Eindelijk. Het woord valt bijna meteen in de voorstelling, direct na de jongensachtige 'hey', en is ook het woord dat bij iedereen door het hoofd ging. Zelfs tijdens de overvolle tramrit naar de Lotto Arena, zelfs bij het schuifelend in de rij het juiste drankloket zoeken en zéker tijdens het drukke geroezemoes voor de start van het concert. Bart Peeters Deluxe is na vijftien optredens twee jaar lang uitgesteld, en is eindelijk -weer- afgetrapt!
In alle eerlijkheid, ik ben een grote fan van Bart, maar na Het Plaatje van Bart Peeters
ben ik zijn muziek niet meer echt blijven volgen. Ik ging eigenlijk vooral mee naar dit concert. En op voorhand hoorde ik dan wel van iedereen dat het een feestje is, dat het dak er altijd af gaat bij hem, maar daar dacht ik dan het mijne van.
Wel. Het duurde nog geen half nummer of Bart heeft me daar in mijn onderbroek gezet: het was al meteen een feest. Ongelofelijk meesterlijk bespeelt hij het publiek, we zingen al melodieën mee die we nog niet kennen tijdens Pinguïn op Antarctica, en het dak ging er in het tweede nummer dan ook zoals aangekondigd finaal af.
Het gaat van ballads naar country, naar folk en weer naar een slow, en plots is het tijd voor een special guest: De enige echte Ronny Mosuse, met als absolute hoogtepunt een vertaling van She Goes Nana als eerbetoon aan Robert Mosuse, dat meerdere zakdoeken heeft doen vollopen. Wie de aflevering van WTTAA heeft gehoord, heeft ook wat van het verhaal gehoord dat ze over Robert vertellen. Een heel mooi en pakkend moment.
En net als je je afvraagt hoe ze die krop kunnen doen verdwijnen, komt de klapper van de eerste helft: Ik Hou van Folk. Een fantastische versie die verschillende mensen afscheid deed nemen van hun stoel en door de gangen trok om te hossen. Alles los in de fik!
In de tweede helft werd de grote verrassing achter het podium onthuld: het befaamde koor had ook de coronatijd overbrugd, en mocht eerst quadrofonisch en later octofonisch meedoen toen ze tussen het publiek gingen staan. Na alle coronaperikelen en veranderingen had ik niet gedacht dat ze er opnieuw bij zouden zijn. Ze zorgden voor een heel onwerkelijk geluid, en het deed in combinatie met de nummerkeuze wel wat denken aan Graceland van Paul Simon (en vooral Dicht Bij Mij en het voor mij onbekende Konijneneten). Geen klein lof. Koren kunnen mij echter niet zo -haha- bekoren, maar het was duidelijk te zien dat ik in een minderheid was en dat het gewoon knalde. En het enthousiasme van de koorzangers voelde je tot achterin de zaal.
En we moeten dat ook niet overdrijven, hoewel de eerste helft voor mij sterker was, bleef het gewoon een muzikaal feest en stilstaan was fysiek onmogelijk. Ik heb verschillende nieuwe liedjes ontdekt tijdens de avond, en een paar keer luidop moeten lachen met de kronkels in de liedjesteksten en de spontane uitlatingen op het podium. En daarbij een struisvogelpluim voor de technische kant: Het knalde een hele avond lang, maar vergeet de wall of sound en de suizende oren na afloop. En de wisselende set was ook indrukwekkend. De ene keer intiem en klein met “kaarsjes” van het plafond en een nummer later een rockarena met lichtshow.
We mogen weer! En mogen we nu nog lang mogen mogen!
In alle eerlijkheid, ik ben een grote fan van Bart, maar na Het Plaatje van Bart Peeters
Het gaat van ballads naar country, naar folk en weer naar een slow.
Wel. Het duurde nog geen half nummer of Bart heeft me daar in mijn onderbroek gezet: het was al meteen een feest. Ongelofelijk meesterlijk bespeelt hij het publiek, we zingen al melodieën mee die we nog niet kennen tijdens Pinguïn op Antarctica, en het dak ging er in het tweede nummer dan ook zoals aangekondigd finaal af.
Het gaat van ballads naar country, naar folk en weer naar een slow, en plots is het tijd voor een special guest: De enige echte Ronny Mosuse, met als absolute hoogtepunt een vertaling van She Goes Nana als eerbetoon aan Robert Mosuse, dat meerdere zakdoeken heeft doen vollopen. Wie de aflevering van WTTAA heeft gehoord, heeft ook wat van het verhaal gehoord dat ze over Robert vertellen. Een heel mooi en pakkend moment.
En net als je je afvraagt hoe ze die krop kunnen doen verdwijnen, komt de klapper van de eerste helft: Ik Hou van Folk. Een fantastische versie die verschillende mensen afscheid deed nemen van hun stoel en door de gangen trok om te hossen. Alles los in de fik!
In de tweede helft werd de grote verrassing achter het podium onthuld: het befaamde koor had ook de coronatijd overbrugd, en mocht eerst quadrofonisch en later octofonisch meedoen toen ze tussen het publiek gingen staan. Na alle coronaperikelen en veranderingen had ik niet gedacht dat ze er opnieuw bij zouden zijn. Ze zorgden voor een heel onwerkelijk geluid, en het deed in combinatie met de nummerkeuze wel wat denken aan Graceland van Paul Simon (en vooral Dicht Bij Mij en het voor mij onbekende Konijneneten). Geen klein lof. Koren kunnen mij echter niet zo -haha- bekoren, maar het was duidelijk te zien dat ik in een minderheid was en dat het gewoon knalde. En het enthousiasme van de koorzangers voelde je tot achterin de zaal.
Het bleef de hele avond een muzikaal feest en stilstaan was fysiek onmogelijk.
En we moeten dat ook niet overdrijven, hoewel de eerste helft voor mij sterker was, bleef het gewoon een muzikaal feest en stilstaan was fysiek onmogelijk. Ik heb verschillende nieuwe liedjes ontdekt tijdens de avond, en een paar keer luidop moeten lachen met de kronkels in de liedjesteksten en de spontane uitlatingen op het podium. En daarbij een struisvogelpluim voor de technische kant: Het knalde een hele avond lang, maar vergeet de wall of sound en de suizende oren na afloop. En de wisselende set was ook indrukwekkend. De ene keer intiem en klein met “kaarsjes” van het plafond en een nummer later een rockarena met lichtshow.
We mogen weer! En mogen we nu nog lang mogen mogen!
Conclusie
Een muzikaal feest zelfs als je veel van de nummers niet kende, en ze wisselen ontroerende momenten af met puur vermaak.
Pro
- Veel bekende nummers
- Wisselt van genres als van kledij
- Het dak gaat eraf
- Technisch top
Con
- Geen groot liefhebber van koorzang
- De eerste helft vond ik beter dan de tweede
8
Over deze film
Beschikbaar vanaf
31 maart 2022
Cast
Bart Peeters en de Ideale Mannen: Ivan Smeulders – bas, accordeon, percussie, zang Mike Smeulders – piano, accordeon, zang Piet Van den Heuvel – gitaar, percussie, zang Emile Verstraeten – viool, mandoline, gitaar, zang Amel Serra Garcia – percussie, zang
Website
Laatst bewerkt:
