Ervaringen met slechte dokters of slechte ervaringen bij dokters

Daniël-Kun

Member
Ik heb persoonlijk slechts 1 keer een slechte huisarts gehad. Volgens haar had ik een oorontsteking, ik ging die dag nog naar een andere huisarts omdat ik wist dat het totaal BS was omdat ik moeite had met ademen. Ik had dus een longontsteking (geen oorontsteking) en kreeg ibuprofen.
 
  • Verdrietig
Waarderingen: 515
Heel mijn leven naar dezelfde huisdokter geweest tot hij 5 jaar terug op pensioen ging op zijn 70ste. Nog zo 1 van de oude stempel die dag en nacht klaar staat voor zijn patiënten en alles alleen deed. Op mijn laatste visite nog een gratis prik gekregen tegen tetanus aangezien hij ze toch over had en ik binnen het jaar een nieuwe ging nodig hebben. Ik dus veranderd naar een praktijk en de eerste keer dat ik ging had ik zo'n typisch voorjaars ziekte Lichte koorts en ellendig voor een dag of 3. Maar ondertussen was dat wel al 3 jaar nadat die dokter op pensioen was en die nieuwe dokter geloofde van mijn verhaal geen nougatbollen. Mijn oude dokter had dan ook niks van mijn medisch dossier doorgestuurd omdat er gewoon niks inzit op zo een griepje na. Die dacht gewoon dat ik de laatste jaren wat aan het 'dokter hoppen' was om overal mijn briefje te krijgen voor enkele dagen. Ik met hand en tand uitleggen dat ik geen dokter gezien heb de laatste jaren en nooit iets ernstig heb meegemaakt en hij bleef maar doordrammen over mijn medisch dossier. Ten lange laatste naar huis met een briefje voor 1 dag met als uitleg als ik morgen nog ziek was dat ik wel moest terug komen. Ik was furieus en belde onze oude dokter op waarop die mijn nieuwe dokter contacteerde om de situatie te verhelderen en dat ik effectief geen medisch dossier had omdat er gewoon niks was. Tegen de avond een briefje voor de rest van de week en ik ben nooit meer terug gegaan naar daar.
 
  • Verdrietig
Waarderingen: 515
Wat is een slechte dokter? Duidelijk contrast tussen de eerste twee berichten: misdiagnose versus heel onprofessioneel en nul op sociaal vlak. Voor mij is een gemiste diagnose of iets over het hoofd zien niet perse iets dat leidt tot een goede of slechte arts zijn. Het tweede voorbeeld hierboven vind ik dan weer echt schandalig.

Het blijft een complex gegeven en huisartsen hebben niet altijd de middelen om een complete diagnose te stellen o.b.v. voorhande apparatuur of middelen. Zie voorbeeld hierboven: longontsteking. Een medische fout maken daarentegen staat voor mij wel gelijk aan onvoldoende competenties. (bvb. tegenstrijdige medicatie voorschrijven). Ik vind het persoonlijk iets te makkelijk om voorop te stellen dat artsen zo lang moeten studeren en bijgevolg geen recht hebben om iets over het hoofd te zien of geen enkele diagnose mogen missen.

Ik heb zelf eenmaal een hele (voor mij) slechte oogarts tegengekomen die maar wat zat te brabbelen, totaal onbegrijpbaar, heel arrogant, en mij echt nul uitleg gaf. Hij gaf me gewoon een envelop mee met een doorverwijzing voor extra testen in het ziekenhuis. Het feit dat ik een bloeding in mijn oog had heeft hij me zelfs amper meegedeeld... Verder heb ik meermaals doktersbezoeken gedaan waarbij ik dacht "dit kon ik zelf ook", in de zin van diagnose of iets voorschrijven dat ik perfect zelf zonder voorschrift kon gaan halen. Maar dat vind ik niet perse negatief, leve de sociale zekerheid zeker?

