Een kunstdief geraakt vast in het appartement van een kunstverzamelaar. Wat kan hij doen om te ontsnappen? Hoe zal hij -zowel fysiek als mentaal- overleven in deze ruimte die dan wel esthetisch hoogstaand is, maar zowat leeg is aan materiaal dat ons helpt overleven?
In Inside zal Willem Dafoes personage genaamd Nemo achter het verschrikkelijk antwoord van deze vragen komen. Deze film zweeft ergens tussen drama en survivalthriller en is een Belgisch-Duits-Griekse samenwerking van regisseur Vasilis Katsoupis. Voor mensen met zowel geduld, een voorliefde voor kunst en een sterke maag, is Inside vanaf 29 maart in Belgische bioscopen te zien.
De limieten van het menselijk lichaam
Inside is geen film voor liefhebbers van dialoog: de film begint met een korte proloog ingesproken door hoofdacteur Willem Dafoe, maar zal vanaf dan niets meer of minder tonen dan de isolatie van het personage. Bij het inbreken van een luxeappartement vol met moderne kunstwerken (zij het schilderijen, beeldjes of de ingangsdeur zelf), betreedt kunstdief en amateurkunstenaar Nemo ook zijn ergste nachtmerrie: een alarm wordt getriggerd waardoor hij vast komt te zitten in het appartement. Zijn sabotage van het alarmsysteem heeft er wel voor gezorgd dat de eigenaar niet weet van de inbraak. Hij zit er dus vast zonder hoop op redding. Al snel blijken de ramen driedubbel versterkt, dus die kan hij niet breken. De mysterieuze houten voordeur blijkt metaal onder het hout te bevatten. Er is geen stromend water en maar weinig voedsel in het appartement te vinden. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, slaat de airco van het appartement op hol, waardoor het gestaag wisselt tussen extreme hitte en extreme koude. Nemo mag dan wel vindingrijk zijn, dit zal hij niet overleven zonder een ferme dosis fysische en mentale foltering.
Twee sterktes zijn doorheen het bekijken van de film duidelijk, al komen ze elk met een caviat. Willem Dafoe is geweldig in de film en het camerawerk is uitstekend. Elke shot is nauwgezet overwogen om steeds interessante beeldsegmenten te creëren. Zowel de kunstwerken zelf als de ravissante framing ervan door een oplettende camera zijn opmerkelijk. Een van de visueel verbluffende aspecten van Inside is dan ook dat alles dat door de camera opgevangen kan worden met evenveel respect behandeld wordt: de chaos die Nemo in sommige scènes achterlaat is even prachtig als de kunstwerken die hij heeft moeten verwoesten. De onverzettelijk stijlvolle lens van Inside verraadt een Cronenbergiaanse bewondering voor het menselijk lichaam wanneer het tot het uiterste wordt gedreven. Elke druppel zweet, elke schram, elke rimpel, en ja, elk stuk excrement krijgt aandacht. Dit was niet mogelijk geweest zonder een verbijsterende hoofdperformance. Dafoe ademt vleselijke menselijkheid uit. Zijn personage is niet al te diepgaand, maar Dafoe maakt hem menselijk, begrijpelijk en ziekelijk onweerstaanbaar vanwege een toewijding tot de pijnlijke situatie waarin Nemo zich bevindt.
Een gevangenis van holle pracht
Hoe geloofwaardig Dafoe ook is als Nemo, is het niet enkel jammer, maar bijna fataal dat we als kijker zowat niets van zijn personage weten. Vele films over isolatie maken bijvoorbeeld gebruik van flashbacks om toch een idee te geven van de persoonlijkheid, achtergrond en waarden van het hoofdpersonage, maar dat is hier niet het geval: Nemo is een blanco canvas van een mens. Dat moet niet altijd een probleem zijn, maar in een film waar er niets anders te doen is dan het bestuderen van het hoofdpersonage, is dit een moeilijke pil om door te slikken.
