Sooner, een Belgische streamingdienst, biedt een uitgebreide selectie aan films, variërend van onafhankelijke producties tot tijdloze meesterwerken. De catalogus wordt regelmatig aangevuld en het platform heeft verschillende abonnementsvormen, maar biedt ook de mogelijkheid om afzonderlijk een film te huren.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken. Ook nieuw zijn de volgende films waarover we reeds een filmreview hebben geschreven: Red Sandra, Vortex, Incroyable mais vrai, She Came to Me en Robot Dreams.
Astrid Schaar (Emmanuelle Devos) rijdt door de stad, terwijl de camera op de achterbank van haar auto is geplaatst. Via de achteruitkijkspiegel zien we haar ogen, die een nerveuze uitdrukking verraden. Kort daarna wordt ze ondervraagd door een onderzoeker over een gewelddadige aanval die haar zoon Raphaël (Matthieu Galoux) op zijn vader (Daniel Auteuil) heeft gepleegd. De film keert vervolgens terug in de tijd met een lange flashback, waarin onthuld wordt hoe deze gebeurtenis zich ontvouwde.
De jarenlange stilte binnen het gezin, de ontkenning en de leugens zorgen voor een onderliggende spanning. Lafosse houdt het verhaal echter oppervlakkig. We worden overspoeld met gebeurtenissen die weinig met de kern van het verhaal te maken hebben. De film toont herhaaldelijk scènes waarin de hoofdpersonages alledaagse activiteiten verrichten, waardoor het gevoel van stilstand ontstaat en ik bleef wachten op voortgang om het plot beter te begrijpen.
Er heerst een merkbare koelte en strengheid in de lichaamstaal van de personages; François en Astrid schuiven al jaren automatisch alles opzij wat te dicht bij de waarheid komt, wat uiteindelijk ook de kern van Un Silence vormt. Voor mij leidde deze benadering tot een bijna onopvallende ervaring, waardoor mijn aandacht verslapte.
De acteerprestaties in deze film zijn uitstekend. Het leven ontvouwt zich op een kalme en intieme wijze, waarbij de focus ligt op de kleine alledaagse momenten binnen een gezin. De stad, de tijd en de acteurs spelen hierin de hoofdrol. De korrelige beelden en de nachtelijke ritten door de stad worden versterkt door de betoverende klanken van Franse chansons, waardoor de warmte en magie van de film nog meer tot uiting komen. Het is een prachtige film die gerust nog langer had mogen duren, zo meeslepend is het verhaal dat wordt verteld.
Kempton Bunton, een werkloze zestiger, vulde zijn dagen met het schrijven van toneelstukken die door niemand gelezen werden en het voeren van campagnes die niemand interesseerden. Hij stoorde zich vooral aan de verplichte belasting die men moest betalen om een televisie in huis te hebben. Toen de Britse regering besloot om het portret van de hertog van Wellington door Francisco de Goya voor een aanzienlijk bedrag te kopen, smeedde Bunton een plan om gerechtigheid te laten geschieden.
The Duke heeft een fantastisch duo hoofdrolspelers, wat de film naar een hoger niveau tilt. Jim Broadbent schittert in zijn rol en de chemie tussen hem en Helen Mirren als Dorothy is gewoonweg fantastisch. Hoewel het script vlot en toegankelijk is, behandelt het toch een belangrijk thema, al legt regisseur Michell de nadruk op entertainment. De film is plezierig om naar te kijken, dankzij de sterke acteerprestaties en het meeslepende verhaal. The Duke is een Britse feelgoodfilm met een vleugje maatschappijkritiek.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken. Ook nieuw zijn de volgende films waarover we reeds een filmreview hebben geschreven: Red Sandra, Vortex, Incroyable mais vrai, She Came to Me en Robot Dreams.