Het is imo dus echt een genuanceerde zone. Ik wacht geduldig tot @mac-bc komt ranten over het artsenkorps. (no offense :fingerguns:)
 
Vriendin die ineens zware migraine krijgt, uit het niets…zo 1-2x/ maand en het werd naar het einde toe 2-3x/week.
Op een dag merkt ze dat een deel van haar lichaam “slaapt”. Weinig gevoel in een volledige helft van haar lichaam…en ze begint tegen de avond ook over te geven.
Ze laten de dokter komen..”het is een griepke. Binnen enkele dagen zijt ge beter”. Volgende ochtend lag ze verlamd in bed, spoed is moeten komen…ze bleek een hersenbloeding te hebben gehad.
2-3 maanden revalidatie en daar hebben ze ook gemerkt dat ze een zeer zeldzame longaandoening had.
dokter in het revalidatiecentrum “ja mevrouw, u gaat ook geen eigen kinderen meer kunnen krijgen door de medicatie die u levenslang zal moeten nemen. Operaties onder narcose/lokale verdoving zijn ook moeilijk met die aandoening”
 
Meermaals, helaas.
Ik sukkel al sinds begin mijn tienertijd met mijn gewrichten. Op 17j knie-ingreep gehad en was hierdoor 1j pijnvrij. Rond mijn 25ste slikte ik terug meermaals per dag ontstekingsremmers om te kunnen werken met de knie, dus doorverwijzing UZ Gent. Na botscan, echo,... Legt hij me uit dat hij geen oorzaak vindt. Vol ongeloof (want dit is toch DE specialist?!?) Zeg ik: "straks ga ik nog denken dat het in mijn hoofd zit?!?" Met een uitgestreken gezicht krijg ik: "Ja, dat is ook een mogelijkheid." als antwoord.

Terug naar een specialist dichter bij huis, zeg ik wat er gebeurd is. Toevallig heeft ze haar specialisatie onder hem gedaan, waardoor ze me kon zeggen: "Mulan, die man is een wandelende ego. Jou het idee geven dat je het je inbeeldt is makkelijker dan erkennen dat hij het OOK niet weet."
------

Vorig jaar start ik een multidisciplinair diagnosetraject in het UZ terug.
Ik moet bij 2 specialisten langsgaan. Specialist 1 legt uit wat er bij haar is opgevallen en dat ik "verhoogd scoor voor diagnose X" in haar testen. Ik vraag of dat wil zeggen dat ik die diagnose krijg? Nou, daar mag ze geen uitspraak over doen, dat is specialist 2 haar gebied. "Maar die is niet zo voor labelen".
Een uur later zit ik bij specialist 2, maar ik krijg nauwelijks info. Dus ik vraag, gezien ik verhoogd scoor op diagnose X, of die van toepassing is? "Daar doe ik geen uitspraak over, dat is ook niet relevant gezien je al een heel goed behandelingsplan hebt."
Behalve dan dat ik MÉT die diagnose wél de wettelijke terugbetaling krijg van dat behandelplan en zonder niet. 🤬
Dus dit jaar terug naar een lokale specialist met de simpele vraag of ze, in eer en geweten, diagnose X kan vaststellen of niet, gezien collega 2 geen uitspraak wil doen daarover. 3 onderzoeken later blijkt een test die ze niet gedaan hebben in het UZ, heel duidelijk te wijzen op diagnose X, die ik dan ook op papier krijg. Dus je moet de gezondheidszorg extra op kosten jagen om terugbetaald te krijgen waar je recht op hebt omdat een arts uit een UZ-diagnosetraject "niet zo voor labelen is". 🙄
 
En diegene die mij het meest pissed heeft gekregen, is een pediater.
Dochter lag in het ziekenhuis met RSV. Vaste pediater zegt op vrijdag dat het er niet goed uit ziet en ik me moet voorbereiden dat de dochter misschien in een drukkamer zal moeten omdat ze te weinig zuurstof binnen krijgt. Helaas is het een collega van dienst tijdens het weekend.

Meneer komt op zaterdag binnen, haalt nog geen stethoscoop boven, raakt haar niet aan of niets en begint over zuurstof én medicatie afbouwen. Nou, dan heb ik wel een leeuwin voelen ontploffen in mezelf. Heb hem toegesnauwd dat als hij ook maar IETS aan haar behandeling zou wijzigen, ik haar liet overbrengen naar een ander ziekenhuis aangezien IK de voorbije uren naar het alarm had mogen luisteren dat meermaals per uur afging omdat de zuurstofsaturatie onder de 94 ging.
Direct ook de ombudsdienst gebeld om klacht neer te leggen tegen een dokter die wél erelonen zal opstrijken maar mijn dochter dus niet had onderzocht en met haar behandelingsplan wou morrelen.

