Ik kan niet de enige zijn geweest die ostentatief met de ogen rolde bij het idee van een prequel op Charlie and the Chocolate Factory. Het boek van Roald Dahl en de musical uit 71, die de geheimzinnige Willy Wonka centraal in de titel plaatste, haalden net het meeste kracht uit het mysterie dat gepaard ging met de meest teruggetrokken chocolatier ter wereld. Dat Tim Burton en Johnny Depp in hun vrij desastreuze remake uit 2005 ook al eens een gooi naar een backstory hadden gedaan die neerkwam op een mishandelende vader die het personage had omgevormd tot de Michael Jackson van de Leonidas hielp ook al niet om het enthousiasme voor Wonka op te poken.
En toen werd bekend dat Paul King in het regisseursstoeltje zou gaan zitten en veranderde alles. De man die met beide Paddingtons twee van de meest magische familiefilms van de voorbije decennia heeft geleverd, is dan ook het soort filmmaker die scepticisme in een oogwenk kan wegvegen met zijn kenmerkende ouderwetse fantasie. Het zijn de vingerafdrukken van King die zo duidelijk aanwezig zijn op de wikkel waar dit filmisch snoepje in verpakt zit, die zorgen dat Wonka
zo zoet smaakt.
Daar valt zijn magische chocolade uiteraard wonderwel in de smaak, behalve bij het trio dat er de plak zwaait. Wonka’s vindingrijke creaties zijn een doorn in het oog van Slugworth, Prodnose en Fickelgruber die met hun saaie chocolade en ijzeren vuist de plak zwaaien en geen ruimte tolereren voor buitenstaanders. Met de hulp van een corrupte politieagent met een chocoladeverslaving doen de drie er alles aan om hun gedeelde troon te behouden en Wonka te saboteren in het vervullen van zijn droom.
Ook de ondersteunende cast zorgt voor de noten in de melkchocolade, met Hugh Grant als een vinnige Oompa Loompa en de jonge Calah Lane als de vindingrijke Noodle als hoogtepunten. Het culmineert allemaal in een film die eigenlijk maar één echt minpunt heeft, en dat is dat de liedjes niet heel memorabel zijn. Dat lijkt voor een film die toch echt wel als een musical gezien mag worden misschien ietwat een faux pas, maar de som der delen maakt gelukkig veel goed. Ondanks het feit dat de liedjes niet echt blijven hangen, is Wonka namelijk een ouderwets goede familiefilm geworden die genoeg aanstekelijke charme en zoetigheid bezit om zelfs de grootste cynicus een warme gloed te bezorgen.
Van de extra’s hoef je minder spektakel te verwachten. Hele korte stukjes over de setting in 1948, de muziek, het set design en uiteraard de chocolade leveren uiteindelijk een half uurtje aan materiaal op, maar diepgang hoef je er niet van te verwachten. Het voelt een beetje aan als een koetjesreep na een tablet Côte d'Or.
En toen werd bekend dat Paul King in het regisseursstoeltje zou gaan zitten en veranderde alles. De man die met beide Paddingtons twee van de meest magische familiefilms van de voorbije decennia heeft geleverd, is dan ook het soort filmmaker die scepticisme in een oogwenk kan wegvegen met zijn kenmerkende ouderwetse fantasie. Het zijn de vingerafdrukken van King die zo duidelijk aanwezig zijn op de wikkel waar dit filmisch snoepje in verpakt zit, die zorgen dat Wonka
Zoete dromen en zure obstakels
De Willy Wonka waar we mee kennismaken, is nog niet de onberekenbare enge Gene Wilder die het personage uiteindelijk gaat worden, maar een ietwat naïeve Timothée Chalamet, die met grote ogen en nog grotere dromen de stad in komt varen. De droom is relatief bescheiden, namelijk een winkel openen in de Galeries Gourmet waar ze de beste chocolade ter wereld verkopen, en zichzelf bewijzen als beste chocolademaker ter wereld. Al snel ontdekt de jonge Wonka echter dat er niet zoiets bestaat als gratis snoep. Hij wordt opgelicht door de meest louche hoteliers van de stad en verbannen naar een slavenbestaan in het washok omdat hij de vele kleine lettertjes van zijn verblijfscontract niet kon lezen, maar weet met de hulp van de vindingrijke Noodle en de andere sukkels die de rekening niet konden betalen toch een weg richting de Galerie te vinden.Daar valt zijn magische chocolade uiteraard wonderwel in de smaak, behalve bij het trio dat er de plak zwaait. Wonka’s vindingrijke creaties zijn een doorn in het oog van Slugworth, Prodnose en Fickelgruber die met hun saaie chocolade en ijzeren vuist de plak zwaaien en geen ruimte tolereren voor buitenstaanders. Met de hulp van een corrupte politieagent met een chocoladeverslaving doen de drie er alles aan om hun gedeelde troon te behouden en Wonka te saboteren in het vervullen van zijn droom.
Overheerlijke ingrediënten
Het is uiteraard het klassieke sprookje van de jonge talentvolle dromer die, met de hulp van wat vrienden, de obstakels op zijn pad overwint, maar het smaakt erg zoet. Dat valt voor het grootste deel toe te wijden aan de regie van Paul King, die samen met zijn cast en crew van Wonka een streling voor de audiovisuele smaakpapillen gemaakt heeft. Het productiedesign is dan ook om duimen en vingers bij af te likken, en transporteert je moeiteloos naar de straten van een stad die niet kan kiezen of het nou een negentiende eeuws Londen of Parijs wil zijn. Chalamet is op zijn beurt uitstekend als een nog jonge, dromerige Willy. Af en toe alludeert zijn vertolking even naar de man die Wonka gaat worden, maar het personage is in deze iteratie toch vooral een jonge dromer die zijn onzekerheden achter een masker van onstuitbaar optimisme en charisma verstopt.Wonka is ouderwets goede filmmakerij waar het hele gezin van kan smullen.
Ook de ondersteunende cast zorgt voor de noten in de melkchocolade, met Hugh Grant als een vinnige Oompa Loompa en de jonge Calah Lane als de vindingrijke Noodle als hoogtepunten. Het culmineert allemaal in een film die eigenlijk maar één echt minpunt heeft, en dat is dat de liedjes niet heel memorabel zijn. Dat lijkt voor een film die toch echt wel als een musical gezien mag worden misschien ietwat een faux pas, maar de som der delen maakt gelukkig veel goed. Ondanks het feit dat de liedjes niet echt blijven hangen, is Wonka namelijk een ouderwets goede familiefilm geworden die genoeg aanstekelijke charme en zoetigheid bezit om zelfs de grootste cynicus een warme gloed te bezorgen.
Sterke presentatie zonder veel extra opsmuk
Het 4K UHD-schijfje dat we ontvingen, heeft ... uiteraard ... uitstekende audiovisuele troefkaarten om op tafel te leggen. Wonka is een film die een uitgesproken ouderwetse look heeft, maar dat doet geenszins afbreuk aan de beeldscherpte en de hoeveelheid detail die je van het beeld mag verwachten. Fijn detail is steevast opmerkelijk, maar het is vooral het rijke kleurenpalet dat van Wonka een visueel feest maakt. Ook het geluid is, zoals je van een musical mag verwachten, lekker bombastisch. De Atmos-mix is een veelzijdig beestje dat de muzieknummers, maar ook het geluid van de straten helder door je speakers brengt. Spectaculaire toestanden met je subwoofer moet je niet verwachten van Wonka, maar desalniettemin levert Wonka een hoogwaardige geluidservaring.Van de extra’s hoef je minder spektakel te verwachten. Hele korte stukjes over de setting in 1948, de muziek, het set design en uiteraard de chocolade leveren uiteindelijk een half uurtje aan materiaal op, maar diepgang hoef je er niet van te verwachten. Het voelt een beetje aan als een koetjesreep na een tablet Côte d'Or.
Conclusie
Een project dat initieel een slecht idee leek, blijkt in de vakkundige handen van Paul King een warme familiefilm geworden te zijn die alles in zich heeft om uit te groeien tot een klassieker in het genre. De muziek mocht net iets memorabeler uit de hoek komen, maar de charme van de cast, de visuele spielereien en de vele set-pieces vormen de overheersende ingrediënten van deze heerlijk zoete film.
Pro
- Ouderwets goed gemaakt
- Visueel erg knap
- De cast is perfect
Con
- De muzikale nummers mochten iets meer blijven hangen.
9
Over deze film
Beschikbaar vanaf
17 mei 2024
Genre
- Avontuur
- Familie
- Fantasie
- Musical
Speelduur
116 minuten
Regie
Paul King
Cast
Timothée Chalamet, Olivia Colman, Keegan-Michael Key, Rowan Atkinson, Hugh Grant
Uitgever
Warner Brothers
