukkig zijn dan gewoon een beetje down zijn of toch echt diep zitten? Je moet daar uiteraard niet op antwoorden als je dat niet wilt (of je mag dat ook in PM doen) maar gewoon puur uit interesse.

Ik heb er geen enkel probleem mee om er hier op te antwoorden, ik maak er geen geheim van en probeer zo open en transparant mijn verhaal te vertellen wanneer ik het kan, daarom niet altijd in detail.

Om te antwoorden op uw vragen: Die periodes komen zeker niet altijd op hetzelfde moment van het jaar. Om heel eerlijk te zijn is er vaak een “trigger” die het proces op gang brengt. Dat kan soms gaan van iets zeer ingrijpends zoals een relatie van meerdere jaren die op de klippen loopt, het verlies van een goede vriend tot iets wat op het eerste zicht zeer triviaal lijkt zoals het niet behalen van een sportief doel dat ik mij heb gesteld.

Het probleem is dat het bij mij vaak in extremen lijkt te gaan, als het slecht gaat is het dus niet een beetje down zijn, maar opeens alles in twijfel trekken. Lees, je relatie loopt op de klippen en je begint eens ook te twijfelen aan uw professionele keuzes. Ik kan dat dan niet van mij afzetten en sleep dat maanden mee. Het gaat dan allemaal als een sneeuwbal aan het rollen.

Zoals iedereen heb ik ook eens weken waarin ik mij wat down voel, maar die tel ik hier niet mee. Als het eind november strontweer is, voel ik mij zoals 90% van de bevolking ook klote, maar dat is iets anders.

Tijdens de 2 zwartste periodes uit mijn leven (1 ervan was toen de liefde van mijn leven mij liet zitten) had ik het punt bereikt dat ik er letterlijk een einde aan wilde maken. Beide keren gelukkig net op tijd goede sessies gehad met mijn psycholoog en na enkele lastige maanden ging dat dan weer weg.

Bovenstaande wil ik absoluut niet gebruiken om wat melodramatisch te doen, maar ik wil wel elke kans aangrijpen om iedereen er attent op te maken dat het nooit te laat is tot het dat wel is. Praat erover, zoek hulp, deel uw verhaal op een forum, wat dan ook. Maar blijf absoluut niet zitten met uw gevoelens, wat de oorzaak ook is.

Het is allemaal niet altijd gemakkelijk, het laatste 1,5 jaar heeft zeker niet geholpen, maar je bent nooit alleen.

 

[RidderBauknecht]

iets wat op het eerste zicht zeer triviaal lijkt zoals het niet behalen van een sportief doel dat ik mij heb gesteld.

En heb je dat dan bij die triviale dingen ook dat die als een sneeuwbal werken en maanden kunnen duren?

Bovenstaande wil ik absoluut niet gebruiken om wat melodramatisch te doen, maar ik wil wel elke kans aangrijpen om iedereen er attent op te maken dat het nooit te laat is tot het dat wel is. Praat erover, zoek hulp, deel uw verhaal op een forum, wat dan ook. Maar blijf absoluut niet zitten met uw gevoelens, wat de oorzaak ook is.

Je doet zeker niet melodramatisch. Ik vind het echt mooi dat je dat hier zo komt vertellen. Dat vetgedrukte probeer ik ook aan iedereen te vertellen die tegen mij komt zeggen dat ze zich echt niet goed voelen. Helaas luistert nog steeds niet iedereen daar naar.

Bedankt om hier zo open over te praten trouwens, en excuses voor mijn 'moet ik mijn advocaat erbij halen, detective?' vragen, maar zulke zaken interesseren mij om meerdere redenen. Voel je op geen enkel moment verplicht om te antwoorden he. En voel je vrij om te zeggen 'genoeg me je vragen'.

 

[Karry98]

En heb je dat dan bij die triviale dingen ook dat die als een sneeuwbal werken en maanden kunnen duren?


Je doet zeker niet melodramatisch. Ik vind het echt mooi dat je dat hier zo komt vertellen. Dat vetgedrukte probeer ik ook aan iedereen te vertellen die tegen mij komt zeggen dat ze zich echt niet goed voelen. Helaas luistert nog steeds niet iedereen daar naar.