Het jaar daarop 2x naar spoed gebeld op voorhand om te vragen wie de pediater van wacht was, want als hij het was, zou ik naar een ander ziekenhuis gereden zijn. Geen twijfel mogelijk.
 
Mijn ervaring is vooral dat hoe hoger de specialisatie is, hoe groter de ego's van de dokters worden. De huisarts waar je met alle problemen terecht kan vs de 'specialist' die enkel over en niet met je praat, je problemen niet ernstig neemt en onvoldoende info geeft...

Ik heb een auto-immuunziekte en moet hierdoor ook bij verschillende artsen langs, zoals de oogarts, cardioloog en pneumoloog. Ondanks het digitaal dossier en opvolging binnen dezelfde ziekenhuisgroep is het schrijnend hoe weinig (lees: geen) onderlinge communicatie en afstemming er tussen die artsen is.

Als ik psychiaters ook mag meetellen: daar zijn mijn ervaringen al helemaal rampzalig. Vanop hun ivoren toren beslissen ze over jou en geven je weinig tot geen inspraak in de behandeling. Doordat psychofarmaca bij elke persoon zo verschillend kan werken, ben je meestal aangewezen op wat geëxperimenteer met verschillende soorten medicatie waarbij bijwerkingen worden weggewuifd met de bekende 'dat hoort er nu eenmaal bij'-uitspraak.
 
Als ik psychiaters ook mag meetellen: daar zijn mijn ervaringen al helemaal rampzalig. Vanop hun ivoren toren beslissen ze over jou en geven je weinig tot geen inspraak in de behandeling. Doordat psychofarmaca bij elke persoon zo verschillend kan werken, ben je meestal aangewezen op wat geëxperimenteer met verschillende soorten medicatie waarbij bijwerkingen worden weggewuifd met de bekende 'dat hoort er nu eenmaal bij'-uitspraak.
Ik ben heel blij dat ik daarin direct een goeie had! Ik betaal wel standaard 82 euro (privé praktijk) waarvan 60 euro terugbetaald wordt, maar enorm correcte opvolging en het is helaas vaak en snel fout gelopen met medicatie en ze heeft telkens heel snel gereageerd: direct stoppen indien de medicatie dat toeliet, heel traag opbouwen als we iets nieuws probeerden, geen enkele nevenwerking werd weggewuifd. Er werd wel gepolst naar hoe ik dat ervaarde. Want dat is het enige wat telt, toch? Is het aanvaardbaar voor de patiënt of tast het de levenskwaliteit te veel aan?

Gewoon om aan te geven dat ze gelukkig niet allemaal zo zijn! 😁
 
  • Leuk
Waarderingen: C11
Als ik psychiaters ook mag meetellen: daar zijn mijn ervaringen al helemaal rampzalig. Vanop hun ivoren toren beslissen ze over jou en geven je weinig tot geen inspraak in de behandeling. Doordat psychofarmaca bij elke persoon zo verschillend kan werken, ben je meestal aangewezen op wat geëxperimenteer met verschillende soorten medicatie waarbij bijwerkingen worden weggewuifd met de bekende 'dat hoort er nu eenmaal bij'-uitspraak.
Dan heb je idd een verkeeerde psychiater. Die van mij overlegt altijd met mij, geeft mij opties en we beslissen samen. Ik kan ook zelf vragen om te stoppen, op te bouwen, af te bouwen of iets anders te proberen. En je laatste zin, tja, dat is eigen aan dat soort medicatie dus daar kan die psychiater ook niet aan doen. SSRI's bvb hebben nu eemaal bepaalde bijwerkingen die heel vaak voorkomen en dat hoort er bij. Bij de één minder dan de ander en dat vraagt idd wat geëxperimenteer en de eerste dagen/weken hoort het er inderdaad bij dat je ff moet doorbijten.
 
  • Leuk
Waarderingen: C11
Geneeskunde is een ‘sociale wetenschap’.

‘Sociaal’ betekent dat er altijd een interactie is tussen een arts en een patiënt. Net zoals je in het dagelijkse leven een betere klik hebt met bepaalde personen, is een vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt ook noodzakelijk. Vaak bouw je die pas na een aantal consultaties op. Omdat de stijl, communicatie en werkmethode van een arts je niet liggen, wil dit niet per se zeggen dat dit een slechte arts is.

