Sooner, een Belgische streamingdienst, biedt een uitgebreide selectie aan films, variërend van onafhankelijke producties tot tijdloze meesterwerken. De catalogus wordt regelmatig aangevuld en het platform heeft verschillende abonnementsvormen, maar biedt ook de mogelijkheid om afzonderlijk een film te huren.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken.
De film verwijst naar verschillende bekende films en werelden, zoals Star Wars en een Mad Max-achtig landschap, terwijl er afgewisseld wordt met felle, kleurrijke, tekenfilmachtige scènes. Dit wordt echter gemengd met vlakke actiescènes, wat de ervaring nogal vreemd maakt. Het is een grappige maar chaotische mix van stijlen en invloeden. Het script wringt op verschillende momenten, wat de acteerprestaties niet echt ten goede komt. De film heeft echter wel een bekende cast, met Cate Blanchett, Kevin Hart, Jamie Lee Curtis, Edgar Ramírez, Ariana Greenblatt en Jack Black als de stem van Claptrap. Regisseur Eli Roth is erin geslaagd om deze grote namen te overtuigen mee te doen.
Toch moet ik toegeven dat, ondanks al deze gebreken, de film me eigenlijk niet heeft verveeld. Hij biedt genoeg entertainment, zelfs als het niet altijd even goed uitgevoerd is. Soms heerst er chaos, maar het is het soort chaos dat je niet helemaal kan afwijzen. Dus als je op zoek bent naar een film die niet al te serieus is, maar je toch weet te vermaken, dan is Borderlands wellicht iets voor jou.
De keuze om de film in zwart-wit te draaien versterkt deze beklemmende sfeer. Het onderstreept de grauwe, claustrofobische setting, waardoor de psychologische druk op de soldaten nog tastbaarder wordt. Er heerst een vreemde, bijna irrationele waanzin in het fort, waar de tijd lijkt stil te staan en de soldaten gevangen zitten in hun eigen routine. Luka draait vooral om beelden, sfeer en acteerprestaties, wat de film bijzonder boeiend maakt. De nadruk ligt minder op plot en actie, en hoewel dit voor mij persoonlijk een sterke kracht is, kan ik begrijpen dat het niet voor iedereen is. Wie op zoek is naar een meer conventioneel verhaal of snelle actie, zou zich misschien minder kunnen identificeren met de abstracte thema’s die de film behandelt.
Het verhaal is opgebouwd uit korte fragmenten, alsof het in stukken is geknipt en daarna willekeurig aan elkaar geplakt. Maar dat is net de charme. De film omarmt droomlogica: de onvoorspelbaarheid, de grilligheid en de vrijheid die dromen eigen zijn. Een van de meest opvallende elementen van Daaaaaalí! is de keuze om meerdere acteurs Salvador Dalí te laten spelen. Waarom? Omdat dromen en surrealisme nu eenmaal zo werken.
Zijn werk doet denken aan theater, met een focus op vrijheid en plezier. Het is een viering van creatieve spontaniteit, waarin alles mogelijk lijkt. Persoonlijk genoot ik enorm van Daaaaaalí! Het is alsof je even mag ontsnappen naar een wereld waar de regels van logica niet gelden, maar waar alles perfect op zijn plek valt. Ik hoop dat Dupieux’ bron van creatieve ideeën nooit opdroogt, want zijn unieke stem is een zeldzaam genot in de filmwereld. Daaaaaalí! is een film die misschien niet voor iedereen is, maar voor liefhebbers van absurde humor en onconventionele cinema is het een absolute aanrader.
Hierbij een overzicht van de drie films die ik deze maand op Sooner heb bekeken.
Borderlands
En toen verscheen Borderlands op Sooner. Ik had al even op IMDb naar de score gekeken, en die was niet bepaald bemoedigend. Maar zoals ik inmiddels weet: je moet zelf kijken. Voor mij is Borderlands vooral een film vol nostalgie. Niet omdat ik de populaire game zelf heb gespeeld, maar omdat ik ontelbare figuurtjes uit deze franchise over de toonbank heb zien gaan toen ik nog een geekwinkel had. Lilith, Tiny Tina, Moxxi, Claptrap – ze zijn me allesbehalve onbekend.De film verwijst naar verschillende bekende films en werelden, zoals Star Wars en een Mad Max-achtig landschap, terwijl er afgewisseld wordt met felle, kleurrijke, tekenfilmachtige scènes. Dit wordt echter gemengd met vlakke actiescènes, wat de ervaring nogal vreemd maakt. Het is een grappige maar chaotische mix van stijlen en invloeden. Het script wringt op verschillende momenten, wat de acteerprestaties niet echt ten goede komt. De film heeft echter wel een bekende cast, met Cate Blanchett, Kevin Hart, Jamie Lee Curtis, Edgar Ramírez, Ariana Greenblatt en Jack Black als de stem van Claptrap. Regisseur Eli Roth is erin geslaagd om deze grote namen te overtuigen mee te doen.