Bedankt om hier zo open over te praten trouwens, en excuses voor mijn 'moet ik mijn advocaat erbij halen, detective?' vragen, maar zulke zaken interesseren mij om meerdere redenen. Voel je op geen enkel moment verplicht om te antwoorden he. En voel je vrij om te zeggen 'genoeg me je vragen'.

Ik heb geen enkel probleem met uw vragen hoor, als er zaken zijn waar ik niet op wil antwoorden zal ik dat zeker zeggen.

Die triviale zaken kunnen zich zeker ontwikkelen tot iets wat maanden aansleept en ik denk dat dat mijn grootste probleem is. Wanneer je 6 jaar samen bent met iemand, je die persoon doodgraag ziet, een toekomst uitwerkt om dan te zien dat ze u laat vallen als een baksteen is het logisch dat je er lang van afziet. Dat zal bij de meesten wel zo zijn en is iets gemakkelijker te plaatsen.

Om een voorbeeld te geven van iets kleiners dat grote gevolgen had: Mijn passie is lopen en dan specifiek ultralopen. Concreet wil dat zeggen dat ik wedstrijden loop tot 160km, wat dus wel enige voorbereiding heeft en een aanzienlijke kans tot falen heeft, waar niets mis mee is. 1,5 jaar geleden heb ik opgegeven op zo’n wedstrijd met onderkoeling, geen schande dus, mijn lichaam was op. Het probleem is dat ik dat niet heb kunnen plaatsen en dat wekenlang heb meegedragen. Na die eerste weken ben ik dan alles in twijfel beginnen trekken. Mijn job trok opeens op niets meer, ik had nog niets bereikt, had geen eigen woning, was een sukkel omdat ik single was en ga zo maar verder. Dat sportieve falen heeft dus een lawine aan andere twijfels veroorzaakt waardoor ik van december (opgave tijdens de wedstrijd) tot mei zeer diep heb gezeten.

Het is niet gemakkelijk om neer te schrijven hoe dat gebeurt en hoe ik dat ervaar, maar het probleem is dat ik dat niet altijd besef totdat het zeer serieus is.

Ik doe mijn best om zo duidelijk mogelijk een weergave neer te schrijven van mijn situatie, maar het is zoals gezegd niet evident. Als er iets onduidelijk is, let me know.

 

[RidderBauknecht]

Ik heb geen enkel probleem met uw vragen hoor, als er zaken zijn waar ik niet op wil antwoorden zal ik dat zeker zeggen.

Die triviale zaken kunnen zich zeker ontwikkelen tot iets wat maanden aansleept en ik denk dat dat mijn grootste probleem is. Wanneer je 6 jaar samen bent met iemand, je die persoon doodgraag ziet, een toekomst uitwerkt om dan te zien dat ze u laat vallen als een baksteen is het logisch dat je er lang van afziet. Dat zal bij de meesten wel zo zijn en is iets gemakkelijker te plaatsen.

Om een voorbeeld te geven van iets kleiners dat grote gevolgen had: Mijn passie is lopen en dan specifiek ultralopen. Concreet wil dat zeggen dat ik wedstrijden loop tot 160km, wat dus wel enige voorbereiding heeft en een aanzienlijke kans tot falen heeft, waar niets mis mee is. 1,5 jaar geleden heb ik opgegeven op zo’n wedstrijd met onderkoeling, geen schande dus, mijn lichaam was op. Het probleem is dat ik dat niet heb kunnen plaatsen en dat wekenlang heb meegedragen. Na die eerste weken ben ik dan alles in twijfel beginnen trekken. Mijn job trok opeens op niets meer, ik had nog niets bereikt, had geen eigen woning, was een sukkel omdat ik single was en ga zo maar verder. Dat sportieve falen heeft dus een lawine aan andere twijfels veroorzaakt waardoor ik van december (opgave tijdens de wedstrijd) tot mei zeer diep heb gezeten.

Het is niet gemakkelijk om neer te schrijven hoe dat gebeurt en hoe ik dat ervaar, maar het probleem is dat ik dat niet altijd besef totdat het zeer serieus is.

Ik doe mijn best om zo duidelijk mogelijk een weergave neer te schrijven van mijn situatie, maar het is zoals gezegd niet evident. Als er iets onduidelijk is, let me know.

Obligatoire 'deze post is geen medisch advies':

Als zo'n 'afglijden' vaak voorvalt en je daar altijd zeer diep in gaat kan het misschien wel een goed idee zijn om een psychiater te raadplegen? Die zijn beter opgeleid om in de 'programmatie' van het brein te duiken en te zien waar het op zo'n momenten mis gaat. En dan bedoel ik niet dat dat met medicatie moet opgelost worden, maar naar mijn ervaring zijn psychologen goed om, zoals je aangeeft, 'eens goed mee te praten' (ik stel het hier nu heel denigrerend; psychologen kunnen veel meer, maar je begrijpt hopelijk wat ik bedoel) en zijn psychiaters beter in het oplossen van zulke diepere/under the hood problemen waarbij je bijvoorbeeld dankzij kleine gebeurtenissen maandenlang zeer diep kan zitten.

 

[Karry98]

Obligatoire 'deze post is geen medisch advies':

Als zo'n 'afglijden' vaak voorvalt en je daar altijd zeer diep in gaat kan het misschien wel een goed idee zijn om een psychiater te raadplegen? Die zijn beter opgeleid om in de 'programmatie' van het brein te duiken en te zien waar het op zo'n momenten mis gaat. En dan bedoel ik niet dat dat met medicatie moet opgelost worden, maar naar mijn ervaring zijn psychologen goed om, zoals je aangeeft, 'eens goed mee te praten' (ik stel het hier nu heel denigrerend; psychologen kunnen veel meer, maar je begrijpt hopelijk wat ik bedoel) en zijn psychiaters beter in het oplossen van zulke diepere/under the hood problemen waarbij je bijvoorbeeld dankzij kleine gebeurtenissen maandenlang zeer diep kan zitten.

De reden dat naar een psycholoog ga (steeds dezelfde) is eigenlijk tweeledig. Eerst en vooral is het iemand bij wie ik mij zeer op mijn gemak voel en met wie de gesprekken zeer vlot verlopen. Dat is mij al veel waard en dus ga ik steeds terug naar haar.

Ten tweede heb ik in het verleden tijdens 1 van mijn zwaardere periodes al eens een psychiater geraadpleegd en dat is eigenlijk heel slecht verlopen. Ik heb er toen een achttal sessies gehad en ik had de indruk steeds ter plaatse te trappelen en nergens uit te komen. Elke sessie leek een kopie van de vorige en heeft een zure nasmaak achtergelaten.

Ik besef uiteraard dat het misschien pech was, het blijft ook een delicate materie, maar daardoor hebben psychiaters (onterecht) bij mij wat afgedaan.

Op zich heb je waarschijnlijk gelijk en moet ik zeker niet veralgemenen. Echter heb ik door de gesprekken met mijn psycholoog de indruk dat ik het wat onder controle kan houden en heb ik wat schrik om het anders aan te pakken. Wat als het slecht uitpakt en zo…

 

[RidderBauknecht]

De reden dat naar een psycholoog ga (steeds dezelfde) is eigenlijk tweeledig. Eerst en vooral is het iemand bij wie ik mij zeer op mijn gemak voel en met wie de gesprekken zeer vlot verlopen. Dat is mij al veel waard en dus ga ik steeds terug naar haar.

Ten tweede heb ik in het verleden tijdens 1 van mijn zwaardere periodes al eens een psychiater geraadpleegd en dat is eigenlijk heel slecht verlopen. Ik heb er toen een achttal sessies gehad en ik had de indruk steeds ter plaatse te trappelen en nergens uit te komen. Elke sessie leek een kopie van de vorige en heeft een zure nasmaak achtergelaten.

Ik besef uiteraard dat het misschien pech was, het blijft ook een delicate materie, maar daardoor hebben psychiaters (onterecht) bij mij wat afgedaan.