‘Wetenschap’ staat tussen haakjes omdat, in tegenstelling tot bv. wiskunde, geneeskunde geen exacte wetenschap is. Vroeger werd er gesproken over geneeskunst, maar dankzij toenemende wetenschappelijke kennis spreekt men nu over geneeskunde. Toch is slechts ongeveer 30% van de toegepaste kennis ‘evidence-based’. Hou er ook rekening mee dat het diagnostisch denken van een arts niet alleen bepaald wordt door zijn/haar kennis maar ook door de patiënt en diens aanmeldingsklacht. Vooral voor een huisarts is dit belangrijk omdat een huisarts moet kunnen differentiëren tussen niet-ernstige en ernstige aandoeningen. Dit niet-pluis gevoel is enorm moeilijk aan te leren. Voor ziekenhuisartsen ligt dit iets anders omdat de patiënten die hen consulteren vaak al doorgestuurd zijn.

De meeste negatieve ervaringen hierboven lijken imo een gevolg te zijn van een of beide.
 
Ik heb het hier al eens eerder neergeschreven. Pasgeboren zoon (drie weken oud) die tijdens een hittegolf geen eten binnenhoudt. Hij braakt er alles uit. We bellen de dokter van wacht bij de schoonouders die er wat lacherig over doet, we zijn 'overbezorgde ouders'.

Ik rijd met mijn zoon terug naar huis, bel daar de dokter van wacht op, die ons onmiddellijk sommeert om naar zijn kabinet te komen. Wanneer we daar aankomen, na een kort onderzoek, vraagt hij ons onmiddellijk naar het ziekenhuis te rijden met onze zoon, en belt bij de kinderarts op, om ook onmiddellijk naar het ziekenhuis te komen. Onze zoon wordt een dag later geopereerd aan een piloorstenose, en is toen door het oog van de naald gekropen.
Volgens die tweede dokter van wacht is een kind van 3 weken dat bij die temperaturen meer dan een dag geen eten binnenhoudt sowieso een red flag

Mocht ik nog weten wie die eerste arts was en hem tegenkomen, dan zou ik die arrogante, incompentente kwakzalver nog wel eens willen spreken.
 
En een tweede, geldwolf oorarts.

Twee kinderen worden geopereerd (buisjes in de oren).
We moeten zaterdag na de operatie op 'controle'.

Klootzak heeft twee kinderen onderzocht, heeft samen geen 5 minuten geduurd voor we terug bij zijn medische secretaresse stonden (heeft gewoon eens in de oorgangen gekeken van beide kinderen).
Dat was dan twee keer 125 EUR (ik spreek over een periode toen de EURO net ingevoerd werd), want week-end ...
 
Eentje die me van het hart moet:
Familielid, 79 jaar, moet binnen voor het verwijderen van een poliep. Vrij standaard operatie bij mensen van die leeftijd.
Klaagt na operatie van veel buikpijn, dokter zegt dat "het normaal is na een operatie" zonder deftig onderzoek en geeft meer dafalgan.
Na een week controle onderzoek, buikpijn werd erger...
Bleek dus een darmperforatie te zijn. Natuurlijk als je een week eet terwijl je een darmperforatie hebt is heel uw lichaam eigenlijk ontstoken.

Gecheckt bij huisarts en bevriende arts. Die behandelende arts had hem direct moeten laten scannen aangezien harde, opgezwollen buik wijst op ontsteking van buikvet. Bevriende arts zei zelfs dat zij standaard stoma steken voor die operatie om dat te voorkomen.

Ondertussen al 2 weken in coma, verschillende operaties later, hebben ze eindelijk een stoma gestoken. Maar het ziet er niet goed uit en verwachting is dat hij niet meer uit coma zal geraken.

Of hoe je van eigenlijk volledig gezond (poliep was niet kwaadaardig) naar terminaal gaat door de fout van dokters.
 
Nadat ik 2 weken geleden plots tintelingen en paar dagen later verlammingsverschijnselen kreeg in mijn linkerarm/pink, schreef mijn huisarts me gewoon wat antibiotica en kine voor.