Un Silence
In de film Un Silence onderzoekt regisseur Joachim Lafosse een verborgen aspect van een ogenschijnlijk normaal gezin, dat jarenlang door schaamte werd verzwegen. Vanaf de eerste scènes is de dynamiek tussen de gezinsleden complex en verwarrend en blijft het aanvankelijk onduidelijk wat er in het verleden is voorgevallen en welke gevolgen dit heeft gehad.Astrid Schaar (Emmanuelle Devos) rijdt door de stad, terwijl de camera op de achterbank van haar auto is geplaatst. Via de achteruitkijkspiegel zien we haar ogen, die een nerveuze uitdrukking verraden. Kort daarna wordt ze ondervraagd door een onderzoeker over een gewelddadige aanval die haar zoon Raphaël (Matthieu Galoux) op zijn vader (Daniel Auteuil) heeft gepleegd. De film keert vervolgens terug in de tijd met een lange flashback, waarin onthuld wordt hoe deze gebeurtenis zich ontvouwde.
De jarenlange stilte binnen het gezin, de ontkenning en de leugens zorgen voor een onderliggende spanning. Lafosse houdt het verhaal echter oppervlakkig. We worden overspoeld met gebeurtenissen die weinig met de kern van het verhaal te maken hebben. De film toont herhaaldelijk scènes waarin de hoofdpersonages alledaagse activiteiten verrichten, waardoor het gevoel van stilstand ontstaat en ik bleef wachten op voortgang om het plot beter te begrijpen.
Er heerst een merkbare koelte en strengheid in de lichaamstaal van de personages; François en Astrid schuiven al jaren automatisch alles opzij wat te dicht bij de waarheid komt, wat uiteindelijk ook de kern van Un Silence vormt. Voor mij leidde deze benadering tot een bijna onopvallende ervaring, waardoor mijn aandacht verslapte.
Les Passagers de la nuit
Les Passagers de la nuit is een intiem epos met onder meer Charlotte Gainsbourg en Emmanuelle Béart. Het verhaal speelt zich af in 1981, waarin Élisabeth net gescheiden is van haar man en alleen staat voor haar nieuwe leven met haar twee tienerkinderen. Hoewel Élisabeth nooit eerder heeft gewerkt, vindt ze een baan als telefoniste voor een nachtradioprogramma waar bellers hun verhalen delen. Tijdens deze baan ontmoet ze Talulah, een jong meisje met een drugsverslaving, die ze in huis neemt. Hieruit ontstaat een kort liefdesverhaal tussen Talulah en haar zoon, maar het is ook een verhaal over een moeder en zoon met een gedeelde passie voor schrijven.De acteerprestaties in deze film zijn uitstekend. Het leven ontvouwt zich op een kalme en intieme wijze, waarbij de focus ligt op de kleine alledaagse momenten binnen een gezin. De stad, de tijd en de acteurs spelen hierin de hoofdrol. De korrelige beelden en de nachtelijke ritten door de stad worden versterkt door de betoverende klanken van Franse chansons, waardoor de warmte en magie van de film nog meer tot uiting komen. Het is een prachtige film die gerust nog langer had mogen duren, zo meeslepend is het verhaal dat wordt verteld.
The Duke
Jim Broadbent en Helen Mirren schitteren in The Duke, geregisseerd door Roger Michell en gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is de laatste langspeelfilm die Michell (1956-2021) voltooide in zijn indrukwekkende carrière - hij verwierf vooral bekendheid met de film Notting Hill.Kempton Bunton, een werkloze zestiger, vulde zijn dagen met het schrijven van toneelstukken die door niemand gelezen werden en het voeren van campagnes die niemand interesseerden. Hij stoorde zich vooral aan de verplichte belasting die men moest betalen om een televisie in huis te hebben. Toen de Britse regering besloot om het portret van de hertog van Wellington door Francisco de Goya voor een aanzienlijk bedrag te kopen, smeedde Bunton een plan om gerechtigheid te laten geschieden.
The Duke heeft een fantastisch duo hoofdrolspelers, wat de film naar een hoger niveau tilt. Jim Broadbent schittert in zijn rol en de chemie tussen hem en Helen Mirren als Dorothy is gewoonweg fantastisch. Hoewel het script vlot en toegankelijk is, behandelt het toch een belangrijk thema, al legt regisseur Michell de nadruk op entertainment. De film is plezierig om naar te kijken, dankzij de sterke acteerprestaties en het meeslepende verhaal. The Duke is een Britse feelgoodfilm met een vleugje maatschappijkritiek.