Op zich heb je waarschijnlijk gelijk en moet ik zeker niet veralgemenen. Echter heb ik door de gesprekken met mijn psycholoog de indruk dat ik het wat onder controle kan houden en heb ik wat schrik om het anders aan te pakken. Wat als het slecht uitpakt en zo…

Begrijp ik wel hoor. Bepaalde psychiaters (in mijn ervaring vooral die van de oudere lichting en die nu dus bijna aan hun pensioen zijn) zijn ook echte eikels en gaan, tenzij bij de echt 'interessante cases', schijnbaar gewoon een lijstje af. Die proberen vaak ook onmiddellijk met pillen te smijten. Zo ken ik mensen die een half uur bij een psychiater (in een ziekenhuis) binnen gezeten hadden en daar buiten kwamen met een voorschrift voor benzodiazepine en gigantische doos antidepressiva, zo'n figuren doen echt geen goed voor de reputatie van psychiaters bijvoorbeeld. Maar langs de andere kant zitten er daar ook echt heel veel zeer goede mensen bij, die echt met je werken als persoon en niet als 'patient number X'.

Nu goed, ik dwaal af (hoewel, het gaat hier over mentaal welzijn, dus die mini rant hier boven is misschien wel relevant).

Als je je erg op je gemak voelt bij je psycholoog moet je dat natuurlijk gewoon blijven doen, zeker als je het zo onder controle kan houden. Je hoort gewoon vaak van mensen die in zo'n up/down verhaal zitten (zeker als die downs zwaar genoeg om zijn om als klinische depressie beschouwd te worden) dat ze wel baat hebben bij een (kortstondige, dat hoeft geen jaren te duren) behandeling bij een psychiater, vandaar dat ik het zei. Maar iedereen is anders dus ik zeg zeker niet dat je dat moet doen.

 

[Karry98]

Begrijp ik wel hoor. Bepaalde psychiaters (in mijn ervaring vooral die van de oudere lichting en die nu dus bijna aan hun pensioen zijn) zijn ook echte eikels en gaan, tenzij bij de echt 'interessante cases', schijnbaar gewoon een lijstje af. Die proberen vaak ook onmiddellijk met pillen te smijten. Zo ken ik mensen die een half uur bij een psychiater (in een ziekenhuis) binnen gezeten hadden en daar buiten kwamen met een voorschrift voor benzodiazepine en gigantische doos Wellbutrin, zo'n figuren doen echt geen goed voor de reputatie van psychiaters bijvoorbeeld. Maar langs de andere kant zitten er daar ook echt heel veel zeer goede mensen bij, die echt met je werken als persoon en niet als 'patient number X'.

Nu goed, ik dwaal af (hoewel, het gaat hier over mentaal welzijn, dus die mini rant hier boven is misschien wel relevant).

Als je je erg op je gemak voelt bij je psycholoog moet je dat natuurlijk gewoon blijven doen, zeker als je het zo onder controle kan houden. Je hoort gewoon vaak van mensen die in zo'n up/down verhaal zitten (zeker als die downs zwaar genoeg om zijn om als klinische depressie beschouwd te worden) dat ze wel baat hebben bij een (kortstondige, dat hoeft geen jaren te duren) behandeling bij een psychiater, vandaar dat ik het zei. Maar iedereen is anders dus ik zeg zeker niet dat je dat moet doen.

Uw uitleg is zeer herkenbaar. Toen ik naar de psychiater ging was ik midden de 20 en die man was 60+. Het was ontzettend moeilijk om daar een “klik” mee te hebben omdat hij er wat apathisch zat en zijn vragen stelde. Voor zo’n gesprekken is het in mijn ogen toch zeer belangrijk dat je er op uw gemak zit en bij hem had ik dat absoluut niet.

Mijn huidige psycholoog is +/- 35 jaar en dus slechts enkele jaren ouder dan ikzelf. Het is gewoon veel gemakkelijker om daarmee te praten over de zaken die voor mij belangrijk zijn of aansluiten bij mijn leefwereld.