Dit gebrek aan persoonlijkheid geldt niet enkel voor het personage, maar voor de film in zijn geheel. Al ontbreekt het de film duidelijk niet aan stijl, is het niet duidelijk wat er van substantie inzit. Inside blijft doorheen de honderd minuten, die vanwege zijn lange shots en weinige eigenlijke gebeurtenissen wel als drie uur aanvoelen, pijnlijk ambigu en vaag over zijn betekenis. Er zijn suggesties of plantknoppen van ideeën die ik zou kunnen aanwijzen: de leegheid van dit erg dure appartement wijst op het vacuüm van onnodige rijkdom. Het kan ook dat de film een onderscheidend argument probeert te maken over wat écht kunst is (met als conclusie dat enkel hetgeen waarvoor mensen hebben moeten lijden als kunst zou mogen tellen). Als dit de bedoeling was, blijft het idee onderbeargumenteerd en grotendeels irrelevant voor de consumptie van de film. Naast Dafoes performance en de voortdurende visuele pracht in de achter- en voorgrond zou ik dan ook Insides grootste triomf omschrijven als de congruentie tussen de ervaring binnen en buiten de film: Nemo lijdt onder frustratie, vermoeidheid, desoriëntatie, verwarring, verveling en fysiologisch discomfort. Hetzelfde kan je zeggen over de ervaring van het kijken van Inside. Al is dat geen onvoorwaardelijke aanbeveling, is het wel een compliment naar het werk van Dafoe en Katsoupis.
In Inside zal Willem Dafoes personage genaamd Nemo achter het verschrikkelijk antwoord van deze vragen komen. Deze film zweeft ergens tussen drama en survivalthriller en is een Belgisch-Duits-Griekse samenwerking van regisseur Vasilis Katsoupis. Voor mensen met zowel geduld, een voorliefde voor kunst en een sterke maag, is Inside vanaf 29 maart in Belgische bioscopen te zien.
De limieten van het menselijk lichaam
Inside is geen film voor liefhebbers van dialoog: de film begint met een korte proloog ingesproken door hoofdacteur Willem Dafoe, maar zal vanaf dan niets meer of minder tonen dan de isolatie van het personage. Bij het inbreken van een luxeappartement vol met moderne kunstwerken (zij het schilderijen, beeldjes of de ingangsdeur zelf), betreedt kunstdief en amateurkunstenaar Nemo ook zijn ergste nachtmerrie: een alarm wordt getriggerd waardoor hij vast komt te zitten in het appartement. Zijn sabotage van het alarmsysteem heeft er wel voor gezorgd dat de eigenaar niet weet van de inbraak. Hij zit er dus vast zonder hoop op redding. Al snel blijken de ramen driedubbel versterkt, dus die kan hij niet breken. De mysterieuze houten voordeur blijkt metaal onder het hout te bevatten. Er is geen stromend water en maar weinig voedsel in het appartement te vinden. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, slaat de airco van het appartement op hol, waardoor het gestaag wisselt tussen extreme hitte en extreme koude. Nemo mag dan wel vindingrijk zijn, dit zal hij niet overleven zonder een ferme dosis fysische en mentale foltering.
De onverzettelijk stijlvolle lens van Inside verraadt een Cronenbergiaanse bewondering voor het menselijk lichaam.
Twee sterktes zijn doorheen het bekijken van de film duidelijk, al komen ze elk met een caviat. Willem Dafoe is geweldig in de film en het camerawerk is uitstekend. Elke shot is nauwgezet overwogen om steeds interessante beeldsegmenten te creëren. Zowel de kunstwerken zelf als de ravissante framing ervan door een oplettende camera zijn opmerkelijk. Een van de visueel verbluffende aspecten van Inside is dan ook dat alles dat door de camera opgevangen kan worden met evenveel respect behandeld wordt: de chaos die Nemo in sommige scènes achterlaat is even prachtig als de kunstwerken die hij heeft moeten verwoesten. De onverzettelijk stijlvolle lens van Inside verraadt een Cronenbergiaanse bewondering voor het menselijk lichaam wanneer het tot het uiterste wordt gedreven. Elke druppel zweet, elke schram, elke rimpel, en ja, elk stuk excrement krijgt aandacht. Dit was niet mogelijk geweest zonder een verbijsterende hoofdperformance. Dafoe ademt vleselijke menselijkheid uit. Zijn personage is niet al te diepgaand, maar Dafoe maakt hem menselijk, begrijpelijk en ziekelijk onweerstaanbaar vanwege een toewijding tot de pijnlijke situatie waarin Nemo zich bevindt.