Toen een paar dagen later mijn linkerbeen ook begon uit te vallen, zei de arts van wacht "dat komt gewoon door de stress, vooral niet naar spoed gaan ofzo want die gaan u 6 uur laten wachten en met niks wegsturen".

Toen het een dag later nog erger werd en ik opnieuw naar de huisarts ging: "ge moet ademhalingsoefeningen gaan doen, hyperventilatie is een issue met die mondmaskers etc" ik denk in mezelf wtf ik draag al meer dan een half jaar geen mondmaskers meer, ik kan nog maar typen met 1 hand, ik mank, ik kan nauwelijks een trap aflopen, en ik moet leren ademen?? "Je kan misschien binnen een maand is een afspraak maken met een hersenspecialist maar die mensen gaan dan ook nog eens 3-4 weken wachttijd hebben dus, geef het tijd!", ik zei "ik maak me toch ernstig zorgen hoor", letterlijk antwoord "er is altijd nog de oplossing van euthansatie :)".

Ik zei "ik wil een bloedonderzoek", antwoord "je hebt in januari al een bloedonderzoek gehad". Uiteindelijk toch bloedonderzoek gehad maar kwam niks uit tevoorschijn "je bent zo gezond als een babytje! 99% van alle issues zou zichtbaar zijn in dit onderzoek : ) Geef het tijd! Dokter Google is een slechte raadgever hoor!". Intussen blijft het zich maar uitbreiden.

Dus ik ga zelf naar de site van het ziekenhuis en vraag een afspraak aan op dienst neurologie, ik typ mijn verloop en symptomen in, en ze gaan mij emailen met een afspraakdata. Ik verwachte me aan iets van 4-5 weken wachten zoals huisarts zei. 10 minuten later antwoord: ik mag 1.5 dag later komen bij neuroloog. Omdat het nog erger werd ben ik uit paniek zelfs op spoed binnengestapt omdat ik dacht dat er iets vitaal zou geraakt gaan worden. Maar ik moest uiteindelijk gewoon nog 1 nachtje slapen voor neuroloog. "Heb jij een brief van de huisdokter?" Nope. Zenuwtesten gedaan niks te merken, direct werd een prio-MRI scan aangevraagd omdat op een eerdere MRI ivm tinnitus al een melding geschreven stond van herstelletseltjes, waar de huisdokter natuurlijk ook niks van gezegd heeft. Direct opnieuw bloed afgenomen met meer indicatoren voor neurologische issues, omdat "de huisarts gewoon een standard test gedaan had". Direct aangehaald dat dit issue een bijwerking van onopgemerkte Covid kan zijn maar dat het ook MS zijn. Zal meer blijken uit scan dinsdag. Slik.

Gisteren en vandaag dan veel research over MS gedaan en jah, er zijn wel veel indicatoren dat dit het is, vooral de leeftijd van eerste schub zit ik exact op het gemiddelde. In Belgie heeft 1 op 500 / 1 op 1000 MS, maar op dit forum nog niet veel over gezien.
Zoek u in ieder geval een andere huisarts. Een tijdelijke beperkte verlamming hoeft geen reden voor paniek te zijn maar een huisarts die in deze situatie niet gealarmeerd is, stopt er toch beter mee.

Verder veel succes gewenst, wat het ook mag zijn.
 
Zoek u in ieder geval een andere huisarts. Een tijdelijke beperkte verlamming hoeft geen reden voor paniek te zijn maar een huisarts die in deze situatie niet gealarmeerd is, stopt er toch beter mee.

Verder veel succes gewenst, wat het ook mag zijn.
Geen reden tot paniek? Dat is zowat dé indicator voor een bloedklonter in uw hersenen?
 
Geen reden tot paniek? Dat is zowat dé indicator voor een bloedklonter in uw hersenen?
Er staat duidelijk ‘… hoeft geen … ‘ wat wil zeggen dat het een reden tot paniek kán zijn, maar niet noodzakelijk. Er zijn zeker andere oorzaken dan een bloedklonter die er door een degelijke anamnese en klinisch onderzoek kunnen worden uitgehaald. Moest iedereen met beperke verlammingsverschijnselen onder de MRI vliegen of naar de specialist moeten, het zou mooi zijn.
 
Terug
Bovenaan