Leg je kaart op tafel, zoek naar de overeenkomstige symbolen en laat je meeslepen in de totale chaos van Dobble. Om te winnen, zul je je vizier, concentratie en reflexen moeten scherpstellen. Maar winnen is slechts bijzaak… Dobble draait vooral om hersenloos plezier. Laten we uitzoeken of het ook echt genoeg om het lijf heeft.
Je hoort het al, Dobble valt recht in de categorie “luchtig tussendoortje”. Daar is natuurlijk niks mis mee. Ik speel met plezier spellen als Jungle Speed, Regenwormen of Sushi Go! om een serieuze spelavond af te sluiten of als we onder vrienden gezellig zitten te praten en snel iets willen spelen. Er zijn veel varianten van Dobble. Ikzelf kreeg de Belgische variant toegestuurd. Een pak friet, Manneke Pis, het Atomium, chocolade… Alles wat we associëren met ons cultuurrijk land, krijgt een plekje op de kaarten van Dobble.
Gelijke symbolen zoeken
Het principe is poepsimpel. Elke speler heeft een ronde kaart waar een aantal afbeeldingen op staan. Je toont de kaarten tegelijkertijd en zoekt zo snel mogelijk naar een overeenkomstig symbool tussen je eigen kaart en de kaart van een andere speler of de centrale stapel, afhankelijk van het mini-spelletje. In de basisversie van Dobble gaat het om erg algemene symbolen zoals een maan, druppel of bom. Zoals hierboven al aangehaald, krijg je in deze versie te maken met symbolen die ergens een link met België hebben. Gelukkig staat er in de handleiding wel een lijstje met de exacte benaming per symbool, want sommige dingen had ik nooit kunnen raden. Hoewel dat misschien net een beetje bijdraagt aan de charme. Zo hadden wij na enkele rondes al onze eigen verzonnen namen voor de iets obscuurdere tekeningen. Hoe we in godsnaam ooit op “Belgische Toetanchamon” gekomen zijn, geen idee, maar die zal eeuwig aanwezig blijven in ons spel. Het bleek achteraf trouwens om Gilles van Binche te gaan, iets dat we nooit hadden gevonden. De Grotten van Han worden vertegenwoordigd door een vage, bruine tekening. Ik denk dat ik blindelings voor de klassieke Dobble versie zou gaan, mocht ik de keuze hebben.
Mini-spelletjes
De handleiding beschrijft vijf verschillende mini-spelletjes. Het is niet per se de bedoeling om die alle vijf op rij te spelen, maar dat is wel hoe wij het doen. Ironisch genoeg zijn de regels zodanig simpel, dat er toch wat huisregels bij komen kijken. Zo maakten we meer dan eens situaties mee waar de verwarring groot was en de handleiding geen antwoord bood. Bij het mini-spelletje “drieling” liggen er negen kaarten op tafel, en zoek je drie kaarten met gelijke symbolen, met als doel om zoveel mogelijk kaarten te verzamelen. Het gebeurde een paar keer dat iemand de symbolen had gevonden, terwijl een andere speler ándere symbolen vond op andere kaarten. De speler die de kaarten verzamelt, moet deze vervangen door nieuwe kaarten, maar het ontaarde al snel in onoverzichtelijke chaos omdat er van alles door elkaar gebeurde. Gelukkig verlopen de meeste spelletjes wel zonder grote problemen. In “De toren des doods” start iedereen met één kaart en probeer je zo veel mogelijk kaarten te verzamelen door overeenkomstige symbolen te zoeken op de bovenste kaart van de centrale stapel. “De Put” werkt dan weer andersom: iedereen start met een stapel en probeert die als eerste weg te werken. In “Hete aardappel” is er geen centrale stapel, maar zoek je naar symbolen op de kaarten van andere spelers. Als jij als eerste een identiek symbool vindt, geef je je kaart aan de andere speler. Wie op het einde het meeste kaarten in handen heeft, verliest.
Je hoort het al, Dobble valt recht in de categorie “luchtig tussendoortje”. Daar is natuurlijk niks mis mee. Ik speel met plezier spellen als Jungle Speed, Regenwormen of Sushi Go! om een serieuze spelavond af te sluiten of als we onder vrienden gezellig zitten te praten en snel iets willen spelen. Er zijn veel varianten van Dobble. Ikzelf kreeg de Belgische variant toegestuurd. Een pak friet, Manneke Pis, het Atomium, chocolade… Alles wat we associëren met ons cultuurrijk land, krijgt een plekje op de kaarten van Dobble.