Een gevangenis van holle pracht
Hoe geloofwaardig Dafoe ook is als Nemo, is het niet enkel jammer, maar bijna fataal dat we als kijker zowat niets van zijn personage weten. Vele films over isolatie maken bijvoorbeeld gebruik van flashbacks om toch een idee te geven van de persoonlijkheid, achtergrond en waarden van het hoofdpersonage, maar dat is hier niet het geval: Nemo is een blanco canvas van een mens. Dat moet niet altijd een probleem zijn, maar in een film waar er niets anders te doen is dan het bestuderen van het hoofdpersonage, is dit een moeilijke pil om door te slikken.
Al ontbreekt het de film duidelijk niet aan stijl, is het niet duidelijk wat er van substantie inzit.
Dit gebrek aan persoonlijkheid geldt niet enkel voor het personage, maar voor de film in zijn geheel. Al ontbreekt het de film duidelijk niet aan stijl, is het niet duidelijk wat er van substantie inzit. Inside blijft doorheen de honderd minuten, die vanwege zijn lange shots en weinige eigenlijke gebeurtenissen wel als drie uur aanvoelen, pijnlijk ambigu en vaag over zijn betekenis. Er zijn suggesties of plantknoppen van ideeën die ik zou kunnen aanwijzen: de leegheid van dit erg dure appartement wijst op het vacuüm van onnodige rijkdom. Het kan ook dat de film een onderscheidend argument probeert te maken over wat écht kunst is (met als conclusie dat enkel hetgeen waarvoor mensen hebben moeten lijden als kunst zou mogen tellen). Als dit de bedoeling was, blijft het idee onderbeargumenteerd en grotendeels irrelevant voor de consumptie van de film. Naast Dafoes performance en de voortdurende visuele pracht in de achter- en voorgrond zou ik dan ook Insides grootste triomf omschrijven als de congruentie tussen de ervaring binnen en buiten de film: Nemo lijdt onder frustratie, vermoeidheid, desoriëntatie, verwarring, verveling en fysiologisch discomfort. Hetzelfde kan je zeggen over de ervaring van het kijken van Inside. Al is dat geen onvoorwaardelijke aanbeveling, is het wel een compliment naar het werk van Dafoe en Katsoupis.
Conclusie
Inside is een survivalfilm met kunst als de bedreiging en kunst als de oplossing. Visueel is de film verbluffend met shots die zowel de magnifieke kunstwerken zelf als de wanhopige producties van Nemo indrukwekkend portretteren. Dafoe geeft ook een intense, fysiologische performance die elk van Nemo's worstelingen oncomfortabel voelbaar maakt. Maar de lange shots en het gebrek aan dialoog of karakterdiepte doet deze matig lange film als een urenlange worsteling aanvoelen. Toch wil ik de film daar ook niet te hard op afstraffen, want de kijker net zo verveeld, miserabel en verward achterlaten als Nemo lijkt me een deel van zijn doelstelling. Inside suggereert daarnaast naar thema's zoals welke factoren kunst eeuwig maken, maar die suggesties zijn zodanig nuanceloos en ambigu dat de film zelf nauwelijks krediet verdient voor de mogelijks inzichtvolle bedenkingen van kijkers die in de film naar betekenis zoeken.
Pro
- Visueel prachtig in beeld gezet
- Dafoe zet een zeer lichamelijke performance neer
Con
- Onnodig langdradig
- Geen duidelijke persoonlijkheid of invalshoek
6.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
29 maart 2023
Genre
- Drama
- Thriller
Speelduur
105 minuten
Regie
Vasilis Katsoupis
Cast
Willem Dafoe, Gene Bervoets, Eliza Stuyck
Uitgever
Universal Pictures