Toch moet ik toegeven dat, ondanks al deze gebreken, de film me eigenlijk niet heeft verveeld. Hij biedt genoeg entertainment, zelfs als het niet altijd even goed uitgevoerd is. Soms heerst er chaos, maar het is het soort chaos dat je niet helemaal kan afwijzen. Dus als je op zoek bent naar een film die niet al te serieus is, maar je toch weet te vermaken, dan is Borderlands wellicht iets voor jou.
Luka
Ik zag Luka op het filmfestival van Oostende, maar ik was erg blij dat deze film ook op Sooner verscheen, zodat ik hem kon herbekijken. Deze volledig in zwart-wit vastgelegde film van regisseur Jessica Woodworth, is een bewerking van het boek Il deserto dei Tartari van Dino Buzzati. Het verhaal volgt Luka, een jonge soldaat die hunkert naar strijd, terwijl hij zich vestigt in een afgelegen fort waar de mannen al generaties lang tevergeefs wachten op een mythische vijand die nooit komt. Het fort is een plaats van verveling, waar de soldaten zich vastklampen aan bizarre rituelen en strikte regels, zonder enige vorm van vrijheid. De vraag blijft: is de vijand wel echt? Of schuilt het kwaad achter de muren van hun eigen verbeelding?De keuze om de film in zwart-wit te draaien versterkt deze beklemmende sfeer. Het onderstreept de grauwe, claustrofobische setting, waardoor de psychologische druk op de soldaten nog tastbaarder wordt. Er heerst een vreemde, bijna irrationele waanzin in het fort, waar de tijd lijkt stil te staan en de soldaten gevangen zitten in hun eigen routine. Luka draait vooral om beelden, sfeer en acteerprestaties, wat de film bijzonder boeiend maakt. De nadruk ligt minder op plot en actie, en hoewel dit voor mij persoonlijk een sterke kracht is, kan ik begrijpen dat het niet voor iedereen is. Wie op zoek is naar een meer conventioneel verhaal of snelle actie, zou zich misschien minder kunnen identificeren met de abstracte thema’s die de film behandelt.
Daaaaaalí!
Quentin Dupieux voegt met Daaaaaalí! een nieuw juweeltje toe aan zijn unieke filmografie. Deze komedie van slechts zeventig minuten is een geestige ode aan het surrealisme, waarin een journaliste wanhopig probeert de excentrieke kunstenaar Salvador Dalí te interviewen. Maar telkens wanneer de afspraak lijkt door te gaan, valt deze op het laatste moment in het water. Het resultaat is een speelse en onzinnige ervaring.Het verhaal is opgebouwd uit korte fragmenten, alsof het in stukken is geknipt en daarna willekeurig aan elkaar geplakt. Maar dat is net de charme. De film omarmt droomlogica: de onvoorspelbaarheid, de grilligheid en de vrijheid die dromen eigen zijn. Een van de meest opvallende elementen van Daaaaaalí! is de keuze om meerdere acteurs Salvador Dalí te laten spelen. Waarom? Omdat dromen en surrealisme nu eenmaal zo werken.
Zijn werk doet denken aan theater, met een focus op vrijheid en plezier. Het is een viering van creatieve spontaniteit, waarin alles mogelijk lijkt. Persoonlijk genoot ik enorm van Daaaaaalí! Het is alsof je even mag ontsnappen naar een wereld waar de regels van logica niet gelden, maar waar alles perfect op zijn plek valt. Ik hoop dat Dupieux’ bron van creatieve ideeën nooit opdroogt, want zijn unieke stem is een zeldzaam genot in de filmwereld. Daaaaaalí! is een film die misschien niet voor iedereen is, maar voor liefhebbers van absurde humor en onconventionele cinema is het een absolute aanrader.