Het belangrijkste is denk ik om eerst en vooral iemand te vinden waar je gerust uw verhaal kan doen en dan samen aan oplossingen werken. Het is ook niet omdat het van de eerste keer geen succes is (zoals bij mij) dat je het moet opgeven. Het is en blijft een zeer delicate materie.

 

[Mulan]

Loop er sinds vorige week weer maar depressief en uitgeblust bij, weeral natuurlijk door werk. Onrealistische deadlines, achterstand op alles, compleet understaffed. Ik blijf het maar aanhalen maar bon. Heb m'n bazin laten doorschemeren dat het wel eens einde kan zijn want voor mij begint het echt einde verhaal te worden als het zo doorgaat. Ze begrijpt mij maar het is natuurlijk de directie die de huidige situatie van onderbezetting in stand houdt (dus mooi winst pakken door steeds minder personeel voor zelfde of meer aantal klanten).

Heb bij twee andere competitors gesolliciteerd maar geen van beiden spreken me echt aan. Ben beetje bang dat het gewoon hetzelfde is.
En dan te denken dat toen ik promotie kreeg in januar ik de grote carrièreman ging zijn etc etc.

Enfin, mijn constante vermoeidheid, neerslachtigheid en geklaag komt van werk het lukt me niet om werkproblemen te relativeren evenmin lukt het me om in het midden van de nacht in bed niet aan werk te denken (evengoed in de weekends).
/rant

Ik had deze over het hoofd gezien, maar leest voor mij als overspanning/burn-out.. In jouw plaats zou ik zeker bij de huisarts langs gaan voor het volledig escaleert want dan is de weg naar herstel VEEL langer en complexer.
Probleem is dat je brein wat vast zit op overleven dan en geen ruimte meer heeft voor creatief denken.
Veel sterkte alvast!

 

[RidderBauknecht]

Uw uitleg is zeer herkenbaar. Toen ik naar de psychiater ging was ik midden de 20 en die man was 60+. Het was ontzettend moeilijk om daar een “klik” mee te hebben omdat hij er wat apathisch zat en zijn vragen stelde. Voor zo’n gesprekken is het in mijn ogen toch zeer belangrijk dat je er op uw gemak zit en bij hem had ik dat absoluut niet.

Ja, dat is dus wat ik al dacht. Dat zijn echt wel de types die het verpesten voor psychiaters die wel hun best doen. Wat je daar zegt over je bij iemand op je gemak voelen klopt ook volledig. Je kan bij de beste psycholoog/psychiater ter wereld zitten (ik zeg zeker niet dat die psychiater waar jij bent geweest dat is; zo te horen eerder het tegenovergestelde) maar als je daar niet mee 'matcht' dan ga je niet ver komen.

Het belangrijkste is denk ik om eerst en vooral iemand te vinden waar je gerust uw verhaal kan doen en dan samen aan oplossingen werken. Het is ook niet omdat het van de eerste keer geen succes is (zoals bij mij) dat je het moet opgeven. Het is en blijft een zeer delicate materie.

Klopt. Ik antwoord hier vooral op voor mensen die dit eventueel lezen, want jij weet uiteraard wat ik ga zeggen maar misschien helpt het iemand:

Als je professionele hulp zoekt en het voelt na de eerste paar afspraken niet 'goed', hou je dan vooral niet in om iemand anders te zoeken. Je bent die persoon niets verplicht en door beleefd te zeggen 'ik ga geen volgende afspraak maken' doe je echt helemaal niets mis. Ik ken mensen die eerst vijf professionals zijn gepasseerd vooraleer ze iemand hebben gevonden die bij hun past, terwijl ik er ook ken bij wie het van de eerste keer 'raak' was. Mentale problemen oplossen is (afhankelijk van de problemen) een werk van lange adem, en de juiste persoon zoeken om je daarbij te begeleiden is van groot belang.

 

[Buon]

Na een ruzie met mijn ouders stel ik mij de zin van het leven weer serieus in vraag. Soms denk je dat je redelijk goed bezig bent en dat verbetering zichtbaar is tot alles weer in elkaar stuikt door gebeurtenissen die je absoluut niet zag aankomen. En ik ben dat zo beu. Geluk lijkt meer dan ooit ver weg.