Gelijke symbolen zoeken
Het principe is poepsimpel. Elke speler heeft een ronde kaart waar een aantal afbeeldingen op staan. Je toont de kaarten tegelijkertijd en zoekt zo snel mogelijk naar een overeenkomstig symbool tussen je eigen kaart en de kaart van een andere speler of de centrale stapel, afhankelijk van het mini-spelletje. In de basisversie van Dobble gaat het om erg algemene symbolen zoals een maan, druppel of bom. Zoals hierboven al aangehaald, krijg je in deze versie te maken met symbolen die ergens een link met België hebben. Gelukkig staat er in de handleiding wel een lijstje met de exacte benaming per symbool, want sommige dingen had ik nooit kunnen raden. Hoewel dat misschien net een beetje bijdraagt aan de charme. Zo hadden wij na enkele rondes al onze eigen verzonnen namen voor de iets obscuurdere tekeningen. Hoe we in godsnaam ooit op “Belgische Toetanchamon” gekomen zijn, geen idee, maar die zal eeuwig aanwezig blijven in ons spel. Het bleek achteraf trouwens om Gilles van Binche te gaan, iets dat we nooit hadden gevonden. De Grotten van Han worden vertegenwoordigd door een vage, bruine tekening. Ik denk dat ik blindelings voor de klassieke Dobble versie zou gaan, mocht ik de keuze hebben.
Dobble is het soort spel dat op zijn leukst is na enkele gin-tonics en waar het meer draait om de absurde uitspraken en situaties die ontstaan.
Mini-spelletjes
De handleiding beschrijft vijf verschillende mini-spelletjes. Het is niet per se de bedoeling om die alle vijf op rij te spelen, maar dat is wel hoe wij het doen. Ironisch genoeg zijn de regels zodanig simpel, dat er toch wat huisregels bij komen kijken. Zo maakten we meer dan eens situaties mee waar de verwarring groot was en de handleiding geen antwoord bood. Bij het mini-spelletje “drieling” liggen er negen kaarten op tafel, en zoek je drie kaarten met gelijke symbolen, met als doel om zoveel mogelijk kaarten te verzamelen. Het gebeurde een paar keer dat iemand de symbolen had gevonden, terwijl een andere speler ándere symbolen vond op andere kaarten. De speler die de kaarten verzamelt, moet deze vervangen door nieuwe kaarten, maar het ontaarde al snel in onoverzichtelijke chaos omdat er van alles door elkaar gebeurde. Gelukkig verlopen de meeste spelletjes wel zonder grote problemen. In “De toren des doods” start iedereen met één kaart en probeer je zo veel mogelijk kaarten te verzamelen door overeenkomstige symbolen te zoeken op de bovenste kaart van de centrale stapel. “De Put” werkt dan weer andersom: iedereen start met een stapel en probeert die als eerste weg te werken. In “Hete aardappel” is er geen centrale stapel, maar zoek je naar symbolen op de kaarten van andere spelers. Als jij als eerste een identiek symbool vindt, geef je je kaart aan de andere speler. Wie op het einde het meeste kaarten in handen heeft, verliest.
Conclusie
Eigenlijk is Dobble het soort spel dat op zijn leukst is na enkele gin-tonics en waar het meer draait om de absurde uitspraken en situaties die ontstaan. Net zoals bij andere party-games, zal de fun factor ook sterk afhangen van je gezelschap. Speel je dit met goede vrienden, dan levert dit bijna gegarandeerd enkele hilarische momenten en lachbuien op. Toch kan ik niet zeggen dat ik erg enthousiast ben of de drang heb om dit vaak boven te halen. Volgens mij ligt dat vooral aan het feit dat dit de Belgische variant is. De tekeningen zijn soms aan de flauwe kant, of gewoonweg onherkenbaar. Ik schrijf Dobble zeker niet af. Als ik de kans krijg om een andere variant te spelen, zal ik dat met plezier doen. Tot dan blijf ik echter toch bij Regenwormen en Sushi Go! voor het luchtig tussendoortje.
Pro
- Hersenloos plezier
- Hilarische momenten
- Handig formaat om mee te nemen
Con
- Ronde kaarten moeilijk te schudden
- Belgische variant minder geslaagd
- Spelregels soms niet specifiek genoeg
6