 

[Mulan]

Na een ruzie met mijn ouders stel ik mij de zin van het leven weer serieus in vraag. Soms denk je dat je redelijk goed bezig bent en dat verbetering zichtbaar is tot alles weer in elkaar stuikt door gebeurtenissen die je absoluut niet zag aankomen. En ik ben dat zo beu. Geluk lijkt meer dan ooit ver weg.

Sterkte!!!

 

[Zubrowka]

Ik heb dit topic nu pas ontdekt dus hierbij maar ook even een korte schets van mijn situatie/historiek.

De laatste 10 jaren van mijn leven (eigenlijk sinds het beëdigen van mijn studies) heb ik altijd gesukkeld met periodes waarin ik mij doodongelukkig voel, vaak met een andere reden/aanzet, maar altijd met het gevolg dag ik het allemaal niet meer zie zitten.

Puur in theorie heb ik alles om gelukkig te zijn, een goede job met meer dan degelijk inkomen, een grote passie (lopen), familie die mij graag zit (ook wederzijds uiteraard), een paar goede vrienden, mooie reizen gemaakt, enz…

En toch, gemiddeld zijn er op een jaar meerdere maanden (gaande van 1 à 2 tot 6, afhankelijk van het jaar) waarin ik mij doodongelukkig voel. Zelfs als 2 x het punt bereikt waarop ik mij heb afgevraagd of het allemaal wel nog zin heeft.

De eerste jaren heb ik mij dat allemaal niet aangetrokken en ging ik ervan uit dat het normaal was. Ik heb dat toen ook bewust afgeschermd van mijn omgeving omdat ik mij daar echt voor schaamde. Als jonge gast leek het mij not done om daar openlijk over te praten en dus liet ik het maar zo. Met als gevolg dat ik amper at, 3u per nacht sliep en ga zo maar verder.

Op een gegeven moment ben ik gewoon naar mijn huisarts gestapt om te zeggen dat ik het allemaal zeer somber inzag en om te vragen wat ik moest doen. Uiteindelijk dan doorverwezen naar een psycholoog en daar een eerste keer een tiental sessies mee gehad. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe hard het mij heeft geholpen. Sindsdien ga ik aan en af naar de psycholoog (Afhankelijk van hoe het met mij gaat) en ik kan zonder overdrijven stellen dat het mijn leven heeft gered. Ik ben er zeker van dat ik anders domme dingen had gedaan.

Dat allemaal maar om nogmaals aan te dringen bij iedereen die het mentaal lastig heeft om hulp te zoeken. Het is niet gemakkelijk, maar eens je u daarover kan zetten, leer je om er vrijuit over te praten.

Ondertussen heb ik er wat vrede mee dat ik waarschijnlijk heel mijn leven lang periodes zal hebben waarin ik ongelukkig ben, maar zolang ik erover kan praten kan ik het wel een plaats geven.

Wat is eigenlijk het effect van het hardlopen op jouw depressieve gevoelens? Als ik goed voorheb loop je ook nog maar een paar jaar? heb je een kentering ervaren?

Lopen wordt toch altijd aanschouwd als een goede bescherming tegenover depressies, blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. Als ik naar mezelf kijk, ik loop al sinds mijn 16e, nu 32 en heb mij nooit slecht in mijn vel gevoeld (buiten één periode, maar dat was eerder frustraties door externe zaken). Ik weet ook dat het wat kort door de bocht is om te stellen dat dit enkel komt door het lopen, maar toch.

 

[Karry98]

Wat is eigenlijk het effect van het hardlopen op jouw depressieve gevoelens? Als ik goed voorheb loop je ook nog maar een paar jaar? heb je een kentering ervaren?

Lopen wordt toch altijd aanschouwd als een goede bescherming tegenover depressies, blijkt ook uit wetenschappelijk onderzoek. Als ik naar mezelf kijk, ik loop al sinds mijn 16e, nu 32 en heb mij nooit slecht in mijn vel gevoeld (buiten één periode, maar dat was eerder frustraties door externe zaken). Ik weet ook dat het wat kort door de bocht is om te stellen dat dit enkel komt door het lopen, maar toch.

Lopen is voor mijn mentale rust ontzettend belangrijk, dat is de laatste jaren een absolute noodzaak gebleken.

Ik ben effectief enkele jaren geleden begonnen met lopen, na een relatiebreuk. Ik heb toen een week in bed gelegen, huilend, op een dag ben ik opgestaan en heb ik mijn sportschoenen aangedaan en ben ik gaan lopen. Toen was dat slechts 5km of zo, maar dat heeft mij wel geholpen. Het was een manier om mijn frustraties van mij af te lopen.

Ik ben het dan blijven doen en ben het ook steeds meer gaan appreciëren en graag doen. Ondertussen is het een passie geworden en loop ik vooral graag in de natuur om tot rust te komen. Als ultraloper is het wat uit de hand gelopen, maar ik heb er veel aan.

Ik heb het lopen wel echt nodig om mijn frustraties in toom te houden. Daarom loop ik ook bijna elke dag en meer dan 100km per week.

Het is een grote ventilatieklep en ik kan niet meer zonder. Het helpt mij zeker hoor, zonder het lopen zou ik nog meer sombere gedachten hebben omdat ik tijdens het lopen echt tot rust kan komen. Het is wel geen wondermiddel uiteraard, maar ik heb er al veel aan gehad.

Ik denk sowieso dat het voor iedereen belangrijk is om een fysieke uitlaatklep te hebben, of dat nu lopen of iets anders is.

 

[belloc]

Ik ben eens aan het onderzoeken bij welk ziekenfonds ik het meest terugbetaald krijg voor psychotherapie.
Hebben jullie hier enig idee over?
Nu ben ik bij de CM. Bond Moyson heb ik hier al zien passeren.
Eigenlijk erg dat je dat allemaal nog eens zelf moet uitzoeken, die kost is voor mij lang een drempel geweest. Dus ik ging gewoon niet. Nu zit ik met een langdurige depressie + ASS + stemmingsstoornis. Maar het kwam gewoon niet bij me op dat ik wel van ziekenfonds moet veranderen.

Verdomme, waarom suggereert niemand me dat gewoon eens dat je gewoon van ziekenfonds kan veranderen? Ik hoef heus niet alles op een serveerplaatje gepresenteerd te krijgen, maar gewoon het idee al...

Is misschien ook een sidetopic.

 

[BrusselmanHermans]

Dit topic is uiteraard wel goed, nu zoals ik al eens heb geschreven ( tot in den treure ondertussen) ben ik zelf jaar en dag gerechtspsycholoog geweest. Daarna gestopt omdat ik op vrij jonge leeftijd mijn vrouw ben kwijt geraakt en ik toch een dochter en een zoon had waarvoor gezorgd moest worden. Beide viel ook gewoon niet te combineren omdat het gekke uren waren, indien er een verhoor gebeurde of er kwam een zwaar kaliber binnen in de sectie detentie dan moest die per direct geobserveerd worden en dat kon dan al wel eens in het midden van de nacht zijn.

Dus ik heb dat opgegeven voor mijn kinderen, heb daar ook geen moment spijt van gehad. Het gerecht dat is casino één keer winnen, duizend keer verliezen en de impact op alles maakte weinig verschil. Het ergste wat ik ondernomen heb is eigenlijk snel terug een relatie aan te gaan met een tweede vrouw ( nooit getrouwd geweest). Eigenlijk was dit eerder en gewoon om terug een moedersfiguur te krijgen en het ritme van de kinderen terug op slee te krijgen.

Dat is de grootste fout van mijn leven geweest dat botst dat kan nooit hetzelfde zijn en je neemt het mekaar kwalijk dat je eigenlijk zo rap in het bootje bent gestapt. Nu jaren nadien, ik kan ze niets verwijten ze heeft haar best gedaan en sinds kort is er ook wel terug contact. Zij mist ook wel ergens de kinderen waar zij voor gezorgd heeft. Ik ben dan eigenlijk ook in therapie gegaan, vrij intens zelfs tot drie keer in de week maar ik ben begonnen bij de verkeerde.

Ne psycholoog die mij bij elk gesprek vroeg, hoe gaat het ermee? Als er nu één vraag is die je niet wenst te horen in zulke periodes is het wel de die want dan open je terug de wondes. Hij had ook geen echte remedie en volgens mij had hij ook geen grip op de situatie. Gelukkig maar heeft die na 2,3 keer gezegd kijk ik moet hier mee stoppen want het helpt ons niet vooruit. Dus opzoek gegaan naar een andere passant. Moet toegeven dat deze zeer doelgericht en altijd met nieuwe methodes afkomt. Ik ben daar zeer tevreden over. Ik ging eigenlijk tot voor kort 2 weken per week ( dit kan online - of hij komt bij mij thuis of ik in de praktijk). Ik moet toegeven dat het zware tijden zijn geweest maar ik er nu stilletjes aan toch terug bovenop kom gekropen en na 12 jaar misschien wel opensta voor een nieuwe frisse persoonlijkheid naast mij. Nu de kinderen uit huis zijn vertrokken.

 

[KnightOfCydonia]

Ik ben eens aan het onderzoeken bij welk ziekenfonds ik het meest terugbetaald krijg voor psychotherapie.
Hebben jullie hier enig idee over?
Nu ben ik bij de CM. Bond Moyson heb ik hier al zien passeren.
Eigenlijk erg dat je dat allemaal nog eens zelf moet uitzoeken, die kost is voor mij lang een drempel geweest. Dus ik ging gewoon niet. Nu zit ik met een langdurige depressie + ASS + stemmingsstoornis. Maar het kwam gewoon niet bij me op dat ik wel van ziekenfonds moet veranderen.

Verdomme, waarom suggereert niemand me dat gewoon eens dat je gewoon van ziekenfonds kan veranderen? Ik hoef heus niet alles op een serveerplaatje gepresenteerd te krijgen, maar gewoon het idee al...

Is misschien ook een sidetopic.

Tabblad: "vervolg gezondheid en preventie" op Spaargids. Verwacht er wel niet veel van, eerder €60 tot €120 per jaar max. logisch ook aangezien je ook niet zoveel bijdraagt aan de mutualiteit, en psychologen nauwelijks terugbetaald worden door de gezondheidszorg.

EDIT: je zal het toch voor een stukje zelf moeten uitzoeken, want de mutualiteiten verschillen op sommige vlakken naargelang je provincie, maar gewoon je postcode invullen zal wel lukken zeker? CM is inderdaad niet de meest vrijgevige mutualiteit (zit er zelf overigens ook al jaren bij), speculatie waarom zal ik hier achterwege laten, dat is politiek.

 

[KnightOfCydonia]

Tof om te lezen dat er mensen zijn bij wie psychotherapie wél helpt, bij mij helpt het niets. Ik ben ook iemand die het vooral moet hebben van de echte problemen te kunnen aanpakken, en dat lukt gewoon niet.

• frustraties op het werk op meerdere vlakken: niet de job die me initieel voorgespiegeld was, enorm eenzaam met thuiswerk want slechts een beperkt aantal online meetings, collega die geen kennis kan delen want slechte communicator of werk wilt afstaan aan mij (ook al is hij overbelast), hoe langer hoe moeilijker om me toekomstperspectieven binnen die job voor te stellen.
• waarschijnlijk een herexamen in een opleiding die ik aan het volgen was.
• enorme eenzaamheid in mijn sociaal leven en niemand waar ik bij terecht kan zonder die persoon nog ongelukkiger te maken (familie die het zich véél te hard zou aantrekken als ze zouden weten hoe ik me voel, en die in een medische situatie zit waardoor ik dat ook niet wil doen)
• mijn zelfvertrouwen dat door een sloophamer vergruizeld is in januari, sinds mijn laatste poging tot een relatie.

De psychologe bij wie ik ga, is leuk om mee te babbelen, maar echt veel oplossing of gedragsgerichte therapie krijg ik er in mijn aanvoelen niet van. De donkere gedachten blijven.

Ik vind alvast dat ik hetgeen ik ervoor betaal, €60 per sessie (één keer per maand, anders wordt het me te duur), het me nauwelijks waard is.